Een verhaal van mijn vader

Als klein jongetje woonde mijn vader in het centrum van Den Haag. Hij vertelde ooit dat hij door een agent werd 'opgepakt' toen hij speelde bij de visbanken. Zij ouders hadden een viswinkel in de Schoolstraat, waar nu een shoarmazaak is. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het steeds moeilijker om in Den Haag aan voedsel te komen. Een broer van mijn grootvader vond een plek voor de drie oudste kinderen in Siddeburen in Groningen. Daar brachten ze de hongerwinter door.

Het middelste kind is mijn vader

Mijn vader leeft niet meer. Vandaag is het tien jaar geleden dat hij overleed. Hij sprak weinig over de tijd in Siddeburen, maar wat hij vertelde klonk idyllisch, één groot spel. We gingen later als gezin ook jaarlijks op bezoek bij zijn 'oorlogsmoeder', die we tante Hennie uit Siddeburen noemden. Hij is haar altijd trouw gebleven. 

Een paar jaar na het overlijden van mijn vader, maakte ik kennis met een aantal bestuursleden van de historische vereniging uit Siddeburen. Toen ze mijn naam hoorden, vroegen ze of ik misschien familie was van de twee jongetjes die in de oorlog hun speelkameraadjes waren geweest. Ik vertelde hen van een paar brieven die ik in zijn nalatenschap had gevonden en beloofde een artikel te schrijven voor hun historisch tijdschrift Bie 't Schild.

Om aan wat meer informatie te komen, kon ik contact zoeken met de tante en oom die met mijn vader in Siddeburen waren. Zij leven allebei nog. Een tijd geleden kreeg ik al een brief van mijn tante, waarin zij haar herinneringen vertelde. Zij stuurde ook kopieën van een paar brieven die zij in haar bezit had.

Nu ik het artikel echt wil in leveren, heb ik ook contact gezocht met mijn oom. Hij woont in al jaren in de Verenigde Staten. Binnen een paar dagen had ik antwoord: een lange mail vol herinneringen. Het eerste dat mij opviel, was de toon in zijn antwoord-mail. Precies de toon van mijn grootmoeder. Het is toch reuze leuk om te zien hoe bepaalde eigenschappen door de generaties gaan. Mijn oom is lang geleden weg gegaan. Hij spreekt nu dagelijks engels. Zijn Nederlands is ook echt het Nederlands van vroeger, de taal van mijn grootmoeder dus. Het is leuk om zo aan mijn grootmoeder herinnerd te worden. Ze was een lieve vrouw en ik was dol op haar. 

Omdat het een oorlogsverhaal is, zal het artikel wel een plaatsje krijgen in het nummer dat in het voorjaar uit komt. Meestal doen historische verenigingen dat omdat 4 en 5 mei zo ook aandacht krijgen. Ik ga het zo snel mogelijk afronden en opsturen. De redactie kan dan rustig bezien of ze het ook echt wil opnemen in het blad. Misschien moet ik er nog iets aan veranderen. Daar is dan nog voldoende tijd voor. Intussen kan ik dan verder met het volgende artikel, met de volgende wens dus.