In 11 sessies ontstond een treinreis langs ontmoetingen. J. kwam al vroeg met een Russisch liedje over een blauwe trein, maar dan in het Nederlands. Dat werd het begin. Daarna kreeg ieder een personage. Dat was een leuk onderdeel. In een interview vertel je wie je bent en gaandeweg ontstaat er iemand. Natuurlijk is het personage in de volgende weken erg veranderd, maar het was een leuk begin.
Uiteindelijk hadden we een teruggetrokken vrouw die precies wist hoe het hoorde, haar zus die voor de vorm een ontmoeting met haar had, een operazangeres die een boek wil schrijven en een picknick heeft met een dierbare collega van vroeger die haar stem kwijt is en een dichter die de lof zingt van de teruggetrokken vrouw. En dat liep langzaam in elkaar over.
Het was een afwisselende voorstelling met een computerfragment, liedjes, korte scènes en gedichten. De toeschouwers zaten in rijen, alsof ze in de trein zaten en als wij niet speelden zaten we er zelf ook tussen, maar ging het spel door. 'Zou u even mijn tas kunnen pakken uit het rek?' en 'Mag ik uw kaartje even zien?' en 'De trein vertrekt toch wel op tijd?'
Mijn vroegere buurvrouw V. was gekomen. Al snel bleek zij de broer van de buurvrouw van één van de andere toneeldames te kennen. Samen ooit muziek gemaakt. De wereld is klein genoeg, zo nu en dan. Het was een reuze leuke avond. J. had het prachtig verzorgd met mooie wijnen en lekkere hapjes. Nooit geweten dat na een avond toneelspel een stukje turks brood met tzatziki zo lekker kan zijn. En dat samen een toneelstuk maken zo leuk kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten