Even stil..

Tot 1 maart ben ik even weg. Ik ga me richten op het afsluiten van mijn baan en de relatie met de mensen daar. Straks heb ik genoeg tijd om mijn jubeljaar weer op te pakken. Ik kijk uit naar de rust. Nu eerst mijn aandacht voor de laatste drukte.

Afscheid... een achtbaan

Aan het einde van de maand sluit ik een tijd van 12 jaar werken af. Ik heb een paar keer juichend geschreven dat ik met deeltijdpensioen ga en hoezeer ik daar naar uitkijk. Dat is ook zo. Nu het einde dichterbij komt, blijkt het ook lastig te zijn. Het is een slingerende klepel van gevoelens. Ik heb in de afgelopen 12 jaar de organisatie die er nu staat eigenhandig opgebouwd. Ik wil graag weg en tegelijk laat ik het met moeite achter.

Mijn werkgever is nooit een stralend voorbeeld van communicatie geweest. Het heeft me in de afgelopen jaren vaak gestoord. Ik mocht nu bijvoorbeeld in de wandelgangen horen dat ik een opvolger heb. Daar erger ik me dan weer aan. Ik ben er nu ook wat gevoeliger voor. Na een lang gesprek over mijn vertrekregeling is de lucht weer geklaard en kunnen weer soepeler verder. Het blijft een achtbaan.

En dan mijn opvolgster. Ik betrapte me op een soort gevoel van wantrouwen en bezorgdheid. Alsof niemand anders het goed kan doen. Moeite om het uit handen te geven. Ik weet natuurlijk dat het onzin is. En toch... het stak me zo nu en dan. Tot ik haar leerde kennen. Ze blijkt uiterst geschikt en ontzettend leuk. En zo gaan mijn gevoelens hier ook heen en weer.

Het is onrustig en ik ben moe, maar ik had erop gerekend. Als het vertrek na zoveel jaar en zoveel werk me geen moeite zou kosten, zou dat natuurlijk vreemd zijn. Ik ga iets loslaten waar ik aan gehecht ben. En dat is altijd moeilijk. Afscheid nemen is een kunst.

Rode kool - diepvriesmaaltijden

Ik schreef al in een eerder post dat ik rode kool had ingemaakt. Dat klopt niet helemaal. Ik heb diepvriesmaaltijden gemaakt. De notenrollades die ik in december kocht zaten in aluminium ovenschaaltjes, die ik heb gebruikt voor de maaltijden.

Mijn recept is heel simpel. Bak een rode ui uit in olie. Daarna voeg ik de klein gesneden rode kool toe, met deze keer rozijnen en gedroogde pruimen. Dat roerbak ik en daarna voeg ik bouillon toe. Soms is dat een mengsel van bouillon en rode wijn. Er gaan nog twee laurierbladen bij waar ik kruidnagel in heb geprikt. Ik stoof het tot de rode kool net iets meer dan beetgaar is.

Deze rode kool is heel goed in te maken. Ik heb dat vorig jaar gedaan. Een paar potjes zelfgemaakte rode kool in voorraad is reuze handig. Er is nog een stuk kool over, dus waarschijnlijk komt dat er nog van.

Deze keer maakte ik dus de ovenschotels met wat appel en aardappelpuree. Ik had een van de bakjes maandag al uit de vriezer gehaald. Vanavond was de kool ontdooid. Toch nog wel verrassend koud, vond ik. Het opwarmen in de oven duurt nog wel even, merkte ik. En de smaak is achteruit gegaan door het invriezen. Weet iemand wat je daar tegen kunt doen? Ik heb niet zo lekker gegeten als ik gehoopt had. Dit was een minder goed idee, tenzij ik weet hoe ik het moet oplossen.

Niet mooi en toch prachtig

Ik houd van mooie dingen, die bij elkaar passen. Van elegantie, stijl. Maar vanmorgen, toen ik mijn koffie maakte, realiseerde ik me dat dat niet altijd klopt. Ik maak 's morgens mijn koffie in de mok die ik voor de Dag van de Vrijwilliger heb gekregen van Terre des Hommes. Er zat een pakje chocoladepoeder in, wat marhmallows en zo'n rood-wit gestreept wandelstokje (ik weet niet precies hoe je dat noemt.)

Ik zou niet willen zeggen dat ik de mok mooi vind. Hij is groot en grof en hij past, met het grote logo ook niet echt bij mijn wit-met-zilver jaren vijftig servies. Hieronder een voorbeeld van mijn gedekte tafel.

Toch gebruik ik de mok graag. Het is de betekenis van Terre des Hommes die 'm voor mijn prachtig maakt. En er zijn heel veel voorbeelden te bedenken van matige, of zelfs lelijke dingen, die we mooi vinden. Versleten kleding, die we op een bijzonder moment hebben gedragen. Of kindertekeningen door de ogen van (groot)ouders. Verzamelingen waar je jarenlang over gedaan hebt, maar die eigenlijk uit waardeloze dingen bestaan. Wie herinnert zich nog de mappen vol flippo's? Nou ja, een paar ideeën die er door mijn hoofd gaan. De mok met betekenis.

Een voordeel van deze mok is overigens dat mijn koffiefilter er precies op past. Ik vind met de hand koffie zetten iets rustgevends hebben. Prettig voor een trage start van de dag in het weekend. De koffiefilter kocht ik overigens ook bij Terre. Wat eigenlijk niet?

Ik ga genieten van mijn zondagochtendkoffie.

Jubeljaar - januari

Een half jubeljaar is voorbij gegaan. Het gaat snel en het bevalt met goed. Het is in wezen een onderzoek naar wat ik mooi, leuk of prettig vind voor het vervolg van mijn leven. De tweede helft, zeg maar. Rust houden en terug- en vooruitkijken. Nu is het nog druk, maar vanaf maart kan ik het met heel veel aandacht doen.

In de cottage

De winter is niet echt een tijd voor de cottage. Ik maakte kool en bonen in. Daar schrijf ik nog wel over.

Ik wil mijn voorraad wat onder handen nemen deze winter. Ik heb wel heel veel voor één persoon. Dat lukt heel aardig. In verband met incidenteel muzenbezoek heb ik alle voorraad in afgesloten plastic bakken en daar begint wat ruimte in ontstaan.

Gelukkig beginnen in januari de tuinplannen weer. Ik heb de eerste schets gemaakt. In februari komt de rest.

De Parisienne

Ik ging met vriendinnen naar een voorstelling in een schip. Vroeger was dit het schip Theater te water en de eigenaar vertelde de geschiedenis van het schip en de manier waarop hij het in handen had gekregen. Hij was een goed verteller die de sfeer van zijn studiejaren voelbaar wist te maken, afgewisseld met zelfgeschreven liedjes. Het was leuk.

Ik schreef al over de inmaaktentoonstelling. Daarnaast bezocht ik nog een tentoonstelling in het Noordelijk Scheepvaartmuseum over rampen en dood op zee. Ik deed dit voor mijn zus, die graag wilde weten of het zin had om voor deze tentoonstelling naar me toe te komen. Ik vond de tentoonstelling goed, veelzijdig en informatief, maar het verhaal bood niet de informatie die mijn zus wilde hebben. Het leukste onderdeel was het logboek van een scheepsarts op een VOCschip. Hij kon een uitbraak van scheurbuik stoppen door zure pruimen uit te delen. Wel waren er toen al 5 bemanningsleden dood. We weten dat het veel erger kon zijn.

Over mijn optreden schreef ik ook al. Een aantal jaren geleden heb ik podiumvrees opgelopen. Daar probeer ik overheen te komen en dat gaat redelijk goed. Ik weet nog niet of ik verder ga met zingen voor publiek. Het lijkt me heel leuk, maar dan moet de angst iets verder afnemen.

Ik ben begonnen in een boek met brieven van de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo. Eind dit jaar komen haar werken naar het Drents Museum in Assen. Ik wil die tentoonstelling zeker bezoeken. Dit is alvast wat voorbereiding.

Leven met anderen

Na een ontmoeting met een vriend die ik tijden niet gezien had en met wie dat niet uitmaakt, heb ik nagedacht over vriendschap. En vooral het verschil tussen vriendschap en gezelschap. Dat maakt wel uit in hoe ik met de mensen om me heen verder ga. En heel bijzonder is dat een paar van mijn broers en zussen vallen binnen mijn gedachten over vriendschap.

Verder blijven er nog steeds de zieken in mijn omgeving. We hebben regelmatig even contact. Verbetering is er niet echt, maar dat wisten we.

Schoonheid

Het oude museum in Appingedam waar de inmaaktentoonstelling was, verraste me. Soms kun je jaren van plan zijn eens ergens te gaan kijken, maar het komt er steeds niet van. En als je er dan komt, is blijkt het mooier te zijn dan je gedacht had. De foto van het tegeltje bovenaan deze blog heb ik in het museum Stad Appingedam gemaakt. Het gebouw is echt heel bijzonder. Mocht je er een keer naar toe gaan: laat je even rondleiden door een vrijwilliger, dan zie je echt meer.

Soepel leven

Toen ik een tijd geleden in Utrecht was (oktober denk ik) ben ik even bij mijn broer langs gegaan. Hij heeft een nieuw huis dat ik nog niet gezien had. Op zijn dakterras dronken we een biertje en voor de terugreis leende ik een boek van hem: A gentleman in Moskow van Amor Towles. Hij vond het een geweldig boek. En nu ik het gelezen heb, vind ik dat ook.

Het verhaal heeft iets bizars. Een Russische edelman wordt, vanwege het schrijven van een subversief gedicht, gestraft  met huisarrest in het Grand Metropolhotel in Moskow. Zijn levensverhaal speelt zich binnen de muren van het hotel af, maar in de verhalen van de andere personages en, laat ik maar zeggen, in de schaduw van de verhalen is het leven in een totalitaire en voor rijkeren corrupte staat heel goed zichtbaar. Ik vind het boeiend als je half-half kunt zien dat er nog van alles aan de hand is achter de verhaallijnen.

De charme van de graaf is dat hij zich weet aan te passen aan zijn omstandigheden en tegelijk onaangeraakt blijft. In het begin van het boek wordt uitgebreid beschrijven hoe goed hij balanceren op twee poten van een stoel. De rest van het verhaal is één grote balanceer-act. De charme van het boek is ook dat het einde toch nog een totaal onverwachte wending heeft, die tegelijk prachtig past.

Van veel boeken is iets te leren, aan veel verhalen kun je je spiegelen, vind ik. Toen ik de biografie van Von Humboldt las, was ik vooral getroffen door de gedrevenheid van Alexander von Humboldt. De kracht van het meebewegen is het meest inspirerende van dit boek. De graaf krijgt een zolderkamertje toegewezen in plaats van de grote suite die hij had. Hij mag een paar familiestukken meenemen. Al snel weet hij, uit het zicht meer ruimte voor zichzelf te regelen. Hij beweegt laconiek mee met wat hem overkomt. Na een aantal jaren zie je hem ineens als ober werken in een van de restaurants van het hotel. En als er een kind bij hem achtergelaten wordt omdat haar moeder haar vader wil gaan bezoeken in een kamp (om nooit meer terug te keren), verzorgt hij haar alsof hij haar vader is. Hij is een charmante man, die zelfs tegen de stijlste communist beschaafd blijft.

Hij is in mijn ogen iemand die weet welke eieren hij voor zijn geld moet kiezen en welke niet. Dat blijkt dan weer uit het slot van het verhaal, als hij spectaculair het hotel weet te verlaten en weet te verdwijnen van de radar van de KGB. Maar goed, dat laat ik verder in het midden. De graaf hield, zoals langzaam blijkt, behoorlijk wat meningen en ideeën voor zich. Uiteindelijk handelde hij er wel naar door het hotel te verlaten. Dat is toch iets om me door te laten inspireren.




foto: pinterest