Dit jaar heb ik mezelf een koffergrammofoon cadeau gegeven. Ik zag een foto van zo'n grammofoon in FLOW magazine afgelopen zomer en besloot dat het iets was om te hebben, iets dat me gelukkig zou maken. Nostalgie van de muziek die een beetje kraakt en soms wat tikt. Tegelijk is het een heel modern ding, inclusief USB toegang. Best hip eigenlijk. Ik houd er totaal niet van techniek zichtbaar is in mijn huis, dus zo'n klein koffertje is een mooi alternatief.
In de winkel van Terre kocht ik een aantal LP's (een euro per stuk) en gisteren klonk een pianoconcert van Mozart door mijn kamer. Vanavond is het Bach, een oude uitvoering van zijn wereldlijke cantates. De uitvoering is trager dan nu in de mode is en het staat me wel aan. De ontwikkeling van de muziek is veel beter te volgen.
De charme van het luisteren naar platen is groot en zo heel anders dan een CD. Alleen het opzetten al is een heel zintuigelijke ervaring: de plaat uit de hoes en dan uit het papier laten glijden en voorzichtig in je hand houden, controleren of er niet teveel stof op zit en dan op de draaitafel leggen. Met een hendel de arm met de naald ophoog halen en de naald voorzichtig boven het donkere beginstuk hangen, in de hoop dat dat goed komt en de naald er niet naast of midden in de begintonen terecht komt. Een aandachtig werkje, niet te vergelijken net de CD die je in het laatje van de speler schuift.
Ik weet niet of de grammofoon expres een nostalgisch geluid afgeeft of dat dit de platen zelf zijn. Het maakt me ook niet veel uit. Het luisteren naar de muziek van de plaat, hier en daar krakerig, tikkerig en na hooguit een half uur al weer afgelopen, is een genot.
Binnenkort neem ik mijn koffertje mee naar een vriendin. Zij was heel enthousiast over mijn nieuwe draaitafeltje en verzuchtte dat zij eigenlijk nooit meer naar haar prachtige platencollectie luisterde. Dus heb ik haar beloofd dat ik hem meeneem zodat zij eens lekker van haar platen kan genieten.
De charme van het luisteren naar platen is groot en zo heel anders dan een CD. Alleen het opzetten al is een heel zintuigelijke ervaring: de plaat uit de hoes en dan uit het papier laten glijden en voorzichtig in je hand houden, controleren of er niet teveel stof op zit en dan op de draaitafel leggen. Met een hendel de arm met de naald ophoog halen en de naald voorzichtig boven het donkere beginstuk hangen, in de hoop dat dat goed komt en de naald er niet naast of midden in de begintonen terecht komt. Een aandachtig werkje, niet te vergelijken net de CD die je in het laatje van de speler schuift.
Ik weet niet of de grammofoon expres een nostalgisch geluid afgeeft of dat dit de platen zelf zijn. Het maakt me ook niet veel uit. Het luisteren naar de muziek van de plaat, hier en daar krakerig, tikkerig en na hooguit een half uur al weer afgelopen, is een genot.
Binnenkort neem ik mijn koffertje mee naar een vriendin. Zij was heel enthousiast over mijn nieuwe draaitafeltje en verzuchtte dat zij eigenlijk nooit meer naar haar prachtige platencollectie luisterde. Dus heb ik haar beloofd dat ik hem meeneem zodat zij eens lekker van haar platen kan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten