Bioscoop

Dit was een luxe maand, wat mij betreft: ik ging twee keer naar de bioscoop. Ik had in de H*appinez een aankondiging gezien van de film over de filosofe Hannah Ahrendt en haar verslag van het proces tegen Eichmann in Jerusalem. Haar werk staat nog op mijn verlanglijstje als studieproject. Misschien begin ik er wel aan als ik mijn studie naar de Amerikaanse revolutie heb afgerond.

Maar goed, ik vroeg mijn vriendin V. of zij zin had om samen met mij te gaan. Ze wilde wel naar de bioscoop, maar liever naar een andere film. V. speelt in een kwartet en een gezamenlijke vriend van ons, die ook in dat kwartet speelt, had haar de film A Late Quartet aangeraden. In de tussentijd heb ik mijn vriend H. gevraagd of hij met mij mee wilde. Dus zaten V. en ik woensdagavond met een wijntje in de hand naar A Late Quartet te kijken.

Ik vond de film mooi vormgegeven. De decors hadden duidelijke stijlen, passend bij de personages, weelderig bij de een, strak bij de ander en rommelige vintage in een studentenkamer. Het conflict tussen de leden van het kwartet werd goed gespeeld. Maar over het geheel bleef er weinig van de film over. Voor mij althans. Ik vond het een wat voor de hand liggend plot. Het verhaal was voor V. wel herkenbaar. Uit ervaring weet ze dat er altijd wel spanningen zijn tijdens het spel in een kwartet. Ik neem aan dat het niet van dit soort hooglopende ruzies zijn. Maar dat is ook niet perse nodig om het herkenbaar te maken.

Zondagavond was het Hannah Ahrendt de Amsterdamse Cinecity na een heerlijke Indiase maaltijd in de Korte Leidsestraat. Er stond een rij voor de deur te wachten. Dat hadden wij niet verwacht op Pinksterzondagavond. Binnengekomen zagen we dat er maar een loket was. Dan krijg je natuurlijk al snel een rij. Hoewel het druk was, kregen we goede plekken op de op een na achterster rij.

De film was een mooi tijdsbeeld en een mooi beeld van de leefomgeving van Ahrendt. Ik miste wel wat kennis over haar leven om alle personages te kunnen plaatsen. Dat is tegelijk een kritiek op de film. Ik denk dat veel mensen naar buiten zijn gekomen met het idee dat ze niet precies wisten waar het nou over ging.

Mooi was de integratie van originele beelden van het proces; Eichmann in zijn glazen kooi. Vooraf had ik me afgevraagd welke acteur Eichmann zou moeten spelen. Dit was eigenlijk een veel betere oplossing.

Het werd heel goed duidelijk hoe gevoelig het proces lag. De reactie op Ahrendts verslag van het proces was zo explosief! Velen hadden hun oordeel al geveld zonder dat ze haar artikelen gelezen had. Zoveel goed en fout, zwart en wit....

Wat moet dat moeilijk zijn geweest; een rechte rug houden in zo'n stroom van kritiek. Ze kreeg een heel aantal dreigbrieven en werd verguisd in de pers. De universiteit vroeg haar om haar colleges neer te leggen. Dierbaren keerden zich van haar af. En voormalige bewonderaars werden vijanden. Was het uit pragmatisme, of was het bij zoveel mensen een open wond?

Ik vraag me af hoe het gegaan was als zij vandaag in zo'n controverse terecht was gekomen. In ieder geval zou ze lang trending topic zijn geweest op twitter. Maar zou ze nog over straat kunnen? Zou ze vermoord zijn? De omgangsvormen leken in de film toch allemaal ingetogener dan tegenwoordig.

Genoeg stof tot nadenken. Ik denk dat ik de film zeker nog een keer op DVD zal kijken. Misschien nadat ik meer over en van haar gelezen heb. Hopelijk kan ik delen van het verhaal dan beter plaatsen.