Gekregen, gevonden en gekocht 11

Het is tijd voor de oogst gekregen, gevonden en gekocht van deze zomer:

Gekregen

Verjaarscadeaus:
Mijn vriendin Clair gaf me een waterbak voor de vogels, gekocht bij de Hortus in Haren. Helder groen aardewerk en de Hortus wordt weer gesteund. En ik kreeg een brief in een lucifersdoosje van mijn zus en broer. In de brief stond dat ik iedere maand een brief zal krijgen om mijn jubeljaar te vieren. De eerste opdracht is het verzamelen van een 'parel' per zeven jaar, als ik zo terugkijk op mijn leven. Een hele uitdaging en bewerkelijk. Wat kies je, wat is de echte parel van je leven? Maar ook leuk om zo terug te kijken en te zien hoe mijn leven verlopen is. Zo steunen mijn broer en zus ook echt de doelstelling van mijn jubeljaar.

Kleding:
Sjaal met bruine motieven die een vriendin niet meer wilde hebben. Ik ben blij dat ik 'm heb. Het is een soort paisleymotief dat ik heel mooi vind en ik heb veel kleren waar de kleuren bij passen. Echt een fijne aanvulling op mijn garderobe. zie maar de foto

Mijn zus kan heel goed naaien. Voor de vakantie naar Engeland - Austenland maakte ze voor mij een jasje in de stijl van de Regency. Ik had zelf een lange jurk waar dat jasje goed overheen kon. Binnenkort maakt ze het langer zodat ik het ook in de huidige tijd kan dragen. Verder maakte ze voor mij een heel lange, wijde rok van geruite stof. Ik vond het wel leuk om in een soort tweetstijl op een Britse bruiloft te verschijnen.

Mijn prachtige tweed cirkelrok 

Gevonden

In de winkel kwam een kaars binnen die al gebrand had en dat soort dingen verkopen niet.  Er lag ook nog een boek dat niet verkocht kan worden omdat erin is geschreven. Om toch iets te betalen, doe ik meestal wat muntjes in de giftenpot. Ik lees het boek dan eerst zelf en laat het vervolgens ergens achter voor iemand anders. In de trein bijvoorbeeld. Je weet maar nooit waar het dan weer terecht komt.

En door de zomerstormen zijn er weer wat takken aan mijn houtvoorraad toegevoegd. Dat was ook wel nodig, want ik heb de laatste warme dagen behoorlijk vaak op het vuur gekookt.

Gekocht

Kleding:
Twee uitstapjes naar kringloopwinkels hebben weer een aanvulling voor mijn kledingkast opgeleverd. Door de medicijnen die ik gebruik, kom ik aan. Ik moest dus wel het een en ander vervangen. Dit heb ik tot nu toe gevonden.

• Een bruine jurk van stevige t-shirt stof tot net over de knie. De sjaal die ik kreeg past hier bijvoorbeeld heel mooi bij.
• Een lange witte jas van soepele stof die daar prachtig overheen past, maar ook bij veel andere jurkjes kan.
• 2 Paar schoenen; koningsblauwe nog nieuw te zien aan de hak en de zool en bordeauxrode. Keurige hakjes er onder en ik kan de winter in. De blauwe schoenen kunnen mooi bij de rok die mijn zus maakt. 
• Een crèmekleurig vest dat aan de achterkant langer is dan aan de voorkant. Het valt heerlijk soepel en voelt zacht aan. Ook dit vest kan ik combineren met veel verschillende kledingstukken. En het kleedt wat af. Dat kan ik wel gebruiken nu.
• Een lila shirt met een mooie halslijn. Past ook mooi bij het crèmekleurige vest.
• Een wit shirtje voor de bruiloft
• Een leverkleurig en een wit hemdje. Verder niet bijzonder, dat hoeven hemdjes ook niet te zijn. Die zijn gewoon handig.

Alles bij elkaar heb ik € 32,35 uitgegeven. Dat is toch een mooi bedrag voor zoveel kleren.

Boeken:
Ik koop niet vaak meer boeken, maar de biografie van Von Humboldt was me enthousiast aangeraden door een van mijn broers. Ik heb er heel veel plezier aan gehad en we hebben binnenkort een filmavond over deze wereldreiziger. 

Souvenirs:
In de Gedächtniskirche kocht ik geloofsparels met een boekje erbij. Het is een armband die je kunt vergelijken met een rozenkrans, alleen dan complexer. Hoewel ik niet geloving ben, sprak het me aan dat iedere glaskraal staat voor een onderwerp waar je zo nu en dan eens je gedachten over kunt laten gaan. Tijdens een meditatie, bijvoorbeeld. Het is vervolgens natuurlijk wel bijzonder dat ik parels kocht en thuisgekomen de opdracht vond om parels in mijn leven te vinden.

Huisraad:
In de kringloop kocht ik voor € 6,00 een kastje met vier rieten laden. Dat staat nu in mijn kelderkast: oud papier in de bovenste, kaarsenvoorraad in de tweede, schoensmeer in de derde en een deel van de voorraad inmaakpotjes in de vierde la. De kelder ziet er weer een stuk netter uit.

Ik droog altijd mijn was in de badkamer en sinds een tijdje zit er schimmel tussen het plakplastic en het raam, ondanks het afzuigsysteem dat ik heb laten installeren. Zolang het warm genoeg is, droog ik mijn was nu buiten. Het balkon van de bovenburen is een afdak boven mijn terras, waar het droogrek goed onder kan staan. Om dit allemaal praktisch te houden, kocht ik een grote rieten tas of mand voor het verslepen van de was uit de badkamer naar de tuin. En.. het ruikt toch wel heerlijk, was die buiten gedroogd is.

Uit de automaat:
Dit is gewoon grappig als afsluiting van dit kwartaal. Ik bezocht een tentoonstelling in het Museum Wierdenland. De tentoonstelling viel wat tegen, maar het was een charmant museum. Bij de uitgang stond een oude sigarettenautomaat. In plaats van sigaretten kon je een pakje kunst kopen. Ik houd wel van dit soort automaten. Van die rode automaten met kauwgomballen hadden vroeger een grote aantrekkingskracht op me. Ik kocht een pakje, en kreeg een mooie kleine zwart-wit foto van een brug ergens in het Groningerland (bij Saaksumhuizen, voor wie het wil weten). Ik zal het kleine kunstwerkje opnemen op mijn muur van de schoonheid. Daar schrijf ik misschien nog wel eens over.

Toevalligheden

In de afgelopen jaren is een serie van drie boeken verschenen over gelukkig leven op basis van Japanse Wijsheid. Ze zijn uitgegeven in dezelfde serie als Hygge, waar ik eerder al eens over heb geschreven. Ik heb twee van de drie boeken in bezit. Het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dat komt nog wel. Ichigo Ichie is het laatste boek in de serie en dat heb ik onlangs gelezen.

Het gaat over het genieten in het moment, een prachtig thema voor een jubeljaar. Er is veel over te zeggen; het boek vertelt allerlei verhalen die inspiratie kunnen bieden voor dit genieten. Het gebruiken van je zintuigen wordt helemaal uitgewerkt op basis van de Japanse theeceremonie en een aantal andere principes. Veel ervan ken ik al, maar ik vind het leuk mezelf regelmatig te herinneren aan de invloed die aandachtig leven heeft op geluk.

Het verhaal dat mij het meest aanspreekt, komt uit een roman van George Cockroft: De Dobbelman. Ik kende de schrijver noch het boek. Hij wil in zijn verhaal laten zien dat het leven van toevalligheden aan elkaar hangt. De hoofdpersoon, een psychiater, is het zat dat hij zijn patiënten vaak adviezen geeft die niet helpen. Volgens hem kun je net zo goed je leven inrichten door een dobbelsteen te laten bepalen wat je volgende stap is. Dat gaat wel wat ver, daarvoor is het ook een roman; uitproberen wat er zou gebeuren als....

Het lijkt me een aardige aanpak voor mijn jubeljaar, misschien niet deze maand maar ik zal het zeker doen. Je moet zes dingen kiezen; boeken, films, restaurants, musea, recepten en dan de dobbelsteen laten bepalen wat je doet. Het idee erachter is dat je zo toch verrassender dingen doet dan wanneer je de gewone dingen doet. Ik vind dat daar wel wat speels in zit, maar ik moet het eerst meemaken.



Schilderij: Rijksmuseum / foto: wikimedia commons

Uitgedroogde tuin

De prachtig bloeiende boom vorig voorjaar. 

De berichten over de effecten van twee droge zomers op de natuur zijn behoorlijk alarmerend. De waterschappen worstelen met de toevoer van water voor de landbouw en met de stabiliteit van de dijken. Dat is toch wel een wonderlijke ontwikkeling in Nederland: de kans dat we als gevolg van de droogte op een andere manier, een dijkdoorbraak, onder water kunnen komen te staan. Nu zal dat voorlopig wel loslopen, maar er zijn toch echt problemen door de droogte.

Ik merk het ook in mijn tuin. Ik wil liever niet sproeien met leidingwater (Spa Blauw in feite) en het water in de regenton is voor de groentetuin. Dat heeft natuurlijk gevolgen en ik zal de tuin daarop moeten aanpassen: een van de twee vrolijkwitte boompjes is dood gegaan, waardoor de symmetrie die er was verstoord is.  Daarbij worstelt de boom die om het jaar zo prachtig bloeit om te overleven. Veel wat minder sterke planten hebben het opgegeven. Eigenlijk doen alleen de rozen en het onkruid het goed, treurig genoeg. In het voorjaar bloeide de akelei prachtig. Ik ben dol op akelei, dus het was een feest, maar nu is de tuin wat desolaat met veel groen en weinig andere kleuren. Ik ben niet van plan mijn tuin in de toekomst wel met leidingwater te begieten, dus moet de tuin worden aangepast aan de te verwachten droogte.

Het linkerboompje is nu dood.

Het was mijn plan de tuin langzaam om te vormen tot een nutstuin, fruit, groeten en kruiden. Doordat nu het boompje dood is gegaan, kan ik de eerste fruitboom poten. Een geluk bij een ongeluk: dit voelt toch minder erg dan het weghalen van een levende boom. Fruit doet het geweldig met die hete, droge zomers. Ik zie nu al uit naar de prachtige bloesem in het voorjaar en dan het verwachtingsvolle zoeken naar vruchten. Achter het andere boompje is ook een lege plek ontstaan doordat vorig jaar de vlinderstruik de droogte niet meer aan kon. Daar komen drie rozenstruiken die eetbare bottels dragen. Daar kan ik dan rozenbottelsiroop van maken voor de noodzakelijke vitamine C in de winter. Zo zet ik de eerste stappen naar een eet- en pluktuin.

Maar wat zal ik doen met mijn zieltogende boom die ik heel graag wil houden vanwege de prachtige bloei? Ik heb bedacht dat ik wil zorgen dat de aarde zo vochtig mogelijk is. Om de boom leeg ik twee zakken tuinaarde en daarop komen alle bladeren die de komende herfstsnoei voortbrengt. Dat overigens dan weer met uitzondering van de rozentakken, vanwege mogelijke ziekten. Ik hoop dat, met wat extra water, de boom het toch redt en ik niet te laat ben.

Iemand nog aanvullende ideeën voor mijn reddingsoperatie?

Herfst! (?)

Het is herfst geworden, al zou je het niet zeggen. Het is zondagmorgen half elf en ik zit in de tuin met mijn bordje yoghurt, walnoten en honing na het opruimen van de resten van een lange avond bij houtvuur. Ik heb gisteravond gekookt op mijn coox, de eerste liter druivensap gemaakt en lang bij de vlammen zitten lezen. Weinig hersfstig, maar toch: de eerste bladeren verkleuren al. Trosje voor trosje haal ik de druiven binnen voor mijn ontbijt (of ik maak dus sap). Ik maak snoei- plant- en opruimplannen voor de tuin en hoop dat het weer nog even zo zacht blijft zodat ik door kan gaan met oogsten van boontjes en palmkool.

Ik heb eens nagekeken hoe ik de afgelopen jaren over de herfst heb geschreven. Er spreekt zoveel genoegen uit: de vijf dingen die ik het liefst doe in de herfst, de tinteling op je wangen als de ochtenden kouder worden en het genot van binnen zitten in de warmte als het buiten regent. Dat is vandaag wel even anders. Ik hoor het water kletteren in de vijver van de buurman en de specht tikt tegen de boom. Er lachen kinderen op straat.

Nu ik met mijn jubeljaar bezig ben, wil ik meer aandacht geven aan een andere kant van de herfst: de bedachtzaamheid die er ook is als de natuur tot stilstand komt.Even een lager tempo, minder plannen en veel rust.

Ik las een tijdje geleden deze zin in een gedicht van Tomas Trantrömer: "de gele vrucht is de boom te slim af en laat zich vallen." Dat is hetzelfde verhaal, maar van het andere perspectief. De boom laat de vruchten niet vallen, de vruchten zijn zo ver dat ze hun eigen weg gaan. Zo is de herfst niet alleen een tijd van rust maar ook van nagenieten van de resultaten en ze laten 'sudderen' tot ik weer in actie kom. Er zijn veranderingen op til (daar schrijf ik nog wel over) dus nu is de tijd om de ideeën te laten rijpen.

Maar vandaag is nog een heerlijk dagje zon, een bezoekje aan een tentoonstelling met mijn vriendin Clair en dan voor ons samen koken op houtvuur: pompoensoep en couscoussalade. Een late zomerdag in de herfst.

Wining en dining in Pompeii

In Engeland na de bruiloft, hadden we een middag over. Mijn zus vond in het hotel, in de ontbijtkamer met van die vreselijke gebloemde vloerbedekking, een aankondiging van een tentoonstelling in het Ashmolian Museum: Last supper in Pompeii. Het was een prachtige tentoonstelling; een combinatie van manier van eten, de rituelen daar omheen, maar ook de gedachten over het leven en eten na de dood. Door de uitbarsting van de Vesuvius, die de stad bedekte met lava, is er geweldig veel bewaard gebleven, waaronder natuurlijk de keukens en de eetkamers waar de laatste maaltijden van de Pomeianen klaar stonden op die vreselijke dag. Die rijkdom in de tentoonstelling heeft daardoor wel iets wrangs. Tegelijkertijd is het een goudmijn voor historici.

Verrassend genoeg waren er veel dingen die we nu nog herkennen, met als hoogtepunt voor mij een poffertjespan. En wat me ook erg aansprak was een soort kookplaat zoals dat in taveernes werd gebruikt. Het roept allerlei beelden op van koken op een houtvuurtje in mijn tuin. Ik zou zoiets wel eens in werking willen zien. Het moet rokerig zijn geweest, als er op houtvuur werd gekookt tenminste en ik denk dat dat zo was. Het is bijzonder die verbinding te voelen met mensen van eeuwen terug. Juist dat stuk van de geschiedschrijving spreekt me heel erg aan.

Veel objecten waren schoongemaakt. Een paar zijn in de staat gelaten waarin ze gevonden zijn in Pompeii en dat sprak me erg aan. De geschiedenis heeft iets aan de vaas toegevoegd en dat was nog zichtbaar. En daarbij voelde het als respect voor de ramp die de stad is overkomen. De dood was in de geschiedenis altijd dichtbij. De kindersterfte was hoog en ziektes waren veel eerder fataal dan tegenwoordig. Dat maakt het denkbaar dat er een vloer is gevonden in een eetkamer met een skelet in het mozaïek. Wij zouden dat nu stuitend vinden, toen was het besef dat je sterfelijk bent veel allerdaagser. Het eten waar je van zit te genieten, kan zomaar je laatste maaltijd zijn.

De tentoonstelling eindigde met hetzelfde thema, maar dan in Engeland. Bijzonder daar was een oude briefwisseling over de productie van bier. De plankjes werden bestreken met was waarop de brieven gekrast werden. Soms kwam de tekst op het hout terecht en daardoor hebben we oude brieven over. Er zijn veel van deze brieven, hoorden we later van de kersverse echtgenoot van mijn nichtje, en dan gaan ze vooral over dingen als: 'stuur warme sokken!. Voorstelbaar voor die arme Romeinen in het koude, natte Noorden....

Maar terug naar dat idee van het Last Supper. Het heeft eeuwenlang een rol gespeeld in de levens van onze voorouders. Als een dreiging, maar ook als een verrijkend idee voor dit moment. Wij staan naar mijn idee soms wat te ver van de dood. Simone de Beauvoir schreef een boek, Alle mensen zijn sterfelijk, waarin zij juist stelt dat de wetenschap dat je zult sterven een zingevend principe is. Het vraagt van je dat je ieder moment voluit leeft. Daarin haalt ze de gedachte uit de oudheid weer naar de moderne tijd. Ik zal nog wel eens over haar schrijven.

Ik hoorde laatst de uitstpraak: mensen weten dat ze sterfelijk zijn, maar leven alsof het niet zo is. We stellen uit wat we echt belangrijk vinden omdat er zoveel dingen zijn die lijken te moeten. In mijn jubeljaar is dat natuurlijk een onderzoek. Wat ga ik doen met de tweede helft van mijn leven? Wat is daar echt belangrijk? Skeletten hoeven daarvoor niet echt in mijn huis, maar het Momento Mori is een sterke motivatie. 

Nooit gedacht: spliterwten!

Een van de kook-afleveringen van het heerlijke kanaal van Townsends is een bezoek aan een historisch keuken. De kokkin laat zien hoe je erwtenpudding maakte in de 18e eeuw. Een recept voor de armen uit de 18e eeuw. Het is makkelijk te maken en redelijk lang houdbaar, begreep ik. Al pratend roert ze de pudding of pap gaar.

Ik raakte door deze aflevering geïnteresseerd in spliterwten. Ik ken eigenlijk alleen erwtensoep dat ermee gemaakt wordt. En daar ben ik niet echt dol op. Juist vanwege de geur en het uiterlijk van die soep had ik (het spijt me dit te zeggen) een beetje een associatie met varkensvoer als het om spliterwten ging. Maar ik wil mezelf dit jaar verrassen met nieuwe smaken en andere ontdekkingen.
Natuurlijk was het een goedkoop recept, armen kookte veel met gedroogde bonen en erwten en met een klein tuintje kun je behoorlijk wat erwten en bonen kweken, weet ik uit ervaring. Boter maakten ze vaak zelf en water haalden ze uit een bron of regenbak. Alle ingrediënten waren bij de hand.

Maar goed, ik wilde me laten verrassen door de spliterwt. In mijn verzameling recepten vond ik een recept dat wel de moeite waard was.

Ingrediënten

225 gram spliterwten

500 gram spinazie

1 ui in stukjes

1 tl geraspte gember

1 tl gemalen komijn

mespuntje chilipoeder

mespuntje gemalen koriander

2 teentjes knoflook

groentebouillon

verse koriander

limoen

Bereiding

Erwten wassen en 2 uur laten weken / Spinazie klein snijden / Olie verhitten en de ui met de specerijen en knoflook een paar minuten bakken (ruikt heerlijk) / Voeg de erwten en de spinazie toe en daarna de bouillon en kook de bouillon in tot de erwten gaar zijn / Begin met ongeveer 3 dl. en voeg wat toe als de bouillon is verdampt (eigenlijk kook je een soort risotto van de erwten) / Gebruik de koriander en de limoen voor de garnering.

Het smaakt licht zoet en kruidig tegelijk. Ik kookte er quinoa bij. Het is zeker voor herhaling vatbaar. 

Inspiratie: Alexander von Humboldt

Als je de portretten moet geloven, was Alexander von Humboldt een knappe man. Van adel, bemiddeld, met goede relaties aan het hof in Potsdam en dus een aantrekkelijke huwelijkskandidaat aan het einde van de 18e eeuw. Maar een huwelijk heeft hij nooit gesloten. Zijn passie lag elders: reizen en ontdekkingen in onbekende gebieden. Hij leefde in een tijd van groot enthousiasme voor natuurwetenschappelijk, vooral geologisch onderzoek.

Hij maakte twee grote reizen, de eerste naar Zuid-Amerika en de tweede door Rusland. India was zijn grootste wens, maar daarvoor kreeg hij geen toestemming. In zijn boeken over zijn reis in Zuid-Amerika had hij kritiek geuit op slavernij. De Britten hadden vermoedelijk geen zin in publieke kritiek op hun koloniaal gedrag van iemand als Von Humboldt, die intussen een beroemdheid geworden was.

In tegenstelling tot zijn tijdgenoten luisterde Von Humboldt naar de verhalen van de inheemse bevolking.  Hij keek niet neer op deze 'inboorlingen', maar vond hun kennis van het landschap en de geschiedenis waardevol. Von Humboldt was degene aan wie we de klimaatzones te danken hebben. Hij was daarbij de inspirator van grote mannen als Charles Darwin en Henri Thoreau. Een andere, minder bekende, volgeling was John Muir die het eerste nationale park in de Verenigde Staten op zijn naam schreef. Humboldt heeft nogal een nalatenschap voor iemand die pas een paar jaar geleden weer uit de vergetelheid is gehaald.

Deze zomer las ik een biografie over deze bijzondere man. Zelden las ik over iemand die grotere passie had voor zijn onderzoek. Von Humboldt was werkelijk niet te stuiten. In zijn jonge jaren zat zijn huid altijd allerlei wondjes en ontstekingen omdat hij bij gebrek aan proefdieren onderzoek deed op zichzelf. Hij doorstond tijdens zijn reizen de vreselijkste kou, voer over wilde rivieren, ondernam gevaarlijke wandelingen over vulkanen, hij was regelmatig in levensgevaar, alleen om zijn onderzoek te kunnen doen. Iedereen die over hem geschreven heeft, vertelde dat hij onvoorstelbaar snel sprak en nauwelijks luisterde. Alsof hij teveel te vertellen had voor de beschikbare tijd.

Ik vind het fascinerend dat iemand zo gepassioneerd kan zijn voor een onderzoek. Hoewel, Von Humboldt ging wel erg ver. Hij had zijn onderzoek en verder eigenlijk niets. Dat maakt hem wat eenzijdig. Binnenkort begin ik met mijn eigen onderzoek, waar ik nog over zal schrijven. Voor mij komt het onderzoek naast mijn baan, huis, tuin en sociale leven. Maar er moet wel voortgang in blijven. Er zullen zeker momenten komen dat Von Humboldts levensverhaal nodig is ter inspiratie.

Nieuwe ontdekking: muziek

Jon Batiste is de leider van de band in de Late Show van Stephen Colbert. Ik kijk vaak de openingsscène van deze show vanwege de grappige commentaren op de toestand in de Verenigde Staten.

Nu ontdekte ik dat Jon Batiste een nieuw album heeft en een nummer van dit album vind ik echt prachtig. Batiste mengt klassieke muziek in zijn eigen composities. Hier is het de Mondscheinsonate van Beethoven. In een ander nummer hoor ik muziek van Cezar Franck.

Hier Don't Stop met een prachtige dans. 

Vakantie!

Ik heb geluk dit jaar. Dit wordt mijn derde vakantie. Een reisje naar Engeland opnieuw, deze keer gaan we voor een bruiloft. 

Sinds ik terug ben na mijn ziekte, probeer ik drie keer per week iets te delen. Zondag schrijf ik over iets waar ik over nadenk, over levenskunst in mijn jubeljaar. Dinsdag iets uit de cottage, een recept of iets over het natuurlijke leven. En donderdag iets uit het stadsleven of ontdekkingen die ik doe in boeken, gedichten of film. 

Dat ligt dus nu even stil vanwege deze heerlijke vakantie. Volgende week donderdag ben ik er in ieder geval weer. 

Ik wens iedereen mooie dagen en tot over een weekje.

Heerlijk nieuw kanaal: Townsends

De week tussen mijn Jane Austenreis en Berlijn was ik een warme week thuis. Na de vroege uren in de tuin, was het eigenlijk te warm om echt iets te doen. En dan is snuffelen op Youtube een uitkomst. Ik deel graag mijn nieuwe vondst met jullie: het Youtubekanaal Townsends. Het is schatkamer vol verhalen over Amerika in de 18e eeuw. De familie Townsend begon jaren geleden met het produceren van reproducties van 18e eeuwse producten. Dat is uit gegroeid tot een serieuze webshop met prachtige dingen. En dit kanaal hoort daar bij.

Iedere maandag probeert Jon Townsend een nieuw recept uit een van de 18e eeuwse kookboeken die hij heeft. (En die je ook in de webwinkel kunt kopen) Voor de vegetariërs onder ons heb ik een groentetaart uitgekozen.

Volgens mij op woensdagen behandelt hij andere onderwerpen, zoals schrijven, wassen, reizen en overleven in het bos. Over dat laatste zijn geweldige verhalen te vertellen met zoveel wildernis in Amerika. Als ik het vergelijk met mijn boek over de geschiedenis van het reizen van .. vooral in het ook toen al redelijk aangeharkte 'Nederland', is dat indrukwekkend. Hij leest voor uit reisverslagen en oude kranten om een beeld te geven van het dagelijks leven in de 18e eeuw, hij laat veel specialisten en re-enacters aan het woord, bezoekt historische musea (vergelijkbaar met ons Archeon) en onderzoekt zelf hoe dingen werken. Zo maakte hij, samen met collega's een kano na. Het is ontzettend onderhoudend en het enthousiasme is overduidelijk.

Het leukste onderdeel van het kanaal is de livestream uit de Nutmeg tavern. Iedere vrijdagavond. De uitzending begint voor ons tegen tienen, een beetje laat misschien na een lange week werken. Meestal heb ik dan zin om lekker onder de wol te kruipen, me in mijn kussen te nestelen en lekker te gaan slapen. Ik kijk op zaterdag- of zondagmorgen bij mijn kopje koffie (met een snufje nootmuskaat ;-) ). De taverne is genoemd naar nootmuskaat omdat dat in de 18e eeuw een van de favoriete specerijen was. In Nederland was dat overigens ook zo. In kookboeken wordt het in veel gerechten gebruikt. Dat moeten we overigens wel met een 'korreltje zout' nemen. Er moet soms zoveel nootmuskaat in een gerecht dat de gasten zonder twijfel hallucinerend aan tafel zouden hebben gezeten. Daar denken we dat het een etaleren van rijkdom moet zijn geweest van de schrijver: "Kijk eens hoeveel nootmuskaat ik kan betalen!". Maar goed een kijkje nemen in de tavern is voor liefhebbers van geschiedenis van het dagelijks leven echt de moeite waard.

Ik geniet er in ieder geval ieder weekend van.