De riolering in onze buurt is aan vervanging toe. Het project gaat van straat tot straat in kleine stukjes (de hulpdiensten moeten bij de huizen kunnen komen) en duurt daarom al maanden. Dan kun je deze straat weer niet in, het éénrichtingsverkeer wordt opgeheven, er ligt een stuk puinbaan en soms staan de huizen op hun grondvesten te schudden met al die zware auto's die dikke buizen verslepen. Het is een rommeltje. Komende week is mijn deel van de straat aan de buurt. Het zal wel een paar weken duren.
Voor mijn huis staat een container voor alle puin. Op dit moment ligt daar een stuk van het riool is dat met mijn fantasie op de loop gaat. Een keurig gemetselde tunnel met daarin een soort traptreden. Zo moet het ooit zijn gebouwd in de jaren dertig. En het heeft de jaren doorstaan. Ruim 90 jaar heeft het dienst gedaan. Ik kan eerlijk gezegd niet zien waarom de buis niet goed genoeg meer is.
Een andere verbouwing brengt me ook terug in de tijd. Vorige week zat ik op de bank en hoorde het typische muizengeluid. Het was alleen zo luid en duurde zo lang, dat ik begon te twijfelen. Na nog een keer luisteren, werd duidelijk dat de buurjongen het behang van de muur aan het krabben was. Ik heb twee avonden het gekras aangehoord. En toen werd het serieus. Drilboren en mokers.
Zaterdagmiddag ben ik een kijkje gaan nemen. Mijn buurjongen en zijn vader waren druk met het verwijderen van de schoorsteenmantel. Het bleek een steviger constructie dan ze gedacht hadden. Ik mocht een foto maken van het laatste restje. Je ziet het rookkanaal met roetaanslag nog heel goed zitten en onderaan de resten van de betonnen plaat die de hitte van de kachel moet kunnen hebben. Vooral dat beton kostte nogal wat moeite.
Het zien van hoe ooit mijn huis gebouwd is, maakt wel wat los. Het is nog zoveel handwerk in vergelijking met wat je vandaag ziet. De mannen die de schoorsteen bouwden en de riolering aanlegden in de jaren dertig, hoorden bij de weinige gelukkigen die nog werk hadden in de crisis. Hoe moet het voor hen geweest zijn? Waar leefden zij zelf? Hoe hadden zij het vak geleerd? En hoe is het met hen verder gegaan? Dat soort vragen, met bijbehorende beelden, spelen dan een middagje door mijn hoofd. Dat is de charme van het leven in een oude buurt.
Nu ik de hele dag thuis zit, is het wel een aanpassing aan de herrie. Maar ja, het is een kleinigheid tegenover de toestand met het virus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten