Familie van de domina

Laurence is de tweede van rechts, met de andere leden van het bestuur van de studentenvereniging in Leiden

Twee keer hebben we de afspraak moeten uitstellen. De eerste keer was de neef ziek, de tweede keer moest ik onverwacht werken. Nu is het geluk: ik heb een afspraak in Apeldoorn bij Wies, Aleida en Floris, tantezeggers van Laurence Dufour, mijn domina.

Het is een tocht van ruim twee uur. Eerst de trein naar Zwolle, waar ik een tijdje moet wachten. Het is lunchtijd en ik heb zin in frietjes. Tot mijn verrassing hebben ze bij de snackbar tegenwoordig frietjes van zoete aardappel en een junior-portie. Precies genoeg en nog lekker ook! De dame die de frietjes bakt, zet de drie bakjes die zij verkoopt voor me naast elkaar; normaal, medium en junior. Ik denk dat normaal minimaal twee keer zo groot is als junior!

Met mijn frietjes stap ik in de trein naar Deventer. Het is zo'n nieuwe trein met een lounge-hoek in iedere coupé. Ik zit daar graag, maar moet meesta de bank schoonmaken voor ik er ga zitten. Sinds ik mijn schoonmaakspullen bij me heb, is dat geen probleem. Deventer is een mooi, oud station met nog van de houten banken aan de buitenmuur van de wachtruimte. In Haarlem en Den Haag HS hebben ze dat ook nog. Het is zacht weer, dus ik kan prima op zo'n bankje zitten wachten op de trein naar Apeldoorn.

In Apeldoorn staat Wies op me te wachten. Ik moet uitkijken naar een dame met een korte blauwe jas en een roze sjaal... snel gevonden. Bij haar thuis zitten Floris en Aleida op me te wachten. Wies' huis is het best te vergelijken met een grote letterbak. Overal staan spullen: schaaltjes, schilderijtjes, vaasjes, beeldjes, planten, noem maar op. En toch straalt het huis rust uit.

We krijgen koffie met appeltaart en het gesprek gaat meteen van start met allerlei verhalen over de familiegeschiedenis. Na de koffie laat ik een kort filmpje van de domina zien, dat ik gevonden heb in een promotiefilm van het ziekenhuis waar zijn pastor was: Laurence statig op haar fiets, in keurig zwart mantelpak met verstandige schoenen. Laurence aan de ontbijttafel voorlezend en pratend met de zusters. Voor de neef en nichten leuk om te zien.

Daarna komt het archief op tafel. Ik had niet verwacht dat er nog zo veel is. Ik bekijk foto's van bijna iedere periode in haar leven en veel door haar geschreven artikelen. Een multomap vol. De moeder van Wies en Floris was de zus van Laurence. Zij hield trouw een plakboek bij van de artikelen die Laurence publiceerde. Daar heb ik geluk mee. Terwijl ik door de artikelen blader, vertel ik over artikelen die zij geschreven moet hebben onder het pseudoniem, een vrouwelijke predikant en leg uit dat het bijna onmogelijk is die artikelen terug te vinden. En terwijl ik zit te praten, vind ik een van die artikelen in de map!

Wies maakt pompoensoep en broodjes kaas en ondertussen gaat ons gesprek verder. Over de lieve tante die Laurence was, tante Beeb voor de familie, over de warme belangstelling, over haar liefde voor zoetigheid, over haar gastvrijheid, over haar chique vrienden waar in de familie wat mee werd gespot. Ik wil graag weten of ze over haar geloof sprak. Maar nee, praten over gevoelens deden ze eigenlijk niet in de familie. Zo was dat vroeger niet.

Ik had graag willen horen over haar boekencollectie. Daar kunnen ze me niet veel over vertellen. Op een foto van haar huiskamer in Groningen staan grote boekenkasten maar de titels zijn niet te lezen. Aan het einde van haar leven verhuisde Laurence naar een klein huisje in een van de Groninger hofjes. Ze zal toen veel van haar boeken hebben weggedaan. Hetzelfde geldt waarschijnlijk voor haar schriftjes met haar preken, geschreven in een paarse inkt. Dat is jammer, maar het is het lot van de historicus. Mooie bronnen komen wel vaker bij het oud papier terecht.

Aan het einde van mijn bezoekt vraagt Aleida voorzichtig hoe lang ik over het onderzoek denk te doen. Niet om het een of ander, maar ze zijn alle drie boven te tachtig. Je weet maar nooit hoe lang ik nog vragen kan stellen. We wisselen mailadressen uit en ik beloof alle vragen die in me opkomen meteen te mailen.

Op de terugweg duik ik meteen in de stukken die ik meegekregen heb. Ik vind de naam van de krant waarin Laurence haar verhalen van de vrouwelijke predikant schreef. Ik lees over haar eerste ontmoeting met prinses Juliana, haar preekexamen en haar gevoelens over mensen die ze tegenkomt in de pastorie. Toch gevoelens!

Wat een heerlijk onderzoek!

Herfstpesto

De laatste palmkool is uit de tuin gekomen. Er zijn nu nog een paar blaadjes. Als het weer acceptabel blijft, heb ik misschien nog een klein maaltje, maar veel verwacht ik er niet van. Het zou net genoeg kunnen zijn voor een aanvulling in een gemengde groenteschotel.

Ik besloot een pesto te maken. Een aantal jaren geleden heb ik dat gedaan met boerenkool. Palmkool lijkt daar erg op, dus ik wist dat het kon. Deze keer wilde ik de herfst in mijn pesto proeven. Daarom koos ik voor de herfstkaas die ik onlangs kocht; een kruidige kaas met gember, peper en paprika. En voor de krachtige smaak koos ik voor pompoenolie.

Dus ik kookte 100 gram palmkool en liet die afkoelen. De gekookte kool mengde ik met 50 gram walnoten, een teentje knoflook, 30 gram herfstkaas en pompoenolie en wat olijfolie. Natuurlijk wat zout en peper. Het is lekker geworden, vooral het scherpe van de kaas maakt het pittig herfstig. Als ik gewone kaas had gebruikt, zou ik scherp paprikapoeder hebben toegevoegd.

Recepten
Ik kookte wat volkorenpasta en mengde die met een grote eetlepel pesto en deed er een klodder crème fraîche op. Het was erg lekker en ik heb nog voor drie of vier keer voorraad. Als het een hoofdmaaltijd zou zijn, zou ik er een salade bij doen of een groentesoep vooraf nemen.

Mijn tweede pastagerecht met deze pesto maakte ik een paar dagen later. Ik bakte kleine stukjes rode paprika met tomatenpuree en harissa. Daarna deed ik er een flinke handvol spinazie bij. Toen de blaadjes geslonken waren, volgden twee scheppen van de pesto en een eetlepel crème fraîche. Deze saus door de pasta was heerlijk. Een tijd geleden maakte ik een gerecht met boerenkool en pepers uit Ethiopië. Daardoor heb ik geleerd hoe goed peper (in dit geval harissa) en boerenkool (nu dus palmkool) bij elkaar passen. En dat bleek hier ook.

Het derde gerecht was lasagne. Ik gebruik alleen een toasteroven omdat ik het voor één persoon onzin vind een hele oven warm te maken. Voor de oven heb ik kleine schaaltjes verzameld door de jaren heen. En een daarvan is bijna groot genoeg voor kant en klare lasagne bladen. Door een paar keer met een mes op het blad te krassen maak ik een eenvoudige breuklijn en kan ik de bladeren op maat maken. De stukjes die over zijn, gaan in de pot met pasta voor een volgende keer. Dit waren de lagen van mijn lasagne:

- scherpe tomatensaus uit een potje
- lasagne
- pesto
- stukjes geitenkaas
- tomatensaus
- lasagne
- pesto
- geitenkaas
- lasagne
- pesto
- bechamelsaus.

30 minuten ongeveer op 150 graden. Een groot voordeel van deze ovens is dat ze heel snel warm zijn, je hoeft niet voor te verwarmen en ook de oven minder heet te maken. Ik vond het heel geslaagd als experiment. De tomatensaus was iets te kant en klaar, lees chemisch van smaak voor mij.

In soep kan pesto een prachtige smaakmaker zijn. Ik maakte een heerlijke stevige soep van bloemkool, broccoli, ui en geraspte wortel, twee flinke lepels pesto en stukjes herfstkaas die ik nog had. Na de staafmixer was het een dikke, krachtige, herfstige soep. Ik heb er wat melk door gedaan om de smaak iets te verzachten. Een prima lunch.

De pesto doet het uiteraard ook heel goed op een broodje kaas of een broodje gebakken ei en met wat extra olie en wat balsamico erdoor, is het een prima dressing voor mijn lunchsalades met spinazie, geitenkaas en zonnebloempitten.

Volgend jaar komt er zeker weer palmkool in de tuin. En meer dan dit jaar.

Klein hoekje

Ik had iets te lang gewacht met het kopen van het nieuwe borsteltje voor mijn elektrische tandenborstel. Nu ik het nieuwe borsteltje heb, zijn mijn tanden zo veel schoner. Ik geniet er elke dag van m'n extra gladde tanden. Dat bracht me op het idee er eens bij stil te zijn wat de kleine genietingen van de laatste tijd zijn geweest. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Geluk ook, vind ik.

Een prachtige straat
Er zijn rioolwerkzaamheden in mijn wijk. De straten waar ik normaal doorheen rijd als ik thuis kom, zijn afgesloten. Ik moet nu omrijden en de straat waar ik door rijd, is zo prachtig. Er door rijden is een feest. Toch grappig dat zo'n klein ongemak zoveel plezier kan brengen.

Beukennootjes
Een verrassing tijdens een wandeling, een beuk die behoorlijk wat nootjes had laten vallen. Ze zijn eetbaar en ik vind ze lekker. Ik kon er een paar vinden die niet loos waren en die heb ik op gesmikkeld. Ik heb al eens nagevraagd of je ze kunt gebruiken zoals pijnboompitten, maar ze zijn te bitter als je ze roostert. Ik ga toch maar eens kijken of ik ze door een salade kan doen. Ze zijn er maar kort, dus ik moet opschieten.

Dikke takken
Ik heb al eerder geschreven dat ik eigenlijk een hond zou moeten hebben, zo vaak loop ik met takken over straat. Ieder jaar hout verzamelen voor de volgende jaren. Het echte cottageleven: voorraad halen uit de natuur en daarin rekening houden met de jaren die gaan komen.

Muziek onderweg naar m'n werk
In mijn auto ligt een klein schrijfblokje en een pen. Ik luister naar radio 4 als ik naar mijn werk rijd. Iedere keer als er iets bijzonders wordt gedraaid, schrijf ik de titel en de componist op. Geen zorgen, ik kan schrijven zonder te kijken. Het is nog leesbaar, zij het niet op de regels. Zo heb ik bijvoorbeeld Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt gevonden en de componist Zelenka. Die ontdekkingen vormen lichtpuntjes in de auto.

Kaarslicht
Ik schreef al: het is weer tijd voor kaarslicht. Ik heb een prachtige kandelaar in de stijl van de Wiener Werkstatt. Op het plaatje hieronder is-ie te zien. Iedere avond waarop ik thuis ben, branden er kaarsen in deze kandelaar op deze tafel. Een tijdje geleden kon ik een hele verzameling kaarsen kopen met 35% korting. De kleur is niet perfect, maar het gaat om het vlammetje, om de sfeer, om de rust, niet per se om de kleur van de kaars.

Zuinig nieuwe stijl - persoonlijke verzorging

Persoonlijke verzorging - 90,00 per maand

Hieronder laat ik kleding, de kapper, make-up en andere drogisterijzaken vallen. Mijn kleding koop ik tweedehands, zoals wel duidelijk is uit mijn serie gekregen, gevonden en gekocht. Ik ga niet al te vaak naar de kapper en als ik make-up etc. nodig heb, wacht ik op de aanbieding 2 voor de prijs van 1, die eigenlijk iedere paar maanden wel een keer langs komt.
Ik heb nog genoeg kleding voor komende winter, maar als ik iets moois zie, zal ik het kopen. Vaak kost de kleding maar een paar euro en een aantal kledingstukken van goede kwaliteit kan er altijd bij.

Make-up en crèmes heb ik nog in voorraad, een mand vol in mijn kast. Ik ben er maar eens even voor gaan zitten om te zien wat dat allemaal is. Ik zit vooral heel ruim in de bodylotion. Ik weet niet hoe dat komt, maar kennelijk heb ik daarvan door de jaren heen regelmatig gekocht. Verder twee oude tubes zonnebrandcrème, die nu vermoedelijk niet meer werken maar nog wel kunnen functioneren als bodylotion. Ik heb nog voor meer dan een half jaar shampoo en conditioner. .

Maskers heb ik heel veel. Vijf verschillende soorten om eerlijk te zijn, voedend, reinigend, stimulerend, scrubbend, noem het maar op. Ik heb het allemaal. Voor de komende jaren hoef ik me geen zorgen te maken over dat deel van mijn huidverzorging. In de komende tijd wil ik eens uitzoeken hoe ik zelf crèmes kan maken. Dat heeft twee voordelen: het is goedkoper en je weet precies wat er in zit.

Toch handig om eens te kijken wat er al is en een tijdje de voorraad op te maken. Voor mijn winterkleding kijk ik volgende maand maar eens even. Op dit moment zijn alleen de echte zomerjurkjes weer onder mijn bed verdwenen. De rest kan ik nog dragen als de temperatuur zo blijft. In oktober wil ik eens kijken of ik nog nieuwe kledingstukken nodig heb. Mocht dat zo zijn, dan maak ik een overzicht en een lijstje voor mijn snuffelsessies in kringloopwinkels.

September - 38,10
Deze maand kocht ik 2 borsteltjes voor mijn tandenborstel en 2 voor de prijs van één tubes tandpasta.
En ik ging naar de kapper. Het was hard nodig want ik had het lang uitgesteld. Naast mijn kantoor zit een kapper waar ik nog nooit geweest was. Het was prima; de kapster was erg vriendelijk en ze knipte mij bob zo kort dat ik er weer weken tegenaan kan. Ik ben erg tevreden. En ik kan in mijn lunchpauze de straat oversteken om mijn haar te laten knippen. Wat wil je nog meer!


Volgende keer kijk ik als afsluitng naar mijn uitgaven aan kunst en cultuur.




Schilderij: Rijksmuseum Foto: wikimedia commons

Gegeven en weggedaan - zomer 2019

Gegeven

Nichtje en schoonneef
Voor de bruiloft van mijn nichtje maakte ik weer een enveloppenboekje.  Deze keer van 12 enveloppen. Ieder kreeg 4 enveloppen, voor ieder seizoen één, mijn zus en zwager 4, mijn broer 4 en ik 4. Ik heb gekozen voor het thema tuin. We waren bij nichtje en schoonneef op bezoek tijdens onze Austenreis. Toen was het gesprek over de tuin gegaan. Neef dacht dat hij pepermunt in de tuin had staan. Het bleek citroenmelisse. Dus mijn eerste zakje was pepermunt. En dan nog siererwt (ruikt heerlijk), zonnebloemen (symbool voor het positieve in het leven) en zaden uit mijn eigen tuin van de akelei (mijn lievelingsbloem). Wat de anderen hebben gegeven, weet ik eigenlijk niet. In ieder geval hebben ze het eerste jaar van hun huwelijk ieder maand een cadeautje.

Tuinbeeld geven met elkaar
Een vriendin werd 60 en gaf een fijn feest. We legden allemaal geld bij elkaar voor haar. Ze houdt enorm van haar tuin en wil daar nog altijd een beeld in zetten. Ik weet hoe leuk dat is . Iedereen nam ook iets mee voor het buffet. Dat werd een heerlijke maaltijd. Al met al was het een gezellig feestje.

Meedenken is ook wat
Een van de vrijwilligers bij mijn stichting moet een baan vinden om te voorkomen dat ze in de bijstand terecht komt. Ik vond een prachtige baan voor haar, redelijk passend bij haar achtergrondopleiding. Helaas werd ze niet uitgenodigd voor een gesprek, er bleken 160 kandidaten te zijn.
Mijn nichtje gaat volgend jaar studeren. Ze is nog steeds niet helemaal zeker over wat ze wil. Dus tijdens onze vakantie ik Berlijn heb ik lang met haar gesproken. Ik hoop dat het wat helpt. Ze zal er wel uitkomen want ze benadert het heel grondig. Er zit wat onzekerheid achter, en ... laten we eerlijk zijn; op je 17e zo'n belangrijk deel van je toekomst bepalen is niet alleen voor haar een opgave. Ondertussen houd ik vinger aan de pols.

Brief 
Mijn broer en ik willen elkaar graag spreken maar het lukt ons vaak niet. Als ik hem bel, heeft hij geen tijd en andersom. Ik wilde hem graag een paar dingen laten weten dus, voor de grap, heb ik de oude vertrouwde manier gekozen van de brief. Niet via de post, maar aan mijn andere broer meegegeven. Nog traditioneler. Ik heb er erg veel plezier aan gehad. Terug in de tijd.

Tijdschriften
Bij de winkel van Terre waren een paar oude tijdschriften ingebracht. We leggen geen tijdschriften in de winkel die ouder zijn dan 3 jaar. Deze zouden dus in het oud papier terecht komen. Om de zoveel weken komt de fanfare de papieren ophalen. Van de opbrengst kunnen zij dan weer instrumenten kopen. Dat is prima, maar dit was het tijdschrift Genoeg en ik weet dat een collega van mij dat leuk vindt. Ik heb ze op zijn bureau neergelegd. Hij vond het geweldig leuk.

Het mooie van dit geven is dat mensen eigenlijk steeds in je gedachten zijn. Steeds is het de vraag: wie kan ik hier een plezier mee doen. Een klein stapeltje tijdschriften is dan ineens een stuk groter.

Weggedaan

Kleding 
Bloemetjesrok, twee broeken, schoenen die niet meer goed waren. Deels dus naar de kringloop en deels in de prullenbak.

Boeken die 'uit' zijn geraakt
Twee kookboeken die ik niet meer gebruik en een boek over Ikebana. De kookboeken waren een typisch voorbeeld van een impulsaankoop. Ik heb echt genoeg recepten voor de komende 50 jaar, geknipt uit allerlei tijdschriften van supermarkten en in de paar mooie kookboeken die ik heb. Ik denk dat in de komende tijd nog wel een paar andere kookboeken mijn huis zullen verlaten. Ikebana heb ik uitgeprobeerd en geconstateerd dat het niet echt iets voor mij was. Daarom maar weg. Een kunstboek dat ik ooit van iemand kreeg. Ik heb weinig met die kunst, dus misschien is het iets waar iemand anders iets mee kan.

Bijna weggedaan, maar toch gehouden in andere vorm
Mijn tuinhandschoenen waren versleten, of in ieder geval de rechter handschoen had een gat in de duim en de wijsvinger. Ik dacht eerst dat ik ze weg zou gooien, maar het zijn nu mijn vuurhandschoenen. Hergebruik is toch leuker.

Ik ga minder werken!

Het is zover! Acht jaar lang heb ik gespaard en afgelost en geschreven over mijn doel; het kopen van mijn vrijheid. En nu kan het. De lente volgend jaar zal ik ingaan als deeltijd-vrije-vrouw. Eind februari stop ik met een van mijn twee banen. Ik heb mijn kosten zover terug gebracht door mijn aflossingen van de hypotheek dat ik kan leven van mijn baan van twee dagen. En dat vóór mijn vijftigste!

Ik heb alles grondig doorgerekend. Daar kom ik nog wel eens op. Nu gaat het eerst om de vrijheid!
Het vooruitzicht is geweldig en ik kan bijna niet wachten tot het zover is. Maar goed, dit is de beste keuze. Ik vind het niet verantwoord mijn werk op dit punt achter te laten. Ik werk met vrijwilligers, dat brengt verantwoordelijkheden mee. Iedere week geven zij de organisatie hun tijd cadeau. Dat is veel waard en ik heb veel waardering voor hen. Zij moeten goed achterblijven en dat vraagt tijd.

Dus zal ik deze winter nog even werken (en wat extra sparen) en als de lente begint en de cottagevrouw het roer weer wat overneemt van de Parisienne, begint mijn nieuwe leven. Tuinieren, meer tijd voor mijn eigen vrijwilligerswerk, aandacht voor de studie naar de domina en heerlijk langzaam leven.

Het wordt aftellen tot dit prachtige vergezicht.

Bokbier proeven

Bokbier heeft een bijzondere betekenis voor me. Dit jaar stelde ik een vriend voor eens een proeverij te houden van herfstbok. Ik vond een paar bierrecepten op Internet en we kozen samen voor een kaasfondue.

Mijn vriend verzamelde een week lang prachtige bieren. Iedere keer kreeg ik weer een berichtje dat hij iets lekkers had gevonden. Hij was naar een klein brouwerijtje in Zwanenbrug geweest voor hun bokbier. Hij koos voor een Chouffe, brouwerij het IJ en nog een bier waarvan ik de naam vergeten ben. Toen ik vrijdagavond aankwam, namen we een Bok+sprong van dat kleine brouwerijtje. Het was zacht van smaak en typisch bok.

De volgende dag was de echte proeverij. We moesten eerst nog even boodschappen doen. Bij de L*dl vonden we het bier Archivist, tot onze grote verrassing. We zijn allebei archivaris van beroep, dus dit was een heel bijzonder biertje voor ons. We dronken het toen we terug waren en waren er erg over te spreken. Best beer ever.... uiteraard!

Aan het einde van de middag kwam een van mijn broers om samen met ons een film over Von Humboldt te kijken. Hij had mij het boek over Von Humboldt aangeraden, dus keken we samen de film. Hoewel de natuurbeelden erg mooi waren, was het verhaal teleurstellend. Voor geen van ons drieën leek het personage op de Humboldt die wij in gedachten hadden tijdens het lezen. Het was toch leuk de film even gezien te hebben. Tijdens de film nam ik geen bier, mijn vriend wel. Hij nam het biertje waarvan ik de naam vergeten ben.

Na de film vertrok mijn broer weer en gingen wij verder met het bier. We maakten een kaasfondue op basis van de Chouffe en deden er scherpe paprika door. Het was een goed idee. We hadden broccoliroosjes, champignons, tomaatjes, banaan en druiven, naast een bierbrood dat we in de fondue konden dopen. We deelden samen een Chouffe en later een dubbelbok. Toen had ik echt genoeg bier gehad. En ik vond ze allemaal goed.

We sloten de avond af met een glas brandy en gingen tevreden slapen. Voor ons is dit zeker voor herhaling vatbaar. Volgend jaar herfst maar weer.

Herfstrisotto

Herfts is hét jaargetijde van de paddestoelen. Als ik naar mijn werk rijd, valt het me op dat er dit jaar wel heel veel te vinden zijn. Dat betekent niet per se dat ze alleen in de herfst te vinden zijn, overigens. Zwavelzwam, bijvoorbeeld, is in mei te oogsten als ik het goed heb. Maar goed, paddenstoelen is toch echt herfstoogst. Ik had het idee eens een risotto met paddenstoelen te maken naar eigen recept.

Bij de Aziatische supermarkt kun je heerlijke paddenstoelen kopen. Ik kocht Beukenzwammen en (denk ik) de Koningsoesterzwam en ik had nog wat kastanjechampignons. Dat was mijn startpunt. Daarna koos ik voor Dragon als kruid, omdat dat prachtig combineert met paddenstoelen. Het leek me leuk de risotto niet met wijn, maar met port te maken. De warme smaak daarvan vond ik wel herfstig. Als groente nam ik courgette. Dat is natuurlijk meer een zomergroente, maar mijn idee was dat het de smaak van de paddenstoelen niet in de weg zou zitten.

Ik kookte de oesterzwammen en champignons in groetenbouillonbakte een ui in knoflookolie. Daarna ging de rijst erbij, de port en een paar scheppen bouillon. Na 5 minuten gingen de courgette en de dragon in de pan. En weer 5 minuten later de beukenzwammen.

Weer een paar minuten later deed ik er een klein scheutje melk bij. In Engeland at ik pasta met paddenstoelen, dragon en room, verrukkelijk! Met die smaak in mijn achterhoofd koos ik dus voor melk. Toen de risotto klaar was, deed ik er geraspte kaas en nog een beetje dragon overheen. De foto van het eindresultaat is mislukt, helaas.

Het was lekker, maar wat zoet en dat was niet mijn idee van herfst. Vol, kruidig, aards passen beter. Ik denk dat courgette en port en melk qua zoetigheid samen iets teveel van het goede waren. Ik moet er nog maar eens over denken. En nog eens uitproberen. De herfst duurt nog wel even. 

Jubeljaar - september

Een dag later dan normaal is hier mijn zondagblog over mijn jubeljaar de afgelopen maand.
September was een feestelijke maand met de bruiloft in Engeland. En het was een bewogen maand, veroorzaakt door mijn werk. Daar kom ik nog wel op. Daardoor heb ik toch iets minder kunnen genieten van mijn jubeljaar dan ik had gewild. Maar goed, je hebt niet alle gebeurtenissen in de hand en het is ook een kunst om wat er gebeurt te accepteren, in de lijn van ichigo ichie waar ik over schreef deze maand. Dus dit is de maand september van mijn jubeljaar:

In de cottage

Ik genoot van het spliterwtengerecht naar aanleiding van het heerlijke nieuwe kanaal van Townsends. Intussen heb ik soep gekookt met gele spliterwten er in, naast pompoen en courgette. De soep kreeg een zachte zoete smaak. Ik at de soep met mijn coox voor mijzelf en mijn vriendin Clair. Ik was met haar naar een tentoonstelling geweest die we geen van beiden goed vonden, dus daar schrijf ik maar niet over. 

Terug in mijn tuin kookte ik soep en schonk ik haar een glas druivensap in dat ik de vorige dag gemaakt had, van mijn druiven en op het houtvuur. Meer cottage kan eigenlijk niet. 

De Parisienne

De tijd komt dat het stadsleven wat meer nadruk zal krijgen. De Pompeii-tentoonstelling was natuurlijk bijzonder leuk en de reis in de Eurostar 1e klasse vanuit Londen ook bijzonder comfortabel. De reis rondom de bruiloft was bijzonder geslaagd.

De Parisienne is ook de vrouw die onderzoekt en het leven leert kennen. Ik heb één van de artikelen die ik dit jaar heb gepland in mijn onderzoek over de domina Laurence Dufour, afgeschreven en ingeleverd bij het tijdschrift van een regionale historische vereniging. Het heeft even geduurd tot ik alle informatie had om mijn vragen te beantwoorden. Gelukkig vond ik na lang zoeken een boek uit 1904, waarin ik precies las wat ik wilde weten. Daarna heb ik nog eens flink geslepen aan de tekst. Ik wil niet alleen verhalen vertellen, ik wil ze mooi vertellen. En dat vraagt tijd. Voor dit moment ben ik tevreden. 

Leven met anderen

Ik was door de omstandigheden te laat met mijn kaart voor moreloveletters. Volgende maand zal ik twee kaarten sturen. Als het wat rustiger wordt. Anders is een ook genoeg. Ik wil geen stress krijgen van mijn jubeljaar uiteraard.

Natuurlijk heb ik nog steeds contact met mijn schoonmoeder. De verhalen zijn pijnlijk en het ziet er niet goed uit. Ieder dag dat er een onderzoek of een uitslag is, laat ik iets van me horen. Meer kan ik niet doen. Het is ook genoeg.

Schoonheid

Ah! De luchten, de verkleurende bomen, de zonsopgangen, alles wat de herfst laat zien van heerlijke schoonheid.  En dan te bedenken dat het alleen nog maar mooier zal worden. De druif gaat verkleuren, de boom voor mijn huis, er zal mist boven de velden hangen als ik naar mijn werk rijd. Een heerlijk vooruitzicht. 

Een nieuwe studie - de domina

Laurences inschrijving in Leiden. De studente die onder haar staat werd kamerlid voor de VVD

Drie jaar geleden heb ik haar ontdekt tijdens een historisch onderzoek: Laurence Dufour, een van de eerste vrouwelijke predikanten in Nederland. In de jaren '20 gaf de Lutherse kerk haar toegang tot de preekstoel.

Zonder dat ik precies kan uitleggen waarom, ben ik gefascineerd geraakt door haar. Wat dreef haar naar zo'n mannenwereld? Ze besloot de synode om toestemming te vragen toen ze nog maar net studeerde in Leiden. Net twintig was ze...

Haar eerste gemeente was in Zeeland, Groede. Ze werd de eerste domina in Zeeland. Groede was een klein plaatsje, ver weg van het grote Haarlem waar Laurence vandaan kwam. Haar neef vertelde me dat ze haar net zo goed naar Rottumerplaat hadden kunnen sturen, zo eenzaam als ze was. Ik heb daar van haar nog geen opmerkingen over gevonden, maar ... wie weet.

Na Groede werd ze predikante in Winschoten waar de gemeente net een roerige tijd achter de rug had van strijd tussen conservatieven en vrijzinnigen in het geloof. Daar kwam ze orde op zaken stellen. Ik geloof dat dat me erg aansprak in haar. Ik denk dat ze ook in de provincie Groningen de eerste vrouwelijke predikant was, maar dat heb ik nog niet voldoende uitgezocht.

Van Winschoten ging ze verder naar Groningen waar ze predikante werd bij het Diakonessenhuis. De eerste voltijd predikant in het ziekenhuis. Opnieuw de eerste.

Ik schrijf dit met een grote glimlach op mijn gezicht: ik heb besloten haar biografie te schrijven. Historisch onderzoek is een van mijn grootste hobby's. Heerlijk snuffelen in oude bronnen, hypothese na hypothese van tafel vegen tot je het werkelijke antwoord op de vraag hebt gevonden.

Ik begin met interviews met mensen die haar hebben gekend, voordat ze er niet meer zijn en hun herinneringen meenemen. Daarna zal ik op speurtocht gaan naar wat ze geschreven heeft. Ze had een column in het Nieuwsblad van het Noorden en ze schreef natuurlijk in kerkbladen. Ze had een vlotte, beeldende pen, vind ik. Als ik dat heb, is het tijd voor het maken van een goed plan van aanpak.

De eerste schets van haar leven is bijna goed genoeg voor publicatie aan het einde van dit jaar. En ik ben van plan in ieder geval een paar artikelen per jaar te schrijven over haar leven. Dat houdt de vaart er in en zo blijft het ook leuk. De komende jaren heb ik mijn plezier voor me klaar liggen.

Oktobermaand - wijnmaand ... enzo

De keuken in oktober: pompoenen, paddestoelen, kastanjes, druiven en de laatste frambozen en bramen. De knolselderij komt weer in beeld, pastinaken en kolen. Binnenkort zal ik weer een aantal potten rode kool inmaken voor de winter. En lekker koken met bloemkool. Deze groenten eet ik toch niet echt in de zomermaanden. Mijn tong staat er dan niet naar, denk ik. Nu wel weer. Het vooruitzicht van die volle smaken, heerlijk!

Oktober is ook wijnmaand. Rode kool in rode wijn is echt een geweldig gerecht, vind ik. Peertjes kook ik in wijn. En nu ga ik de wijnmaand beleven met mijn eerste dobbelactie. Ik ga aan zes mensen vragen wat zij de ideale herfstwijn vinden. Daarna dobbel ik erom en ga ik die wijn kopen bij de wijnhandel. Ik zal me uitgebreid laten informeren en echt een heel goede kopen. Ik zal met de wijn naar de plaatselijke, geweldige kaaswinkel gaan hier in de stad en een prachtig stuk kaas kopen dat er bij past. Vervolgens naar de bakker voor goed brood.

Iemand een suggestie?

Thuisgekomen zal ik mijn huis in hygge-stand brengen ;-) en een avond uittrekken voor het proeven. Daarna zal ik beschrijven wat ik ervan vond. Jullie horen het nog wel.

Wijn op tafel!

Vreugdewekker, smartverjager

Geestverkwikker, zorgondrager

Gastvermaker die den kout

Sprengt met aardigheid en zout

Die de menschen, moe van ploegen, 

Loopen, draaven, zweeten, zwoegen.

Uit de bron der weelde drenkt,

En weer nieuwe krachten schenkt:

Wie, o eelste vrucht der aarde

Wie meldt uwen lof naar waarde!

Een loflied op de wijn uit 1795