Het begin van een nieuw cultuurseizoen

Foto's nemen in het donker blijft lastig.....

In augustus begint het culturele seizoen in veel steden met een festival en een Uitmarkt. Alle kunstinstellingen laten zien wat ze het komend jaar gaan doen en dans- en theatergezelschappen over de hele wereld presenteren zich. Zo'n festival had altijd veel charme. In mijn stad is het langzaam steeds meer een foodfestival geworden, zoals dat helaas op veel plaatsen gebeurt. Daar ga ik niet meer naar toe, maar buiten het festivalterrein is er nog van alles te beleven. 

Ik ging naar een concert in de prachtige synagoge, een cellist speelde klassieke muziek met technobegeleiding. Het was heel indrukwekkend. De vriendin, met wie ik bij het concert was, en ik waren er stil van. Het is boeiend in uitvoeringen, vind ik, als er verschillende soorten kunst gecombineerd worden. In dit geval waren we vooral verbaasd over de klanken die hij uit de cello wist te halen.

Er was verder een openbare repetitie van het plaatselijk theatergenootschap. Heel boeiend om mee te maken. Scenes worden stilgelegd en overgedaan en we maakten de discussie mee over hoe de verbeelding moest zijn. Tussendoor kregen we uitleg over de uitvoering (de kleding, de muziek, het toneel) en maakten we kennis met alle betrokkenen bij de productie. Het was reuze leuk. 

Een paar dagen later ging ik naar een voorstelling over een onbekende verzetsvrouw. Die had ik zeker niet willen missen. Soms verdwijnen mensen uit de geschiedenis zonder dat we begrijpen waarom. Deze vrouw hoort daar zeker bij. Ik bleef achter met een paar onbeantwoorde vragen. Maar dat maakte niet uit voor het gevoel waarmee ik de voorstelling verliet.

Ik sloot het festival af met een lezing over het Rampjaar dat dit jaar 350 jaar geleden is. In de geschiedenislessen krijgen we maar heel weinig informatie over dit jaar. We weten dat de Republiek, radeloos, redeloos en reddeloos was en dat Willem de derde als redder uit de strijd kwam. Dat was het ongeveer. Maar nu was er ook aandacht voor de collaboratie met de vijandige legers van diverse vestingen (Zwolle, Kampen en Deventer) en de vasthoudendheid van andere (Groningen en Bourtange). Ik heb een boek over het rampjaar op mijn leeslijst gezet, want ik wil er echt wel meer van weten. 

Hier en daar heb ik foldertjes verzameld van tentoonstellingen, lezingen en concerten. Veel te veel om allemaal te doen. 

Maar toch, wat een rijkdom,.... ondanks alles nog steeds.

Ontdekkingstocht in de buurt

Vrijdag had ik een van mijn tapas-met-film met mijn vriendin Veronica. We doen dit al jaren. Altijd bij haar thuis, want ik heb geen TV. We zorgen allebei voor een deel van het eten en de wijn. Eerst praten we bij en daarna gaat de TV aan en laten we het weekend beginnen met een filmpje. We kiezen meestal voor een niet al te zwaar verhaal. Het is tenslotte het einde van de week. 

Deze keer, achter een bord heerlijke spaghetti, vertelde ik haar dat ik zaterdag en zondag een wandeling zou maken. Ik heb veel te weinig beweging nu ik zo veel rustiger leef, thuis werk en niet meer naar de sportschool kan. Wandelen en fietsen is de oplossing. Ik had gedacht aan een wandeling door het oude stadscentrum, langs de hofjes die daar zijn. Veronica had een prachtige tip: een kunstwandeling door mijn eigen wijk. Kunstenaars hebben hun werken in de vensterbank gezet en op internet staan een paar routes. 

Om 14:30 stond Clair voor mijn deur. Ze is erg bezorgd over de nieuwe Covidvariant, daarom gingen we meteen wandelen en kwam ze niet binnen. Het was een heerlijke ontdekkingstocht, niet alleen de kunst maar ook de architectuur. Ik woon, wandel en fiets nu 8 jaar in mijn wijk en toch waren er nog verrassingen. Zo was er bijvoorbeeld ineens een hofje dat ik nog nooit had gezien. 

 

Clair is schilderes. Het was verrassend haar over de kunstwerken te horen praten, te horen waarom ze bepaalde dingen mooi vond. Zij zag weer heel andere dingen dan ik. Ik hou zelf meer van beeldhouw- dan schilderkunst, dus juist haar opmerkingen over de schilderijen openden mijn ogen. Ik merk achteraf dat ik alleen foto's heb gemaakt van beelden. 

De wandeling was te lang voor één middag; na twee uur waren we 'volgekeken' en hadden we het koud. We zullen de rest later nog eens lopen, hebben we afgesproken. Wat Clair niet weet, is dat ik een verhaal voor haar maak over het huis waar ze in woont in een bijzonder complex. In een van de panden is een gevelkunstwerk van een keramist uit de jaren vijftig. We zagen kunst van hem tijdens onze wandeling. Ik heb nu ons gesprek daarover opgenomen in het verhaal. Ik moet er soms om denken dat ik mijn  mond niet voorbij praat. Hopelijk lukt me dat. 

Wordt vervolgd...

"Wandelmuseum"

Ik begin de schoonheid van het stadsleven te missen. De musea, de theaters en de café's waren een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Er waren tentoonstellingen gepland die ik zeker wilde bezoeken en een film in de bioscoop is toch echt iets anders dan een op de laptop. Daar moet ik dus iets mee, een creatief antwoord verzinnen waardoor ik tevreden kan blijven met de situatie waarin ik nu eenmaal zit.

Dit is mijn plan.
Ik moet meer bewegen (de enige beweging is tuinieren...) en ik wil meer schoonheid zien. Daarom ga ik wandelen in de buurt met mijn fotocamera bij de hand, op zoek naar schoonheid. In mijn tas wat drinken en een snack, die ik anders in een café zou hebben. Ik spreek met mijzelf af dat ik met minimaal twee mooie foto's thuis moet komen. En de wandeling moet minimaal een half uur duren exclusief de pauze.

Wat ik verzamel aan schoonheid, zal ik hier laten zien. Zo sla ik twee vliegen in één klap. En als de wandelingen op zijn, kan ik altijd nog gaan fietsen, maar dat is van later zorg.

Aandacht voor schoonheid

Ik had me mijn 'deeltijdpensioen' iets anders voorgesteld. Ik droomde over bioscoopbezoek midden op de dag, uren rondhangen in de bibliotheek, slenteren door musea, stadswandelingen, krantje lezen in het café en de eerste zonnestralen van de lente opvangen op een terrasje in het centrum van de stad. Eerlijk is eerlijk, ik was ook van plan een tijdje te 'kluizenaren': veel thuis zijn, m'n leeftempo laten dalen en bijkomen van de drukte en ergernis van de laatste twee jaar.

Mijn broer vroeg mij afgelopen week in een appje of het kluizenaarschap me beviel. En mijn antwoord was: 'Nee', en dat is vooral omdat het geen vrije keuze is. Omdat de combinatie van thuis zijn en de gedroomde bezoekjes aan cultuur en horeca er niet meer bij zijn. Het is een kleine teleurstelling, meer niet. Zeker in het licht van wat anderen doormaken op dit moment. De demente moeder van mijn vriendin die steeds maar denkt dat ze straf krijgt, het breekt mijn hart. Mijn vriendin die haar café en winkel heeft moeten sluiten en niet weet hoe lang zij dat financieel hebben kan. En dan nog mensen met zieke familieleden en de zieken zelf. Dan is een middagje minder naar de bios flauwekul.

Gisteren viel het me op dat het kluizenaarsleven iets moois met me doet. De rust die het breng verscherpt mijn opmerkingsgave. Ik hoor en zie meer dingen. Voorheen was ik in gedachten zoveel bezig met de toestanden op mijn werk dat ik vaak doof en blind was voor mijn omgeving (met uitzondering van de luchten boven de A7, die zijn zo mooi dat je ze niet kunt missen).

Zondag zat ik thee te drinken aan mijn eettafel. Ineens was er een geweldig gekwetter in mijn tuin. Een hele school mussen vloog achter elkaar aan van mijn kamperfoelie naar de pergola en terug. Sindsdien hebben zij een vaste halte in mijn tuin. Als ik naar buiten stap, vliegen ze alle kanten op. 't Is jammer dat ik ze verstoren moet. Maar goed, tot nu toe komen ze terug. Het vogelbadje dat ik heb staan, helpt ook goed. Er zit regelmatig een merel in, die voor de verzorging bedankt met een mooi fluitconcertje.

De prachtige bloemen die ik kreeg bij mijn afscheid zijn allemaal uitgebloeid. Ik kocht een bosje hyacinten. En geniet nu dagelijks van de geur van de lente in huis. Ik kocht tot nu toe niet vaak bloemen, moet ik zeggen. Ik was niet genoeg thuis. Nu ik de hele week thuis zit, is het erg feestelijk. Het is makkelijker binnen zitten in een mooi huis, vind ik.

's Middags, zittend op de bank, kijk ik naar de overkant van de straat. Het avondlicht op de huizen van overburen maakt ze prachtig, bijna stralend. Mijn ex-man, die hobbyfotograaf was, noemde de tijd vlak voor zonsondergang het gouden uurtje, als het licht een gouden glas geeft aan de wereld. Het is een gebruikelijke term onder landschapsfotografen. Nu heb ik de tijd ervan te genieten.

Probeer het eens! Je kunt nakijken op Internet wanneer het gouden uurtje komt. Het is zeker ook een goed moment om even naar buiten te gaan voor een wandelingetje: https://www.zon-op-onder.nl/golden-hour. Geniet ervan!

Gekregen en gekocht - winter 19/20

Ongeveer de helft van alle bloemen die ik kreeg bij mijn afscheid

Gekregen

Steeds als ik deze post maak, of aanvul, besef ik hoe belangrijk het is dat ik stil sta bij wat ik krijg. En hoe mooi het is om te ontvangen. Hoe klein het ook is (deze keer een doosje thee bijvoorbeeld), het geeft me een heel rijk gevoel. En zeker een overzicht van een paar maanden...

Uit Engeland kreeg ik van mijn nichtje en haar man een oude prent van een Franse vrouwenuniversiteit. De prent is getekend rond 1900. In die tijd waren er inderdaad discussies over de vraag of er geen aparte universiteit moest komen voor vrouwen. Het was voor mannen toch te veel afleiding om vrouwen in de buurt te hebben. En voor vrouwen was het wellicht een aanslag op hun eer om zo tussen de mannen te zijn. Tja... een oude discussie. Ik kreeg de prent in relatie met mijn onderzoek naar een van de eerste vrouwelijke dominees in Nederland. Ik heb de prent inmiddels ingelijst en hij komt in de buurt van mijn werkplek te hangen. Als inspiratie.

Van mijn zus en zwager kreeg ik het de waterdispenser waar ik al over schreef. Liters en liters water heb ik er al mee bespaard. En mijn zus had een tafelkleed voor me gemaakt voor bij mijn zitje in de tuin. Hopelijk kan ik er binnenkort gebruik van maken.

Ik vertelde mijn collega dat ik moeite had met slapen. En hij nam speciale thee voor me mee, die zijn vriendin elke avond drinkt. Ik vond het erg lief.

Er was een halve emmer verf over van het schilderen van de panelen voor een tentoonstelling die ik heb gemaakt. We hadden er geen doel meer voor. Ik kon hem meenemen. Ik ben van plan de verf in de keuken te gebruiken om de muur wat op te frissen. Ik heb nog rollers en een bak, dus nu is het wachten op een mooie lentedag waarop de deuren open kunnen. Een paar uurtjes verven en mijn keukenmuur is weer als nieuw.

En dan mijn afscheid. Ik kreeg bloemen, boeken, cadeaubonnen, boekenbonnen, wijn en wat kleinigheidjes. Een vriendin maakte een dromenvanger voor me en van mijn familie kreeg ik een polssteun voor bij mijn toetsenbord en chocola voor een half jaar. Iedere laatste week van de maand kan ik een pakketje verwachten. Alles bij elkaar was het zo veel dat we twee winkelkratten vol spullen konden vullen met de cadeaus. Ik had het niet verwacht en het was heerlijk.


Gekocht

detail van m'n nieuwe jurkje.

Veel bijzonders kocht ik niet dit seizoen. Een nieuwe toiletborstel van 11,00 voor 1,00. Een jurkje voor 6,75. Ik wilde bij een optreden iets nieuws aan. Voor een projectje rondom mijn jubeljaar kocht ik wat potloden en een paar kleuren inkt, alles bij elkaar voor 11,60.

Maar de belangrijkste uitgave, die me ook heel veel plezier doet, is een nieuwe stofzuiger. Het is een kruimeldief in een stofzuigersteel. Ik had een logge, oude, hier en daar kapotte stofzuiger waar ik me enorm aan stoorde. Ik zoog altijd met heel veel tegenzin. Ik ben zo blij dat ik daar van af ben. Ik schreef er eerder al over, en het doet me zo veel plezier dat ik nog maar een keer de lof van mijn stofzuiger zing. Het nieuwe stofzuigertje staat vrijwel onzichtbaar in de hoek van de kamer. Zo gepakt om even iets op te zuigen, en een kruimeldief bij de hand. Ik betaalde 79,24 voor het ding. In de aanbieding met 15% korting ook nog. Echt een heel goede aankoop. Wat een verandering!

Bouwput in de straat

De riolering in onze buurt is aan vervanging toe. Het project gaat van straat tot straat in kleine stukjes (de  hulpdiensten moeten bij de huizen kunnen komen) en duurt daarom al maanden. Dan kun je deze straat weer niet in, het éénrichtingsverkeer wordt opgeheven, er ligt een stuk puinbaan en soms staan de huizen op hun grondvesten te schudden met al die zware auto's die dikke buizen verslepen. Het is een rommeltje. Komende week is mijn deel van de straat aan de buurt. Het zal wel een paar weken duren.

Voor mijn huis staat een container voor alle puin. Op dit moment ligt daar een stuk van het riool is dat met mijn fantasie op de loop gaat. Een keurig gemetselde tunnel met daarin een soort traptreden. Zo moet het ooit zijn gebouwd in de jaren dertig. En het heeft de jaren doorstaan. Ruim 90 jaar heeft het dienst gedaan. Ik kan eerlijk gezegd niet zien waarom de buis niet goed genoeg meer is.

Een andere verbouwing brengt me ook terug in de tijd. Vorige week zat ik op de bank en hoorde het typische muizengeluid. Het was alleen zo luid en duurde zo lang, dat ik begon te twijfelen. Na nog een keer luisteren, werd duidelijk dat de buurjongen het behang van de muur aan het krabben was. Ik heb twee avonden het gekras aangehoord. En toen werd het serieus. Drilboren en mokers.

Zaterdagmiddag ben ik een kijkje gaan nemen. Mijn buurjongen en zijn vader waren druk met het verwijderen van de schoorsteenmantel. Het bleek een steviger constructie dan ze gedacht hadden. Ik mocht een foto maken van het laatste restje. Je ziet het rookkanaal met roetaanslag nog heel goed zitten en onderaan de resten van de betonnen plaat die de hitte van de kachel moet kunnen hebben. Vooral dat beton kostte nogal wat moeite.

Het zien van hoe ooit mijn huis gebouwd is, maakt wel wat los. Het is nog zoveel handwerk in vergelijking met wat je vandaag ziet. De mannen die de schoorsteen bouwden en de riolering aanlegden in de jaren dertig, hoorden bij de weinige gelukkigen die nog werk hadden in de crisis. Hoe moet het voor hen geweest zijn? Waar leefden zij zelf? Hoe hadden zij het vak geleerd? En hoe is het met hen verder gegaan? Dat soort vragen, met bijbehorende beelden, spelen dan een middagje door mijn hoofd. Dat is de charme van het leven in een oude buurt.

Nu ik de hele dag thuis zit, is het wel een aanpassing aan de herrie. Maar ja, het is een kleinigheid tegenover de toestand met het virus.

Opnieuw een afscheid

Deze week overleed Martin, de man die ooit mijn schoonvader was. Mijn ex-man en ik hebben jaren geleden bij onze scheiding afgesproken dat we elkaar op de hoogte houden van grote gebeurtenissen in onze levens. Toen ik woensdag uit de bioscoop liep, zag ik dat hij mij gebeld had. Ik wist dat zijn vader ziek was, want ik heb nog steeds goed contact met mijn ex-schoonouders. Ik belde terug en terwijl hij boterhammen smeerde voor zijn dochter-in-de-groei, vertelde hij me dat de laatste dagen waren aangebroken. Een dag later kwam de app dat mijn schoonvader was overleden.

Martin had me nog gevraagd langs te komen. We hadden het voor deze week gepland, maar de ziekte ging te snel voor ons. In mijn gedachten ben ik nu veel bij de familie. Het verdriet en de drukte die altijd samen op gaan in de periode net na een overlijden, zijn zwaar.

Martins lievelingsplaats op aarde was, naast zijn boerderij, het Griekse eiland Amorgos. We zijn er ooit met het gezin een week geweest. En vorig jaar heeft hij er nog vakantie kunnen vieren en afscheid kunnen nemen van de mensen die daar zijn vrienden waren geworden. Vandaar de foto van de baai van Amorgos boven dit blog, de schoonheid waarmee wij achterblijven.



Foto: Wikimedia commons

Niet mooi en toch prachtig

Ik houd van mooie dingen, die bij elkaar passen. Van elegantie, stijl. Maar vanmorgen, toen ik mijn koffie maakte, realiseerde ik me dat dat niet altijd klopt. Ik maak 's morgens mijn koffie in de mok die ik voor de Dag van de Vrijwilliger heb gekregen van Terre des Hommes. Er zat een pakje chocoladepoeder in, wat marhmallows en zo'n rood-wit gestreept wandelstokje (ik weet niet precies hoe je dat noemt.)

Ik zou niet willen zeggen dat ik de mok mooi vind. Hij is groot en grof en hij past, met het grote logo ook niet echt bij mijn wit-met-zilver jaren vijftig servies. Hieronder een voorbeeld van mijn gedekte tafel.

Toch gebruik ik de mok graag. Het is de betekenis van Terre des Hommes die 'm voor mijn prachtig maakt. En er zijn heel veel voorbeelden te bedenken van matige, of zelfs lelijke dingen, die we mooi vinden. Versleten kleding, die we op een bijzonder moment hebben gedragen. Of kindertekeningen door de ogen van (groot)ouders. Verzamelingen waar je jarenlang over gedaan hebt, maar die eigenlijk uit waardeloze dingen bestaan. Wie herinnert zich nog de mappen vol flippo's? Nou ja, een paar ideeën die er door mijn hoofd gaan. De mok met betekenis.

Een voordeel van deze mok is overigens dat mijn koffiefilter er precies op past. Ik vind met de hand koffie zetten iets rustgevends hebben. Prettig voor een trage start van de dag in het weekend. De koffiefilter kocht ik overigens ook bij Terre. Wat eigenlijk niet?

Ik ga genieten van mijn zondagochtendkoffie.

Eeuwenoude buitenplaats

Voordat mijn vriendin en ik naar het museum in Appingdam gingen, genoten we van een lunch in Ekenstein. Het is een 17e eeuwse buitenplaats, die in de 19e eeuw is omgebouwd volgens de toen geldende mode van de neogotiek. Aan het einde van vorige eeuw heeft de gemeente Appingedam het buiten gekocht, in vervallen staat en het opgeknapt. Er is een verschrikkelijke vleugel aangebouwd, die hier op de foto te zien is. Tja, dat was toen de mode, en er moesten hotelkamers komen.

Toen mijn vriendin en ik aankwamen, stond de hele parkeerplaats zo vol auto's dat we dachten dat we geen parkeerplaats konden vinden. Ik vreesde dat we geen tafeltje zouden kunnen krijgen met zoveel drukte. Gelukkig bleek het een bijeenkomst  van het Groninger Landschap te zijn, in de boerderij naast de buitenplaats.

We zaten heerlijk in de gotische zaal waar in de 19e eeuw kerkramen uit de omgeving in geplaatst zijn. De toenmalige eigenaar verzamelde bouwmaterialen van buitenhuizen in de omgeving die werden afgebroken en verwerkte die ik zijn huis. Er is nog steeds weelderige versiering op de wanden het plafond. Al met al een bijzondere omgeving, zonder dat je het perse mooi hoeft te vinden. Bijzonder is het wel. We vroegen ons af hoe het was om in een buiten als dit te wonen. We konden ons er weinig voorstelling van maken.

We merkten daarnaast helaas dat het niet helemaal goed onderhouden is. Er lag stof op de vensterbanken en de kerstdecoratie was nog niet allemaal weggehaald. Dat kan toch eigenlijk niet op 11 januari. Over het eten hadden we ook nog wel wat opmerkingen en de bediening was een onzeker meisje. En toch .... een locatie kan gelukkig heel veel goed maken. Er hangt de rust van vervlogen tijden.

Ik ben hier al vaker geweest en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Vriendinnenetentje

Ik schreef het gisteren al: vriendinnen zijn voor mij een voorwaarde voor een goed leven. Daarnaast heb ik nog twee andere voorwaarden voor mijn geluk: liefde van mijn familie en een tuin. Op dit moment is in mijn leven aan deze voorwaarden voldaan; ik ben een tevreden mens.Gisteren maakte ik dus voor een groep vriendinnen een etentje dat past bij Grüner Veltliner.

Een korte speurtocht op intenet leverde een paar gerechten op, en toen ik mijn boekje Welke wijn waarbij van Huibrecht Duiker erbij pakte, bleek dat Internet de informatie van hem had overgenomen. De gerechten zie hij noemt passen heel goed bij de herfst. Paddestoelensalade, pompoensoep, dat zijn toch echt gerechten die je aan de herfst doen denken. Dit is wat ik er van gemaakt heb:

Crostini met paddestoelen
De crostini maakte ik met plakjes stokbrood, die ik met wat knoflook insmeerde en in de broodrooster deed. Je hoort de crostini eigenlijk in de oven te maken, maar die is kapot op dit moment. De ontdekking dat het ook heel makkelijk in de broodrooster kan, is een voordeel bij een nadeel: het vraagt veel minder stroom en het resultaat is prima. Het milieu mag ook meegenieten. Ik bakte in snippertjes gehakte champignons met rode ui, een klein beetje thijm, geweekte bospaddestoelen een scheut wijn en wat sojaroom, zout en peper.

Pompoensoep met gruyere 
In een grote pan roerbakte ik eerst een gesnipperd uitje in olijfolie. Daarna gingen er stukjes pompoen bij ik had een pompoen ter grootte van een voetbal), die ik even mee bakte. Ik voegde een liter groentebouillon toe, wat chilipoeder en thijm. Toen de pompoen gaar was, zette ik de staafmixer in de soep. Roerde is er een flinke scheut sojaroom doorheen Ik serveerde het met extra kaas.
  .
Pasta met pesto van walnoten, peterselie en beaufort en een lichte veldsalade
Beaufort is een kaas die (volgens Huibrecht) speciaal goed past bij Grüner Veltliner. Het is een nootachtige kaas.Ik vind 'm heerlijk. Ik wilde een herfstpesto. Daarom nam ik een basis van peterselie in plaats van basilicum en zonnebloem- en pompoenpitten in plaats van de pijnboompitten. De beaufort was dus de vervanger van de parmezaan  Knoflook is knoflook, die kun je nergens door vervangen. De pesto ging door de hete net afgegoten tagliatelle en met wat extra kaas erop op tafel. Erbij had ik een veldsla met een dressing van hazelnootolie en -azijn.

Dit zijn de drie gerechten die goed bij Grüner Veltliner passen. Desserts vragen toch om iets anders. Ik heb tijdens mijn vakantie een reis gemaakt naar de Loirestreek in Frankrijk en daar bij een proeverij een mooie dessertwijn gekocht. Ik vind een dessertwijn al snel te zoet en de gewone wijnen in de Loire te veel naar citrus smaken. Een dessertwijn die citrus in zich heeft is niet zo snel te zoet. Dus: ik ging naar huis met twee flessen van deze wijn.

Het dessert dat ik koos was een perenmousse van de stoofperen die ik onlangs gemaakt heb. Ik was de smaak van de wijn wat vergeten, dus het was een gok. Maar ik wilde mijn vriendinnen laten meegenieten van mijn huisvlijt. Ik maakte de mousse op basis van een recept voor mangomousse. Het is onvoorstelbaar simpel. Ik klopte een kwart liter slagroom, deed daar een theelepel suiker en gepureerde stoofpeertjes door. Dat ging in de koeling. Ik nam drie van de peertjes die ik heel had gelaten en in wijn gekookt en sneed ze doormidden. Samen met de mousse en geroosterde amandelsnippers was het een lekker dessert, dat het goed deed naast de wijn.

Tot slot was er koffie en thee met koekjes van de bakker op de hoek en chocola die M. had meegenomen.

Goed eten is een begin van een mooie avond. De rest lag volledig in handen van de vriendinnen. En dan komt het goed. Ik heb een prachtig warme, vrolijke, oprechte, plagerige en liefdevolle avond gehad. Ik heb besloten om er een traditie van te maken. In november maak ik voortaan een diner voor deze vriendinnen. Een mooie voor op mijn 52 wensenlijst voor volgend jaar.