Mijn lieve vriendin en ik zaten op zondagmiddag achter onze eggs florentine, toen zij me vertelde dat zij in de papieren van haar ouders een bijzondere brief gevonden had. Haar moeder is vorig jaar overleden en haar vader kan zich er niks van herinneren. Ze denkt dus dat de brief uit haar moeders familie komt, maar weet het niet zeker.
Het is een dreigbrief uit 1944, wat verfrommeld en duidelijk ooit vochtig geweest. Een man in Bedum krijgt te horen dat hij zijn mond moet houden over onderduikers bij hem in de buurt. Anders zijn de consequenties voor hem. Dergelijke brieven zijn schaars, bij mijn weten. Ze werden vaak uit voorzorg weggegooid of zijn in de jaren na de oorlog bij erfenissen in handen gekomen van mensen die niet wisten wat ze ermee aan moesten. En dan dus alsnog weggegooid.
Het was precies wat de man van mijn vriendin tegen haar zei; dat ze de brief gewoon weg moest gooien. Gelukkig heeft ze het niet gedaan. Ze gaf hem aan mij omdat ik archivaris ben en ze hoopte dat ik er een plek voor zou kunnen vinden. En dat kon ik gelukkig. In Groningen is er het Oorlogs en Verzetscentrum Groningen. Het is ontstaan uit de enorme databank die het Leger des Heils opbouwde na de Tweede Wereldoorlog over alle slachtoffers.
Via mijn werk ken ik de directeur van het OVCG en zij was geïnteresseerd. We hebben afgesproken dat ik in januari de brief kom brengen. Zij maakt ieder jaar een tentoonstelling voor de basisscholen over de Tweede Wereldoorlog. Daar doet zo'n dreigbrief het goed in, denk ik, omdat het de kijkers heel dicht op de werkelijkheid van toen brengt. Wie weet kan zij nog iets meer te weten komen over de mensen die bij de brief betrokken waren, 75 jaar geleden. 't Is toch een goed gevoel dat zo'n verhaal bewaard blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten