Ik las een kort verhaaltje van een man die trots was omdat hij een compliment van zijn schoenmaker had gekregen. Zijn schoenen, die hij al jaren bij dezelfde schoenmaker bracht voor nieuwe hakken en zolen, zagen er voor hun ouderdom bijna te goed uit. Daarna kwam er een hele verhandeling over het soort schoenpoets en het soort doekjes dat hij gebruikte en natuurlijk de regelmaat waarmee hij zich over zijn schoenen ontfermde met poets en lappen. En dan de spanners om de schoenen in vorm te houden. Alles bij elkaar leek het bijna religieus.
Ik poetste mijn schoenen wel, maar niet vanuit de gedachte dat ze dan langer mee gaan. Ik vind ongepoetste schoenen onverzorgd staan. Maar toen ik met wat meer aandacht naar mijn schoenen keek, viel me op dat ze behoorlijk oud zijn. De twee paar laarzen die ik heb, kocht ik in 2006 en 2007. Ik draag ze intensief in de winter en daarna gaan ze in het vet of ingespoten in hun dozen terug onder mijn bed. Ja, met spanners er in. Dat heeft dus toch wel effect gehad. Het waren dure laarzen, van hoge kwaliteit. Ik kocht ze in mijn 'rijke tijd'.
Bij de zorgvuldigheid hoort voor mij ook dat de schoenen, net als bij de man in het korte verhaaltje, naar de schoenmaker gaan. Alle schoenen hebben wel nieuwe hakken en zolen gekregen door de tijd heen. Zo lang je het leer goed verzorgt, kun je dat we een tijdje volhouden. Schoensmeer, spanners en de schoenlapper... het werkt.
Mijn tassen poets ik overigens ook. En die heb ik ook al lang: tussen de 6 en 8 jaar. Binnenkort neem ik er een mee naar de hakkenbar: het stikwerk in de schouderband is versleten. Even wat aan laten doen en we kunnen weer jaren verder. Zo liggen zorgvuldigheid en duurzaamheid in elkaars verlengde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten