Ik reed naar mijn werk voor de laatste historische dag die ik zal organiseren. Bij dit soort dagen is het altijd een verrassing hoeveel mensen er zullen komen. We hebben een keer 50 bezoekers gehad over een hele dag en ook ruim 200. Het is dus altijd spannend. De laatste maanden heb ik een hekel gekregen aan deze spanning. Jarenlang heb ik het geaccepteerd als onderdeel van mijn werk. Voor intensief werk heb je immers adrenaline nodig. Nu lijkt het verspilling van energie, omdat ik niks meer opbouw.
Ik reed dus naar de historische dag. Over de A7 richting Duitsland. Voor me zag ik een dikke, donkere wolk die boven de weg en de omliggende velden hing. Rechts zag je aan de waas eronder dat het regende. En daarachter, verder weg, kwam de zon op. Een prachtig stralende gele opening in de grijze lucht. Ik moest erom glimlachen. De natuur liet me even zien waar ik sta; ik moet nog onder de donkere wolk door, maar kan de stralende plek al zien waar ik naar onderweg ben.
En dan dit: regen is niet slecht. In werkelijkheid niet; ik hoop steeds dat het veel regent, zodat de natuur zich kan herstellen van de afgelopen droogte. In het beeld ook niet. Het kan verfrissend zijn, zacht zelfs. Dat hoort ook bij deze maanden. Ik doe het werk met een zachte tegenzin, maar er gebeuren ook nog steeds mooie dingen.
De dag trok ruim 300 bezoekers. De hal was uur na uur gevuld met een gezellig gegons van pratende mensen. Een groep dames bezocht alle activiteiten die bij de dag hoorden. 'We zijn er de hele dag, en we doen alles', zeiden ze tegen me terwijl ze lachend langs liepen. De man die ons dit jaar een mooi winkelraam had gegeven voor de collectie, was uit Deventer gekomen om het te zien in onze tentoonstelling. We hadden het een centrale plaats gegeven. Het thema van de dag was 'Anders nog iets?', over de kleine winkeltjes van vroeger. Het raam paste precies. Ik had niet veel tijd om met hem te praten, maar hij was erg tevreden. Ik haal er niet meer zoveel voldoening uit als vroeger, maar het is toch leuk.
De komende weken wil ik de balans bewaren tussen de tegenzin en de schoonheid. De tegenzin moet geen schaduw worden over de rest, maar het gevoel is er wel. Ik hoef het niet mooier te maken dan het is. Ik heb 12 jaar van mijn enthousiasme, spanning, creativiteit en wat al niet meer in deze baan gestoken. Ik heb de baan van 'betaald speeltuinspelen' genoemd. Dat dat gevoel door omstandigheden veranderd is, wist niet uit hoe mooi het geweest is.
Afscheid nemen is niet makkelijk. Het vraagt mijn aandacht. Ik wil het goed doen, voor mezelf en voor de mensen die verder gaan waar ik vertrek. Het zal me nog wel wat energie kosten, maar aan het eind van de route straalt de vrijheid me als een zonsopgang tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten