Herfst! (?)

Het is herfst geworden, al zou je het niet zeggen. Het is zondagmorgen half elf en ik zit in de tuin met mijn bordje yoghurt, walnoten en honing na het opruimen van de resten van een lange avond bij houtvuur. Ik heb gisteravond gekookt op mijn coox, de eerste liter druivensap gemaakt en lang bij de vlammen zitten lezen. Weinig hersfstig, maar toch: de eerste bladeren verkleuren al. Trosje voor trosje haal ik de druiven binnen voor mijn ontbijt (of ik maak dus sap). Ik maak snoei- plant- en opruimplannen voor de tuin en hoop dat het weer nog even zo zacht blijft zodat ik door kan gaan met oogsten van boontjes en palmkool.

Ik heb eens nagekeken hoe ik de afgelopen jaren over de herfst heb geschreven. Er spreekt zoveel genoegen uit: de vijf dingen die ik het liefst doe in de herfst, de tinteling op je wangen als de ochtenden kouder worden en het genot van binnen zitten in de warmte als het buiten regent. Dat is vandaag wel even anders. Ik hoor het water kletteren in de vijver van de buurman en de specht tikt tegen de boom. Er lachen kinderen op straat.

Nu ik met mijn jubeljaar bezig ben, wil ik meer aandacht geven aan een andere kant van de herfst: de bedachtzaamheid die er ook is als de natuur tot stilstand komt.Even een lager tempo, minder plannen en veel rust.

Ik las een tijdje geleden deze zin in een gedicht van Tomas Trantrömer: "de gele vrucht is de boom te slim af en laat zich vallen." Dat is hetzelfde verhaal, maar van het andere perspectief. De boom laat de vruchten niet vallen, de vruchten zijn zo ver dat ze hun eigen weg gaan. Zo is de herfst niet alleen een tijd van rust maar ook van nagenieten van de resultaten en ze laten 'sudderen' tot ik weer in actie kom. Er zijn veranderingen op til (daar schrijf ik nog wel over) dus nu is de tijd om de ideeën te laten rijpen.

Maar vandaag is nog een heerlijk dagje zon, een bezoekje aan een tentoonstelling met mijn vriendin Clair en dan voor ons samen koken op houtvuur: pompoensoep en couscoussalade. Een late zomerdag in de herfst.