Wat zie je dan in de spiegel?

Onlangs had ik fijn zaterdagavond-bij-een-wijntje-gesprek over de 'toestand van de wereld'. We hadden het over de toestand rond meneer Van Keulen, de oud-topman bij SNS-reaal. Ik was erg geschrokken toen ik hoorde dat hij het land uit is gevlucht. Hij voelde zich niet meer veilig na de acties tegen hem, onder andere ingezet door Jelle Brand Corstius. We waren het eens dat dit wel heel ver gaat. 

In de middeleeuwen had je volksgerichten: mensen die buiten hun boekje gingen werden door een boze menigte buurtbewoners gestraft. In de tijd van de Republiek hebben we een beroemd volksgericht gehad: de lynchpartij van de broers De Wit. Een beschamend stukje geschiedenis. Naar mijn smaak moeten we dit soort dingen niet doen in een rechtsstaat. Het is niet alleen bedreigend, het is ook heel erg onbeschaafd. Ik werd er een beetje droevig van.

En dan het vervolg: de nieuwe bestuurder verdient €500.000,00 voor het oplossen van de problemen bij SNS. Hij komt bij Achmea vandaan. Daar verdiende hij €1.500.000,00.  Hij is dus bereid om voor een derde van zijn inkomen een bedrijf te saneren dat zó negatief in de aandacht staat. En het is dus maar de vraag of hij veilig zal zijn of ook bedreigd zal worden, als de volgende Kop van Jut van Brand Corstius. 

Deze nieuwe bestuurder heeft, in mijn ogen begrepen dat er minder verdiend moet worden. Een derde van zijn inkomen is nog steeds een paar keer de Balkenende-norm, maar hij heeft de situatie begrepen. Volgens mij handelt hij naar de geest van de nieuwe regelgeving. En dat zal nog wel even duren totdat iedereen dat doet. De druk wordt steeds groter op de hoge inkomens, en dit is een teken dat het idee begint te landen. Ik denk dat het goed is om soms te accepteren dat je de werkelijkheid niet van de ene dag op de andere kunt veranderen. Dat zou de Tweede Kamer toch moeten weten.

Na dit gesprek vertel ik dat ik een groot deel van het erge nieuws langs me heen laat gaan. Ik laat me er niet  meer zo door raken. Daarop krijg ik de vraag: 'En wat zie je dan in de spiegel?' Tja.... Er wordt een beroep gedaan om onze betrokkenheid voor zoveel leed. En dat is vaak leed waar wij heel weinig aan kunnen doen. 

Ik schreef een tijdje geleden over de oceaanroof. Het enige dat ik daaraan kan doen, is het niet eten van zeevis. Meer niet. Dat is mijn antwoord op het beroep dat er op mij wordt gedaan als ik berichten over oceaanroof lees. Ik weet dat ik niets kan doen aan de oorlogen in de wereld. Maar ik spaar bij een bank die niet in wapens belegt. Ik wordt angstig van  de steeds sterkere opkomst van het fundamentalisme. En vooral van het leed dat vrouwen daardoor wordt aangedaan. Dus steun ik projecten die vrouwen hulp bieden. Ik koos voor het winkeltje van Terre des Hommes omdat zij geld inzamelen voor projecten die kinderen willen beschermen. 

Er zal altijd criminaliteit zijn. Sommige mensen groeien er in op, anderen maken de keuze hiervoor. En als de ene bende is opgerold, staat de andere al weer klaar. Het Boeddhisme erkent lijden als een onderdeel van het leven. Je kunt je daar niet van afkeren, maar juist helpen waar het zich aandient. Ik kan dus zoeken naar mijn bijdrage maar als die er niet is, kan ik de informatie met een gerust hart door me heen laten gaan. En als ik dan in de spiegel kijk, zie ik een vredig mens.