Mijn jubeljaar als 'Parisienne'. Ik wil niet alleen dingen doen die voor de hand liggen. Naar de opera in de bioscoop ... doe ik al. Kunsttentoonstellingen .... doe ik al. Filmhuis ... doe ik al. Wat ik wil dat dit een jaar van verrassingen en ontdekkingen is. Julia Cameron schrijft in haar 'The Artists way' over verdwalen en ontdekkingstochten. Dat heb ik in de afgelopen jaren een paar keer gedaan en het beviel me goed. Toch heb ik snel de neiging weer in het oude, herkenbare te vervallen. Als je dan toch tijd maakt om iets te gaan doen, is het maar beter dat je zeker weet dat het leuk is.
Dit jaar wil ik dat dus anders doen en dit was de eerste keer. In mijn stad, Groningen, is er in augustus altijd het festival Noorderzon, in het Noorderplantsoen een kronkelig park dat ooit is aangelegd toen de vestingwerken waren afgebroken. Ik ben dol op het park, vooral op het restaurant dat er in de jaren dertig is neergezet echt een monument voor het luchtige leven. Het Noordezonfestival dus. Ik heb het programma bekeken en, zoals ieder jaar, kon ik niks vinden. En toch wilde ik er heen. Ik wilde de bruis ervan. Toevallig viel mijn oog op het mysterykaartje. Je koopt een kaartje een je krijgt een willekeurige voorstelling.
Ik vroeg een vriendin mee te gaan. Het leek haar ook wel leuk. Dus ik kocht kaartjes en stond met haar om 18:30 bij de kassa. We kregen een envelop met twee kaartjes en consumptiemuntjes en we gingen op pad naar het theater. Met een bekertje rose in mijn hand, het is per slot van rekening een festival, liet ik het op me af komen.
Het was een voorstelling in het Mandarijn met Engelse boventiteling. Dat was natuurlijk al verrassend, maar het werkte prima. Ik ben boventiteling gewend van opera's. Geen probleem. Het was een heel bijzondere voorstelling. Twee mensen speelden een aantal scenes op verschillende manieren om te laten zien hoe een toon, een aanpak of je humeur tijdens een gesprek heel bepalend kan zijn voor hoe het verhaal verder gaat. Steeds was de vraag: blijven ze nu bij elkaar?
Mijn vriendin en ik waren het eens over een paar dingen. De actrice was geweldig; krachtig en met bijzonder overtuigende expressie. De opzet van het toneelstuk: een rond toneel met camera's er omheen die het spel projecteerden op het scherm boven het toneel waar ook de boventiteling was, was prachtig. De acteur vonden we niet krachtig genoeg naast de actrice en de boventiteling ging soms te snel. Daardoor was het niet altijd duidelijk wie wat zei. Maar over het geheel was ons oordeel: We hadden het nooit uitgezocht maar het was een heel bijzondere ervaring.
Dat is wat ik wil dit jaar. Verrassing, nieuwe ontdekkingen naast wat ik al mooi vind. Als een verrijking en misschien, als het een keer tegenvalt, om te weten wat ik niet wil. Ook dat is belangrijk.
Iedere avond houd ik bij hoe de dag was. Daarin volg ik de Stoïcijnen. Ik kom daar nog wel een keer op terug. Na dit toneelstuk en een fijne avond met mijn vriendin kon ik opschrijven: 'Dit was een geweldige dag!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten