Tijdens het lezen vroeg ik me af wat de reden kan zijn voor mensen om zo ver te gaan. Bijvoorbeeld bij een tor: de Amerikaanse doodgraver. Waarom gaan mensen zo ver om een tor te redden? Hoewel alle mensen in dit boek gepassioneerde dierenliefhebbens zijn, is dit een duidelijk geval. Doodgravers leggen hun eitjes in kadavers en zorgen zo dat ze worden opgeruimd, lees opgegeten. Ze verstoppen het kadaver onder de grond. Het zijn dus heel nette dieren. Als zij dat niet doen, komen er vliegen en mieren in grote kolonnes op het kadaver af, met alle overlast die dat brengt.Wat ik ook heb geleerd van het boek is hoe maatregelen, die ons maar heel klein lijken en die wij nemen als mensen voor ons eigen comfort, grote gevolgen kunnen hebben voor de natuur. Soms gebeurt het onbedoeld. Ratten, die meekomen op een schip en op een eiland van boord gaan, kunnen enorme schade aanrichten in de natuur. Geiten, die door kolonisten werden meegenomen, konden een bedreiging zijn voor de dieren en planten op een eiland. Soms moeten natuurbeschermers dieren uitroeien om een ecosysteem weer in balans te brengen. Dat lijkt wel wat tegenstrijdig.
Dat is het woord dat op de achtergrond van het hele boek aanwezig is: ecosysteem. Jane legt het niet overal uit. Wat kan het gevolg zijn voor de wereld als de reuzenpanda uitsterft? Ik weet het niet. We missen de Dodo toch ook niet echt? Misschien is niet altijd schadelijk voor de wereld als een soort uitsterft, is het alleen jammer en heeft het een signaalfunctie voor ons. De reuzenpanda is in de problemen gekomen omdat er onvoldoende voedsel was. Panda's eten een bijzonder soort bamboe. Doordat in China steeds mee landbouwgrond nodig is, verdwijnen de bamboebossen, en wordt de groep Panda's steeds kleiner. Wie weet zijn er nog mee dieren bedreigd die de bamboebossen nodig hebben en uiteindelijk krijgen mensen daar toch mee te maken.
Er schijnen met grote regelmaat dieren uit te sterven. Of we denken dat het zo is..... Een onderdeel van het boek gaat over dieren die toch nog bleken te leven, hoewel alle biologen dachten dat ze uitgestorven waren. Die dieren waren blijkbaar slimmer dan de biologen dachten. En vastbesloten om in leven te blijven. Dat waren mooie verhalen om te lezen, hoopvol.
Mensen die dieren willen redden, uitgestorven soorten die er toch nog blijken te zijn en dan ook nog de soorten die nog gevonden worden of na twee eeuwen voor het eerst weer worden gezien. De natuur is sterk. Geen reden om er slordig mee te zijn, want de mens is een schadelijke diersoort. Ik moet dit echt laten bezinken... Mijn gedrag kan een onbedoeld gevolg hebben. Omdat ik niet beter weet... De schippers wisten ook niet wat er zou gebeuren met de ratten die hun ruimen verlieten. Tja...
Jane vertelt nog over het redden van een plant: de monsterpalm van Madagskar. Ze schrijft dat ze de bloei van deze plant nooit te zien zal krijgen omdat deze maar eens in de 50 jaar bloeit. Dat maakte indruk. Er zijn mensen die zich met hart en ziel inzetten voor dat wat ze nooit te zien zullen krijgen. Die tegenslagen doorstaan en met vallen en opstaan door blijven gaan. Natuurlijk kan het nieuws dat de plant is gered al geweldig zijn als nalatenschap voor volgende generaties, en toch blijft dit hangen in mijn hoofd.
De gedrevenheid is zo inspirerend. Jane Goodall is nu in de tachtig en reist nog steeds over de wereld om mensen te overtuigen dat we voorzichtiger moeten zijn met de natuur. Fascinerend, zo'n vrouw en zo'n verhaal.
Dit lijkt me een heel interessant boek! En ook wel een soort wake-up call!
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt
Aan de ene kant is het dat ook, maar tegelijk is het een hoopvol boek. Jane Goodall is heel goed in het bewaren van de balans.
Verwijderen