Aandacht voor schoonheid

Ik had me mijn 'deeltijdpensioen' iets anders voorgesteld. Ik droomde over bioscoopbezoek midden op de dag, uren rondhangen in de bibliotheek, slenteren door musea, stadswandelingen, krantje lezen in het café en de eerste zonnestralen van de lente opvangen op een terrasje in het centrum van de stad. Eerlijk is eerlijk, ik was ook van plan een tijdje te 'kluizenaren': veel thuis zijn, m'n leeftempo laten dalen en bijkomen van de drukte en ergernis van de laatste twee jaar.

Mijn broer vroeg mij afgelopen week in een appje of het kluizenaarschap me beviel. En mijn antwoord was: 'Nee', en dat is vooral omdat het geen vrije keuze is. Omdat de combinatie van thuis zijn en de gedroomde bezoekjes aan cultuur en horeca er niet meer bij zijn. Het is een kleine teleurstelling, meer niet. Zeker in het licht van wat anderen doormaken op dit moment. De demente moeder van mijn vriendin die steeds maar denkt dat ze straf krijgt, het breekt mijn hart. Mijn vriendin die haar café en winkel heeft moeten sluiten en niet weet hoe lang zij dat financieel hebben kan. En dan nog mensen met zieke familieleden en de zieken zelf. Dan is een middagje minder naar de bios flauwekul.

Gisteren viel het me op dat het kluizenaarsleven iets moois met me doet. De rust die het breng verscherpt mijn opmerkingsgave. Ik hoor en zie meer dingen. Voorheen was ik in gedachten zoveel bezig met de toestanden op mijn werk dat ik vaak doof en blind was voor mijn omgeving (met uitzondering van de luchten boven de A7, die zijn zo mooi dat je ze niet kunt missen).

Zondag zat ik thee te drinken aan mijn eettafel. Ineens was er een geweldig gekwetter in mijn tuin. Een hele school mussen vloog achter elkaar aan van mijn kamperfoelie naar de pergola en terug. Sindsdien hebben zij een vaste halte in mijn tuin. Als ik naar buiten stap, vliegen ze alle kanten op. 't Is jammer dat ik ze verstoren moet. Maar goed, tot nu toe komen ze terug. Het vogelbadje dat ik heb staan, helpt ook goed. Er zit regelmatig een merel in, die voor de verzorging bedankt met een mooi fluitconcertje.

De prachtige bloemen die ik kreeg bij mijn afscheid zijn allemaal uitgebloeid. Ik kocht een bosje hyacinten. En geniet nu dagelijks van de geur van de lente in huis. Ik kocht tot nu toe niet vaak bloemen, moet ik zeggen. Ik was niet genoeg thuis. Nu ik de hele week thuis zit, is het erg feestelijk. Het is makkelijker binnen zitten in een mooi huis, vind ik.

's Middags, zittend op de bank, kijk ik naar de overkant van de straat. Het avondlicht op de huizen van overburen maakt ze prachtig, bijna stralend. Mijn ex-man, die hobbyfotograaf was, noemde de tijd vlak voor zonsondergang het gouden uurtje, als het licht een gouden glas geeft aan de wereld. Het is een gebruikelijke term onder landschapsfotografen. Nu heb ik de tijd ervan te genieten.

Probeer het eens! Je kunt nakijken op Internet wanneer het gouden uurtje komt. Het is zeker ook een goed moment om even naar buiten te gaan voor een wandelingetje: https://www.zon-op-onder.nl/golden-hour. Geniet ervan!