Vanmorgen zag ik een slak in een van mijn koolrabi's kruipen. Hij had er al een behoorlijk diep gat in gegeten. Zo diep dat het geen zin meer heeft om dit knolletje te oogsten. Twee anderen zijn ook aangevreten. Met dit weer is het bijna niet meer bij te houden met de slakkenvangst. Soms vind ik wel 20 slakken op één avond. Ze gaan gezamenlijk op een schaaltje en ik breng ze een eind verderop naar een veldje met zevenblad. Ver buiten mijn tuin voor een slak. Maar toch komt er geen eind aan de slakkenvraat.
Ik vind het jammer. En soms erger ik me er aan. Maar ja, ik aarzel echt bij slakkenkorrels. Ze sterven een hongerdood heb ik begrepen. Dat kan toch ook niet. Ik laat het maar zo. Misschien moet ik vooral dingen gaan kweken die ik wel lekker vind, maar waar een slak geen omweg voor maakt. En ach, ik houd nog genoeg plezier over aan het tuinieren.
Ik heb te weinig tijd om alles in mijn tuin in de gaten te houden en het komt regelmatig voor dat het regent dat het giet als ik een keer tijd heb om de tuin in te gaan. Dus... ja... mijn tuin is een beetje wild en niet te vergelijken met prachtig onderhouden tuinen van anderen. Soms ben ik jaloers, maar meestal tevreden. Je kunt het rommelig noemen. Het zij zo.
Ik houd het hier maar op: rommelig is het nieuwe weelderig.
Update: gisteravond vond ik 26 slakken en vanmorgen 33. Het is echt een slakkenparadijs in mijn tuin. Stel je voor! 6 Slakken gezamenlijk aan de maaltijd op mijn laatste kropje sla. Alle 59 slakken hebben een andere plek gekregen: tussen het zevenblad achter mijn huis. Ik weet niet of ze zevenblad echt lekker vinden, maar goed. Ik moest vroeger ook gewoon mijn andijvie eten. Het zit niet altijd mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten