Doordat ik twee jaar lang niet echt goed aandacht heb kunnen geven aan mijn tuin, is het nogal een woeste bedoening geworden. De tuin is echt verwilderd. Het overweldigt me, eerlijke gezegd, dat er zoveel moet gebeuren. Ik weet, net als iedere tuinier, dat het werk in een tuin nooit ophoudt. Maar iedere tuinier voelt ook aan of het werk beheersbaar is of niet. Op dit moment is dat bij mij nog niet zo. De tuin heeft nu nog de overhand, ik niet.
Ik heb mijn heil gezocht bij de levenslessen van Benedictus. Ik schreef eerder als eens een stukje over de dagindeling die hij voorstelde eeuwen en eeuwen geleden. Ik heb er een eigen variant van gemaakt. Ik laat nu niet het werk, maar de wekker bepalen wat er in de tuin gebeurt. Dat betekent dat ik de keukenwekker zet op een half uur, drie kwartier of een uur en die tijd aan het werk ga. Ik kan dat een paar keer per dag doen. Als de wekker gaat, ruim ik de spullen op en dan zit het er op voor de dag. Daarmee is het op een nieuwe manier overzichtelijk geworden. Voor mij werkt het op deze manier.
Er is niet alleen veel verwilderd maar in de droge zomers is ook een aantal planten doodgegaan. Het is heel jammer, maar het biedt ook kansen. Ik wil van mijn tuin heel graag een nutstuin maken, met veel groente, terugkerende wilde, eetbare planten en fruitbomen. Het wordt een verhaal van de lange adem en juist daarom is het goed dat ik het verdeeld over vast periodes aanpak.
Het voelt op dit moment nog meer als een plicht dat het plezier dat ik er ooit van had, voor ik ziek werd. Natuurlijk heb ik in de afgelopen twee jaar ook genoten. Bij mijn vuurtje, als ik iets kon oogsten of van wat wel bloeide, zoals de prachtige Camelia op de foto. Dat blijft altijd fijn. En ik ben ervan overtuigd dat het plezier en de voldoening met deze gestage stappen weer terug kunnen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten