Bokbier

Bokbier heeft voor mij een bijzondere betekenis. In oktober 1996 deed ik staatsexamen Wekenlang had ik hard gestudeerd op chronologie, paleografie en de geschiedenis van Nederland. Het was een stevig, mondeling examen en gelukkig kwam ik er goed door. Met mijn diploma, inclusief de aantekening dat ik met genoegen was geslaagd, stapte ik in de trein.

Toen ik aan het einde van de rit uit de trein stapte, stond mijn man me op te wachten op het station. We gingen samen een hapje eten bij een eetcafé in de buurt en hij gaf me een mooi pennenset. In het eetcafé was niet direct een tafeltje vrij, dus gingen we aan de bar zitten wachten. We wilden allebei wel een drankje en ik nam een bokbier. Dat was een goede keuze. Ik kan me niet herinneren dat een biertje me ooit zo goed gesmaakt heeft als toen.

Sinds die bijzondere keer, zorg ik ieder jaar in oktober dat ik een mooi glas bokbier drink. En ieder jaar is het weer hetzelfde genoegen in combinatie met dezelfde mooie herinnering. Dit jaar had ik dus Christoffel en rookbok. De Christoffel vond ik het lekkerst. Het bier heeft iets zoetigs, maar niet teveel. Voor het rookbier was ik gewaarschuwd, door mijn broer en door een vriend. Zij vinden dat niet lekker. Ik ook niet zo heel erg, merkte ik.

Het laatste biertje dat ik heb geproefd is de Olle Grieze. Het is gebrouwen in Veenhuizen, bij brouwerij Maallust. Het is een brouwerij met een bijzondere geschiedenis.De stijl van het etiket past precies in het dorp van de Maatschappij van Weldadigheid waar ieder huis een stichtelijke naam heeft, als 'volharding' of 'bitter en zoet'.
Ik vond het een mooi biertje. Voor mij is de charme ook dat voor het bier een oud recept opnieuw is gebruikt. Alsof je al bier drinkend een reis maakt door de tijd. Vermoedelijk is het recept gemoderniseerd en de ingrediënten zouden in die tijd best anders zijn geweest. Denk alleen maar aan het water dat gebruikt werd. Maar toch, het is erg leuk om oude recepten te proeven.

Dit soort kleine genoegens maken het leven goed.