zondag 29 december 2019

Gegeven en weggedaan - herfst 2019



Gegeven

Mijn cottage-vriend in Amsterdam gaf mij van alles. Om bij te dragen aan zijn inmaakplezier gaf ik hem een spruitpot met munchboontjes voor het maken van tauge. Bij de tentoonstelling Voortvarende vrouwen nam ik viskruiden uit Riga voor hem mee. Veel van de vaart ging naar Riga en het museum in Veendam heeft goede banden met die oude stad.

Bier geruild
Ik had mijn eigen bier, dat ik vorig jaar heb laten brouwen voor een herdenking om te ruilen met mijn collega voor zijn bockbier.

Chocoladebloemen
Een collega kreeg te maken met een klachtenprocedure. Dat is altijd naar. Ik heb hem een doosje chocoladebloemen gegeven om het een hart onder de riem te steken.

Boek en peertjes
Mijn nichtje was jarig in november. Ik kocht voor haar De zeven eigenschappen van succesvol leiderschap. Ze gaat volgend jaar studeren, en neemt dat erg serieus. Ik denk dat het boek haar kan helpen. Tegelijk nam ik voor het hele gezin peertjes mee die ik vorig jaar heb ingemaakt. Leuk voor kerst.

Pannenkoekenmix
Bij een supermarkt stond een groep jonge mensen spullen in te zamelen voor kerstpakketten voor de minderbedeelden in de stad. Ik kreeg een lijstje mee met rijst, macaroni, bonen, al dat soort saaie dingen die niemand in een kerstpakket wil hebben. Ik weet natuurlijk dat het soms noodzakelijk is dit soort dingen te geven. Nu niet, dacht ik. Ik kocht lavendeldouchegels, winterthee, pannenkoekenmix en stroop. Soms moet er iets lekkers, iets ontspannends zijn.

Kerstcadeaus collega's
Op de laatste werkdag voor de kerstvakantie hadden mijn collega's en ik een bijeenkomst. Ik had voor ieder een cadeautje gekocht. Ze hadden het niet verwacht en dat maakt het natuurlijk het allerleukst.


Weggedaan

Kleding
Roze jasje dat echt te roze was. T-shirts die ik niet meer draag. Twee broeken die te klein geworden zijn.

Huisraad
Met de opruimdag in oktober deed ik veel rommel weg, maar ook het tafeltje dat ik ooit kocht voor mijn kerstopstelling (zie de foto) maar daarna nooit meer gebruikt heb, een fotolijstje en de broodbakmachine. Ik had twee theelichtjes. Een ervan gebruikte ik nooit. Lange tijd vond ik hem te mooi om weg te doen. Nu niet meer.... hij is voor iemand anders. Ik deed de losse spulletjes in een rieten mand, die ik meteen maar achtergelaten heb bij de kringloop.

Ik bracht ook een oude stoel die ik al heel lang had, weg naar de kringloop. Ooit kreeg ik hem van de buren van mijn ouders. Ik heb, nu ik mijn nieuwe werkplek heb ingericht in de erker, een van de eetkamerstoelen bij de werktafel gezet. Toen stonden er nog 5 stoelen bij de tafel. Dat zag er niet mooi uit. Een van de eetkamerstoelen staat nu op mijn slaapkamer waar eerst de houten stoel stond.

Boeken
Ongeveer 10 boeken gingen naar de kringloop. Allerlei onderwerpen waarin ik niet meer geïnteresseerd ben en boeken die ik ooit nog zou lezen, Maar dat komt er natuurlijk niet van. Ze staan al jaren stof te vangen. Nu mogen ze dat bij een ander doen.



donderdag 26 december 2019

Gekregen en gekocht - herfst 2019


Ik heb het onderdeel gevonden nu maar uit de serie gelaten, omdat het steeds over brandhout gaat. Dat vat ik nu maar onder gekregen, gekregen van de natuur. Mijn herfst was rijk. Het had deels te maken met mijn voorgenomen afscheid, maar toch. Het blijft leuk.

Dit was wat ik kreeg en kocht in de herfst:

Gekregen

Bier
Een collega van mij brouwt met een groep vrienden zijn eigen bier. Hij gaf me een flesje van zijn laatste bokbier, met rozijnen, zoethout en kruidnagel gebrouwen. Op een zondagmiddag ben ik er eens voor gaan zitten. Het was verfijnd bier. Ik heb hem gecomplimenteerd en aangeraden het op de markt te brengen. Dat gaan ze volgend jaar doen.
Een andere collega was met zijn team tijdens het jaarlijkse uitje op een plek waar hij Westerwolds bier kon kopen. Hij wist dat ik dat heel lekker vind, en had twee flesjes voor me meegenomen. Uiteindelijk hebben we het bier samen gedronken als afsluiting van het jaa.

Chocola
Nu op mijn werk duidelijk is dat ik wegga, krijg ik veel aandacht van mensen met wie ik heb samengewerkt. Een van mijn contacten bracht voor de thee een zakje herfstchocolade mee voor bij de koffie. Mijn vrijwilligers waren er erg tevreden mee.

Boeken
Iemand met wie ik samenwerk in de baan die ik ga verlaten, heeft een paar jaar in gevangenis gezeten. Hij is daar heel open over en heeft twee boeken geschreven over het gevangenisleven: Bajes voor beginners en Woning, Werk en Wederhelft. Het zijn korte beschouwingen die een beeld geven van het gevangenisleven waar ik als buitenstaander geen idee van heb. Hij gaf me de twee boeken cadeau. Ik weet niet precies waarom, maar ik vond het erg leuk.

Bloemen en chocola
Twee keer kreeg ik bloemen en chocola. De eerste keer omdat ik mijn laatste radio-opname had gemaakt. (de bloemen staan op de foto hierboven) en de tweede keer als afscheid van het culturele overlegorgaan waar ik deel van heb uitgemaakt. Ik vind het leuk dat mensen er aan denken. En bloemen staat toch altijd feestelijk. Mijn vrijwilligers hebben zich opnieuw over mijn bonbons ontfermd.

Inmaak enzo
Mijn vriend in Amsterdam is net zo'n cottager als ik. Hij moet het doen op een bovenwoning-met-balkon. Een van zijn kamertjes heeft hij als een soort bijkeuken ingericht. Hij maakt zijn eigen zuurkool (op dit moment probeert hij het met rode kool) en legt augurken en uitjes in. En zijn zelfgemaakte sambal is fantastisch. Ik kreeg een potje Amsterdamse uitjes van hem mee. Als je deze geproefd hebt, hoef je nooit meer die uitjes uit de winkel. Verder had hij nog een tube paprikapuree en scherp paprikapoeder voor me. Ik heb ook wel het een en ander teruggegeven, maar dat komt in een andere blogtekst.

Cadeaubon
Ik gaf een lezing voor een groep vrouwen van nu en kreeg een cadeaubon van €100,00. Ik kan mezelf voorlopig verwennen. Het is mijn plan een klein, portable DVD spelertje te kopen.

Bij de koffieautomaat
Collega's van de baan die ik aanhoud, leggen regelmatig dingen die ze kwijt willen bij de koffieautomaat. Er lag een agenda van de postcodeloterij. Ik weet dat daarin allerlei kortingsbonnen staan. Daar heb ik een aantal van uitgekozen voor jubeljaaruitstapjes die betaalbaar blijven nu ik minder ga verdienen. Verder heb ik vier nieuwe kruidenpotjes die in mijn keuken staan met kruiden die ik veel gebruik en een paar dingen die naar de winkel van Terre zijn gegaan.

Kerststuk
Van het bestuur van de baan waar ik weg ga kreeg ik een enorm groot kerststuk. Het was bijna niet te tillen en zo groot dat ik echt geen kerstboom meer hoef te kopen. Het was ondanks de omvang toch verfijnd, Groen, wit en zilver, meer niet. Ik vond het erg leuk dat het bestuur er om gedacht had.

'Kerstpakket'
Mijn werkgever organiseert een markt van plaatselijke ondernemers in de hal van ons kantoor. Iedere medewerker krijgt een tas en 40 waardebonnen. Iedereen kan dus zijn of haar eigen kerstpakket samenstellen. Ik kocht een zak gemengde noten, een kaasplankje met plaatselijke kazen en een chutney en een plaatselijk likeurtje. De rest van het geld deed ik in de donatie-bak voor het hospice. Er stond ook een drogisterij, een spelletjeswinkel, een boekwinkel, een slager en noem maar op. Iedereen kon iets naar eigen smaak vinden. Echt een leuk idee, vind ik.


Gekocht

Huisraad:
In de kringloop vond ik drie kleine schaaltjes van glas met graveringen, passend bij mijn andere glazen. Ik heb ze maar gekocht. Binnenkort ga ik opschonen in mijn servies. Er is echt te veel. Daar schrijf ik nog wel over. Deze schaaltjes waren in ieder geval te mooi om te laten liggen.
Ook in de kringloop: een kleine box voor sieraden. De oude, die groot en onhandig was heb ik  weggedaan, inclusief een aantal kettingen dat ik niet meer draag. Zo blijft het wat in balans met m'n spullen.

Kleding;
Opnieuw een heerlijke grote sjaal. Blauw en roze paisley deze keer. En bruine schoenen met hoge hakken, erg elegant. Verder wat praktisch: dikke handschoenen. Als ik koude handen heb, voel ik me meestal nogal ongelukkig. Ik had altijd van die elegante handschoenen, nu niet meer. Ze zijn grof en dik en warm. Elegantie is weer voor de lente, denk ik.

Boeken:
Bregman - Gratis geld voor iedereen. Ik kocht de dwarsligger, dat neemt niet zo veel ruimte in. Ik heb van diverse kanten gehoord dat ik het echt een keer moet lezen. Dat ga ik binnenkort maar eens doen. Als ik het boek over een Russische graaf in het begin van de Russische revolutie, dat mijn broer mijn leende, uit heb.
Via de plaatselijke boekhandel bestelde ik twee boeken. Ik kan dat natuurlijk ook zelf doen, maar dan verdient de webwinkel de boekhandelscourtage. Nu krijgt mijn plaatselijke boekhandel die en dan hoop ik natuurlijk dat hij kan blijven voortbestaan. Ik bestelde een boek over de lutherse kerk voor mijn onderzoek naar Laurence Dufour en het boek van Hannah Ahrend - Eichmann in Jeruzalem.

Tijdschrift 360 - Toen ik mijn eggs florentine ging eten onlangs, had ik niets bij me om te lezen. Even naar de boekhandel voor 360. Ik geniet altijd van dit tijdschrift. Voor wie het niet kent: het is een verzameling van vertaalde artikelen uit alle delen van de wereld. Je krijgt heel andere perspectieven te zien op belangrijke onderwerpen. Ieder nummer heeft een dossier over een actueel onderwerp. En er is altijd een deel goed nieuws. Een goede aankoop.





dinsdag 24 december 2019

Kerstverhalen


In de winkel van Terre vond ik een schattig boekje: 'En nu is het kerstmis, over folklore, traditie en symboliek rond de kerstviering'. Het geeft veel leuke achtergrondinformatie. Ik zal een paar dingen opsommen.

Iedereen weet, denk ik, dat kerst door de Roomse kerk met opzet bij het heidense midwinterfeest is gezet. De overgang naar het christendom werd makkelijker als oude gewoonten in een nieuw jasje werden gegoten. Daarvoor was het nodig dat Jezus was geboren op 25 december in het jaar 0. In dit boekje zijn daar een paar bezwaren tegen. We weten dat Jozef en Maria naar Bethlehem moesten voor een volkstelling van de Romeinen. Nu was er in het jaar 0 geen volkstelling. De Romeinen organiseerden zo'n volkstelling iedere 14 jaar. Er zijn tellingen bekend van 20, 34 en 48 na Christus. De volkstelling die het dichts bij het jaar 0 gehouden werd was in het jaar 6. Dat lijkt ook te kloppen met meteorologische gegevens, zegt dit boekje. Die ster die de wijzen naar de stal bracht schijnt in het beeld te passen. Tja...

Kerstversiering stamt uit de tijd van het midwinterfeest. De oude Germaanse stammen geloofden dat in de herfst, als de bladeren van de bomen vielen, de boomgeesten hun boom verlieten. Ze waren bang dat ze misschien in de lente niet meer zouden terugkeren. Om hun geesten over te halen toch weer terug te komen, versierden de Germanen hun bomen. En gelukkig kregen de bomen dan in de lente nieuwe bladeren! Er hingen in die tijd kettingen, broodjes en rozen (het teken van Maria) in de bomen. Hoe dat moest met rozen in de winter, vertelt het verhaal niet.

In de 17e eeuw ontstond de traditie in Duitsland een kleine boom naar binnen te halen. En daar kwamen glazen ballen in. Koningin Victoria van Groot Brittannië trouwde in de 19e eeuw met de Duitse prins Albert. Hij nam de traditie mee naar zijn nieuwe vaderland. Victoria en Albert wilden graag een zo huiselijk mogelijk beeld van hun gezin tonen aan het Britse volk. Ze lieten zich portretteren met de kerstboom en dat werd een rage. Sindsdien hebben velen van ons versierde kerstbomen in hun huizen in de laatste weken van het jaar.

Zo is er van alles te vertellen over kerst. Ik ga het nu vieren met mijn zus en zwager. Ik wens iedereen een fijne kerst.

zondag 22 december 2019

Winter


De herfst is voorbij vandaag, de winter is begonnen. Ik heb minder beelden bij de winter dan bij het herfst. Het is een jaargetijde waar ik veel minder mee heb. Er zijn allerlei typische beelden natuurlijk:  vrieskou, ijs, sneeuw, wanten, schaatsen, sjaals, chocomelk en stamppot. Ik heb er weinig mee, ik houd niet van kou en kijk alleen met plezier naar sneeuw als het net gevallen is. Het wordt zo snel vies.

Het KNMI geeft heel veel boeiende informatie over de seizoenen. De koudste winter sinds 1901 is volgens de site 1963 (die van de hel van de elfstedentocht) toen de gemiddelde temperatuur -3.0 was. De afgelopen 30 jaar is de gemiddelde wintertemperatuur +3.4 en afgelopen jaar was de gemiddelde temperatuur +5.2. De warmste winter ooit was in 2007, met een gemiddelde temperatuur van +6.5. Het KNMI geeft nog veel meer info. 't Is echt boeiend dat eens te bekijken.

De winter is voor mij het seizoen dat even voorbij moet gaan. Ik mopper er niet over. Mopperen over het weer vind ik tijdverspilling, zoals mopperen over alle andere dingen waar je niks aan kunt doen. Ik negeer het seizoen een beetje. Tot nu toe valt het wel mee allemaal.

Gisteravond ging ik met een aantal vrouwen met wie ik wel vaker op stap ga naar een markt: Winterwelvaart. Boten in een van de singelgrachten en houten kraampjes langs de weg. Het was erg leuk, leuker dan ik had gedacht. Meestal is het op zo'n markt vooral vreterij. Nu waren het vooral natuurproducten, warme kleding en zelfgemaakte sieraden. Ik moest mijn tempo aanpassen, want zij liepen in redelijk hoog tempo langs de kramen. Ik wilde zo nu en dan nog wel praten met de imker van wie ik lindehoning kocht en de natuurboer die heerlijke tapenade had en bijzonder aardappels. Al weer een blik op het volgende plantseizoen, na de winter.

Tja, je bent samen of niet. Ondanks dat was het een leuke wandeling tussen de bijzondere uitstallingen. Er blijft genoeg moois te doen. En met een paar goede wanten en warme kousen kun je nog prima de straat op. Op naar de lente, op naar het licht.


donderdag 19 december 2019

Oude brief



Mijn lieve vriendin en ik zaten op zondagmiddag achter onze eggs florentine, toen zij me vertelde dat zij in de papieren van haar ouders een bijzondere brief gevonden had. Haar moeder is vorig jaar overleden en haar vader kan zich er niks van herinneren. Ze denkt dus dat de brief uit haar moeders familie komt, maar weet het niet zeker.

Het is een dreigbrief uit 1944, wat verfrommeld en duidelijk ooit vochtig geweest. Een man in Bedum krijgt te horen dat hij zijn mond moet houden over onderduikers bij hem in de buurt. Anders zijn de consequenties voor hem. Dergelijke brieven zijn schaars, bij mijn weten. Ze werden vaak uit voorzorg weggegooid of zijn in de jaren na de oorlog bij erfenissen in handen gekomen van mensen die niet wisten wat ze ermee aan moesten. En dan dus alsnog weggegooid.

Het was precies wat de man van mijn vriendin tegen haar zei; dat ze de brief gewoon weg moest gooien. Gelukkig heeft ze het niet gedaan. Ze gaf hem aan mij omdat ik archivaris ben en ze hoopte dat ik er een plek voor zou kunnen vinden. En dat kon ik gelukkig. In Groningen is er het Oorlogs en Verzetscentrum Groningen. Het is ontstaan uit de enorme databank die het Leger des Heils opbouwde na de Tweede Wereldoorlog over alle slachtoffers.

Via mijn werk ken ik de directeur van het OVCG en zij was geïnteresseerd. We hebben afgesproken dat ik in januari de brief kom brengen. Zij maakt ieder jaar een tentoonstelling voor de basisscholen over de Tweede Wereldoorlog. Daar doet zo'n dreigbrief het goed in, denk ik, omdat het de kijkers heel dicht op de werkelijkheid van toen brengt. Wie weet kan zij nog iets meer te weten komen over de mensen die bij de brief betrokken waren, 75 jaar geleden. 't Is toch een goed gevoel dat zo'n verhaal bewaard blijft.


dinsdag 17 december 2019

Koud!


Het wordt kouder, de verwarming draait op volle toeren als ik thuis ben. Een uurtje voordat ik ga slapen gaat-ie natuurlijk uit. Mijn huis is in de jaren dertig gebouwd. Er zijn twee schoorsteenmantels in de kamer en suite, dus de mogelijkheid voor twee kachels. Ik vraag me wel eens af hoe het geweest moet zijn.

Om te beginnen denk ik dat we tegenwoordig het veel sneller koud hebben dan vroeger. Mensen die gewend zijn aan buiten werken, zijn vaak meer gehard. We kennen allemaal de verhalen van het water dat bevroren was in de lampetkan, de ijsbloemen op de ramen en één kachel in het hele huis. Mensen hebben het overleefd. Alle rangen en standen waren veel zuiniger met brandstof vroeger. Pas met de Zuidlaardermarkt (half oktober) kwam de kachel terug in de kamer. Als september dan een heel koude maand was, had iedereen daar maar mee te leven.

Ik heb eens wat gesnuffeld in boeken en op internet hoe mensen vroeger met de kou omgingen en hoe ze zich ertegen wapenden.

Eén warme ruimte
Dit was voor veel mensen de keuken. Daar brandde de haard om te koken, dus dat was sowieso warm. Er waren natuurlijk jarenlang huizen die maar één kachel hadden. Dan zat het gezin daar. Ik heb vaak alleen in de woonkamer de verwarming vol aan staan. Net als met licht natuurlijk. Voor mij is één lamp genoeg. Soms doe ik ook in de gang de verwarming aan. Ik heb het idee dat die kou niet echt goed is voor het huis, maar zeker weten doe ik het niet. Het lijkt vochtiger en dat voelt niet goed. Dus... om de zoveel dagen iets meer radiatoren open.

Extra kleding - Dikke lagen wollen ondergoed en dergelijk warme omslagdoeken niet alleen lekker warm en ook nog heerlijk huiselijk. Pantoffels met zolen zijn ook handig. De mijne kocht ik 8 jaar geleden. Ik heb de zolen al vele malen opnieuw vastgelijmd. Ze doen het nog steeds. En dan heb ik dikke sokken die mijn lieve  nichtje voor me gebreid heeft.
Ik draag in huis een omslagdoek die ik van collega's heb gekregen toen we niet meer samen zouden werken. Ze dachten dat ik het koud zou hebben zonder hen en dat kon natuurlijk niet... een lief afscheidscadeau. Soms heb ik daarnaast nog een lange sjaal om en als ik op de bank zit een dekentje over.

Bescherming tegen tocht
Op oude foto's is het goed zichtbaar; huizen hadden dikke lagen gordijnen. Men vond dat chique, je kunt immers heel veel stof betalen en dan ook nog stevige, duurgeweven stof. Nu, met het dubbel glas is het minder nodig. Mijn huis heeft wel dubbel glas, maar het is oud. Ooit zal ik het moeten vervangen als extra isolatie. Een paar jaar geleden heb ik gekozen voor honingraat-luxaflex. Door de stilstaande lucht in de honingraat houdt het extra kou buiten. Daarnaast moet ik hoognodig mijn voordeur isoleren. Ik weet alleen nog niet precies hoe. Isolatiestrip is te dik, en van de dingen die je er voor timmert, helpen niet genoeg. Gordijnen dicht dikke tapijten en tochtdekentjes voor de deuren. Naast isolatie natuurlijk.

Naar buiten
Samen ergens anders zijn, waar het al warm is.  Gezamenlijk in één warme ruimte of iedereen apart thuis, dat maakt wat uit en eerste is gezelliger. In veel gemeenschappen gingen vrouwen bijvoorbeeld samen zitten handwerken, mannen naar het café. Ik kan daar een eigen variant op bedenken. Op mijn werk is het natuurlijk warm, maar straks als ik minder werk, zal ik veel meer stoken. Dat kan ik voor een deel ondervangen door, zoals mensen vroeger, het huis uit te gaan. En dan denk ik aan heerlijke plekken als archieven voor mijn onderzoek, bibliotheken voor snufffelwerk een bezoek aan een museum op mijn kaart, zo maar overdag naar de bios. Dat soort dingen.

Warm drinken
Dit heb ik niet gevonden in de literatuur, maar ik doe het zelf graag: lekker met mijn handen om een mok warme thee. Warme handen en voeten zijn vaak de basis van een behaaglijk gevoel. De sokken van mijn nichtje en een kop thee dus.

Tip van een collega (de was)
In de zomer droogt de was makkelijk, het liefst buiten onder het afdakje. Heerlijk geurend komt de was dan binnen. In de winter gaat het langzamer en het risico is dat de was muf gaat ruiken. Een collega gaf de tip er een tijdje op de laagste stand een blaaskacheltje bij te zetten. Door de luchtstroom droogt de was een stuk sneller. Ik doe het zo nu en dan een paar minuten voordat ik zelf in de badkamer moet zijn. Het kacheltje gaat aan en als ik de badkamer in kom, gaat het weer uit. Ik heb een warme badkamer voor de tijd dat het nodig is en de verwarming daar kan uit blijven. Intussen droogt de was zonder nare geurtjes.

zondag 15 december 2019

Moe

Panelen in opbouw

Vanmiddag had ik voor mijn werk de opening van een tentoonstelling. Ik heb nu 14 dagen aaneengesloten gewerkt en ben moe. En ik ben voldaan. Het was een mooie middag, een drukke midddag. Ongeveer 100 mensen waren er bij de opening. Heel gezellig.

Door omstandigheden heb ik de tentoonstelling 3 keer geschreven. Deze laatste variant was niet mijn ideaal, maar hij is toch erg mooi geworden. Een meevaller. Nu nog een boekpresentatie in februari en dan zit mijn tijd er op. Dit zijn mooie momenten waarmee ik stap voor stap afscheid kan nemen.

Maar nu is het tijd voor een glas wijn en daarna ga ik onder de wol. Morgenochtend begint de week gewoon weer. Welterusten.

donderdag 12 december 2019

Wat een lieve mensen!

Gistermorgen, onderweg naar mijn werk, het Weihnachtsoratorium natuurlijk op de radio, hoorde ik ineens een raar geluid. Ploppend, is de beste beschrijving. Het gebeurt wel vaker dat er een raar geluid voorbij komt, maar meestal blijkt dat dan van buiten te komen. Deze keer was het wat anders. Ik zette mijn auto in een parkeerhaven, stapte uit en zag al snel dat mijn uitlaat los hing. Tegenvaller dus.

Ik zocht op mijn telefoon naar een garage in de buurt en reed daar heel voorzichtig heen. Met dertig kilometer per uur over een zestig kilometer weg. Het moest maar even.  Gelukkig was er niet veel verkeer. Bij de garage aangekomen, zag ik dat het behoorlijk druk was. Ik vertelde de dame achter de receptie dat ik een noodreparatie had. 'O', zei ze,'Patrick is toch net klaar met zijn klus, hij kan het er wel even tussendoor doen'. Ik belde mijn collega om te vertellen dat ik onze afspraak misschien niet zou halen. Hij was vol begrip, we zouden wel even zien.

Maar, tot mijn verbazing stond ik na een half uur weer met mijn auto buiten. Keurig gerepareerd voor 32,00 en ik kreeg prima uitleg over wat er nou mis was. Doorgeroeste beugel. Na 10 jaar kan dat natuurlijk een keer. Wat een service! Ik haalde mijn afspraak op tijd en de dag kon doorgaan alsof er niets gebeurd was.

Mijn collega had twee flesjes bokbier op mijn bureau gezet. Dit speciale bier kun je alleen bij hem in de buurt krijgen. Zijn voorstel is dat we volgende week dinsdag met ons team (3 personen) het bier opdrinken met wat kaasjes erbij als afsluiting van ons jaar. Mijn vakantie begint daarna en dan zien we elkaar 6 januari pas weer. Toch lief, die biertjes.

's Avonds ging ik met een lieve collega naar 'filmballet'. Normaal is het voor mij de bioscopera, de live verbinding met het Royal Opera House in Londen voor een opera. Zij wilde nu wel eens naar een ballet. Vooraf gingen we snel even ergens een hapje eten. De bediening had het verkeerde hoofdgerecht laten klaarmaken voor mijn collega. We moesten dus langer wachten. Om het goed te maken kregen we een gratis glas wijn. Toch ook weer lief!

Het ballet was leuk en speels. We hadden het erg gezellig samen en ik reed naar huis met een blij hart om zoveel leuke, lieve dingen, samengepakt in één dag.

dinsdag 10 december 2019

Overvloed


Ik had echt teveel fruit. Twee netjes mandarijnen uit de aanbiedingen, peren die ik al in huis had om na te rijpen, kakifruit uit de aanbieding en ook nog eens bijna een kilo appels. Van de lunch tijdens de historische dag waren nog 4 appels over en ik had van twee plaatsen waar ik op bezoek was ook een appel meegekregen. Dat kan ik niet op voordat het gaat bederven. , dus om het te bewaren heb ik het gekookt en in de koelkast gedaan.

Mandarijnen geperst en daar het kakifruit in gekookt met een beetje santen. Het werd een heerlijke combinatie voor mijn smoothies. Lekker zonnig. De appels en peren kookte ik ook samen. Daar kan ik natuurlijk ook smoothies van maken, maar de moes is met opzet wat waterig. Een goede basis voor havermout. En door kwark met wat walnoten en honing er nog bij, is het ook een prima ontbijt.

Het lukt me meestal om fruit en groente op maat te kopen, maar soms loopt het een beetje anders. En dan is het maar goed dat er koelkasten en vriesvakjes zijn waar ingemaakt fruit een plek kan krijgen.


zondag 8 december 2019

Donker! En nu?


Mijn vader keek er ieder jaar als een berg tegenop, die donkere maanden van de winter. Hij was vaak somber in die tijd. Ik denk dat hij last had van winterdepressies. Ik heb hem vaak aangeraden om een daglichtlamp te kopen maar hij heeft dat nooit gedaan. Hij was zo'n man met wie 'niks' aan de hand was als je het hem vroeg. Wat er ook was en hoe het ook van hem afstraalde. Zo'n daglichtlamp had kunnen helpen, denk ik. Zelfs gewoon de krant lezen bij zo'n lamp is al genoeg voor veel mensen.

Mijn vader leeft al jaren niet meer. Er was tijdens zijn leven wel internet, maar het was nog zeker niet zo ingeburgerd. Hij zou nu tests kunnen doen en online cursussen die hem konden helpen. Hij was zeker niet de enige. Volgens de site van 113 zijn er jaarlijks minimaal 40.000 mensen met een winterdepressie. En velen hebben last van het gebrek aan daglicht.

Ik heb er zelf zeker last van. Ik tel de dagen naar de kortste dag. Ik rijd naar mijn werk in het donker en kom thuis in het donker, ik zie alleen het licht als ik even naar buiten ga in mijn lunchpauze. Binnen zijn steeds de lampen aan. Ik weet dat de koude maanden pas echt komen na de kortste dag, maar op de een of andere manier heb ik minder last van de kou dan van het donker. Gelukkig gaan de dagen sneller als je ouder wordt ;-)

Ik las een artikel op de site van MT (managementteam) over het donker van de herfst; vijf tips om medewerkers de donkere dagen door te helpen. Het is veel boerenverstand, maar toch nuttig om even naar te kijken.

1. Zorg voor genoeg buitenlucht
Dit is dan bedoeld om alle daglicht op te vangen dat je kunt vinden terwijl je buiten bent. Een wandelingetje in de pauze wordt aangeraden. Dat doe ik al. Wandelend vergaderen is de tweede tip. Dat heb ik nog nooit gedaan. Het lijkt me eens leuk om te proberen. Eens kijken of ik iemand kan overhalen dit met me te doen.

2. Zorg voor voldoende daglicht
Zet de bureaus zo dicht mogelijk bij het raam of gebruik lampen die het daglicht nabootsten. Ik zit in een kantoor met heel veel ramen en uitzicht op verkleurende bomen. Dat is dus geregeld.

3. Stimuleer sporten
Tijdens sporten maak je endorfine aan dat je een geluksgevoel geeft. Er is de mogelijkheid via mijn werkgever naar de sportschool te gaan met korting. Maar sportscholen vind ik vreselijk. Ik heb nu voor mijn herstel een persoonlijk trainer in een-op-een lessen, een of twee per week. Dat helpt vast met de endorfine. Ik ben bekaf na zo'n half uur, maar voel me wel heel goed. De doorstroming komt weer op gang. Ik geloof dat dit inderdaad heel goed is.

4. Zorg voor een gezonde lunch
Vermoeide en sombere mensen kiezen vaker voor ongezond eten, fastfood en een shot suiker. Ik doe dat zeker aan het eind van drukke dagen. De magnetronmaaltijd is dan mijn oplossing. Gezond is het zeker niet, te weinig groente en veel te veel zout. Mijn lunch is meestal een salade. Ik krijg dus wel iedere dag groenten binnen, maar het is herkenbaar. Omdat het over werktijden gaat in dit artikel, wordt er niet gesproken over alcohol. Somberheid en alcohol zijn een slechte combinatie. En juist na een glas van het een of ander is de drempel naar ongezond eten ook weer lager.

5. Voorkom overwerken
Hoe langer je met je werk bezig bent, hoe minder goed je slaapt. Geen werk meer na zessen, is de tip. Dat doe ik nu nog wel. Voor de baan die ik achter me laat. Dat is binnenkort voorbij, gelukkig. Beeldschermwerk en tv na tien uur 's avonds wordt ook afgeraden. Het licht van het scherm schijnt je wakker te houden. Daar is voor mij nog wel wat te doen. Ik kijk graag nog wat nieuwsshows uit de VS voordat ik ga slapen. En dat nadat ik op mijn werk natuurlijk ook al een tijd naar een scherm heb zitten staren.

Ik kan dus nog wat doen tegen de tegenstand die ik voel tegen het donker. Wandelen met collega's als vergadering. Misschien eens wat vaker een tijdje naar buiten kijken ipv m'n scherm als ik zit te denken. Sporten heb ik geregeld. Ik kan zorgen voor gezonde maaltijden in de koelkast die ik kan opwarmen zodat ik geen magnetronmaaltijden ga halen. En wat minder beeldscherm. Ik denk zelf dat ik wel wat minder koffie kan drinken, meer kruidenthee en meer water. Dat heeft niet echt met de winter te maken, maar nu ik toch over gezonde maatregelen heb.....

En wat niet in het artikel staat, het is een verhaal voor kantoor, zijn natuurlijk de 'tegenmaatregelen'. Een daglichtlamp heb ik niet nodig, maar door het extra gezellig te maken in huis met kaarslicht en straks de kerstversiering, verzacht ik het 'donker-gevoel' ook een beetje.

Gelukkig eindigt de drukte die ik nu heb in februari volgend jaar. Dan ben ik drie van de vijf weekdagen thuis en kan ik genieten van het daglicht zoveel ik wil. Ik ben benieuwd of ik volgend jaar nog de dagen tel tot midwinterdag.


De foto is overigens te toren van de Der Aa kerk in Groningen. Een elegang lichtpuntje in de donker winter.



donderdag 5 december 2019

Jubeljaar - november



Ik ben wat ziek geweest, dus  heb ik iets minder te vertellen. Net terug van een heerlijke eggs lunch met een vriendin (valt dus onder december) en een dappere conditietraining, zit ik lekker op de bank met een dekentje over om te vertellen over november van mijn jubeljaar:

In de cottage

De winter komt
De voorbereidingen voor de winter zijn in volle gang. Ik heb hout gezaagd, bladeren geveegd, druiven gesnoeid. Ik werd verrast door nog wat extra oogst. De framboos leverde nog een paar vruchten en ik vond nog een paar snijbonen tussen de bladeren. De plannen voor de tuin in het volgend jaar krijgen langzaam vorm. Ik kijk ernaar uit dat ik alle tijd heb voor wat de tuin vraagt.

Pompoen
In een van de supermarkten waren de bio-pompoenen een euro per stuk. Ik kocht er 5. Ze liggen nu op mijn vensterbank te wachten om opgegeten te worden. Het is werkelijk een prachtige groente. Ik ben altijd blij als het seizoen weer is aangebroken.

De Parisienne

Ik schreef al over de tentoonstelling voortvarende vrouwen en een heerlijk middagje Veendam.

Verder had ik het ook al even over het diner 'De smaak van Groningen'. De asielzoekers koken samen met de organisatrice. De maaltijd wordt geserveerd in een opvang voor kinderen die niet thuis kunnen wonen en een paar jongens deed de bediening. We aten 2 stoofschotels bij rijst, allerlei salades (een verrukkelijk eenvoudig, stukjes olijf met stukjes haloumi en olijfolie, een aanrader) en er waren pannenkoekjes. Het is een aanschuiftafel, dus je dineert met bekende en onbekende mensen. Ik zag een historicus, die ik al in geen jaren had gezien. Lekker om even bij te praten. Heel verrassend en erg gezellig. Ik waardeer vooral het initiatief, dat iedereen een zetje in de rug geeft. Zo liefdevol!

Leven met anderen

Helaas is er ziekte om me heen. Mijn collega heeft al tijden last van tintelingen in zijn hoofd. Hij zit sinds oktober thuis. Eind deze maand kreeg hij een MRI en daar is alles goed. Wat er dan met hem aan de hand is, weten we niet. Het blijft zorgelijk.
Op de begrafenis van de vrouw van een van mijn vrijwilligers, hoorde ik dat een bestuurslid van een collega-stichting te horen had gekregen dat hij kanker heeft, met weinig vooruitzicht op genezing. Misschien nog een paar goede jaren, is het laatste nieuws. En dan mijn schoonvader nog. Binnenkort komen mijn schoonouders eten. Het zal de laatste keer zijn dat ik hem zie. Er is veel zorg en verdriet om me heen. Ik doe mijn best mee te leven, dat is wat ik kan doen. De mensen vooral niet vergeten.

Naast deze moeilijker dingen had ik ook zeker mooie ontmoetingen. Mijn vriendin Clair en ik hadden weer een heerlijke bijpraatmiddag. Altijd als ik met haar heb gepraat, kom ik tot nieuwe inzichten. Zij heeft hetzelfde. Heel fijn, zo'n vriendin.

Mijn nichtje vierde haar verjaardag. Het was kennelijk belangrijk dat ik er bij was: de datum werd aan mijn agenda aangepast. Ik leerde haar vriendje kennen en kan gerustgesteld zijn; ze kiest goed. Ik sprak ook een groot aantal andere familieleden, mijn neef die voor zijn studie een wijk van het gas af moet halen, mijn nichtje dat wil promoveren, mijn schoonzus over de schoolkeuze van hun twee zoons en de keuze om off-the-grid een huis te bouwen.

Aansluitend ging ik naar mijn vriend in Amsterdam. Het is altijd gezellig. We zitten aan zijn eettafel en drinken bier en praten tot diep in de nacht. Hij houdt net zo van het cottage leven als ik. Het kan zelfs op een bovenhuis in Amsterdam zuid! Ik kreeg door hem ingemaakte Amsterdamse uitjes en paprikapuree van hem mee. Ik gaf hem de kruiden die in het museum had gekocht.

Er is ook ergernis, die bij mijn werk-afscheid hoort. Werken met vrijwilligers is niet altijd makkelijk en ik loop er vaak tegenaan dat mijn werk een soort mini-sociale werkplaats is, omdat een aantal vrijwilligers wel veel begeleiding nodig heeft. Ik kan het werk niet echt aan hen overlaten zonder dat ik regelmatig teleurgesteld word. Ik heb altijd met deze mensen gewerkt en geef om hen en tegelijk kan ik het begrip voor hun situatie minder goed opbrengen dan voorheen. Dat is toch lastig om in te zien. 't Is niet allemaal zonneschijn.

Schoonheid

Naast de vrouwententoonstelling genoot ik in Veendam erg van de schilderijen uit collectie van de industriëlen. Vooral was er één mooi detail; twee gaslampen aan het plafond in de armenschool waar de jonge W.A. Scholten zijn lessen volgde. Helaas weigert mijn telefoon op dit moment foto's af te staan. Geen idee waar het aan ligt. Anders hadden jullie het kunnen zien. De hele tentoonstelling was prachtig, maar je kunt soms getroffen worden door dat ene detail....

Op de terugweg uit Amsterdam reed ik lang het water (dat doe je al snel in Nederland) Het was spiegelglad en spiegelblauw met grijzig zacht licht er boven. En dan zag je een serie witte zeilen. Wat een mooi beeld was dat. Ik heb er erg van genoten.

Ik begon te luisteren naar het Weihnachtsoratorium in de auto terug en doe dat nog steeds. Wat een heerlijke muziek! Bach blijft toch echt een van de grootsten, zo niet de grootste. Hier het mooiste wiegeliedje uit de muziekgeschiedenis:






* de foto is van england*007 via P*interest

zondag 1 december 2019

Afscheid nemen


Ik reed naar mijn werk voor de laatste historische dag die ik zal organiseren. Bij dit soort dagen is het altijd een verrassing hoeveel mensen er zullen komen. We hebben een keer 50 bezoekers gehad over een hele dag en ook ruim 200. Het is dus altijd spannend. De laatste maanden heb ik een hekel gekregen aan deze spanning. Jarenlang heb ik het geaccepteerd als onderdeel van mijn werk. Voor intensief werk heb je immers adrenaline nodig. Nu lijkt het verspilling van energie, omdat ik niks meer opbouw.

Ik reed dus naar de historische dag. Over de A7 richting Duitsland. Voor me zag ik een dikke, donkere wolk die boven de weg en de omliggende velden hing. Rechts zag je aan de waas eronder dat het regende. En daarachter, verder weg, kwam de zon op. Een prachtig stralende gele opening in de grijze lucht. Ik moest erom glimlachen. De natuur liet me even zien waar ik sta; ik moet nog onder de donkere wolk door, maar kan de stralende plek al zien waar ik naar onderweg ben.

En dan dit: regen is niet slecht. In werkelijkheid niet; ik hoop steeds dat het veel regent, zodat de natuur zich kan herstellen van de afgelopen droogte. In het beeld ook niet. Het kan verfrissend zijn, zacht zelfs. Dat hoort ook bij deze maanden. Ik doe het werk met een zachte tegenzin, maar er gebeuren ook nog steeds mooie dingen.

De dag trok ruim 300 bezoekers. De hal was uur na uur gevuld met een gezellig gegons van pratende mensen. Een groep dames bezocht alle activiteiten die bij de dag hoorden. 'We zijn er de hele dag, en we doen alles', zeiden ze tegen me terwijl ze lachend langs liepen. De man die ons dit jaar een mooi winkelraam had gegeven voor de collectie, was uit Deventer gekomen om het te zien in onze tentoonstelling. We hadden het een centrale plaats gegeven. Het thema van de dag was 'Anders nog iets?', over de kleine winkeltjes van vroeger. Het raam paste precies. Ik had niet veel tijd om met hem te praten, maar hij was erg tevreden. Ik haal er niet meer zoveel voldoening uit als vroeger, maar het is toch leuk.

De komende weken wil ik de balans bewaren tussen de tegenzin en de schoonheid. De tegenzin moet geen schaduw worden over de rest, maar het gevoel is er wel. Ik hoef het niet mooier te maken dan het is. Ik heb 12 jaar van mijn enthousiasme, spanning, creativiteit en wat al niet meer in deze baan gestoken. Ik heb de baan van 'betaald speeltuinspelen' genoemd. Dat dat gevoel door omstandigheden veranderd is, wist niet uit hoe mooi het geweest is.

Afscheid nemen is niet makkelijk. Het vraagt mijn aandacht. Ik wil het goed doen, voor mezelf en voor de mensen die verder gaan waar ik vertrek. Het zal me nog wel wat energie kosten, maar aan het eind van de route straalt de vrijheid me als een zonsopgang tegemoet.



Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...