Croissant

Hij is in de IKE*A met zijn moeder. Zij heeft een standaard ontbijtje met een paar extra pannenkoekjes. Het croissantje is voor hem, een klein mannetje van een jaar of drie. Na enig klimmen zit hij op de bank en krijgt hij zijn bordje op schoot met het croissantje dat enorm groot lijkt in zijn kleine handjes. Hij neemt een hap en lijkt te verdwijnen in het moment. Alleen hij en zijn broodje zijn er in deze wereld. De hap is groot, hij kan bij het kauwen zijn lippen niet op elkaar houden, smakt dus wat.

Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Wat een heerlijk gezicht, zo'n mannetje dat volledig op gaat in het eten van zijn ontbijt. Om hem heen zitten mensen, waaronder ikzelf, die eten en tegelijk andere dingen doen. Velen hebben hun broodje in hun ene en telefoon in hun andere hand. Ja, ik ook, want ik ben aan het werk.

Ik vraag me af wanneer we de capaciteit verliezen om op te gaan in het moment. Je ziet het kinderen wel vaker doen. Een vriend van mij stuurde een filmpje van zijn zoontje van drie die een ukelele speelt en volledig verdwijnt in zijn muziek. Zo boeiend en inspirerend.

Thich Nhat Hahn, mijn leraar in het boeddhisme, leert ons aandachtig te zijn in het moment, alleen in het hier en nu. Aan de kinderen te zien konden we het vroeger allemaal en moeten we het nu weer leren. Kleine kinderen als ons grote voorbeeld. Ik vind het bijzonder.