Als de lente buiten niet komt..

Nu de lente maar niet wil beginnen buiten, heb ik de lente naar binnen gehaald. Ik kocht een bos tulpen en hyacinten. Tot mijn verrassing kreeg ik er in de winkel nog een bos tulpen bij.

Ik had nog bloesemtakken, die ik van een vriendin heb gekregen. Gistermiddag kwamen studievrienden op bezoek en zij brachten nog meer hyacinten en ook een potje narcissen. Nu staat mijn tafel vol met lentebloemen, een heerlijk gezicht. Ik houd het nog wel een paar dagen vol.

Thuiskomen 2

Het werk aan het halletje heeft een tijdje stil gelegen. Ik was bezig met  een onderzoek naar een goede mat. Het leek me mooi om de hele vloer met één mat te beleggen. Maar dat was niet zo maar geregeld. Kant en klare matten zijn allemaal te klein. De vloer van het halletje is 1.32m bij 1.35m, en matten zijn vaak niet breder dan 90 cm, een enkele keer 1,20m. 

Ik liet een offerte maken bij een vloerbedekkingwinkel. Een droogloopmat kwam op € 235,00. Dan zou ik een schitterende mat hebben, die precies passend gelegd zou worden. Maar voor zo'n kleine oppervlakte vond ik het wel heel veel geld. Er waren wel goedkopere alternatieven, maar die vond ik niet mooi. De stuctuur van die vloerbedekking was we heel grof en de kleuren spraken me niet aan. 

Daarom heb ik besloten om de droogloopmat die ik nog heb, gewoon in het halletje te laten liggen en er vloerbedekking onder te leggen.  Ik moet rekening houden met het luik voor de watermeter. Minimaal één keer per jaar moet de vloerbedekking er uit omdat ik dan de stand moet opnemen. En de vloerbedekking moet tegen een stootje kunnen. Tegels zijn dan de handigste oplossing. Ik kocht 9 stevige, projecttapijtachtige tegels voor € 2,00 per stuk. 

Nu zijn in de oud huis de muren en de hoeken bijna nergens helemaal recht. In het halletje was dat ook zo. Het verloop van was ongeveer 1 cm per tegel. Ik moest dus alles schuin afknippen. Het is gelukt, niet overal helemaal perfect, maar goed. Het is mijn vak ook niet. Ik ben tevreden met het resultaat: het ziet er een stuk warmer uit. 

Ik heb intussen ook een kapstok gevonden. Ik had een plan om er één te laten maken, maar deze vond ik leuk en passend bij het huis. Ik laat hem ophangen door mijn timmervrouw. Ik kan wel boren, maar iets waterpas ophangen is niet mijn sterkste kant. Binnenkort maak ik een afspraak met haar voor een serie klusjes. Dan gaat de kapstok ook aan de muur. Intussen heb ik ook een borstel voor de brievenbus geschroefd, maar dat is geen onverdeeld succes. De brievenbus is erg stroef en daardoor steekt de postbode mijn post nog wel eens tussen de borstel en de deur. Daar moet ik nog maar eens op studeren. 

In ieder geval ga ik nu verder met het maken van het prikbord dat ik aan de muur wil hebben. Midden in het prikbord wil ik de kalligrafie van Thich Nhat Hanh: Ik ben aangekomen, ik ben thuis, en daar omheen plaatjes die betekenis voor me hebben en me doen denken aan de mensen die me dierbaar zijn. Wordt vervolgd....

Mijn vorige verhaal over het halletje vind je hier

Hergebruik (een beetje anders)

Een tijdje geleden schreef ik over het hergebruik van de grand foulard die op mijn bank heeft gelegen, maar die ik niet meer schoon kreeg. Ik wilde sloffen en pannenlappen maken. Afgelopen week had ik ineens een ander idee. De vloer van mijn wc is erg koud. En dan vooral 's nachts, als ik met mijn blote voeten op de tegelvloer sta. Ik kan natuurlijk kleedjes kopen voor de wc, maar die kosten ongeveer € 15,00 per kleedje. En je moet er toch minimaal 2 hebben: één op de vloer en één in de was. Bovendien is er dan weer een verzameling grondstoffen nodig om de matjes te maken, terwijl ik me realiseerde dat ik de grondstof al in huis heb.

Ik heb dus vier matjes geknipt van een deel van de grote lap. Ze zijn niet allemaal gelijk, maar doen het uitstekend op mijn vloer. Ik dacht dat ik de randen wel zou kunnen afweken me een paar avonden festonsteken, maar dat lukte toch niet goed. Ik ben niet zo'n ervaren handwerkster, dus het zag er al met al wat rommelig uit. Dat betekende dat de matjes mee moesten naar mijn zus. Zij heeft een fenomenale naaimachine met allerlei mogelijke randsteken. In een paar minuten had zij keurige randen gezigzagd aan mijn kleedjes. 

Inmiddels ben ik weer thuis en ligt het eerste kleedje al voor de WC. De stof golft een beetje aan de zijkant, maar dat vind ik geen probleem. Ik neem aan dat dat wel weg trekt. Ik heb warme voeten, en daar gaat het om.

Stomen

Een tijdje geleden werd ik wakker met steken bij mijn rechteroor. Omdat ik dat nog nooit had gehad, heb ik een bezoekje gebracht aan de huisarts. Ik kwam terecht bij de nurse-practitioner, die me vertelde dat ik vocht achter mijn trommelvliezen heb. Ik heb vaak ontstoken gezichtsholtes en gezwollen lymfeklieren. Kennelijk kon het vocht daardoor niet goed weg. Ze schreef me voor dat ik een week neusdruppels moest gebruiken. Nou vind ik dat niks: het is behoorlijk scherp en pijnlijk. Daarom kreeg ik kinderneusdruppels, die zijn maar half zo scherp.

Het sprayen hielp even, maar als snel had ik weer last van steken bij mijn oren. Dit keer had ik ook weer pijn in mijn gezichtsholtes. Dus: terug naar de dokter. Zij adviseerde me om zwaardere neusspray te gebruiken: met een heel klein beetje prednison. Als dat niet zou werken, moest ik een operatie aan mijn neus overwegen. Ik ken diverse mensen die zo'n operatie hebben gehad en de uitkomsten zijn, op z'n zachtst gezegd, matig. Daar had ik dus beslist geen zin in.

Een van de leden van mijn Sangha vertelde dat zij ooit een mengsel had van etherische oliën waarmee zij stoomde als haar holtes vol zaten. Zij had er veel baat bij gehad. Toen het flesje leeg was, heeft ze het zelf nagemaakt. Ze mailde me de samenstelling:
- 2 delen pepermunt
- 1 deel anijs
- 2 delen venkel
- 2 delen eucalyptus
- 3 delen melisse

Met dat lijstje ging ik op zoek. Eucalyptus had ik nog in voorraad, de andere oliën niet. In de winkel vond ik pepermunt, anijs en venkel, maar geen melisse. Ik was er al voor gewaarschuwd dat dat moeilijk te vinden was. Nu kreeg ik te horen dat het erg  duur is om te maken, dus ook duur om te kopen, dus verkoopt het slecht en dus is het uit de handel genomen. Wel wonderlijk. Melisse is toch niet echt een zeldzame plant. Het mengsel schijnt ook goed te werken zonder melisse. Ik kocht overigens Japanse pepermunt. Die heeft een heerlijk zachte geur, die eerder doet denken aan die zachte pepermuntkussentjes dan aan Wilhelminapepermunt. Met 40 druppels pepermunt, venkel en eucalyptus en 20 druppels anijs was het flesje vol. Ik heb flink geschud met het flesje, dus nu moet het goed zijn.

Het wordt hopelijk snel lente. Dan is het risico op verkoudheid en andere narigheid wat kleiner. Ik ga toch de komende tijd stomen met dit middeltje. De ontsteking is nog steeds niet weg en volgens mij zit het vocht ook nog steeds achter mijn trommelvliezen. Eens kijken of ik het met natuurlijker middelen kan verhelpen. In ieder geval ruikt het mengsel heerlijk, dat maakt het stomen vast heel prettig.

Aandachtig eten

Het gebeurt me regelmatig dat ik op mijn werk snel even tussendoor een hapje eet. Niet echt de tijd neem voor mijn lunch. Gezond is het niet. Daarom heb ik besloten dat ik aandachtiger wil eten. Op de site van de Stichting Leven in Aandacht staat een overdenking die voor het eten gelezen kan worden:

• Dit voedsel is een geschenk van de hemel, de aarde, talloze levende wezens en veel hard en liefdevol werk
• Laten we eten in aandacht en dankbaarheid om zo het waard te zijn dit voedsel te ontvangen
• Mogen we onze onheilzame mentale formaties herkennen en transformeren, speciaal onze hebzucht
• Laten we alleen dat voedsel tot ons nemen dat ons werkelijk voedt en ons gezond houdt
• We nemen dit voedsel aan om ons broeder- en zusterschap te voeden, onze Sangha te bouwen en ons ideaal te voeden om alle levende wezens te helpen.

Het bevalt me goed om deze tekst (die ik achterin mijn agenda heb geschreven) te lezen voordat ik ga eten. En het maakt me nog meer bewust van het belang van gezond eten. De laatste overdenking past niet zo als je alleen eet, zo lijkt het. Toch gebruik ik hem om me verbonden te voelen met mijn Sangha.

Biet, biet, biet

Dit jaar is het eerste jaar dat ik veel bewaargroentes heb. Ik kocht ze in de Noordoostpolder in het najaar. Nu hebben de groenten van alles meegemaakt in mijn schuurtje. Eerst hadden ze het te warm en begonnen ze uit te lopen. Daarna vroor het dat het kraakte, de groenten ook. Het was de eerste keer dat ik bevroren wortels zag. 

Afgelopen weekeinde stapte ik het schuurtje binnen om een paar bietjes te pakken. Er bleek schimmel op de buitenkant te zitten. Niet goed! Gelukkig kon het er makkelijk af, samen met de laag aarde die nog op de bieten zat. Het betekende dus dat ik aan de slag moest met de bieten. Ik vulde mijn grootste pan met alle bieten waar schimmel op zat en goot de pan vol water. Daarna maakte ik biet voor biet heel grondig schoon en zette alles op het gas met nieuw, schoon water. 

Bietensalade
Toen kwam de vraag: wat maak ik met al die bieten. Het eerste boek dat ik raadpleegde was Veg! Daarin stond een linzen-bieten-fetasalade. Lekker makkelijk: geraspte biet, gekookte Le Puy linzen (in bouillon met laurierblad en peterselie) en blokjes feta mengen met wat olijfolie en balsamicoazijn. Het is een heerlijk gerecht. Ik had ook niet anders verwacht van dat mooie boek van River Cottage. Ik maakte gelijk een tweede portie om als salade mee te nemen naar mijn werk. En het kookwater, de bouillon dus, ging in een mok mee naar de kamer. Terwijl ik dit typ, neem ik zo nu en dan een slokje. Prima, en heel geschikt voor een snel gerecht in een drukke week. Als de bietjes tenminste al gekookt zijn. 

Bietensoep
Mijn volgende boek was Het gouden vergeten groentenboek van Marianna Buser. Daarin staan mooie bietenrecepten. Ik koos voor Russiche bietensoep. Maar goed, ik had niet alle ingrediënten in huis. Het is dus een variant op de bietensoep geworden. Ik raspte twee bieten, snipperde een ui, sneed 200 gram spitskool fijn en twee wortelen in plakjes. De spitskool was in het recept witte kool en de wortels peterseliewortel. De groenten ging samen in de pan met een liter water, een bouillonblokje, een laurierblad met een kruidnagel er in (de laatste was een vervanging van kruidnagelpoeder) wat gemberpoeder (ipv verse gember) nootmuskaat en peper. Ik nam mierikswortelpoeder in plaats van mosterdpoeder en thijmazijn voor rode wijnazijn. 
Het is mijn bedoeling om de soep in te vriezen en een klein beetje in te maken. Met de rode kool is het ook gelukt. Die heb ik afgelopen zondag opgegeten. Hij smaakte nog prima. Ik ben benieuwd of het lukt. Inmaken is altijd beter dan invriezen omdat het geen stroom vraagt. Nu staat de soep eerst af te koelen in bakjes op het bankje naast de keukendeur. Ik heb een beetje geproefd. Ik vind dat ik iets te ruimhartig ben geweest met de nootmuskaat. Tja, dat raspen is ook zo leuk....

Ik heb nu nog 7 gekookte bieten over. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik twee bietjes heb weggegooid. Die waren echt niet goed meer, helaas. De heerlijke salade bracht me op het idee om en variant te maken van bieten op zuur. Ik houd niet van zuur, maar als ik balsamicoazijn gebruik, is het misschien goed te doen. Dan kan ik ze zo uit het potje mengen met linzen en feta. Ik hoef dan alleen nog maar een beetje olie toe te voegen. Even snuffelen in mijn collectie inmaakboeken.

Het is koud genoeg buiten om de bieten nog een nachtje goed te houden. De bietenkoekjes van Marianna Buser lachten me ook toe van de pagina. Maar goed, het is even genoeg. Morgen is er weer een dag. 

Consuminderen

Het houdt me al jaren bezig: consuminderen. Ik was een tijd lid van de mailgroep De Gulden Gulden, leende de Vrekkenkrant van de bieb, las een tijd het tijdschrift Genoeg, bestudeerde diverse boeken over zuinig leven en het The Complete Tightwad Gazette in de kast staan. Op de Gulden Gulden waren de meeste leden bezig met zo zuinig mogelijk leven. En dat was heel leerzaam. Ze wisten van alles over bezuinigen, inmaken, moestuinieren, betaalbare cadeautjes, leuke gratis uitgaanstips, mooie aanbiedingen, noem het maar op.

De gedachte achter consuminderen is deze:

- Je werkt voor je geld.

- Hoeveel tijd ben je werkelijk met je werk bezig?

- Wat levert een uur werken je dan op?

- Welke uitgaven doe je om te kunnen werken (werkkleding, benzine bijvoorbeeld)

- Als je dat van je inkomen aftrekt, wat levert een uur werken je dan op?

Stel dat je 15,- per uur verdient met deze rekensom. Je komt een mooi boek tegen voor 30,-. Ben je bereid om voor dit boek 2 uur te werken? Of, anders gesteld, is het boek je 2 uur van je levensenergie waard? En als dat niet zo is, kun je het dan lenen van de bibliotheek? Is het tweede hands goedkoper te krijgen? Andersom kun je de vraag ook stellen. Wil je wel zoveel werken? Zou je niet met minder toe kunnen en dan meer tijd aan andere dingen besteden? Een goed boek hierover is Je geld of je leven van Hanneke van Veen en Rob van Eeden. Hun boek is al jarenlang een soort handboek voor de consuminderaar. Op dit moment kun je het boek gratis downloaden via de site van Genoeg. Ze vragen wel of je, als je het boek gaat uitprinten een klein bedrag wilt overmaken naar een goed doel. Lijkt me een goede deal.

In de Tightwad Gazette is er ook aandacht voor de manier waarop je je geld en je tijd inzet. Je kunt consuminderen om allerlei redenen. De schrijfster van de Gazette, Amy Dacyczyn, deed dit omdat ze graag van een inkomen wilde leven, en een groot gezin hebben, en een groot huis met een schuur bezitten. Niemand geloofde dat zij dat kon, maar het lukte haar toch. Het succes van haar tijdschrift zal er aan bijgedragen hebben, maar ze is nooit luxer gaan leven.

Een vriendin van haar deed zuiniger aan omdat ze een lange en dure reis wilde maken. Daarom ging ze bijvoorbeeld minder uit eten. De mate van bezuinigen en het doel zijn beperkter, maar het principe is hetzelfde. Ze heeft een wens en stelt haar gedrag daarop af.

Consuminderen gaat dus niet alleen over geld, maar juist over verlangen, tijd en aandacht. Zijn mijn uitgaven mijn inspanning waard? Passen ze in mijn beeld van een goed leven? Is het nodig voor mijn geluk dat ik nog meer heb dan ik al heb? Dat zijn de vragen die ik me stel. Voor mij werkt dat uit in vegetarisme, de wens om zonnecellen en een moestuin te hebben, snuffelen in kringloopwinkels, kopen bij ecowinkels. Ik ben dus niet alleen maar zuinig: ecoproducten zijn meestal duurder dan de huismerken in de 'gewone' supermarkt. Mijn wekelijkse boodschappen zullen veel duurder uitvallen. Dat vind ik niet erg, ik wil dat graag zo. Mijn jubeljaar past ook in het consuminderen als een zoektocht naar dat wat mijn leven goed maakt.

Daar staat tegenover dat ik terughoudend ben met het maken van vliegreizen, zeker als het voor een paar dagen is. Een weekendje Barcelona zal ik niet snel doen, ookal kun je er heel goedkoop heen. De uitstoot is zo groot, dat dat voor mij niet in verhouding staat tot het plezier. Mijn laatste reis was in 2010, naar Japan. Het was een schitterende reis, waarvan ik enorm heb genoten. Voorlopig ga ik even niet meer met het vliegtuig. Ik hoop in 2015 weer eens een lange reis te maken. Trein-, boot- of busreizen komen in de tussentijd meer in aanmerking. Dat is een stuk minder vervuilend.

Nu heb ik, behalve mijn hypotheek, geen schulden. Ik weet niet hoe ik me zou voelen over consuminderen als ik wel schulden had en genoodzaakt was die af te lossen. Misschien moeten we wel onderscheid maken tussen bezuinigen en consuminderen. Bezuinigen is meer een noodzaak, consuminderen vooral een wens naar een prettige balans, naar een goed leven.

Wat zie je dan in de spiegel?

Onlangs had ik fijn zaterdagavond-bij-een-wijntje-gesprek over de 'toestand van de wereld'. We hadden het over de toestand rond meneer Van Keulen, de oud-topman bij SNS-reaal. Ik was erg geschrokken toen ik hoorde dat hij het land uit is gevlucht. Hij voelde zich niet meer veilig na de acties tegen hem, onder andere ingezet door Jelle Brand Corstius. We waren het eens dat dit wel heel ver gaat. 

In de middeleeuwen had je volksgerichten: mensen die buiten hun boekje gingen werden door een boze menigte buurtbewoners gestraft. In de tijd van de Republiek hebben we een beroemd volksgericht gehad: de lynchpartij van de broers De Wit. Een beschamend stukje geschiedenis. Naar mijn smaak moeten we dit soort dingen niet doen in een rechtsstaat. Het is niet alleen bedreigend, het is ook heel erg onbeschaafd. Ik werd er een beetje droevig van.

En dan het vervolg: de nieuwe bestuurder verdient €500.000,00 voor het oplossen van de problemen bij SNS. Hij komt bij Achmea vandaan. Daar verdiende hij €1.500.000,00.  Hij is dus bereid om voor een derde van zijn inkomen een bedrijf te saneren dat zó negatief in de aandacht staat. En het is dus maar de vraag of hij veilig zal zijn of ook bedreigd zal worden, als de volgende Kop van Jut van Brand Corstius. 

Deze nieuwe bestuurder heeft, in mijn ogen begrepen dat er minder verdiend moet worden. Een derde van zijn inkomen is nog steeds een paar keer de Balkenende-norm, maar hij heeft de situatie begrepen. Volgens mij handelt hij naar de geest van de nieuwe regelgeving. En dat zal nog wel even duren totdat iedereen dat doet. De druk wordt steeds groter op de hoge inkomens, en dit is een teken dat het idee begint te landen. Ik denk dat het goed is om soms te accepteren dat je de werkelijkheid niet van de ene dag op de andere kunt veranderen. Dat zou de Tweede Kamer toch moeten weten.

Na dit gesprek vertel ik dat ik een groot deel van het erge nieuws langs me heen laat gaan. Ik laat me er niet  meer zo door raken. Daarop krijg ik de vraag: 'En wat zie je dan in de spiegel?' Tja.... Er wordt een beroep gedaan om onze betrokkenheid voor zoveel leed. En dat is vaak leed waar wij heel weinig aan kunnen doen. 

Ik schreef een tijdje geleden over de oceaanroof. Het enige dat ik daaraan kan doen, is het niet eten van zeevis. Meer niet. Dat is mijn antwoord op het beroep dat er op mij wordt gedaan als ik berichten over oceaanroof lees. Ik weet dat ik niets kan doen aan de oorlogen in de wereld. Maar ik spaar bij een bank die niet in wapens belegt. Ik wordt angstig van  de steeds sterkere opkomst van het fundamentalisme. En vooral van het leed dat vrouwen daardoor wordt aangedaan. Dus steun ik projecten die vrouwen hulp bieden. Ik koos voor het winkeltje van Terre des Hommes omdat zij geld inzamelen voor projecten die kinderen willen beschermen. 

Er zal altijd criminaliteit zijn. Sommige mensen groeien er in op, anderen maken de keuze hiervoor. En als de ene bende is opgerold, staat de andere al weer klaar. Het Boeddhisme erkent lijden als een onderdeel van het leven. Je kunt je daar niet van afkeren, maar juist helpen waar het zich aandient. Ik kan dus zoeken naar mijn bijdrage maar als die er niet is, kan ik de informatie met een gerust hart door me heen laten gaan. En als ik dan in de spiegel kijk, zie ik een vredig mens.

Gratis af te halen

De kringloopwinkel wil ze niet hebben, op Marktplaats werd er niet op geboden en bij Gratisaftehalen krijg ik geen reactie. Blijft over: de vuilstort, maar dat vind ik erg jammer. Ik heb 5 laden uit de Bonde boekenkast van IKEA gehaald, die ik graag een tweede leven gun. De voorkant is beukenfineer. Het loopwerk zit er bij, met de schroefjes. Hoewel ik die wat klein vind. Is er iemand die iemand weet die deze laden wel zou willen hebben? Ik zou ze graag een langer leven geven.

Als je belangstelling hebt, stuur dan een mailtje naar Ophetleven@gmail.com

Snelle recepten voor een drukke week (2)

Snelle soto
Soto is een Indonesische soep. De meeste recepten zijn voor soto ajam (kippensoep dus). Ik maak een groentesoep  Je kunt hem zo ingewikkeld maken als je zelf wilt, courgette, sperziebonen, bosui, champignons, paprika, prei, allerlei soorten groenten passen er bij. Als het snel moet, houd ik het eenvoudig. Ik kook 75 tot 100 cl water in de waterkoker. Ondertussen snipper ik een uitje dat ik in hete olie bak. Dan voeg ik het hete water en een bouillonblokje toe. Normaal gebruik je een bouillonblokje per halve liter water. Hier neem ik meer water omdat de sotomix ook smaak aan de soep geeft. Vervolgens snij ik veel spitskool, die ik in de pan doe. De soep moet dan een paar minuutjes koken. In die tijd was ik de taugé  De gewassen taugé gaat bij de soep met een goede eetlepel boemboe voor soto of een andere boemboe. Het hangt er van af wat ik in huis heb. Meestal is het boemboe voor sambal goreng boontjes. Het maakt voor mij niet zoveel uit, als het maar lekker pittig wordt. Ik laat de soep koken tot de taugé wat zachter is. Even iets laten afkoelen, en dan aan tafel. Je kunt nog een ei koken en er overheen snipperen als je de soep wat steviger wilt maken.

Snelle roerbak
Een spitskool is vaak te groot voor een persoon. Daarom heb ik dit als het andere snelle gerecht voor de spitskool die ik in huis heb. Ik snipper een uitje en bak het uit met wat knoflook. Daarna voeg ik klein gesneden spitskool toe. Als het bovenste stuk al van de kool is, is het heel makkelijk om het klein te snijden omdat de kool steviger is. Als de kool door het roerbakken wat zachter is volgt kokosmelk, currypasta, gemberpoeder en wat citroengras uit een potje. (Als ik tijd heb, maak ik dit met verse ingrediënten  niets ruikt zo lekker als verse gember) Dat laat ik pruttelen. Ik doe twee kleine naanbroodjes in de broodrooster. Ideaal zijn ze, die kleintjes. Ze moeten eigenlijk in de oven, maar dat duurt me te lang. Bovendien vind ik het niet verantwoord om zoveel stroom te gebruiken tot de over warm is voor maar twee broodjes. De broodrooster is prima als alternatief. Ik schep de curry in een diep bord en neem er de broodjes bij. Prima maaltijd. 

Snelle pasta
Pasta moet vaak wat langer koken. Om dat toch snel te kunnen eten, heb ik een oplossing gevonden. Ik kook de groente en de pasta tegelijk. Het is heel eenvoudig. Ik kook water in de waterkoker. In de tussentijd snipper ik een uitje. Als het water kookt, giet ik het over in een pan. Daar breng ik het opnieuw aan de kook (door het contact met het ijzer van de pan koelt het water altijd iets af). Als het water weer kookt, doe ik er pasta en diepvriesdoperwten bij en moet het water opnieuw aan de kook gebracht worden. Ondertussen verhit ik olie in de koekenpan en bak het uitje met wat knoflook, gedroogde oregano en tijm  Als de pasta met de doperwten een tijdje gekookt hebben, zet ik het gas onder de pan uit en de kookwekker op ongeveer 10 minuten. Dat is voldoende om alles gaar te krijgen. Bij het uitje doe ik gedroogde tomaten in olie. De snelste manier om die in kleine stukjes te krijgen is met de schaar, gewoon boven de pan. De tomatenolie geeft een heerlijke smaak aan de saus. Verder gaat er nog een scheut sojaroom en een theelepel pesto bij. Als dat goed pruttelt, doe ik ook daar het gas uit. Ik hoef alleen nog maar wat kaas te raspen en pijnboompitjes te roosteren. Als de keukenwekker gaat, giet ik de pasta en doperwten af en doe ik ze bij de saus. Ik warm alles samen op en roer de kaas erdoor en strooi de pijnboompitjes er over.

Snelle bonen
Ik hou van scherp eten. Zeker als ik druk ben. Ik snipper een uitje met een teentje knoflook en doe daar vegetarisch gehakt bij. Daarna voeg ik wat gemalen koriander, wat chilipoeder, oregano, zout, peper en een beetje suiker toe. Als dat lekker pruttelt, doe ik er schepje bloem doorheen. De bloem moet even garen en dan volgt een half blikje tomatenstukjes en een potje rode nierbonen toe en laat dat flink warm worden. Dan leg ik een wrap op de bonen om deze lekker warm te laten worden. De bonen gaan op mijn bord met geraspte kaas en de wrap eet ik in stukjes bij de bonen

Dit is de tweede serie snelle recepten. De eerste serie vind je hier