Afscheid nemen

Sinds een jaar maak ik deel uit van een groep. Ik zal het een studiegroep noemen omdat het te veel uitleg vraagt. Ieder half jaar komen we een weekend bij elkaar en in de tussentijd mailen we veel en zien elkaar soms. Het is een groep van mensen die elkaar steunen in hun persoonlijke groei. Heel betrokken, heel warm.

De twee weekenden zijn de momenten waarop je kunt besluiten dat je afscheid wilt nemen van de groep. Als je geleerd hebt wat je wilde leren, als je toe bent aan iets anders. Dan nemen we afscheid en dat doen we met aandacht. Heel zorgvuldig.
Jaren geleden vertelde een vriend mij dat hij had geleerd om grondig afscheid te nemen. We zeggen vaak tegen elkaar, 'Veel geluk enzo en we zien elkaar nog wel weer eens'. Dat is eigenlijk een slordige manier van afscheid nemen. Je sluit het niet echt af en houdt de suggestie open dat er nog wel weer contact zal zijn, hoe klein die kans ook is. Je maakt je er een beetje van af en ziet de realiteit niet echt onder ogen. Ik vind het verhaal van deze vriend heel overtuigend en sinds ik het van hem heb gehoord, neem ik aandachtig afscheid.

Nu ook.

In het laatste weekend zeiden drie groepsleden dat ze weg zouden gaan. En in de weken erna kwamen daar nog twee bij. Dat is behoorlijk lastig. Afscheid nemen van zoveel mensen maakt me treurig. Maar goed, ik wilde het grondig doen. Ik kocht cadeautjes voor ieder die weg ging.

Voor Gert kocht ik een klein linnen knuffelhart. Hij wil zijn eigen koers meer volgen: zijn hart meer laten spreken dus. Toen ik hem het hart gaf, heb ik er bij gezegd dat het de bedoeling is dat hij het hart doorgeeft. Als het voor hem zijn werk heeft gedaan, is er ongetwijfeld iemand anders die het kan gebruiken. Hij verbindt zijn goede wens voor deze persoon met de mijne voor hem. En dan kan het gaan werken als een soort ketting van goede wensen als iemand het hart in bewaring krijgt. Ik heb al eerder zo'n hart gegeven: een doorgeefhart noem ik het.

Voor Pieter kocht ik een paar kleine schoentjes. Hij vindt het vaak lastig om zijn koers vast te houden. De schoentjes verbeelden dat hij stappen blijft zetten. Ik gaf hem één van de schoentjes en zette de ander bij mijn Boeddhabeeld als herinnering aan zijn weg. Binnenkort stuur ik hem een foto van het schoentje om hem te herinneren aan wat ik hem gezegd heb.

Els wil beter voor zichzelf zorgen. Voor haar kocht ik een klein glaasje op een hoge poot en maakte een paarse kaars in het glas. Kaarslicht is vaak bedoeld om ergens aandacht aan te geven, zoals we kaarsjes branden in de kerk. En de hoge voet verbeeldt het hoog houden van haar doel. Paars is een vermenging van rood - de kleur van kracht en doorzetten - en blauw - de kleur van kalmte en veiligheid. De kaars is dus een herinnering voor haar, dat ze voor zichzelf blijft zorgen.

Bart gaat weg omdat hij nog zoveel andere dingen wil. In zijn relatie, in zijn huis, in zijn baan. Hij weet nog niet wat het precies moet worden, maar hij zoekt duidelijk naar een nieuwe koers. Daarom kocht ik voor hem de zakatlas van de belevingswereld.

Nienke wil moeder worden en vertrouwen op haar eigen kracht. Ze heeft soms wat last van angsten. Ik bedacht dat zij wat zou kunnen hebben aan een maansteen. Het symbool van vruchtbaarheid en vrouwelijke kracht. Donderdag ga ik op stap om een steen voor haar te vinden. Hopelijk vind ik een ruwe steen, dan kan er nog van alles ontwikkelen.

Ik koop graag cadeautjes, zeker voor een betekenisvol moment. Het liefst maak ik ze zelf of een deel ervan. De kaars voor Els is tot nu toe ook mijn favoriet. Afscheid nemen blijft lastig, maar zo krijgt het ook iets heel moois.