Spirituele wintertijd

De laatste twee weken voel ik me somber. Het is niet heel heftig, ik zou niet zeggen dat ik depressief ben. Het voelt als een de onderstroom van een golf langs je voeten als je in de branding staat. Niet heel sterk, eerder zacht, maar je kunt wel je evenwicht verliezen door het zand dat wegspoelt.

Je kunt je evenwicht verliezen, maar ik weet dat ik dat niet zal doen. Ik voel een diep vertrouwen dat ik dit aan kan. Het is niet de eerste keer dat ik me zo voel. Jaren geleden, net na mijn scheiding, voelde het ook zo. Zij het dat het toen wel pijn deed. En die somberheid, die duidelijk hoorde bij de rouw om mijn huwelijk, is er nu weer. Alleen zachter en zonder duidelijke reden.

DJ
Vorige week hoorde ik op de radio een kort fragment van een DJ die vertelde dat hij zich eenzaam voelde. Het verdriet in zijn stem gaf me een onrustig en zwaar gevoel. Van een grote afstand te horen dat iemand ongelukkig is, is niet makkelijk. De presentatrice die het verhaal vertelde ging vooral in op het taboe dat hij doorbrak, gebaseerd op het idee dat je faalt als je je niet gelukkig voelt.

Voor een DJ geldt dat misschien nog. Hij zat volgens mij bij zo'n radiostation waar iedereen doorlopend vrolijk en grappig is. Veel lawaai en popmuziek. Niet mijn station. Het zal voor hem een hele stap zijn geweest, aan de luisteraars te vertellen hoe hij zich echt voelt. Hij is iedere dag in mijn goede-wensen-meditatie.

Tegenover dit verhaal van een taboe staan boekenkasten vol zelfhulpboeken en studies over depressiviteit, zijn er vele behandelingen mogelijk van analyse tot groepstherapie. Er is zoveel hulp dat ik me afvraag of we echt nog wel met een taboe te maken hebben. Ik kan me voorstellen dat hij een drempel over moest voor hij zijn verhaal kon vertellen, maar dat hoeft niet te komen door iets in de samenleving. Dat je er tegen kunt opzien iets te delen, hoeft niet aan de buitenwereld te liggen.

Ik hoop dat deze DJ iets vindt dat hem verder helpt.

Loslaten
Ik merk in mijn omgeving niets van een taboe, veel meer van compassie. De mensen aan wie ik mijn gevoelens verteld heb, zijn zorgzaam en meelevend. Het zal helpen dat ik er zelf niet van ondersteboven ben, maar het gewoon accepteer. Het idee dat je altijd blij en gelukkig zou moeten zijn, past niet in mijn levensvisie. Periodes van somberheid of ongenoegen kunnen heel nuttig zijn. Het is als een spirituele wintertijd. Alles komt even tot stilstand om over een tijdje weer te stromen.

Ik heb het sterke gevoel dat deze somberheid een boodschap heeft. Dat mijn hart me ergens op wil wijzen. Ik weet alleen nog niet wat het is en ik verzet met er niet tegen. Ik laat het gevoel bestaan, slaap veel, eet gezond en verlang weinig van mezelf.

En ik wacht af.....