Niet mooi en toch prachtig

Ik houd van mooie dingen, die bij elkaar passen. Van elegantie, stijl. Maar vanmorgen, toen ik mijn koffie maakte, realiseerde ik me dat dat niet altijd klopt. Ik maak 's morgens mijn koffie in de mok die ik voor de Dag van de Vrijwilliger heb gekregen van Terre des Hommes. Er zat een pakje chocoladepoeder in, wat marhmallows en zo'n rood-wit gestreept wandelstokje (ik weet niet precies hoe je dat noemt.)

Ik zou niet willen zeggen dat ik de mok mooi vind. Hij is groot en grof en hij past, met het grote logo ook niet echt bij mijn wit-met-zilver jaren vijftig servies. Hieronder een voorbeeld van mijn gedekte tafel.

Toch gebruik ik de mok graag. Het is de betekenis van Terre des Hommes die 'm voor mijn prachtig maakt. En er zijn heel veel voorbeelden te bedenken van matige, of zelfs lelijke dingen, die we mooi vinden. Versleten kleding, die we op een bijzonder moment hebben gedragen. Of kindertekeningen door de ogen van (groot)ouders. Verzamelingen waar je jarenlang over gedaan hebt, maar die eigenlijk uit waardeloze dingen bestaan. Wie herinnert zich nog de mappen vol flippo's? Nou ja, een paar ideeën die er door mijn hoofd gaan. De mok met betekenis.

Een voordeel van deze mok is overigens dat mijn koffiefilter er precies op past. Ik vind met de hand koffie zetten iets rustgevends hebben. Prettig voor een trage start van de dag in het weekend. De koffiefilter kocht ik overigens ook bij Terre. Wat eigenlijk niet?

Ik ga genieten van mijn zondagochtendkoffie.