Voor het Oostblok liep het beter af dan voor de Chinezen, helaas. Het regime probeerde toen ook al om het plein van de internationale radar te krijgen. De studenten kenden de techniek van Internet en konden zo toch in contact blijven met het buitenland. Maar dat mocht niet baten. Het regime greep genadeloos in. Tanks voor ongewapende studenten. Het regime in China wil ook nu nog de gebeurtenissen uit het geheugen wissen.
Het is onbekend hoeveel levens er verloren zijn gegaan en als het bekend is, zullen de autoriteiten dat nooit laten weten. Ze hebben relschoppers, terroristen verwijderd, meer niet. Intussen is de economie uit zijn voegen gebarsten en gaat het veel Chinezen goed. Dat is het wat de regering te bieden heeft. Een bevredigend antwoord op de roep om vrijheid en rechtvaardigheid is er niet. Maar ja, brood en spelen zijn niet altijd genoeg, zo blijkt.
De dissidenten in China hebben vandaag huisarrest en een spreekverbod of zijn uit Beijing verwijderd. Extra politie controleert het plein om te voorkomen dat er demonstraties komen. Herdenkingen zijn er wel, maar buiten China vooral. En vermoedelijk in de huizen van de nabestaanden van al die studenten die gedood zijn of verdwenen. En ook door de mensen die het overleefden en nu niet meer mogen spreken.
Vandaag herdenk ik met deze mensen mee hoe de hemelse vrede (als die hier ooit geweest is) verdween van het plein. Toen ik jaren geleden op het plein was, was het moeilijk voor te stellen dat er zoveel leed geweest was. Er waren mensen met vliegers, lange banen van vlinders en vogels. Toch het ideale symbool van vrijheid. Het was een mooi gezicht. En vandaag denk ik daaraan terug.
Wie weet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten