Het mooie van Marie's reactie was ook dat het kannetje zo'n belangrijke herinnering voor haar is. Het staat op haar herinneringenkastje, schrijft ze. Spullen met betekenis. We hebben ze allemaal. Ik las in de krant een tijdje geleden dat er lijst was gemaakt van spullen die mensen zouden meenemen als ze uit hun huis moesten vluchten bij brand. Verzekeringspapieren en de laptop scoorden goed, maar daarna kwamen toch te foto's, de sieraden en de dingen die emotionele waarde hadden.
Ik zou niet genoeg handen hebben als ik alles dat me herinnert aan mijn overleden familieleden mee naar buiten zou moeten nemen. Ik vraag me ook af of ik het zou doen. Ik vind het fijn dat ik de spullen heb, maar geef er niet diep om. Als ik ze zie, moet ik glimlachen. Als ik ze niet zie, is het ook goed. Het zijn fijne, maar niet noodzakelijke dingen. Ze zouden wel horen bij de laatste spullen die ik weg zou doen als ik zou ontspullen. Dat dan weer wel.
Een van die mooie herinneringen horen bij mijn mokkakopjes. In tegenstelling tot de rest van mijn servies zijn ze niet wit met zilver, maar wit met goud. Royal Fürstenberg, heel fijn, elegant porselein gouden sterretjes. Ik heb er 5. Ooit waren het er 6. Mijn moeder kreeg ze van haar vriendinnen op haar verloving in het begin van de jaren '60. Een kopje heeft ons drukke gezinsleven niet overleefd. Het zijn de kopjes waaruit we koffie leerden drinken, als we dat wilden. Op zondagmorgen na de kerkdienst, op je knieën aan de salontafel, een beetje koffie en veel melk. En dan doen alsof je het heerlijk vond.
Toen mijn moeder ziek werd, vroeg ze aan alle kinderen wat ze in ieder geval wilden hebben uit de erfenis. Ik vroeg toen om één van de kopjes. Ik dacht namelijk dat een van de anderen ook nog wel een kopje zou willen als aandenken. Dat bleek niet zo te zijn. Dus, na mijn moeders overlijden, boden bij broers en zussen me alle kopjes aan. Lief! En ik heb het natuurlijk geaccepteerd. Ik gebruik ze zelden, maar ze staan symbool voor de mooie momenten uit mijn jeugd. Ook zonder kopjes zou ik me die nog herinneren, natuurlijk. Maar met is leuker.
bij mijn moeder staan de dingen klaar met briefjes er in voor wie het bestemd is.Zo krijg ik het theekopje met schoteltje dat mijn vader voor zijn eerste communie heeft gekregen. Het is nu bijna tachtig jaar oud. Ik krijg het omdat mijn kinderen ook hun eerste communie heben gedaan. later krijgt mijn oudste zoon het.
BeantwoordenVerwijderenIk heb veel oude dingen waar ik veel waarde aan hecht. Een jodenster en de trouwhandschoentjes van mijn schoonmoeder zelf gehaakt.
De teddybeer van mijn man 54 jaar oud. Mijn eerste pop.Een kruisje van mijn overleden tante . De cognac miniflesjes verzameling van mijn vader en waar we op zijn sterfdag er een van openmaken en opdrinken. Een schilderij dat mijn schoonvader maakte in 1946 ect. En inderdaad het koffiekannetje van mijn oma. 8-).
Heel herkenbaar en heel mooi. De generaties doen er echt toe in jouw familie, lijkt het.
VerwijderenAls kind poetste ik de koperen doofpot voor mijn oma. 'Die is later voor jou"zei ze. Hij staat intussen al 50 jr in de kamer. Toen ik studeerde bewaarde mijn ouders hem voor me. Ik kan er nog met een glimlach naar kijken
BeantwoordenVerwijderenDan wordt zo'n ding een heel directe herinnering! Wat mooi. De kopjes hebben een bepaalde elegantie die we ook terug zien op foto's van mijn moeder in haar verlovingstijd. Haar vriendinnen hadden het goed gekozen. Dat vind ik ook heel betekenisvol.
BeantwoordenVerwijderen