Vriend

Hij was al oud, 88 om precies te zijn. Hij was al een tijdje ziek en de tumor was niet operabel. Hij zou dus sterven, zoveel was wel duidelijk. En toch leek het nog zo ver weg. Hij leefde verder, sliep veel, had weinig pijn en stopte na een aantal maanden met praten over euthanasie. Langzaam sterven leek hem mooier. Dat laatste tot grote opluchting van zijn vrouw. Beiden zijn altijd voorstander van de vrije wil geweest, zij is dat nog, maar nu het voor henzelf zou gelden, leek het ineens te radicaal voor hun stijl van leven.

Op een zondagmorgen is hij toch nog plotseling overleden. Mijn lieve vriend, die zo van bloemen en vogels hield. Die graag aan de keukentafel zijn pijp stopte, want dat deed hij meer dan dat hij eigenlijk rookte. De man die tot kort voor zijn dood nog artikelen schreef over zijn onderzoek. Zijn afscheidsdienst was op een mooie zonnige middag. De zaal was vol. Jonge en oude mensen, het teken van een man die nog vol in het leven stond.

Tot mijn verrassing was het gezelschap ook internationaal. De lieve vriend, met wie ik zo gezellig urenlang aan de keukentafel had gezeten, bleek een internationaal befaamd wetenschapper. Condoleances van over de hele wereld, IJsland, Japan, India, Canada, Brazilië.... en een condoleanceregister op Internet. Hij werd me er alleen maar dierbaarder door. Dat waar hij altijd zo bescheiden over deed, was echt iets heel bijzonders. Hij was niet iemand voor poespas en status, hij was een man van de inhoud en van echte kwaliteit.

In de afgelopen jaren nam ik altijd kleine boeketjes mee voor mijn vriend en vriendin. Oasis op een klein schoteltje volgestoken met alles wat ik vinden kon in mijn tuin. Dat moest ook bij dit afscheid. Mijn tuin is nog tamelijk leeg, maar het is me gelukt. Het afscheidsboeketje voor deze bijzondere, prachtige, grappige, onderhoudende en bescheiden man.

Dag Jan!