Afscheid... een achtbaan

Aan het einde van de maand sluit ik een tijd van 12 jaar werken af. Ik heb een paar keer juichend geschreven dat ik met deeltijdpensioen ga en hoezeer ik daar naar uitkijk. Dat is ook zo. Nu het einde dichterbij komt, blijkt het ook lastig te zijn. Het is een slingerende klepel van gevoelens. Ik heb in de afgelopen 12 jaar de organisatie die er nu staat eigenhandig opgebouwd. Ik wil graag weg en tegelijk laat ik het met moeite achter.

Mijn werkgever is nooit een stralend voorbeeld van communicatie geweest. Het heeft me in de afgelopen jaren vaak gestoord. Ik mocht nu bijvoorbeeld in de wandelgangen horen dat ik een opvolger heb. Daar erger ik me dan weer aan. Ik ben er nu ook wat gevoeliger voor. Na een lang gesprek over mijn vertrekregeling is de lucht weer geklaard en kunnen weer soepeler verder. Het blijft een achtbaan.

En dan mijn opvolgster. Ik betrapte me op een soort gevoel van wantrouwen en bezorgdheid. Alsof niemand anders het goed kan doen. Moeite om het uit handen te geven. Ik weet natuurlijk dat het onzin is. En toch... het stak me zo nu en dan. Tot ik haar leerde kennen. Ze blijkt uiterst geschikt en ontzettend leuk. En zo gaan mijn gevoelens hier ook heen en weer.

Het is onrustig en ik ben moe, maar ik had erop gerekend. Als het vertrek na zoveel jaar en zoveel werk me geen moeite zou kosten, zou dat natuurlijk vreemd zijn. Ik ga iets loslaten waar ik aan gehecht ben. En dat is altijd moeilijk. Afscheid nemen is een kunst.