donderdag 27 november 2014

Schrijfplek

Twee en een half jaar geleden trok ik in dit huis. Het was een bewuste keuze van mij om kleiner te gaan wonen en om en huis te kopen. Ik moest dus veel spullen weg doen om in dit huis te passen. Dozen en dozen vol zijn naar kringloopwinkels gegaan en uiteindelijk een grote stapel spullen naar de stort. Ik had een laminaatvloer overgenomen van de vorige bewoners. Die moest er uit. Pure verspilling, maar ja, de verhuurder had het zo bepaald. Ik kon gelukkig de planken die nog goed waren, weggeven.

Een ander ding dat weg moest, was mijn bureau. Dat was even slikken want het bureau was me dierbaar. Het was heel bijzonder van vorm en ik had er met veel plezier aan gewerkt. Maar ja, ik had er echt geen ruimte voor.

De verhuizer wilde het wel kopen en trok de verkoopprijs van de verhuiskosten af. Ik dacht dat ik prima aan de eettafel zou kunnen werken. En dat is ook zo. Maar toch, een tijdje geleden vond ik in een kringloopwinkel voor €35,00 een soort secretaire die je aan de muur moet schroeven. Ik had nog nooit zo'n meubel gezien. Het leek een soort tijdschriftenbak met een minischrijfplank er boven.



Inmiddels hangt het bureautje aan de muur in mijn slaapkamer. Ik heb er een bistro-stoeltje bij gekocht, dat ik makkelijk op kan klappen en weg kan zetten. En nu heb ik een heerlijk nieuw bijzonder schrijfhoekje.... voor in de zomer dan, want in de winter is het er een beetje te koud. 

woensdag 26 november 2014

Financiele vrijheid

Dit weekend ga ik naar een cursus over financiele onafhankelijkheid. Voor wie al wat langer meeleest op mijn blog, is het wel duidelijk dat dit is waar ik naar streef. Ik moet foto's meenemen die verbeelden wat financiele vrijheid voor mij betekent. En foto's van mijzelf. We gaan een geldspel doen en ik moet twee briefjes van 10 meenemen. Het is allemaal reuze spannend.

Dit zijn twee plaatjes die ik meeneem:

Ik zou reizen willen maken zoals het vroeger ging. Met oude treinen, lekker langzaam. Andere plaatjes zijn van mijn tuin, een cottagekeuken, inmaken en een warm hoekje om te lezen. Het langzame leven, daar komt het toch op neer in mijn vrijheidsbeleving. Genoeg tijd om kalm aan te doen. En genoeg tijd om te delen.

Thich Nhat Hanh, de boeddhistische leraar die ik probeer te volgen, heeft in zijn klooster een lazy day per week. Een dag om niks te doen. Volgens mij is dat heel goed voor je gezondheid. Een beetje rommelen in de tuin, wandeling maken, terrasje pikken.

Ik besteed nu een dagdeel in de twee weken aan vrijwilligerswerk. Dat zou ik meer willen doen. Het lijkt me bijvoorbeeld heel mooi om ouderen die zelf niet zo goed meer kunnen lezen, voor te lezen uit boeken die ze nog een keer zouden willen horen.

Eerst dit weekend maar eens in. Ik ben ook wel benieuwd naar jullie inzichten. Wat betekent financiele vrijheid voor jullie?


vrijdag 21 november 2014

Druivensap

Ik heb er al eens over geschreven: ieder jaar krijg ik druiven van een kennis. En ieder jaar maak ik daar van alles van. Afgelopen oktober en vorig jaar was dat vooral sap. Van vorig jaar had ik nog één fles over. Toen ik die vanmorgen open maakte om door mijn smoothie te schenken, zag ik dat de deksel bol stond. Het sap is gaan gisten. Ik maakte de fles open in de gootsteen en er bubbelde een klein beetje uit.

Gelukkig zijn de andere flessen nog goed, dus had ik een heerlijk ontbijt met een smoothie van banaan, appel, druivensap, sojayoghurt en zijden tofu. Maar wat nu met die andere fles druivensap? Als ik er aan ruik, ruikt het naar bier. Ik weet niet goed wat ik er van moet denken. Is dit echt bedorven, of kan ik dit als een soort bier drinken? Heeft iemand hier ervaring mee?

donderdag 20 november 2014

Zelfvoorziening

Dit filmpje vind ik erg boeiend, zelfvoorziening vind ik boeiend. Deze mensen besteden veel tijd aan hun levensonderhoud, maar dan op een andere manier. Niet door veel uren te werken voor geld, maar voor het verbouwen van voedsel. Ze leven in een streek met hetzelfde klimaat als zuid Spanje, denk ik, vanwege het cactusfruit. Ze kunnen misschien meer verbouwen, maar ik herken het verlangen om vrij te zijn, vrij je eigen tijd in te kunnen delen.

Ik denk ook al een tijdje na over kippen. Twee kleine kippen, die niet al te grote eieren leggen. Dan heb ik voldoende eieren voor mijzelf en kan ik ze zo nu en dan weggeven. Ik moet nog wel een goede plek voor ze vinden in mijn tuin. Het zou wel wat verbouding betekenen. En ik wil het pas doen als ik wat minder werk.

Ik wil mijn tuinhuisje afbreken, want dat staat precies op de plek waar de zon het meest schijnt. Daar zouden fruit en groenten moeten groeien. Van het hout van het huisje wil ik twee kasten bouwen waar alle tuinspullen in kunnen. Ik zal nog wel een d'ruitdagingactie door de schuur moeten houden om te zorgen dat ik alles kwijt kan in de twee kasten, maar dat hoeft geen probleem te zijn, heb ik al gezien.

druiven van de vorige inmaak
Als ik dan een extra groenten-, kruiden-, fruittuin heb aangelegd kan daar in een hoek ook een kippenhok komen, deels in de schaduw, deels in de zon. Lijkt me gezellig. Ik wil in dit deel van de tuin ruimte maken voor 1 stoel. Verder alleen kweek. Het idee om daar in de lente te zitten in de eerste zon. Dekentje over, warm kopje thee... of in de zomer met een boek tussen te zitten! Of in de herfst bij een vuurkorf.

Het echtpaar in het filmpje heeft heel veel inmaak. Ik heb dat lange tijd gedaan, maar ik ben er wat mee gestopt. Het mislukken van de tacosaus was min of meer de aanleiding. Jammer van zoveel werk. Sommige dingen lukken me gewoon niet en ik weet niet waarom. Pompoenpuree inmaken is ook al een keer mislukt. Het gaat toch schiften. Is er iemand die weet wat daar de oorzaak van kan zijn?

Ik ben nu eerst alles maar eens aan het opeten wat nog in potjes in mijn voorraadkast staat. Ik doe nu bijvoorbeeld lekker druivenjam door mijn ontbijt. Ik had de jam gemaakt voor op brood, maar ik eet bijna geen brood meer. En als ik het eet, gaat er iets hartigs op als boerenkoolpesto. Door de muesli is het prima. Ik heb nog een paar potten, dus ik kan nog even vooruit.

woensdag 19 november 2014

Verder met de d'ruitdaging

Een kwartier kaarten uitzoeken, leverde toch weer 8 punten op. Ik selecteerde 50 kaarten en enveloppen die ik beslist niet meer ga sturen, zeker nu ik ben gestopt met postcrossing. Mijn kaarten bewaar ik in een houten doos. Bovenop die doos lagen twee mapjes met postpapier, die er niet meer bij in konden. Nu past het weer....dat soort dingen geeft me toch altijd weer een goed gevoel.

En toen ik de was opvouwde, besloot ik 3 t-shirts niet meer te gaan dragen. Die gaan in de container van het Leger des Heils. 3 punten erbij. Het werd meteen tijd om alle kleren eens kritisch te bekijken. Als ik 33 stuks overhoud, kan er best wat naar de kringloop. De eerste selectie bracht 19 kledingstukken op, die nu in een vuilniszak bij de deur staan en binnenkort in de container van het Leger des Heils zullen verdwijnen.

En bij het leeghalen van de tijdschriftenmand, vond ik nog 6 tijdschriften uit 2012. Hoog tijd voor het oud papier voor deze bladen. Geen idee hoeveel punten het oplevert, maar uiteindelijk doet dat er ook niet toe... mijn huis wordt steeds een beetje leger en daar gaat het om.




maandag 17 november 2014

Samen genieten

Hoewel het al weer ruim een week geleden is, geniet ik nog na van de mooie dagen van het vorige weekend

. Het begon met een concert in een middeleeuwse kerk. De Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Behalve zitplaatsen waren er ook ligplaatsen en daar had ik er één van. Heel dicht bij de piano's op het podium. Aan het begin van het concert gingen mijn gedachten nog wat heen en weer, maar na een tijdje was het alleen nog maar muziek. Ik zat lekker tegen de muur geleund, verwarmingsbuis in mijn rug en dromerig te genieten van het concert.

Na het concert was er nog een mooie tentoonstelling in de toren van de kerk. De kunstenaar was aanwezig en hij legde zijn werkwijze aan ons uit. Dat was een mooi gesprek. Hij liet ons met zijn werk ook zien hoe een heel klein detail (bijvoorbeeld van een beekje) prachtig kan zijn, zonder dat je weet waar je nu precies naar kijkt. Genieten zonder te begrijpen of te weten.

De volgende dag vertrok ik naar mijn studievrienden in Leiden. Eens in de zoveel maanden eten we nog steeds (27 jaar na de eerste keer) samen. Als we in Leiden zijn is er meestal een programma. De studievriend die daar nog woont heeft een to do lijst van dingen die hij in de stad wil zien en hij grijpt onze komst meestal aan om iets van zijn lijstje te gaan doen. Dit keer was het het huis van de Pilgrim Fathers. Eind 16e eeuw vluchtten de Pilgrims naar Nederland omdat ze dachten van de relatieve tolerantie gebruik te kunnen maken. Na een aantal jaren vertrokken ze toch naar Amerika. De Mayflower zal voor veel mensen nog wel een lichtje doen aan gaan.

De twee panden vertellen een heel mooi verhaal. Bouwgeschiedenis is sowieso erg interessant en dan zulke oude huizen. Ze waren nog van voor de reformatie. Het is echt bijzonder dat ze op deze manier bewaard zijn gebleven. Het mooie was ook, dat er kaarsverlichting was. Je kreeg echt een indruk van hoe dat verlicht moet zijn geweest. Heel sfeervol.

Mijn studiegenoot had een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt. En tijdens het eten deelden we hoe het met ons is gegaan de afgelopen tijd. Dat was wel aangrijpend. Het leven neemt soms onverwachte wendingen. Een studiegenote heeft kanker gehad en alle waarden zijn nu goed, maar de vorm van kanker die zij heeft kan ook zo weer terug komen. Met zoiets in het vooruitzicht is het een hele opgave om je leven weer vorm te geven, maar zij doet het erg goed vind ik.

Een ander heeft een kindje met een aangeboren hersenafwijking. Aan de ene kant is dat een heel gezoek en aan de andere kant verbaas ik me er over hoeveel mogelijkheden er zijn om een kind met een handicap te helpen om zelfredzaam te worden. Heel ontroerend zijn die verhalen. Een derde gaat scheiden. Zijn vrouw wil niet meer verder met het huwelijk. Hij moet zijn balans weer vinden met zijn dochter van 13. Ondanks de zware verhalen, hadden we een heerlijke avond met elkaar. Er is door de jaren heen een heel bijzondere band ontstaan.

Na dit etentje stapte ik weer in mijn auto om naar Den Haag te gaan, naar mijn zus en zwager. Ik was er ongeveer om half 11 en voor ik het in de gaten had, hadden we de tijd weggepraat tot half 2. De volgende morgen luisterden we naar een muziekstuk dat ik onlangs gehoord had en dat me diep had geraakt. Mijn zwager vond op Internet een college over deze fantasie. Heerlijk om op zondagmorgen met een kopje koffie naar zo'n programma te kijken.

Mijn volgende doel was de studiegroep waar ik al over schreef. We namen afscheid van de mensen die weggingen en hadden ondanks dat een mooie middag. Aansluitend ging ik naar Amsterdam naar een vriend van mij, die een heerlijke thaise roerbakschotel voor me had gemaakt. Hij kan goed koken, dus ik heb het er opnieuw van genomen. Hij was voor zijn werk naar Spanje geweest en ik had hem gevraagd om een fles van mijn favoriete brandy mee te nemen. Daar hebben we samen van geproefd. Hij had voor zichzelf ook een fles meegenomen en was daar, na het proeven van een paar slokjes, erg blij mee. 

De volgende ochtend stapte ik weer in mijn auto naar huis. Door de Nederlandse velden in de zon. Maar een heel klein beetje file en het Weihnachtsoratorium in de CDspeler. 


woensdag 12 november 2014

Drieendertig & voor het geval dat....

Ik kijk graag naar het youtubekanaal van Kirstin Derksen. Zij maakt al langere tijd video's over kleine huizen, ecologisch leven en allerlei aanverwante onderwerpen. Ik heb het filmpje over leven als Thoreau al eens op dit blog geplaatst. Een van haar filmpjes gaat over een streven dat mensen hebben om niet meer dan 33 kledingstukken te hebben. Hierop zijn vele varianten in het minimalisme: niet meer dan 100 eigendommen is daarvan een van de belangrijkste.


Dat laatste gaat mij beslist niet lukken en dat wil ik ook niet. Toch houdt de eenvoud een enorme aantrekkingskracht op me.en blijf ik steeds meer dingen weg doen dan ik in huis haar. En dit kledingdoel spreekt me wel aan. Ik heb eens gekeken wat ik overhoud als ik 33 kledingstukken heb. Het is werkelijk meer dan genoeg! En het geeft meteen inzicht in je garderobe. Nou heb ik geen extreem grote garderobe, want dat past onmogelijk in mijn huis. Toch blijk ik meer kleding te hebben dan ik gedacht had.

In twee dozen bovenin mijn hangkast zit toch nog wel het een en ander. En vooral voor het geval dat..... lijkt het. Nog een coltruitje, want wie weet is het een erg koude winter. Meer kluskleding dan ik in een keer aan kan. Blouses die ik beter weg kan gooien maar nog steeds heb bewaard. Ik draag ze niet meer omdat ik ze niet mooi meer vind, maar ja wie weet..... Ik ben vast niet de enige. Ik heb iemand gekend die drie garderobes had: een in haar eigen maat, een een maat kleiner (hoopvol) en een een maat groter (voor als ze aan zou komen).

Nu ik alles op een rijtje heb gezet, (of beter: gelegd en gehangen) heb ik ook meer overzicht. Dat is wel een rustig gevoel. Ik heb twee jasjes die wat vermaakt moeten worden en mijn bruine schoenen zijn aan vervanging toe. Verder is alles in orde. Binnenkort schrijf ik over de hoeveelheid kleding die nu naar het Leger des Heils is gegaan

zaterdag 8 november 2014

Afscheid nemen

Sinds een jaar maak ik deel uit van een groep. Ik zal het een studiegroep noemen omdat het te veel uitleg vraagt. Ieder half jaar komen we een weekend bij elkaar en in de tussentijd mailen we veel en zien elkaar soms. Het is een groep van mensen die elkaar steunen in hun persoonlijke groei. Heel betrokken, heel warm.

De twee weekenden zijn de momenten waarop je kunt besluiten dat je afscheid wilt nemen van de groep. Als je geleerd hebt wat je wilde leren, als je toe bent aan iets anders. Dan nemen we afscheid en dat doen we met aandacht. Heel zorgvuldig.
Jaren geleden vertelde een vriend mij dat hij had geleerd om grondig afscheid te nemen. We zeggen vaak tegen elkaar, 'Veel geluk enzo en we zien elkaar nog wel weer eens'. Dat is eigenlijk een slordige manier van afscheid nemen. Je sluit het niet echt af en houdt de suggestie open dat er nog wel weer contact zal zijn, hoe klein die kans ook is. Je maakt je er een beetje van af en ziet de realiteit niet echt onder ogen. Ik vind het verhaal van deze vriend heel overtuigend en sinds ik het van hem heb gehoord, neem ik aandachtig afscheid.

Nu ook.

In het laatste weekend zeiden drie groepsleden dat ze weg zouden gaan. En in de weken erna kwamen daar nog twee bij. Dat is behoorlijk lastig. Afscheid nemen van zoveel mensen maakt me treurig. Maar goed, ik wilde het grondig doen. Ik kocht cadeautjes voor ieder die weg ging.

Voor Gert kocht ik een klein linnen knuffelhart. Hij wil zijn eigen koers meer volgen: zijn hart meer laten spreken dus. Toen ik hem het hart gaf, heb ik er bij gezegd dat het de bedoeling is dat hij het hart doorgeeft. Als het voor hem zijn werk heeft gedaan, is er ongetwijfeld iemand anders die het kan gebruiken. Hij verbindt zijn goede wens voor deze persoon met de mijne voor hem. En dan kan het gaan werken als een soort ketting van goede wensen als iemand het hart in bewaring krijgt. Ik heb al eerder zo'n hart gegeven: een doorgeefhart noem ik het.


Voor Pieter kocht ik een paar kleine schoentjes. Hij vindt het vaak lastig om zijn koers vast te houden. De schoentjes verbeelden dat hij stappen blijft zetten. Ik gaf hem één van de schoentjes en zette de ander bij mijn Boeddhabeeld als herinnering aan zijn weg. Binnenkort stuur ik hem een foto van het schoentje om hem te herinneren aan wat ik hem gezegd heb.

Els wil beter voor zichzelf zorgen. Voor haar kocht ik een klein glaasje op een hoge poot en maakte een paarse kaars in het glas. Kaarslicht is vaak bedoeld om ergens aandacht aan te geven, zoals we kaarsjes branden in de kerk. En de hoge voet verbeeldt het hoog houden van haar doel. Paars is een vermenging van rood - de kleur van kracht en doorzetten - en blauw - de kleur van kalmte en veiligheid. De kaars is dus een herinnering voor haar, dat ze voor zichzelf blijft zorgen.

Bart gaat weg omdat hij nog zoveel andere dingen wil. In zijn relatie, in zijn huis, in zijn baan. Hij weet nog niet wat het precies moet worden, maar hij zoekt duidelijk naar een nieuwe koers. Daarom kocht ik voor hem de zakatlas van de belevingswereld.

Nienke wil moeder worden en vertrouwen op haar eigen kracht. Ze heeft soms wat last van angsten. Ik bedacht dat zij wat zou kunnen hebben aan een maansteen. Het symbool van vruchtbaarheid en vrouwelijke kracht. Donderdag ga ik op stap om een steen voor haar te vinden. Hopelijk vind ik een ruwe steen, dan kan er nog van alles ontwikkelen.

Ik koop graag cadeautjes, zeker voor een betekenisvol moment. Het liefst maak ik ze zelf of een deel ervan. De kaars voor Els is tot nu toe ook mijn favoriet. Afscheid nemen blijft lastig, maar zo krijgt het ook iets heel moois.




woensdag 5 november 2014

Zonnepanelen, tja....

Deze week ben ik er eens even voor gaan zitten. Ik wilde een formulier invullen van de plaatselijke energiecooperatie om te zien hoeveel panelen ik nodig zou hebben. Natuurlijk moest ik vragen beantwoorden over ligging en helling en oppervlakte van het dak. Maar ook de energiekosten die ik had. En tja, dat had ik nog nooit echt secuur gedaan. 

Ik pakte mijn rekeningen van de afgelopen twee jaar erbij en moest eigenlijk lachen. Voor stroom betaal ik € 8,00 per maand. Een globale berekening van de plaatsing van de zonnepanelen was € 4.000,00. Als ik dat bedrag deel door 96 – wat ik jaarlijks betaal voor stroom – dan kom ik op een aflossingstermijn van 41 jaar!

Daar is natuurlijk van alles over op te merken. Blijft stroom wel zo goedkoop? En misschien kan ik stroom leveren en daarvoor betaald worden? Dat is wel mogelijk, misschien, maar dan nog is het een van de minst rendabele dingen die ik kan doen voor het milieu. Voor gas betaal ik € 78,00. Volgens mijn leverancier is mijn gasverbruik boven gemiddeld. Logisch, in een huis uit de jaren dertig, maar er is nog wel het een en ander aan te doen. Ik denk dat ik met isolatie en gordijnen een heel eind kom om mijn verbruik naar beneden te krijgen.

De zonnepanelen zijn in ieder geval op de lange baan geschoven.

Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...