In de afgelopen weken heb ik nog eens nagedacht over wat de Franse vrijdagen zo bijzonder maakt. Ze betekenen veel meer dan lekker eten, dat is wel duidelijk.
Het gaat om aandachtig koken, aandachtig genieten, me omringen met schoonheid en de tijd nemen voor het einde van de week en het begin van het weekend. Het gaat om het servies, om de wijn, het kaarslicht, de muziek op de grammofoon, de koffie of thee met het zoetigheidje erbij. De andere dagen ben ik snel met eten. Ik geniet ervan, dat is het niet, maar niet zo aandachtig als op vrijdag. Ik stap in mijn heerlijke huis in mijn cocon en geniet met volle teugen.
Ik kan me voorstellen dat ik dit ook zou kunnen als ik niet alleen zou leven. Met een partner of als een vriend of vriendin op vrijdag komt eten, kan dit ook prima. En in gezinnen zie ik het ook gebeuren. Misschien niet iedere week, maar het kan wel. Samen kiezen wat er op tafel komt, samen klaarmaken, samen de tafel in orde maken.
In mijn jeugd besloten mijn ouders bij hoge uitzondering dat het tijd was voor de luxe van Chinees halen. In een gezin met vijf kinderen met mijn vader als de kostwinner en mijn moeder als de huisvrouw, was dit echt een luxe. En zo behandelden we het ook: het damast kwam op tafel, het zondagse servies en bestek, de tafel stond vol kaarsen en het licht ging uit. We hadden een "diner".
Het is wel wat veranderd sinds dertig jaar geleden. De stad is vergeven van de bezorgers van alle mogelijke soorten eten (gelukkig steeds vaker op de fiets) en buiten de deur eten is voor veel mensen veel meer een gewoonte dan een luxe, ook voor mij.
Dat maakt de vrijdagen bijzonder. Ik heb dit te danken aan mijn moeder die me het genieten heeft geleerd en / of het gen heeft doorgegeven. Dat is werkelijk iets om dankbaar voor te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten