vrijdag 1 mei 2020

Johnny


Mag ik je voorstellen aan Johnny Sanphilloppo! Hij is de man in het bovenstaande filmpje dat een heel aantal jaren geleden door Kirsten Dirksen werd gemaakt. Hij leeft voor iemand uit het dure Californië van een klein inkomen en doet dat omdat hij niet van het snelle leven houdt. Hij bouwde heel gestaag aan een klein huis op Hawaï, zonder hypotheek, want die kreeg hij niet met zijn inkomen. Kirsten filmt al jaren mensen die klein wonen, ideeën hebben over een betere verhouding tussen het leven van de mens en alle andere levende wezens op aarde.

Deze week, kijkend naar een van de laatste films van Kirsten, zag ik Johnny terug. Hij woont nog steeds in San Francisco in een huis van 65 vierkante meter. Voor Amerikanen is dat ongeveer een garage. Hij is eigenaar van een huis buiten de stad, dat hij onder de marktprijs verhuurt aan mensen die dat nodig hebben. Hij kocht het ook onder de marktprijs in de vorige economische crisis en betaalde contant. Rondom het huis heeft hij fruitbomen geplant en kweken de huurders hun groenten.

Je zou Johnny kunnen rekenen tot de 'preppers'. Voor wie ze niet kent, is het een grote groep mensen die zich voorbereid (to prepare) op onverwachte gebeurtenissen. En dat gaat van een overstroming tot de 'Apocalypse'. WSHTF noemen de hardcore preppers het: When Shit Hits The Fan. Deze groep bouwt bunkers en heeft vaak een indrukwekkend wapenarsenaal. Johnny hoort bij de milde preppers, bij de Amerikanen die een voorraad houdbaar voedsel in huis hebben voor ongeveer een jaar, voldoende spaargeld voor 6 maanden leven en vooral geen schulden.

Ik vind het vermakelijk maar ook inspirerend. In zijn kleine huis heeft hij dat voor elkaar gekregen. 24 Emmers met rijst, bonen en macaroni staan onder zijn bed, op het dak houdt hij bijen en hij droogt de groenten van het seizoen voor later. In een van zijn blogs op zijn site 'Granola Shotgun' geeft hij eerlijk toe dat nu, tijdens de Corona, de winkels goed gevuld zijn in de stad. Buiten de stad, bij zijn huurhuis, is er geen rijst of WCpapier meer te krijgen. En hij vindt dat mensen daarvan moeten leren.

Dat vind ik ook. Niet zo dat er straks bakken vol rijst onder mijn bed staan, overigens. Daar liggen al andere dingen. Maar wel dit: ik heb genoeg ruimte om groter in te kopen en als ik dat biologisch doe ben ik zelfs nog goedkoper uit dat bij de supermarkt. Ik heb gekeken naar 5 kilo zilvervliesrijst, 5 kilo volkoren couscous, een kilo gerookte paprikapoeder (gaat er hier met scheppen door), volkoren pasta, pitten, dat soort dingen. Alleen gedroogde bonen zijn in kleinere verpakkingen niet echt goedkoper. Ik droog nu al de bieslook, frambozen- en brandnetelbladeren uit mijn tuin. Wellicht koop in nog een voedseldroger of kijk ik of dat in de oven lukt.

Nu ik minder werk en dus minder inkomen heb, lijkt me dat best een goed idee. Ik ben al aan het meten in mijn voorraadkast om te kijken hoe ik die beter in kan richten voor bulkaankoop. En los van de besparing...... dit is wat ik leuk vind. Het 'nabootsen' van een cottageleven. Uit voorraad koken, niet voor elk wissewasje naar de winkel. Dingen zelf maken. Ik weet ook wel dat het niet echt te vergelijken is, maar toch.

En dit bedacht ik ook nog: Er waren bijna geen pijnstillers meer te krijgen. Dat vond ik een les. Ik zal zorgen dat ik mijn medicijnkastje beter op orde heb dat ik dat tot nu toe had. En ik aarzel bij WCpapier. Ik heb meestal een rol of 4 op voorraad (op mijn staander in de WC) Als ik daar onder kom, koop ik nieuw. Wat doen jullie? Hadden jullie al een grote voorraad of hebben jullie er nu een  ingeslagen? Moeten we nog iets anders leren?

donderdag 9 april 2020

"Wandelmuseum"


Ik begin de schoonheid van het stadsleven te missen. De musea, de theaters en de café's waren een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Er waren tentoonstellingen gepland die ik zeker wilde bezoeken en een film in de bioscoop is toch echt iets anders dan een op de laptop. Daar moet ik dus iets mee, een creatief antwoord verzinnen waardoor ik tevreden kan blijven met de situatie waarin ik nu eenmaal zit.

Dit is mijn plan.
Ik moet meer bewegen (de enige beweging is tuinieren...) en ik wil meer schoonheid zien. Daarom ga ik wandelen in de buurt met mijn fotocamera bij de hand, op zoek naar schoonheid. In mijn tas wat drinken en een snack, die ik anders in een café zou hebben. Ik spreek met mijzelf af dat ik met minimaal twee mooie foto's thuis moet komen. En de wandeling moet minimaal een half uur duren exclusief de pauze.

Wat ik verzamel aan schoonheid, zal ik hier laten zien. Zo sla ik twee vliegen in één klap. En als de wandelingen op zijn, kan ik altijd nog gaan fietsen, maar dat is van later zorg.



dinsdag 7 april 2020

Cadeaubonnen - duurzaam plezier


Bij mijn afscheid kreeg ik een hele stapel bonnen, cadeaubonnen en boekenbonnen. Vorige week ben ik nog even naar het tuincentrum gegaan om een van de bonnen op te maken. Het was uitstekend geregeld daar. Bij de ingang stond een medewerker om de karretjes die werden ingeleverd schoon te maken. En even verderop kon je zelf je handen nog even schoonmaken met sanitizer. Alle medewerkers hebben handschoenen aan. Er hangen schermen bij de kassa, net als in de supermarkt en iedereen houdt afstand.

De bolletjes staan nu in de grond in de voortuin. De geitenbaard (de plantjes links) zijn een aanvulling op de 2 die ik al had staan. Het zijn schaduwbloeiers en ik heb een lastig stuk schaduwtuin. Hopen dat het aanslaat. Het Pannenkoekplantje staat op mijn salontafel en de zaden liggen klaar voor als ik zover ben om ze te zaaien. Het is nog een beetje een anarchistische boel in mijn achtertuin, dus het kan nog even duren. Gelukkig is het mooi weer en kan ik toch wel een paar uurtjes klussen per dag, als ik niet werk.

Het snuffelen in zo'n tuincentrum is toch wel even een welkome afwisseling van dagenlang thuis zitten. En het mooie is dat ik nog heel lang kan nagenieten van de cadeaus die ik gekregen heb bij mijn afscheid. Als de bolletjes en de Geitenbaard aanslaan zelfs nog jaren...


zondag 5 april 2020

Jubeljaar - maart

Het blauwe huis - Marc Chagall

Onverwacht is het leven totaal veranderd. Veel plannen die ik had voor mijn 'deeltijdpensioen', gaan niet door omdat alle cultuur en horeca is stilgevallen. Het was even een aanpassing, maar nu gaat het prima.  Ik zat een documentaire te kijken en betrapte mezelf erop dat ik schrok toen mensen elkaar de hand schudden of op gedachten als: 'Nou zeg, die lopen wel heel dicht naast elkaar.'  Het went snel.

Cottageleven
Mijn leven is een stuk rustiger geworden, ook los van het coronavirus. Ik ren niet meer van hot naar her. Zelfs voor de baan die ik nog heb, werk ik thuis. Het is helderder in mijn hoofd, maar ik heb nog een instinctieve weerstand tegen drukte. Het was duidelijk genoeg geweest, met een drukke onbevredigende baan. Ik leef in mijn huis en in mijn tuin. Eenvoudig en kalm. Het is goed zo. En heel erg nodig.

Van een vriendin kreeg ik hout dat ik kan verzagen en gebruiken in de vuurkorf. Lekker een keer als het mooi weer is. Het ligt nu op een stapel in de voortuin te wachten. En dan alle andere uren in de tuin, die langzaam wat netter begint te worden. Het is een goed leven.

Stadsleven
De eerste week van maart kon ik nog van het stadsleven genieten met een tentoonstelling en de film Little women met middagje in het café. Nu zie ik eens per week een collega voor de lunch. We houden afstand en bespreken het werk. Onze andere collega uit het is dan aan de telefoon. Ons nieuwe werkoverleg. De lunches maken we met aandacht, er is een wijntje bij en we hebben luxe chocolade bij de koffie. Dan lijkt het nog ergens op.

Zo deed ik het ook met mijn vriendin met wie ik de muziek-tea had. We maken er zelf maar wat van.

Anderen
Vlak voor de nieuwe regels ging ik naar de begrafenis van de man die mijn schoonvader was. Ik ging samen met mijn zus en zwager. Mijn ex-man en ik zijn 13 jaar gescheiden ik verbaasde me over de warmte waarmee de familie me ontving. Bijzonder zijn dit soort dingen. Oude liefde roest niet, kennelijk.

Onverwacht kreeg ik een brief van mijn nichtje. Ze had zomaar ineens haar VWO-diploma gehaald door de corona en ze gebruikte haar tijd om mij een brief te schrijven. Intussen hebben we een gezellige briefwisseling.

Schoonheid
Op de TV is er nu de serie over het leven van de kunstenaar Chagall. Ik vind het bijzonder boeiend.
Hoe iemand zo'n intense behoeft kan hebben om te schilderen, dat hij er echt alles voor over heeft. Dagenlang honger, kou en opsluiting. Het geeft zijn werk een heel andere uitstraling voor me. Ik kijk nu al uit naar de volgende uitzending. En het is een mooi alternatief voor een museumbezoek...

En nu straalt de zon al weer door de ramen (die duidelijk aan een wasbeurt toe zijn) en lokt me naar buiten voor weer wat ordening in de tuin. Het vordert heel gestaag en mijn tijd-methode (gewoon de keukenwekker zetten) werkt goed.


Foto: Wikimedia 

woensdag 1 april 2020

Het duurt nog even.



Gisteren keken er 7,5 miljoen mensen naar de persconferentie over de corona-regels voor de komende tijd. Iedereen wilde natuurlijk weten hoe we er voor staan, of de maatregelen werken, of het strenger moet of juist niet. De uitslag was een beetje te verwachten. Tot eind april blijft het zoals het nu is. Dat lijk wel lang.

Op dit moment bevalt de situatie me goed. Ik ben graag alleen en ik houd van stilte Als ik geen atheist was, zou ik misschien wel non geworden zijn. De kalmte, het ritme, de stilte, de aandacht, het trekt me. En nu kan het in mijn eigen huis. Ik heb het boek van Wil Derkse - Een levensregel voor beginners maar weer uit de kast gehaald en lees het met veel aandacht.

Ik voel me rijk en bevoorrecht. Ik heb een huis voor mijzelf alleen, geen drukte van kinderen die ik les moet geven terwijl ik tegelijkertijd moet proberen mijn eigen werk te doen, geen zorgen om eenzame ouders of andere dierbaren en iedereen om me heen leeft nog en is gezond. Er zijn zoveel mensen voor wie dit anders is. Ik denk aan hen in mijn meditaties.

En ik ben ondenkbaar dankbaar voor mijn eigen plek.

zondag 29 maart 2020

De tuin weer in...


Doordat ik twee jaar lang niet echt goed aandacht heb kunnen geven aan mijn tuin, is het nogal een woeste bedoening geworden. De tuin is echt verwilderd. Het overweldigt me, eerlijke gezegd, dat er zoveel moet gebeuren. Ik weet, net als iedere tuinier, dat het werk in een tuin nooit ophoudt. Maar iedere tuinier voelt ook aan of het werk beheersbaar is of niet. Op dit moment is dat bij mij nog niet zo. De tuin heeft nu nog de overhand, ik niet.

Ik heb mijn heil gezocht bij de levenslessen van Benedictus. Ik schreef eerder als eens een stukje over de dagindeling die hij voorstelde eeuwen en eeuwen geleden. Ik heb er een eigen variant van gemaakt. Ik laat nu niet het werk, maar de wekker bepalen wat er in de tuin gebeurt. Dat betekent dat ik de keukenwekker zet op een half uur, drie kwartier of een uur en die tijd aan het werk ga. Ik kan dat een paar keer per dag doen. Als de wekker gaat, ruim ik de spullen op en dan zit het er op voor de dag. Daarmee is het op een nieuwe manier overzichtelijk geworden. Voor mij werkt het op deze manier.

Er is niet alleen veel verwilderd maar in de droge zomers is ook een aantal planten doodgegaan. Het is heel jammer, maar het biedt ook kansen. Ik wil van mijn tuin heel graag een nutstuin maken, met veel groente, terugkerende wilde, eetbare planten en fruitbomen. Het wordt een verhaal van de lange adem en juist daarom is het goed dat ik het verdeeld over vast periodes aanpak.

Het voelt op dit moment nog meer als een plicht dat het plezier dat ik er ooit van had, voor ik ziek werd. Natuurlijk heb ik in de afgelopen twee jaar ook genoten. Bij mijn vuurtje, als ik iets kon oogsten of van wat wel bloeide, zoals de prachtige Camelia op de foto. Dat blijft altijd fijn. En ik ben ervan overtuigd dat het plezier en de voldoening met deze gestage stappen weer terug kunnen komen.



donderdag 26 maart 2020

Aandacht voor schoonheid



Ik had me mijn 'deeltijdpensioen' iets anders voorgesteld. Ik droomde over bioscoopbezoek midden op de dag, uren rondhangen in de bibliotheek, slenteren door musea, stadswandelingen, krantje lezen in het café en de eerste zonnestralen van de lente opvangen op een terrasje in het centrum van de stad. Eerlijk is eerlijk, ik was ook van plan een tijdje te 'kluizenaren': veel thuis zijn, m'n leeftempo laten dalen en bijkomen van de drukte en ergernis van de laatste twee jaar.

Mijn broer vroeg mij afgelopen week in een appje of het kluizenaarschap me beviel. En mijn antwoord was: 'Nee', en dat is vooral omdat het geen vrije keuze is. Omdat de combinatie van thuis zijn en de gedroomde bezoekjes aan cultuur en horeca er niet meer bij zijn. Het is een kleine teleurstelling, meer niet. Zeker in het licht van wat anderen doormaken op dit moment. De demente moeder van mijn vriendin die steeds maar denkt dat ze straf krijgt, het breekt mijn hart. Mijn vriendin die haar café en winkel heeft moeten sluiten en niet weet hoe lang zij dat financieel hebben kan. En dan nog mensen met zieke familieleden en de zieken zelf. Dan is een middagje minder naar de bios flauwekul.

Gisteren viel het me op dat het kluizenaarsleven iets moois met me doet. De rust die het breng verscherpt mijn opmerkingsgave. Ik hoor en zie meer dingen. Voorheen was ik in gedachten zoveel bezig met de toestanden op mijn werk dat ik vaak doof en blind was voor mijn omgeving (met uitzondering van de luchten boven de A7, die zijn zo mooi dat je ze niet kunt missen).

Zondag zat ik thee te drinken aan mijn eettafel. Ineens was er een geweldig gekwetter in mijn tuin. Een hele school mussen vloog achter elkaar aan van mijn kamperfoelie naar de pergola en terug. Sindsdien hebben zij een vaste halte in mijn tuin. Als ik naar buiten stap, vliegen ze alle kanten op. 't Is jammer dat ik ze verstoren moet. Maar goed, tot nu toe komen ze terug. Het vogelbadje dat ik heb staan, helpt ook goed. Er zit regelmatig een merel in, die voor de verzorging bedankt met een mooi fluitconcertje.

De prachtige bloemen die ik kreeg bij mijn afscheid zijn allemaal uitgebloeid. Ik kocht een bosje hyacinten. En geniet nu dagelijks van de geur van de lente in huis. Ik kocht tot nu toe niet vaak bloemen, moet ik zeggen. Ik was niet genoeg thuis. Nu ik de hele week thuis zit, is het erg feestelijk. Het is makkelijker binnen zitten in een mooi huis, vind ik.

's Middags, zittend op de bank, kijk ik naar de overkant van de straat. Het avondlicht op de huizen van overburen maakt ze prachtig, bijna stralend. Mijn ex-man, die hobbyfotograaf was, noemde de tijd vlak voor zonsondergang het gouden uurtje, als het licht een gouden glas geeft aan de wereld. Het is een gebruikelijke term onder landschapsfotografen. Nu heb ik de tijd ervan te genieten.

Probeer het eens! Je kunt nakijken op Internet wanneer het gouden uurtje komt. Het is zeker ook een goed moment om even naar buiten te gaan voor een wandelingetje: https://www.zon-op-onder.nl/golden-hour. Geniet ervan!




dinsdag 24 maart 2020

Gekregen en gekocht - winter 19/20

Ongeveer de helft van alle bloemen die ik kreeg bij mijn afscheid

Gekregen

Steeds als ik deze post maak, of aanvul, besef ik hoe belangrijk het is dat ik stil sta bij wat ik krijg. En hoe mooi het is om te ontvangen. Hoe klein het ook is (deze keer een doosje thee bijvoorbeeld), het geeft me een heel rijk gevoel. En zeker een overzicht van een paar maanden...

Uit Engeland kreeg ik van mijn nichtje en haar man een oude prent van een Franse vrouwenuniversiteit. De prent is getekend rond 1900. In die tijd waren er inderdaad discussies over de vraag of er geen aparte universiteit moest komen voor vrouwen. Het was voor mannen toch te veel afleiding om vrouwen in de buurt te hebben. En voor vrouwen was het wellicht een aanslag op hun eer om zo tussen de mannen te zijn. Tja... een oude discussie. Ik kreeg de prent in relatie met mijn onderzoek naar een van de eerste vrouwelijke dominees in Nederland. Ik heb de prent inmiddels ingelijst en hij komt in de buurt van mijn werkplek te hangen. Als inspiratie.

Van mijn zus en zwager kreeg ik het de waterdispenser waar ik al over schreef. Liters en liters water heb ik er al mee bespaard. En mijn zus had een tafelkleed voor me gemaakt voor bij mijn zitje in de tuin. Hopelijk kan ik er binnenkort gebruik van maken.

Ik vertelde mijn collega dat ik moeite had met slapen. En hij nam speciale thee voor me mee, die zijn vriendin elke avond drinkt. Ik vond het erg lief.

Er was een halve emmer verf over van het schilderen van de panelen voor een tentoonstelling die ik heb gemaakt. We hadden er geen doel meer voor. Ik kon hem meenemen. Ik ben van plan de verf in de keuken te gebruiken om de muur wat op te frissen. Ik heb nog rollers en een bak, dus nu is het wachten op een mooie lentedag waarop de deuren open kunnen. Een paar uurtjes verven en mijn keukenmuur is weer als nieuw.

En dan mijn afscheid. Ik kreeg bloemen, boeken, cadeaubonnen, boekenbonnen, wijn en wat kleinigheidjes. Een vriendin maakte een dromenvanger voor me en van mijn familie kreeg ik een polssteun voor bij mijn toetsenbord en chocola voor een half jaar. Iedere laatste week van de maand kan ik een pakketje verwachten. Alles bij elkaar was het zo veel dat we twee winkelkratten vol spullen konden vullen met de cadeaus. Ik had het niet verwacht en het was heerlijk.


Gekocht

detail van m'n nieuwe jurkje.
Veel bijzonders kocht ik niet dit seizoen. Een nieuwe toiletborstel van 11,00 voor 1,00. Een jurkje voor 6,75. Ik wilde bij een optreden iets nieuws aan. Voor een projectje rondom mijn jubeljaar kocht ik wat potloden en een paar kleuren inkt, alles bij elkaar voor 11,60.

Maar de belangrijkste uitgave, die me ook heel veel plezier doet, is een nieuwe stofzuiger. Het is een kruimeldief in een stofzuigersteel. Ik had een logge, oude, hier en daar kapotte stofzuiger waar ik me enorm aan stoorde. Ik zoog altijd met heel veel tegenzin. Ik ben zo blij dat ik daar van af ben. Ik schreef er eerder al over, en het doet me zo veel plezier dat ik nog maar een keer de lof van mijn stofzuiger zing. Het nieuwe stofzuigertje staat vrijwel onzichtbaar in de hoek van de kamer. Zo gepakt om even iets op te zuigen, en een kruimeldief bij de hand. Ik betaalde 79,24 voor het ding. In de aanbieding met 15% korting ook nog. Echt een heel goede aankoop. Wat een verandering!


zondag 22 maart 2020

Gegeven en weggedaan - winter 19/20


Door alle aandacht die we geven aan het virus dat rondgaat, zou het bijna aan ons voorbij gaan dat de lente is begonnen. De kalender-lente dan. Het winterkwartaal is achter de rug. Dus kijk ik naar wat ik heb gegeven en weggedaan, en wat ik heb gekregen en gekocht. Die post komt snel. Vooral in het wegdoen was ik actief. 

Nu ik meer thuis ben, met mijn deeltijdpensioen, heb ik meer tijd om op te ruimen. Dat heb ik dus gedaan. Ik ben begonnen met de servieskast en een aantal boekenplanken. Dat heeft behoorlijk wat opgeleverd. Er is heel wat naar de kringloop gegaan. Ik hoorde overigens dat het op dit moment enorm druk is bij de stort van de gemeente: nu de meeste mensen gedwongen thuis zitten, zijn ze gaan opruimen. 


Gegeven

Kerstcadeaus
Ik koos bij deze post voor een kerstplaatje. De wijzen uit het Oosten waren de eerste personen ooit die een kerstcadeau gaven, bedacht ik zo. Mijn belangrijkste kerstcadeau was een tegoedbon. Tussen Veendam en Stadskanaal rijdt een oude stoomtrein en eens per jaar is er een diner rit. Die ga ik rijden met mijn zus en zwager. We hebben alledrie al bijna alles. Daarom is een activiteit leuker dan nog een cadeau geven dat op de stapel komt te liggen, dacht ik.

Minipakje
Mijn schoonmoeder had het moeilijk deze winter. Steeds op en neer naar het ziekenhuis en de onzekerheid over de ziekte van haar man. In deze periode kocht ik zo'n miniflesje douchegel dat je meestal op vakantie meeneemt. In een kleine envelop met van dat bubbelplastic stuurde ik het flesje naar haar toe. Ze vond het fijn. Het gaat natuurlijk niet om het flesje, maar om de aandacht. Toch werkt het goed, denk ik. Ik zal het zeker vaker doen.
Nu mijn schoonvader overleden is, denk ik over andere dingen die ik haar kan toesturen. Even afhankelijk van de postservice in de komende tijd. Ik heb kleine kaarsjes van bijenwas, chocolade, thee bedacht. Iemand nog een ander klein cadeautje in gedachten dat ik haar zou kunnen sturen?


Weggedaan

De oude situatie
Servies
3 kopjes
5 dinerborden
4 ontbijtborden
5 soepborden
1 soepkom
1 dekschaal
4 kleine schaaltjes
4 glazen
1 slaschaal
Nu heb ik van alle borden nog 8 stuks. Ik heb nog genoeg schalen en schotels voor een uitgebreide maaltijd. Tot nu toe heb ik nog niks gemist. Ik hoop dat anderen er plezier van zullen hebben.


Lezen en luistern
24 boeken
10 tijdsschriften
15 CDs
5 DVD's

De rest
Dekbedhoes
4 schroevendraaiers
meetlint
10 kerstballen
10 plastic ijsblokjes
1 waterdispenser
1 paar oorbellen.
De oude stofzuiger

Deze lente ga ik kleding uitzoeken en het tuinhuisje. Ik wil het huisje afbreken en op de plek van het huisje een kas laten plaatsen. Dan moet het huisje natuurlijk wel leeg. Genoeg te doen dus. Het is maar goed dat ik meer tijd heb.

zaterdag 21 maart 2020

Voedselbanken

Het Groninger Boter- en broodhuisje in de 19e eeuw

Toen het hamsteren begon, kwamen er meteen noodsignalen van de voedselbanken over tekorten. De supermarkten hadden geen overschotten meer. En ondanks alle berichten dat we niet hoeven te hamsteren, gaan er voedselbanken dicht. De voedselbank Zuid-Oost Drenthe sluit voor twee weken. Dat wordt zwaar voor de mensen daar. Kwetsbare gezinnen die afhankelijk zijn van de voedselbank komen nu in de problemen, vrees ik.

In Groningen loopt het iets anders. Het boter- en broodhuisje bij de Martinikerk is open geweest op woensdag voor mensen die spullen wilden brengen voor de voedselbank. Het is een historische plek in Groningen, de plek waar armen eten konden halen. De voedselbank van vroeger. 

Schuin tegenover de Martinikerk staat het Feithhuis. Vroeger was dat het woonhuis van de Groninger archivaris J.A. Feith. Nu zit er in het prachtige pand al jaren een restaurant. Net als alle horeca moesten zij ook sluiten. En nu hebben zij besloten maaltijden te gaan koken voor de voedselbank. Aan de ene kant vind ik het pijnlijk dat de 'gaarkeuken' weer terug moest komen. Aan de andere kant vind ik het een prachtig initiatief.

En ik ben niet de enige. Het maken van de maaltijden kost tussen 7000,00 en 8000,00 per maand. En in vier dagen was er 80.000,00 gedoneerd, ik heb ook meegedaan. De komende maanden is er warm eten via de voedselbank in Groningen. Er zullen vast meer van dit soort voorbeelden zijn in Nederland. Ik vond het zo mooi, dat ik het even moest delen. En ik hoor graag andere voorbeelden.


Foto: Wikimedia commons

donderdag 19 maart 2020

Bouwput in de straat


De riolering in onze buurt is aan vervanging toe. Het project gaat van straat tot straat in kleine stukjes (de  hulpdiensten moeten bij de huizen kunnen komen) en duurt daarom al maanden. Dan kun je deze straat weer niet in, het éénrichtingsverkeer wordt opgeheven, er ligt een stuk puinbaan en soms staan de huizen op hun grondvesten te schudden met al die zware auto's die dikke buizen verslepen. Het is een rommeltje. Komende week is mijn deel van de straat aan de buurt. Het zal wel een paar weken duren.

Voor mijn huis staat een container voor alle puin. Op dit moment ligt daar een stuk van het riool is dat met mijn fantasie op de loop gaat. Een keurig gemetselde tunnel met daarin een soort traptreden. Zo moet het ooit zijn gebouwd in de jaren dertig. En het heeft de jaren doorstaan. Ruim 90 jaar heeft het dienst gedaan. Ik kan eerlijk gezegd niet zien waarom de buis niet goed genoeg meer is.

Een andere verbouwing brengt me ook terug in de tijd. Vorige week zat ik op de bank en hoorde het typische muizengeluid. Het was alleen zo luid en duurde zo lang, dat ik begon te twijfelen. Na nog een keer luisteren, werd duidelijk dat de buurjongen het behang van de muur aan het krabben was. Ik heb twee avonden het gekras aangehoord. En toen werd het serieus. Drilboren en mokers.

Zaterdagmiddag ben ik een kijkje gaan nemen. Mijn buurjongen en zijn vader waren druk met het verwijderen van de schoorsteenmantel. Het bleek een steviger constructie dan ze gedacht hadden. Ik mocht een foto maken van het laatste restje. Je ziet het rookkanaal met roetaanslag nog heel goed zitten en onderaan de resten van de betonnen plaat die de hitte van de kachel moet kunnen hebben. Vooral dat beton kostte nogal wat moeite.


Het zien van hoe ooit mijn huis gebouwd is, maakt wel wat los. Het is nog zoveel handwerk in vergelijking met wat je vandaag ziet. De mannen die de schoorsteen bouwden en de riolering aanlegden in de jaren dertig, hoorden bij de weinige gelukkigen die nog werk hadden in de crisis. Hoe moet het voor hen geweest zijn? Waar leefden zij zelf? Hoe hadden zij het vak geleerd? En hoe is het met hen verder gegaan? Dat soort vragen, met bijbehorende beelden, spelen dan een middagje door mijn hoofd. Dat is de charme van het leven in een oude buurt.

Nu ik de hele dag thuis zit, is het wel een aanpassing aan de herrie. Maar ja, het is een kleinigheid tegenover de toestand met het virus.

dinsdag 17 maart 2020

Voorzorg in het vriesvak


Mijn voorbereidingen voor het geval ik ziek word, zijn klaar. Ik werk inmiddels, net als velen, verplicht thuis. De eetkamertafel wordt mijn bureau op maandagen en dinsdagen. Ik drink mijn eigen thee en koffie, in plaats van die uit de automaat en mijn auto zal de komende weken een rustige tijd hebben. Ik vind het heerlijk. Lekker mijn eigen tijd indelen en in alle rust werken aan mijn projecten. En lekker een wandelingetje maken in mijn eigen buurt na de lunch. Het is bijna negen uur, dus ik post deze blog en ga dan aan de slag. 

Maar goed, voor het vriesvak maakte ik drie bakken roerbakmix (hierboven op de foto). De roerbak is een mix van drie soorten paddenstoelen, taugé, courgette en vegetarische kipstuckjes. Daar een boemboe voor babi ketjap doorheen. Drie bakken met in iedere bak 300 gram. Ik hoef het alleen maar op te warmen en wat mie te laten wellen of rijst bij te koken. Dat is gezond en genoeg. 



De bakjes met tomatensaus zijn kleiner: 150 gram per bakje. Een mengsel van ui, knoflook, rode paprika, courgette, tomaat, tomatenpuree, harissa, paprikapoeder, zout, ras el hanout en koriander.
Opwarmen, een blik bonen erbij en een wrap. Ook dat is dan genoeg en snel voor de mindere dagen.

Nu is mijn vriesvakje wel vol. Maar mijn eten is klaar voor het geval dat. En als ik niet ziek word, eet ik het vriesvak rustig leeg en scheelt het me een paar dagen koken. Lekker makkelijk.


zondag 15 maart 2020

Hamsteren of sprokkelen?


De premier vraagt ons niet te hamsteren. Er staan tegelijkertijd allerlei foto's op Internet van lege winkelschappen. Mijn zus vertelde dat zij in Almere geen paracetamol meer kon krijgen. Gaat dat een probleem worden? Ik ging zaterdag naar de supermarkt om het zelf maar te ontdekken. Meestal ga ik met de fiets. Ik heb zo'n postbodefiets met een krat en daar kan ik voor een week boodschappen in meenemen. Deze keer ging ik met de auto om wat meer mee te kunnen nemen.

Het was een drukte van belang in de winkel en heel veel schappen waren gewoon vol. Vooral de groente-afdeling was helemaal aangevuld. En van heel goede kwaliteit. Een van de medewerkers vertelde me dat hij met zijn collega's al vanaf 7 uur bezig was met het vullen van de vakken. Er waren al 5 volle vrachtwagens leeggehaald en ze verwachtten nog een aantal. Normaal zijn vijf vrachtwagens voor een hele zaterdag de gewone lading. En ik was er tegen een uur of 12. Brood moest nog worden bijgevuld, maar ik eet nauwelijks brood en ik wilde roggebrood omdat je dat langer kunt bewaren.

Ik hamster niet, maar wil genoeg in huis hebben voor het geval ik weer ziek word. Het NRC noemde dat sprokkelen. In januari bleek dat ik genoeg in huis had om tijdens twee weken ziekte goed te kunnen eten, maar er waren wel wat gaten in geslagen. Mijn weerstand is nog steeds niet geweldig, dus ik houd extra rekening met mijn kwetsbaarheid. Ik wil makkelijke maaltijden kunnen maken voor de keren dat ik echt zwak ben. Ik hamster dus niet voor de komende maanden, ik neem voorzorgmaatregelen voor de korte termijn.  Dus wat kocht ik.

Wat lang meegaat:
Twee pakken houdbare melk
Een pak havermout
Een pak muesli
Twee pakken walnoten
Een pak cashewnoten
Zes blikken bonen
Twee blikken tomaten
Twee pakken gezeefde tomaten
Houdbare kookroom
Twee pakken roggebrood

Bewaargroente:
Een spitskool
Een selderijknol
Een kilo aardappels
Een kilo zoete aardappels
Twee pakken gekookte bieten
1,5 Kilo appels
Drie pastinaken

Voor in het vriesvak:
Een groot stuk kaas (deels geraspt in de vriezer)
Veg-vlees

Overig:
Extra WC-papier
Hoestsnoepjes
Pijnstillers (bijna niet meer te krijgen overigens)
10 in plaats van 6 eieren

Dit kocht ik dus voor een mogelijke quarantaine. Ik heb net vorige week een kilo zilvervliesrijst gekocht. Ik heb nog spliterwten, gedroogde bonen, zonnebloempitten, pompoenpitten, pasta, rozijnen, gedoogd fruit. Daar kan ik nog even mee vooruit. Ik deed verder gewoon boodschappen voor de komende week in de verwachting dat ik niet ziek word. Voor al die spullen had ik wel even de auto nodig.

In combinatie met de gewone boodschappen (die me meestal rond de 35,00 kosten) was ik  ruim 111,00 kwijt deze keer. Ik moet toegeven dat zo groot inkopen wel invloed had op andere dingen die ik kocht. Een 6pak bockbier bijvoorbeeld en twee hazelnoottaartjes die 35% korting hadden. Ik kocht twee bakken kant en klare salade die in de aanbieding waren en dan nog 35% afgeprijsd. Dergelijke dingen zou ik normaal niet kopen. In de stemming van groot inkopen, pakte ik makkelijker wat extra's. Verder kocht ik nog perssinaasappels en veel groene groenten waarvan een deel in het vriesvak zal verdwijnen als een snelle maaltijd-voor-het-geval-dat.

Als ik ziek word, is er nu in ieder geval geen probleem en als ik gezond blijf ook niet. Ik ben voorbereid en dat is een veilig gevoel. En ik wens iedereen toe dat het virus aan jou en je dierbaren voorbij gaat.


vrijdag 13 maart 2020

Sociaal Siberië


Ik was bij de begrafenis van mijn schoonvader, die veel betekenis voor me had. Bij de deur hing een poster die duidelijk maakte dat we geen handen moesten schudden in verband met het virus. De familie, die ik graag een knuffel had willen geven, stond achter een tafel. Het was heel raar, noodzakelijk maar raar, dat we elkaar niet konden aanraken.

Bij het graf werd ik overvallen door het verdriet van het verlies van de lieve man. Ik ben huilend weggelopen. Gelukkig was mijn zus er, die haar arm om me heen sloeg en me een zakdoekje gaf. Die arm mocht misschien ook niet, maar het was fijn dat we de regels lieten voor wat ze waren. Na de begrafenis kwamen we nog bij elkaar. Het afstand houden bleek niet te werken.

Ik heb een aantal mensen toch een knuffel gegeven. Hopelijk zal er niemand van hen ziek worden, maar het leek onmenselijk bijna om de afstand te houden.

En nu? Concerten worden afgelast, bijeenkomsten verplaatst, een inaugurele rede waarvoor ik uitgenodigd was kan pas in maart 2021 plaatsvinden. Het virus grijpt om zich heen in het sociale leven. Vandaag zal ik met het bestuur van de winkel een besluit nemen over de openstelling. Een aantal vrijwilligers is ongemakkelijk met zoveel contact met onbekenden. Maar ja, hoe lang gaat dat dan duren?

Met de afname van contacten, hoe belangrijk ook als veiligheidsmaatregel, komen we in een soort sociaal Siberië. Dat is geen prettig vooruitzicht.

Laten we maar hopen dat het zal helpen.



Foto: Wikimedia commons

woensdag 11 maart 2020

Nieuwe recepten - haver en paddenstoelen













De afgelopen tijd heb ik weer wat recepten aan mijn persoonlijk kookboek toe kunnen voegen. Het blijft toch leuk om iets nieuws te proberen, te bedenken of iets na te maken. 


Mama-Khalid havermout

Khalid was een schoolvriend van mijn broer. Zijn moeder, die we als familie nooit ontmoet hebben en die we voor het gemak mama-Khalid noemden, kon geweldig koken. Bij feestelijke gelegenheden nam hij wel eens eten mee. Een van de gerechten was een toetje met couscous, kaneel, gember en gedroogde vruchten. Op een zondagmorgen bedacht ik dat ik wel eens op mama-Khalids manier havermout kon maken, de couscous vervangen door havermout en het water door melk. Het werd een lekker ontbijt.
Hoewel het nogal mediterraan is, maak je alles met ingrediënten die je lang kunt bewaren. Zo was het vroeger in de winter ook natuurlijk. Er waren maanden dat het enige fruit dat nog 'vers' was, de bewaarappels waren. Verder werd alles uit de inmaak gegeten. Dat hoeft tegenwoordig niet meer, maar ik denk dat je toch het een en ander bespaart als je alleen groenten en fruit uit het seizoen eet.


Paddenstoelen bourguignon

Ik weet niet precies meer waar ik dit recept gevonden heb. Ik kwam het een tijd geleden tegen in een tijdschrift en heb er een foto van gemaakt.

5 uien in ringen * 2 teentjes knoflook * 2 stengels bleekselderij * 4 grote wortels in plakken * 1 courgette in blokjes *3 portobello's in blokjes * 300 gram champignons in plakjes * 350 ml rode wijn * 750 ml groentebouillon * 4 takjes tijm * 2 laurierbladen *  zout en peper * olie.

Verhit olie in een pan met dikke bodem. Fruit de ui en de knoflook  tot de uit glazig is. Voeg de bleekselderij en wortel toe  * na een paar minuten de paddenstoelen  erbij, met de wijn, de bouillon en de kruiden. Laat dit 45 minuten stoven. Voeg dan de courgette toe en laat nog 30 minuten stoven. Zo nu en dan even doorroeren.

Ik heb het vocht wat laten inkoken, want het was wel wat nat allemaal. Waarschijnlijk voeg ik de volgende keer minder bouillon toe. De smaak is heel bourguignonnig, zeg maar. 't Is een goed recept.


Haverappeltaart

Een vriendin liet met deze taart proeven. Ik vond 'm heel erg lekker. Dit is het recept:

Meng voor de bodem 250 gram havermout, 500 gram zelfrijzend bakmeel, 500 gram donkerbruine basterdsuiker, 400 gram gesmolten roomboter, 1 ei, 1 theelepel zout en een beetje keukenstroop. Maak een bodem van dit mengsel op een bakplaat. Snij 1,75 kilo appels in heel kleine stukjes en meng met 100 gram rozijnen, 3 eetlepels suiker en 1 eetlepel kaneel. Doe de vulling op de bodem en bak de taart in een voorverwarmde oven op 150 graden, ongeveer een uur.


Paddenstoelensaus met dragon

In Engeland, toen we daar waren voor de bruiloft van mijn nichtje, at ik twee keer pasta met deze saus in een café vlak bij ons hotel. Vrijdag voor mijn afscheid kwamen mijn zus en zwager eten en we hebben samen dit recept nagemaakt.

Fruit een grote witte ui lekker zoet, voeg een doosje gesneden oesterzwammen en kastanjechampignons toe en bak ze gaar met een flinke scheut witte wijn (wij hadden V
oignier) Kook intussen anderhalf bakje verse pasta gaar in een paar minuten. Roer een bekertje creme fraîche door de paddenstoelen, voeg zout en peper toe en laat even inkoken. Hak de verse dragon fijn en roer door de saus als deze al van het vuur af is. De geur en de smaak van dragon zijn sterk genoeg.

Ik had een salade van veldsla bij de pasta. En al met al was het heel lekker.


Foto: wikimedia commons

maandag 9 maart 2020

Jubeljaar - februari

Februari stond in het teken van mijn afscheid en van herstel van ziekte. Ik had niet veel aandacht voor mijn jubeljaar. Zo loopt het soms.


Cottageleven

In de drukte besloot ik in grote hoeveelheden te koken: rode kool, chili en bloemkoolcurry. Het hielp me om minder kant-en-klaar voedsel te kopen. Ik denk dat ik dit wel zal blijven doen: koken voor de avond zelf en een deel voor het vriesvak voor een volgende keer. 

Ik maakte ook een roerbak van allerlei restjes groenten die anders zouden verrotten. Een mengsel van prei, broccoli, wortel,ui en champignons. Drie bakjes gingen het vriesvak in. Gemengd met bonen of met aardappels en kaas is er een prima roerbakmaaltijd of stoofpotje van te maken en het voorkomt dat ik eten moet weggooien als ik iets teveel heb gekocht.

Stadsleven

Behalve het concert deed ik weinig. Mijn laatste maand vroeg al mijn aandacht. In het nagesprek met mijn vriendinnen kwam ik wel tot een nieuw inzicht dat van betekenis is in mijn jubeljaaronderzoek. Het was een prachtig concert en ik heb genoten, maar ik houd meer van concerten die de grenzen opzoeken tussen kunststromen. Ik noemde het voorbeeld van Erik Vloeimans en Bach van een jaar geleden. Er ontstaan nieuwe vormen tijdens het concert die in interessant vind. Themaconcerten vind ik ook leuk, of het een lenteconcert is of een historisch thema. Het maakt het spannend. Een muziekstuk van Pärt kan ik ook op CD luisteren terwijl die nieuwe vormen vooral in de concertzaal interessant zijn.

Leven met anderen
Het wordt een beetje saai, maar mijn afscheid stond centraal. Het gunnen van mijn baan aan mijn opvolgster, het afsluiten van 12 jaar met mijn vrijwilligers en het herstellen van de band met mijn bestuur. Het was een veeleisend proces, zeker omdat ik daarnaast gewoon de lopende zaken afhandelde. Het is goed gelukt en daardoor was mijn afscheid feestelijk en makkelijk.
Het mooiste was dat ik het afscheid kon vieren met vrienden en familie die bijna allemaal van ver waren gekomen om dit met mij te vieren. Het voelde geweldig rijk deze mensen om me heen te hebben.

Schoonheid
Heel iets anders: de lente in aantocht. Het is soms te voelen en ik heb bossen tulpen, frisse lentetakken en bloembollen in mijn huis staan. De zingende vogels en de steeds sterker wordende en hoger komende zon zijn een heerlijke aankondiging dat de winter (die meer herfst was eigenlijk) voorbij is ... bijna dan.

En nu alles na mijn afscheid tot rust gekomen is, kan ik weer aandacht geven aan mijn jubeljaar. Ik heb er zin in.


zaterdag 7 maart 2020

Opnieuw een afscheid


Deze week overleed Martin, de man die ooit mijn schoonvader was. Mijn ex-man en ik hebben jaren geleden bij onze scheiding afgesproken dat we elkaar op de hoogte houden van grote gebeurtenissen in onze levens. Toen ik woensdag uit de bioscoop liep, zag ik dat hij mij gebeld had. Ik wist dat zijn vader ziek was, want ik heb nog steeds goed contact met mijn ex-schoonouders. Ik belde terug en terwijl hij boterhammen smeerde voor zijn dochter-in-de-groei, vertelde hij me dat de laatste dagen waren aangebroken. Een dag later kwam de app dat mijn schoonvader was overleden.

Martin had me nog gevraagd langs te komen. We hadden het voor deze week gepland, maar de ziekte ging te snel voor ons. In mijn gedachten ben ik nu veel bij de familie. Het verdriet en de drukte die altijd samen op gaan in de periode net na een overlijden, zijn zwaar.

Martins lievelingsplaats op aarde was, naast zijn boerderij, het Griekse eiland Amorgos. We zijn er ooit met het gezin een week geweest. En vorig jaar heeft hij er nog vakantie kunnen vieren en afscheid kunnen nemen van de mensen die daar zijn vrienden waren geworden. Vandaar de foto van de baai van Amorgos boven dit blog, de schoonheid waarmee wij achterblijven.



Foto: Wikimedia commons

donderdag 5 maart 2020

Mijn eerste 'pensioen-uitje'


Mijn afscheid is achter de rug. Het was een leuke middag. Na twee dagen van mijn andere baan, is het tijd voor mijn 'pensioen'. Op mijn eerste vrije dag bracht ik een bezoek aan Groninger Forum. Ik wilde de film Little women zien en eens kijken in het nieuwe gebouw. 

Ik was, met vele Groningers, vooral onder de indruk van het uitzicht. Groningen in de hoofdrol, zou ik zeggen. Het gebouw zelf is me te wit en te leeg en met te veel roltrappen. Ik kón niet eens een gewone trap nemen. Maar het was te zien dat het nieuwe gebouw in een behoefte voorziet. Het was druk. Er zaten mensen te werken, te overleggen en gezellig te kletsen. Het café zat vol en overal liepen mensen. De gons van zo'n gebouw spreekt me wel aan. 

De film was niet heel druk bezet, maar voor een woensdagmiddag niet onaardig. Allemaal vrouwen van mijn leeftijd en ik dacht: Ja, ik ben nu een vrouw van middelbare leeftijd met een deeltijdbaan. Een heel andere ervaring weer. En ach, wie weet wat er nog komt. 

De vloerbedekking in de bioscoop was roze en zat nu al onder de vlekken. Dat is een voor de hand liggende onhandige keuze geweest. De stoelen zijn heel comfortabel en het geluid is iets te hard. Ik had een heerlijk wijntje bij me. Ik wilde wat chips kopen, maar de prijzen waren echt extreem. 3,75 Voor een zak groentenchips. Dat vind ik echt te veel. 

In de bieb, die een paar etages bezet, was het even zoeken maar ik vond uiteindelijk de biografie die ik zocht: Thorbecke wil het. En tot mijn verrassing vond ik een heerlijk rustig stukje waar ik zeker zal zitten de komende tijd. De sfeer van een klassieke bieb, maar toch modern. Het lijkt me daar heerlijk lezen. Ik denk dat ik regelmatig een middagje in Forum zal doorbrengen. 





vrijdag 21 februari 2020

Even stil..


Tot 1 maart ben ik even weg. Ik ga me richten op het afsluiten van mijn baan en de relatie met de mensen daar. Straks heb ik genoeg tijd om mijn jubeljaar weer op te pakken. Ik kijk uit naar de rust. Nu eerst mijn aandacht voor de laatste drukte.


zondag 16 februari 2020

Afscheid... een achtbaan



Aan het einde van de maand sluit ik een tijd van 12 jaar werken af. Ik heb een paar keer juichend geschreven dat ik met deeltijdpensioen ga en hoezeer ik daar naar uitkijk. Dat is ook zo. Nu het einde dichterbij komt, blijkt het ook lastig te zijn. Het is een slingerende klepel van gevoelens. Ik heb in de afgelopen 12 jaar de organisatie die er nu staat eigenhandig opgebouwd. Ik wil graag weg en tegelijk laat ik het met moeite achter.

Mijn werkgever is nooit een stralend voorbeeld van communicatie geweest. Het heeft me in de afgelopen jaren vaak gestoord. Ik mocht nu bijvoorbeeld in de wandelgangen horen dat ik een opvolger heb. Daar erger ik me dan weer aan. Ik ben er nu ook wat gevoeliger voor. Na een lang gesprek over mijn vertrekregeling is de lucht weer geklaard en kunnen weer soepeler verder. Het blijft een achtbaan.

En dan mijn opvolgster. Ik betrapte me op een soort gevoel van wantrouwen en bezorgdheid. Alsof niemand anders het goed kan doen. Moeite om het uit handen te geven. Ik weet natuurlijk dat het onzin is. En toch... het stak me zo nu en dan. Tot ik haar leerde kennen. Ze blijkt uiterst geschikt en ontzettend leuk. En zo gaan mijn gevoelens hier ook heen en weer.

Het is onrustig en ik ben moe, maar ik had erop gerekend. Als het vertrek na zoveel jaar en zoveel werk me geen moeite zou kosten, zou dat natuurlijk vreemd zijn. Ik ga iets loslaten waar ik aan gehecht ben. En dat is altijd moeilijk. Afscheid nemen is een kunst.

dinsdag 11 februari 2020

Rode kool - diepvriesmaaltijden


Ik schreef al in een eerder post dat ik rode kool had ingemaakt. Dat klopt niet helemaal. Ik heb diepvriesmaaltijden gemaakt. De notenrollades die ik in december kocht zaten in aluminium ovenschaaltjes, die ik heb gebruikt voor de maaltijden.

Mijn recept is heel simpel. Bak een rode ui uit in olie. Daarna voeg ik de klein gesneden rode kool toe, met deze keer rozijnen en gedroogde pruimen. Dat roerbak ik en daarna voeg ik bouillon toe. Soms is dat een mengsel van bouillon en rode wijn. Er gaan nog twee laurierbladen bij waar ik kruidnagel in heb geprikt. Ik stoof het tot de rode kool net iets meer dan beetgaar is.


Deze rode kool is heel goed in te maken. Ik heb dat vorig jaar gedaan. Een paar potjes zelfgemaakte rode kool in voorraad is reuze handig. Er is nog een stuk kool over, dus waarschijnlijk komt dat er nog van.

Deze keer maakte ik dus de ovenschotels met wat appel en aardappelpuree. Ik had een van de bakjes maandag al uit de vriezer gehaald. Vanavond was de kool ontdooid. Toch nog wel verrassend koud, vond ik. Het opwarmen in de oven duurt nog wel even, merkte ik. En de smaak is achteruit gegaan door het invriezen. Weet iemand wat je daar tegen kunt doen? Ik heb niet zo lekker gegeten als ik gehoopt had. Dit was een minder goed idee, tenzij ik weet hoe ik het moet oplossen.



zondag 9 februari 2020

Niet mooi en toch prachtig


Ik houd van mooie dingen, die bij elkaar passen. Van elegantie, stijl. Maar vanmorgen, toen ik mijn koffie maakte, realiseerde ik me dat dat niet altijd klopt. Ik maak 's morgens mijn koffie in de mok die ik voor de Dag van de Vrijwilliger heb gekregen van Terre des Hommes. Er zat een pakje chocoladepoeder in, wat marhmallows en zo'n rood-wit gestreept wandelstokje (ik weet niet precies hoe je dat noemt.)

Ik zou niet willen zeggen dat ik de mok mooi vind. Hij is groot en grof en hij past, met het grote logo ook niet echt bij mijn wit-met-zilver jaren vijftig servies. Hieronder een voorbeeld van mijn gedekte tafel.


Toch gebruik ik de mok graag. Het is de betekenis van Terre des Hommes die 'm voor mijn prachtig maakt. En er zijn heel veel voorbeelden te bedenken van matige, of zelfs lelijke dingen, die we mooi vinden. Versleten kleding, die we op een bijzonder moment hebben gedragen. Of kindertekeningen door de ogen van (groot)ouders. Verzamelingen waar je jarenlang over gedaan hebt, maar die eigenlijk uit waardeloze dingen bestaan. Wie herinnert zich nog de mappen vol flippo's? Nou ja, een paar ideeën die er door mijn hoofd gaan. De mok met betekenis.

Een voordeel van deze mok is overigens dat mijn koffiefilter er precies op past. Ik vind met de hand koffie zetten iets rustgevends hebben. Prettig voor een trage start van de dag in het weekend. De koffiefilter kocht ik overigens ook bij Terre. Wat eigenlijk niet?

Ik ga genieten van mijn zondagochtendkoffie.

donderdag 6 februari 2020

Jubeljaar - januari


Een half jubeljaar is voorbij gegaan. Het gaat snel en het bevalt met goed. Het is in wezen een onderzoek naar wat ik mooi, leuk of prettig vind voor het vervolg van mijn leven. De tweede helft, zeg maar. Rust houden en terug- en vooruitkijken. Nu is het nog druk, maar vanaf maart kan ik het met heel veel aandacht doen.

In de cottage

De winter is niet echt een tijd voor de cottage. Ik maakte kool en bonen in. Daar schrijf ik nog wel over.

Ik wil mijn voorraad wat onder handen nemen deze winter. Ik heb wel heel veel voor één persoon. Dat lukt heel aardig. In verband met incidenteel muzenbezoek heb ik alle voorraad in afgesloten plastic bakken en daar begint wat ruimte in ontstaan.

Gelukkig beginnen in januari de tuinplannen weer. Ik heb de eerste schets gemaakt. In februari komt de rest.

De Parisienne

Ik ging met vriendinnen naar een voorstelling in een schip. Vroeger was dit het schip Theater te water en de eigenaar vertelde de geschiedenis van het schip en de manier waarop hij het in handen had gekregen. Hij was een goed verteller die de sfeer van zijn studiejaren voelbaar wist te maken, afgewisseld met zelfgeschreven liedjes. Het was leuk.

Ik schreef al over de inmaaktentoonstelling. Daarnaast bezocht ik nog een tentoonstelling in het Noordelijk Scheepvaartmuseum over rampen en dood op zee. Ik deed dit voor mijn zus, die graag wilde weten of het zin had om voor deze tentoonstelling naar me toe te komen. Ik vond de tentoonstelling goed, veelzijdig en informatief, maar het verhaal bood niet de informatie die mijn zus wilde hebben. Het leukste onderdeel was het logboek van een scheepsarts op een VOCschip. Hij kon een uitbraak van scheurbuik stoppen door zure pruimen uit te delen. Wel waren er toen al 5 bemanningsleden dood. We weten dat het veel erger kon zijn.

Over mijn optreden schreef ik ook al. Een aantal jaren geleden heb ik podiumvrees opgelopen. Daar probeer ik overheen te komen en dat gaat redelijk goed. Ik weet nog niet of ik verder ga met zingen voor publiek. Het lijkt me heel leuk, maar dan moet de angst iets verder afnemen.

Ik ben begonnen in een boek met brieven van de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo. Eind dit jaar komen haar werken naar het Drents Museum in Assen. Ik wil die tentoonstelling zeker bezoeken. Dit is alvast wat voorbereiding.

Leven met anderen
Na een ontmoeting met een vriend die ik tijden niet gezien had en met wie dat niet uitmaakt, heb ik nagedacht over vriendschap. En vooral het verschil tussen vriendschap en gezelschap. Dat maakt wel uit in hoe ik met de mensen om me heen verder ga. En heel bijzonder is dat een paar van mijn broers en zussen vallen binnen mijn gedachten over vriendschap.

Verder blijven er nog steeds de zieken in mijn omgeving. We hebben regelmatig even contact. Verbetering is er niet echt, maar dat wisten we.

Schoonheid

Het oude museum in Appingedam waar de inmaaktentoonstelling was, verraste me. Soms kun je jaren van plan zijn eens ergens te gaan kijken, maar het komt er steeds niet van. En als je er dan komt, is blijkt het mooier te zijn dan je gedacht had. De foto van het tegeltje bovenaan deze blog heb ik in het museum Stad Appingedam gemaakt. Het gebouw is echt heel bijzonder. Mocht je er een keer naar toe gaan: laat je even rondleiden door een vrijwilliger, dan zie je echt meer.


zondag 2 februari 2020

Soepel leven



Toen ik een tijd geleden in Utrecht was (oktober denk ik) ben ik even bij mijn broer langs gegaan. Hij heeft een nieuw huis dat ik nog niet gezien had. Op zijn dakterras dronken we een biertje en voor de terugreis leende ik een boek van hem: A gentleman in Moskow van Amor Towles. Hij vond het een geweldig boek. En nu ik het gelezen heb, vind ik dat ook.

Het verhaal heeft iets bizars. Een Russische edelman wordt, vanwege het schrijven van een subversief gedicht, gestraft  met huisarrest in het Grand Metropolhotel in Moskow. Zijn levensverhaal speelt zich binnen de muren van het hotel af, maar in de verhalen van de andere personages en, laat ik maar zeggen, in de schaduw van de verhalen is het leven in een totalitaire en voor rijkeren corrupte staat heel goed zichtbaar. Ik vind het boeiend als je half-half kunt zien dat er nog van alles aan de hand is achter de verhaallijnen.

De charme van de graaf is dat hij zich weet aan te passen aan zijn omstandigheden en tegelijk onaangeraakt blijft. In het begin van het boek wordt uitgebreid beschrijven hoe goed hij balanceren op twee poten van een stoel. De rest van het verhaal is één grote balanceer-act. De charme van het boek is ook dat het einde toch nog een totaal onverwachte wending heeft, die tegelijk prachtig past.

Van veel boeken is iets te leren, aan veel verhalen kun je je spiegelen, vind ik. Toen ik de biografie van Von Humboldt las, was ik vooral getroffen door de gedrevenheid van Alexander von Humboldt. De kracht van het meebewegen is het meest inspirerende van dit boek. De graaf krijgt een zolderkamertje toegewezen in plaats van de grote suite die hij had. Hij mag een paar familiestukken meenemen. Al snel weet hij, uit het zicht meer ruimte voor zichzelf te regelen. Hij beweegt laconiek mee met wat hem overkomt. Na een aantal jaren zie je hem ineens als ober werken in een van de restaurants van het hotel. En als er een kind bij hem achtergelaten wordt omdat haar moeder haar vader wil gaan bezoeken in een kamp (om nooit meer terug te keren), verzorgt hij haar alsof hij haar vader is. Hij is een charmante man, die zelfs tegen de stijlste communist beschaafd blijft.

Hij is in mijn ogen iemand die weet welke eieren hij voor zijn geld moet kiezen en welke niet. Dat blijkt dan weer uit het slot van het verhaal, als hij spectaculair het hotel weet te verlaten en weet te verdwijnen van de radar van de KGB. Maar goed, dat laat ik verder in het midden. De graaf hield, zoals langzaam blijkt, behoorlijk wat meningen en ideeën voor zich. Uiteindelijk handelde hij er wel naar door het hotel te verlaten. Dat is toch iets om me door te laten inspireren.




foto: pinterest

donderdag 30 januari 2020

Til debt do us part



Ik zit met een verkoudheid thuis. Dan is Y*out*ube een uitkomst. De afgelopen dagen heb ik een aantal afleveringen gezien van Til debt do us part. Het is een Canadese serie waarin een dame met een krachtig karakter mensen uit de schulden helpt. De schulden zijn soms hoger dan een ton, zonder de hypotheek. De deelnemers onderschatten allemaal hun werkelijke uitgaven en de hoogte van hun schuld. En ondanks de schulden doen ze in mijn ogen onvoorstelbare aankopen. Planning komt niet in hun woordenboek voor.

Ik begrijp dat een aantal dingen natuurlijk in het format van het programma horen, maar het fascineert me toch. De deelnemers krijgen drie opdrachten. De eerste twee hebben vaak te maken met budget en de derde met de relatie. En dan blijkt er veel te kunnen.   De meeste stellen geven minimaal 1,5 keer hun maandinkomen uit, en dat zonder het te weten, en blijken de uitgaven (soms) met 80% te kunnen terugbrengen. Het budget is meestal een opluchting. Alsof de deelnemers opgelucht zijn dat iemand anders de grenzen stelt.

Fastfood is één van de meest voorkomende uitgaven, techniek voor de pappa's en kleding voor de mamma's. En winkelen uit verveling, uit boosheid of om de uitgaven onderling gelijk te trekken komt heel vaak voor. Als de pappa een nieuwe tv koopt, gaat de mamma schoenen kopen. Traditioneel, maar kennelijk is dat een veel voorkomend mechanisme. Zelfs als er dan na een tijdje blijkt dat er geen geld is voor de schoenen van de kinderen of de hypotheekbetaling. Bijzonder.

Gelukkig gaat dat bij de meeste deelnemers snel over. Tijdens het uitvoeren van de opdrachten zie je hen 'financieel volwassen' worden. Dat hoopvolle maakt de show zo boeiend. Kennelijk kunnen veel mensen, onder intensieve (!) begeleiding een heel eind komen.

Ik ken zelf mijn uitgaven van A tot Z. Misschien fascineert het me daarom wel zo dat anderen echt totaal geen besef hebben van hun geld. De schulden drukken geweldig op de mensen, dat is te zien. En de uitgaven die ze doen lijken wel een vlucht uit de zorgen. Ik zou me ook onvoorstelbaar bezorgd voelen als mijn financiën onzeker waren. Ik vermoed dat ik geen oogkleppen op zou zetten, maar ik kan het me wel goed voorstellen. Het is makkelijk oordelen als je aan de goede kant van de streep leeft. Juist daarom keek ik het met zoveel belangstelling.


foto: Wikimedia

donderdag 23 januari 2020

Bevrijdingsmonument 'Levenslicht'




We zullen de komende maanden veel te maken krijgen met de herdenkingen van 75 jaar bevrijding. Al maanden is iedereen in mijn (cultuurhistorische) omgeving daar mee bezig. Vandaag was ik betrokken bij een klein deel van de herdenkingen: het kunstproject 'Levenslicht van Daan Roosegaarde.'

Roosegaarde is al jaren bezig met bijzondere projecten, waarbinnen hij probeert duurzame kunst te maken. Ik wil zeker nog een keer naar de kerk in Lille, waar een soort grote bloem staat, die open gaat als er warmte in de buurt komt. Moet echt bijzonder zijn. Afgelopen jaar ging ik ook naar zijn tentoonstelling in het Groninger Museum. Ik vond het erg leuk en genoot van alle mensen om me heen die zo geconcentreerd speelden met licht en donker.

Daan Roosegaarde heeft nu 104.000 lichtgevende stenen gemaakt, die de 104.000 vermoorde Joden, Roma en Sinti vertegenwoordigen. Ik mocht een klein optreden verzorgen waarin de dagboeken van Etty Hillesum een rol speelden. Zij verloor haar levenslicht in Auschwitz, maar ontwikkelde in de eerste jaren van de oorlog een kwaliteit van 'licht leven' die heel mooi past bij dit kunstwerk. Hier een paar voorbeelden


Ik herinner me een avond langs een Amsterdamse gracht. Een verdroomde zomeravond, al heel lang geleden. Visionair. Steden kapot gegooid. Ik zag steden verzinken en nieuwe steden verrijzen en ik dacht: bombarderen jullie deze wereld maar kapot wij zullen een nieuwe wereld bouwen en ook die zal weer vergaan en toch is het leven schoon, altijd weer opnieuw schoon. En het was net een visioen. Steden die in de afgrond tuimelden en nieuwe die verrezen en zo door de eeuwen heen, en het leven dat zo mooi is.

Ik fietste langs de Stadionkade vanochtend en genoot van de wijde hemel daar aan de rand van stad en ademde de frisse ongerantsoeneerde lucht in.  Overal bordjes, die wegen, de vrije natuur in, voor Joden versperd hielden. Maar boven dat ene stuk weg, dat ons blijft is ook de volledige hemel. 

Ik vind het leven mooi en ik voel me vrij. En de hemelen binnen me zijn even wijd en uitgespannen als boven me.

Ik combineerde de teksten met een lied 'Ose shalom', op gitaar begeleid door een vriend. Het was een mooie bijeenkomst in de kerk en daarna in de tuin waar de stenen een plaats kregen. Een violiste speelde een combinatie van 'Jerusalem of gold' en het thema van Schindlers List. In de koude, natte schemering was dat een hele prestatie. Daarna vertelde een oudere dame, zittend op haar rollator een paar verhalen over de Joodse geschiedenis. 

Het was een bijzondere middag. Helaas is Levenslicht een tijdelijk kunstwerk. In februari is het al weer weg. Er zijn heel veel plaatsen in Nederland waar je kunt gaan kijken. Ik zou het zeker even doen.







dinsdag 21 januari 2020

Respectvol met water


 

De jaarafrekening van het waterbedrijf is binnen. Ik krijg wat geld terug en mijn kwartaalbedrag wordt lager. Het gaat om 3,45 en het kwartaalbedrag gaat naar beneden met 0,90. Om het geld hoef ik het niet te doen, maar om het water wel. Schoon water is een rijkdom waar wij heel vaak niet bij stil staan. Ik probeer dat wel te doen.

Ik heb 23 kuub gebruikt; 63 liter per dag. Ik vind dat best veel, hoewel het volgens het NIBUD de helft is van het gemiddelde gebruik van een huishouding van één persoon. Ik zal nog eens moeten onderzoeken waar dat water naartoe gaat.

Voor kerst kreeg ik mijn kraantjespot. Ik schreef er al over. Daarmee hoop ik dit jaar weer een kuub te besparen. En wie weet wat ik verder nog bedenk om op de 20 kuub uit te komen die ik dit jaar wil bereiken. Alleen als we weer zo'n droge zomer krijgen, wordt het lastig. Ik ben altijd terughoudend geweest met kraanwater in de tuin en nu zijn er twee bomen dood gegaan. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.

Op Youtube kijk ik regelmatig naar filmpjes van de zogenaamde homesteaders. Het valt me op hoeveel water zij verspillen met het wassen van groente, spoelen van bonen enzovoort. In plaats van het op te vangen, laten ze het gewoon weglopen. Spoelwater kan prima gebruikt worden in de tuin. Je zou denken dat in de tijd van de echte homesteaders water een schaars goed was waar mensen zuinig mee omsprongen. Ik heb vaak het idee dat deze Youtubers de naam homestead gebruiken om kijkers te trekken, maar regelmatig zijn het kanalen met veredelde huishoudtips. Het echte leven op een homestead was zuinig en zorgvuldig, niet uit overtuiging maar uit bittere noodzaak.

Voor mij is het juist geen noodzaak maar overtuiging. Het gaat me niet om dat ik steeds minder gebruik, maar dat ik niets verspil. Zo was dat op de echte homestead, in de echte cottage ook. Ik heb nog een hoop te leren, te verzinnen en te ontdekken, maar zolang het de goede kant op gaat, ben ik tevreden. Deze waterrekening is in ieder geval een reden voor tevredenheid.


zondag 19 januari 2020

Luisteren

Mijn tuinbeeld: het gesprek. Dat wil ik in mijn tuin. Ik kijk er erg naar uit. 

Townsends, Prepper Princess en Rachel Maddow zijn kanalen die ik regelmatig volg op You*tube. En You*tube heeft een algoritme dat ervoor zorgt dat je verhalen aangeboden krijgt die bij je smaak passen. Soms is het vervelend dat je steeds opnieuw dezelfde filmpjes aangeboden krijgt die je níet wilt zien en soms zit er een verrassing bij die je op een nieuw pas zet. 

Mitch Albom is zo'n verrassing. Mitch is een schrijver die over de hele wereld miljoenen boeken heeft verkocht. Tuesdays with Morrie, was zijn eerste boek. Hij schreef het om de zorgkosten van Morrie, zijn professor, te kunnen betalen. Morrie leed aan ALS en de laatste 19 dinsdagen van zijn leven brachten Mitch en hij samen door. Het is een lang verhaal. Ik moet het boek nog lezen. Wat ik nu vertel heb ik uit de filmpjes opgemaakt. 

Dit is wat indruk op me maakte: Morrie luisterde naar aandachtig naar de bezoekers die bij hem kwamen om hem op te vrolijken. Je zou denken dat iemand die stervend is en alle ongemakken heeft van ALS, wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan de verhalen van anderen. En toch luisterde hij. Het was zijn cadeau aan degenen die achter bleven. 

Het heeft me weer eens aan het denken gezet over luisteren, over echte aandacht, hoe vaak ik luister om te kunnen praten. En het is duidelijk dat zoveel mensen zo graag vertellen. Op mijn werk interview ik nu een aantal collega's, alleen over hun manier van werken. En het valt me op hoe graag ze over hun werk vertellen. Het heeft te maken met trots en met het gevoel van waardering als iemand aandacht heeft voor wat je doet. En dan is het alleen nog maar werk. Veel mensen hebben namelijk de behoefte te vertellen, aan aandacht.

De Vietnamese monnik wiens boeken ik graag lees, Thich Nhat Hahn, schreef over deep-listening. Volle aandacht voor de ander, zonder dat je meteen een reactie aan 't formuleren bent. Ik denk dat iedereen het wel eens heeft, terugkijkend op gesprekken: het gevoel niet echt geluisterd te hebben. Ik oefen er nu mee: echt luisteren naar een antwoord op een vraag die ik gesteld heb. Totdat iemand echt uitgesproken is.

Een van mijn vrijwilligers is dichter. Hij heeft met een groep andere dichters een project opgezet: Dichter bij vroeger. Een dichter praat met een oudere die zijn of haar levensverhaal vertelt, of natuurlijk een deel daarvan. De dichter maakt daarover een gedicht. En het gedicht moet zo zijn dat de oudere zich erin herkent. Hij kiest er dus voor om echt heel 'deep' te luisteren naar de mensen. Er zijn veel van dit soort luisterprojecten. Het lijkt me iets moois voor mijn 'pensioen', als ik de tijd en de rust heb om ruimte te maken voor een ander.

Ik verwacht veel moois mee te maken. 



Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...