Vanmorgen hoorde ik al vroeg opgewonden kinderstemmen in de straat. En het licht was anders. Toen ik wakker genoeg was om het me te realiseren, zag ik de sneeuw op de daken. Tja, mooi maar een beetje lastig. Ik wilde juist vandaag met een fiets vol spullen naar de winkel van Terre des Hommes gaan. En dat wordt nu een stuk omrijden... in de kou. Mijn route naar de winkel gaat expres door jaren dertig woonwijkjes en langs een technische school. Ik kijk graag naar oude gebouwen en houd van de sfeer, een beetje verstild en er is bijna niemand op de weg. Nu zal ik de wegen nemen die gestrooid zijn. Waar de auto's zijn en het lawaai. Het is geen ramp natuurlijk, alleen lastig.
De opwinding van de kinderen herinner ik me nog wel. De eerste gedachten bij de eerste sneeuw waren toch: Waar is de slee? Waar zijn de buurjongens voor een sneeuwballen gevecht? Gaan we het bos in? En ook: Niet teveel sneeuw op het ijs, hoop ik, want we moeten nog wel schaatsen!!! Wat een verschil!
De kinderen hebben het van me overgenomen. Ik maak warme thee en rooster rozijnenboterhammen en zit lekker op de bank binnen. Dat is genoeg. Want sneeuw blijft mooi om naar te kijken.
Wij hier jammer genoeg eigenlijk niets gehad.
BeantwoordenVerwijderenOhh, en ik vind t zo leuk en mooi om te zien.
Andere kant is het wel weer het ongemak voor de weggebruikers,maar het kind in mij sluimert altijd.
Ik word er zo blij van.
gr Hilda