Ik was bij de begrafenis van mijn schoonvader, die veel betekenis voor me had. Bij de deur hing een poster die duidelijk maakte dat we geen handen moesten schudden in verband met het virus. De familie, die ik graag een knuffel had willen geven, stond achter een tafel. Het was heel raar, noodzakelijk maar raar, dat we elkaar niet konden aanraken.
Bij het graf werd ik overvallen door het verdriet van het verlies van de lieve man. Ik ben huilend weggelopen. Gelukkig was mijn zus er, die haar arm om me heen sloeg en me een zakdoekje gaf. Die arm mocht misschien ook niet, maar het was fijn dat we de regels lieten voor wat ze waren. Na de begrafenis kwamen we nog bij elkaar. Het afstand houden bleek niet te werken.
Ik heb een aantal mensen toch een knuffel gegeven. Hopelijk zal er niemand van hen ziek worden, maar het leek onmenselijk bijna om de afstand te houden.
En nu? Concerten worden afgelast, bijeenkomsten verplaatst, een inaugurele rede waarvoor ik uitgenodigd was kan pas in maart 2021 plaatsvinden. Het virus grijpt om zich heen in het sociale leven. Vandaag zal ik met het bestuur van de winkel een besluit nemen over de openstelling. Een aantal vrijwilligers is ongemakkelijk met zoveel contact met onbekenden. Maar ja, hoe lang gaat dat dan duren?
Met de afname van contacten, hoe belangrijk ook als veiligheidsmaatregel, komen we in een soort sociaal Siberië. Dat is geen prettig vooruitzicht.
Laten we maar hopen dat het zal helpen.
Foto: Wikimedia commons
Niet te vergelijken met echt contact,maar gelukkig zijn er whatapps,mails telefoontjes en zelfs de ouderwetse brief.
BeantwoordenVerwijderenEn zo'n ouderwetse brief heeft toch ook weer een heel eigen charme. Toch?
Verwijderen