Als je de portretten moet geloven, was Alexander von Humboldt een knappe man. Van adel, bemiddeld, met goede relaties aan het hof in Potsdam en dus een aantrekkelijke huwelijkskandidaat aan het einde van de 18e eeuw. Maar een huwelijk heeft hij nooit gesloten. Zijn passie lag elders: reizen en ontdekkingen in onbekende gebieden. Hij leefde in een tijd van groot enthousiasme voor natuurwetenschappelijk, vooral geologisch onderzoek.
Hij maakte twee grote reizen, de eerste naar Zuid-Amerika en de tweede door Rusland. India was zijn grootste wens, maar daarvoor kreeg hij geen toestemming. In zijn boeken over zijn reis in Zuid-Amerika had hij kritiek geuit op slavernij. De Britten hadden vermoedelijk geen zin in publieke kritiek op hun koloniaal gedrag van iemand als Von Humboldt, die intussen een beroemdheid geworden was.
In tegenstelling tot zijn tijdgenoten luisterde Von Humboldt naar de verhalen van de inheemse bevolking. Hij keek niet neer op deze 'inboorlingen', maar vond hun kennis van het landschap en de geschiedenis waardevol. Von Humboldt was degene aan wie we de klimaatzones te danken hebben. Hij was daarbij de inspirator van grote mannen als Charles Darwin en Henri Thoreau. Een andere, minder bekende, volgeling was John Muir die het eerste nationale park in de Verenigde Staten op zijn naam schreef. Humboldt heeft nogal een nalatenschap voor iemand die pas een paar jaar geleden weer uit de vergetelheid is gehaald.
Deze zomer las ik een biografie over deze bijzondere man. Zelden las ik over iemand die grotere passie had voor zijn onderzoek. Von Humboldt was werkelijk niet te stuiten. In zijn jonge jaren zat zijn huid altijd allerlei wondjes en ontstekingen omdat hij bij gebrek aan proefdieren onderzoek deed op zichzelf. Hij doorstond tijdens zijn reizen de vreselijkste kou, voer over wilde rivieren, ondernam gevaarlijke wandelingen over vulkanen, hij was regelmatig in levensgevaar, alleen om zijn onderzoek te kunnen doen. Iedereen die over hem geschreven heeft, vertelde dat hij onvoorstelbaar snel sprak en nauwelijks luisterde. Alsof hij teveel te vertellen had voor de beschikbare tijd.
Ik vind het fascinerend dat iemand zo gepassioneerd kan zijn voor een onderzoek. Hoewel, Von Humboldt ging wel erg ver. Hij had zijn onderzoek en verder eigenlijk niets. Dat maakt hem wat eenzijdig. Binnenkort begin ik met mijn eigen onderzoek, waar ik nog over zal schrijven. Voor mij komt het onderzoek naast mijn baan, huis, tuin en sociale leven. Maar er moet wel voortgang in blijven. Er zullen zeker momenten komen dat Von Humboldts levensverhaal nodig is ter inspiratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten