Luisteren

Mijn tuinbeeld: het gesprek. Dat wil ik in mijn tuin. Ik kijk er erg naar uit. 

Townsends, Prepper Princess en Rachel Maddow zijn kanalen die ik regelmatig volg op You*tube. En You*tube heeft een algoritme dat ervoor zorgt dat je verhalen aangeboden krijgt die bij je smaak passen. Soms is het vervelend dat je steeds opnieuw dezelfde filmpjes aangeboden krijgt die je níet wilt zien en soms zit er een verrassing bij die je op een nieuw pas zet. 

Mitch Albom is zo'n verrassing. Mitch is een schrijver die over de hele wereld miljoenen boeken heeft verkocht. Tuesdays with Morrie, was zijn eerste boek. Hij schreef het om de zorgkosten van Morrie, zijn professor, te kunnen betalen. Morrie leed aan ALS en de laatste 19 dinsdagen van zijn leven brachten Mitch en hij samen door. Het is een lang verhaal. Ik moet het boek nog lezen. Wat ik nu vertel heb ik uit de filmpjes opgemaakt. 

Dit is wat indruk op me maakte: Morrie luisterde naar aandachtig naar de bezoekers die bij hem kwamen om hem op te vrolijken. Je zou denken dat iemand die stervend is en alle ongemakken heeft van ALS, wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan de verhalen van anderen. En toch luisterde hij. Het was zijn cadeau aan degenen die achter bleven. 

Het heeft me weer eens aan het denken gezet over luisteren, over echte aandacht, hoe vaak ik luister om te kunnen praten. En het is duidelijk dat zoveel mensen zo graag vertellen. Op mijn werk interview ik nu een aantal collega's, alleen over hun manier van werken. En het valt me op hoe graag ze over hun werk vertellen. Het heeft te maken met trots en met het gevoel van waardering als iemand aandacht heeft voor wat je doet. En dan is het alleen nog maar werk. Veel mensen hebben namelijk de behoefte te vertellen, aan aandacht.

De Vietnamese monnik wiens boeken ik graag lees, Thich Nhat Hahn, schreef over deep-listening. Volle aandacht voor de ander, zonder dat je meteen een reactie aan 't formuleren bent. Ik denk dat iedereen het wel eens heeft, terugkijkend op gesprekken: het gevoel niet echt geluisterd te hebben. Ik oefen er nu mee: echt luisteren naar een antwoord op een vraag die ik gesteld heb. Totdat iemand echt uitgesproken is.

Een van mijn vrijwilligers is dichter. Hij heeft met een groep andere dichters een project opgezet: Dichter bij vroeger. Een dichter praat met een oudere die zijn of haar levensverhaal vertelt, of natuurlijk een deel daarvan. De dichter maakt daarover een gedicht. En het gedicht moet zo zijn dat de oudere zich erin herkent. Hij kiest er dus voor om echt heel 'deep' te luisteren naar de mensen. Er zijn veel van dit soort luisterprojecten. Het lijkt me iets moois voor mijn 'pensioen', als ik de tijd en de rust heb om ruimte te maken voor een ander.

Ik verwacht veel moois mee te maken.