Eén van de beroemdste schilder uit de geschiedenis van Nederland is hij, Johannes Vermeer. Zijn oeuvre is klein en exclusief en wereldberoemd. Toen mijn vriend Jan mijn vertelde dat een groot deel daarvan naar Amsterdam zou komen, wist ik niet hoe snel ik een kaartje moest kopen. Hij ook. En afgelopen week stapten we samen, gewapend met een broodje en een beker koffie, in de trein.
Het was een droom van jaren van Gregor Weber, deze tentoonstelling. Dit jaar neemt hij afscheid bij het Rijksmuseum in Amsterdam. Pensioen. En voor zijn vertrek wilde hij nog een tentoonstelling organiseren met zoveel mogelijk werken van Vermeer. Dat is gelukt. In totaal 24 schilderijen kwamen naar Amsterdam. Het Rijksmuseum heeft zelf 3, dus in totaal hadden we de rijkdom van 27 schitterende Vermeers.
We wisten dat het heel druk zou worden. De foto's van mensen geklonterd voor een schilderij, die in de pers verschenen zijn, waren niet erg aantrekkelijk. We vroegen ons af of we nog wel wat te zien zouden krijgen. Maar het maakte ook weer niet zoveel uit. Het is zo'n belangrijke tentoonstelling, dat is meer dan de moeite waard.
Wat een heerlijke tentoonstelling was het! Het was druk, absoluut, maar het maakte niet uit. De sfeer was ronduit gezellig. We raakten met iedereen in gesprek als we toch stonden te wachten bij een schilderij. Iedereen was blij en onder de indruk en iedereen gunde anderen te tijd om te kijken. Ik heb zelden zo'n mooie sfeer meegemaakt in een museum. Meestal is iedereen op zichzelf of gericht op degenen met wie ze gekomen zijn. Nu genoten we als groep.
En wat was er veel te genieten! Het museum had de wanden bekleed met donkere tinten fluweel of wat daarop lijkt. Daardoor werd de sfeer warm en zacht en rijk. Een perfecte achtergrond voor het werk van Vermeer.
Hoe bijzonder was dat! De beroemde lichtval, het ook voor detail, de intimiteit van de schilderijen en het leek zo uit het leven gegrepen. Vooral het melkmeisje: zo echt en zoveel prachtige details. In plaats van alle schittering van de andere schilderijen, was zij de eenvoud zelf. Het stiksel van haar jasje grof, gaten in de muur achter haar en de afbladderende verf van de muur onder het raam. Een realistisch beeld van een keuken. Ik heb minutenlang staan kijken, diep onder de indruk.
Na 3 uur rondkijken en praten met andere bezoekers was het echt genoeg. We zaten vol. Hoe leuk Amsterdam ook is, we hadden geen fut meer om nog iets anders te genieten. We kochten sushi en gingen terug in de trein. Volkomen tevreden en diep onder de indruk. Deze tentoonstelling staat echt in mijn top drie, met een de Bloomsbury-expositie in Tate-galery (1999) en de Legers van Xian in Assen (2008).
De kaarten zijn uitverkocht, maar je kunt op de dag zelf kaarten krijgen die niet zijn gebruikt. Ik kan het heel erg aanraden. Het is een tijdje wachten echt waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten