Vrijdag had ik een van mijn tapas-met-film met mijn vriendin Veronica. We doen dit al jaren. Altijd bij haar thuis, want ik heb geen TV. We zorgen allebei voor een deel van het eten en de wijn. Eerst praten we bij en daarna gaat de TV aan en laten we het weekend beginnen met een filmpje. We kiezen meestal voor een niet al te zwaar verhaal. Het is tenslotte het einde van de week.
Deze keer, achter een bord heerlijke spaghetti, vertelde ik haar dat ik zaterdag en zondag een wandeling zou maken. Ik heb veel te weinig beweging nu ik zo veel rustiger leef, thuis werk en niet meer naar de sportschool kan. Wandelen en fietsen is de oplossing. Ik had gedacht aan een wandeling door het oude stadscentrum, langs de hofjes die daar zijn. Veronica had een prachtige tip: een kunstwandeling door mijn eigen wijk. Kunstenaars hebben hun werken in de vensterbank gezet en op internet staan een paar routes.
Clair is schilderes. Het was verrassend haar over de kunstwerken te horen praten, te horen waarom ze bepaalde dingen mooi vond. Zij zag weer heel andere dingen dan ik. Ik hou zelf meer van beeldhouw- dan schilderkunst, dus juist haar opmerkingen over de schilderijen openden mijn ogen. Ik merk achteraf dat ik alleen foto's heb gemaakt van beelden.
De wandeling was te lang voor één middag; na twee uur waren we 'volgekeken' en hadden we het koud. We zullen de rest later nog eens lopen, hebben we afgesproken. Wat Clair niet weet, is dat ik een verhaal voor haar maak over het huis waar ze in woont in een bijzonder complex. In een van de panden is een gevelkunstwerk van een keramist uit de jaren vijftig. We zagen kunst van hem tijdens onze wandeling. Ik heb nu ons gesprek daarover opgenomen in het verhaal. Ik moet er soms om denken dat ik mijn mond niet voorbij praat. Hopelijk lukt me dat.
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten