donderdag 30 maart 2017

Kringloopvaasjes

In de afgelopen jaren heb ik steeds kleine vaasjes gekocht in kringloopwinkels. Roze, wit of bruin of iets van deze kleuren gecombineerd. Ze stammen uit verschillende periodes. Twee zijn van het wat chiquere PTMD, en andere waarschijnlijk massaproductie van de Blokker uit de jaren tachtig. Ik betaalde maximaal € 1,50, minimaal € 0,20 per stuk. 

Nu heb ik een mooie verzameling waar precies een bos tulpen in past. Het staat heel feestelijk, heel stijlvol in alle eenvoud en heel persoonlijk op mijn schoorsteenmantel. Het is iedere dag een feest om mijn kamer binnen te komen en de bloemen te zien staan.

maandag 20 maart 2017

Weemoed

Ik 'las' in de afgelopen dagen het boek De langste nacht van Otto de Kat. In de auto achter het stuur, zoals ik dat de afgelopen jaren met heel veel plezier doe. Meestal althans: soms ben ik zo gegrepen, dat ik een afslag mis of verkeerd rij. Het verhaal is door de schrijven zelf voorgelezen. Dan weet ik meteen hoe het verhaal moet klinken. Ochtend klinkt als oggend, bijvoorbeeld. Zou ik zelf nooit zo gelezen hebben.

Het is een verhaal van een vrouw in de laatste twee dagen van haar leven. De laatste twee voordat het sedatieteam langs komt om haar te helpen met sterven. Ze is 96. In flarden komt haar leven voorbij. Het levensverhaal is indrukwekkend en doorspekt met onuitgesproken pijn. Zinnen die blijven hangen: "ze had 96 jaar op deze aarde rondgelopen en er hoegenaamd niets van begrepen".
De herinneringen die zich aandienden waren precies die, die allemaal samenhingen met het deel van haar leven waarover ze nooit had willen praten. Dat deel dat was weggestopt en niet echt geaccepteerd. Dat wat te pijnlijk was en waar ze over heen was gestapt. En met haar rug er naartoe was ze doorgeleefd. Aan het einde van haar leven kwam de weemoed over het onuitgesprokene en het onomkeerbare.

Het blijft hangen in mijn hoofd. Zo ging het na de oorlog. Niet teveel bij stil staan, laten we aan het werk gaan, Nederland weer opbouwen. Vergeten, aandacht ergens anders op richten, dat is de oplossing. Ik heb het te doen met Emma, deze oude vrouw. Zo zou ik niet op mijn leven willen terug kijken als ik 96 ben en aan het einde sta. Hoogstwaarschijnlijk heb dan ook hoegenaamd niets begrepen van het leven, omdat dat bij het leven hoort. Het leven is weerbarstig, ontwikkelingen zijn weerbarstig, mensen zijn weerbarstig. Het accepteren hiervan is volgens mij de sleutel.

Wegkijken, over ervaringen heen stappen, leidt waarschijnlijk tot deze weemoed. Herinneringen zijn geduldig, gekwetste gevoelens ook. Ze blijven bij je en wachten hun kans af om je te vertellen dat ze er nog steeds zijn. En dat doen ze net zo vaak en net zo lang tot je ze welkom heet. Thich Nhat Hanh  noemt dat het wiegen van je gevoelens zoals een moeder haar kind. Ik vind het een mooi beeld en weet dat het help. Gevoel wil vooral erkend worden.

Misschien, dat is ook een gedachte die door mijn hoofd speelt, is het makkelijk voor mij. Ik verloor niemand in de oorlog, heb de dreiging en onveiligheid niet gevoeld, heb geen honger gehad, heb niet hoeven vluchten, ben niet bang geweest. Zouden sommige gevoelens te groot kunnen zijn? Thich Nhat Hanh heeft het allemaal wel meegemaakt, en dan gevolgd door een verbanning uit zijn vaderland. Hij heeft vrede gevonden. Vanuit zijn traditie, die hij mee nam naar Europa en die mij daardoor kon bereiken.

Ik ben nog geen 96, het duurt nog even. Ik hoef er hoegenaamd niets van te begrijpen, maar vrede met mijn leven.... dat lijkt me wel wat.

dinsdag 14 maart 2017

Eerste dagen in de tuin

Heerlijk weer was het afgelopen weekend!Weer dat maakt dat de tuin begint te lokken. De eerst groene blaadjes van de daslook, de eerste sprietjes bieslook, kleine narcissen, miniblaadjes lievevrouwenbedstro en onder de verhoute stelen van de citroenmelisse is het begin te zien van het nieuwe frisse blad. De roos begint uit te botten en de camelia zit vol dikke knoppen. Dat is het goede nieuws. Het minder goede nieuws is de dood van de sering en een van de clematissen. Planten hebben nu eenmaal niet het eeuwige leven. 

Aan het begin van het seizoen voel ik me altijd wat overweldigd. Er moet zoveel gebeuren! Mijn oefening van de afgelopen maanden met het werken volgens Benedictus blijkt nu heel goed te zijn geweest. Stap voor stap, binnen de tijd die je hebt, aandachtig werken en tevreden met ieder resultaat. De ervaring dat je lang niet altijd je wil aan de natuur kunt opleggen, houdt me ook bescheiden.

Ik verwijderde het mos van de paden en repareerde twee plantenrekken. Al het hout dat ik in de afgelopen maanden heb verzameld ligt gesorteerd klaar om verzaagd te worden. De bladeren uit de voortuin vonden hun nieuwe bestemming in een van de borders. Daar kan ik wel wat hummus gebruiken. De zware klei maakt het de planten niet makkelijk. Er moet nog aarde bij en dat is zwaar werk. Ieder jaar vul ik het wel iets aan en zo wordt het daar langzaam beter. De weg van de geleidelijkheid. Het is een lastig stuk schaduwtuin dat ik niet helemaal naar mijn zin heb kunnen krijgen tot nu toe. Maar ach, ik kom vast wel op een goed idee. De camelia bloeit daar geweldig. Misschien plaats ik er nog een bij.

Boven mijn erker zit een latei van wit geschilderd beton. In de vier jaar dat ik hier woon, was dat wit behoorlijk groen geworden. Mijn buurman beweerde dat je dat niet zo maar schoon kreeg. Ik moest de verf er maar af halen en dan opnieuw schilderen met betonverf. Daar had ik niet veel zin in. Toch maar proberen om de latei schoon te krijgen met wat heet water, sunsoda en een schrobborstel. En het lukte. Zonder veel moeite zelfs. Nu het blad uit de voortuin is en de latei weer wit, ziet mijn huis er weer mooi representatief uit. 

Ik ben tevreden met de start van dit nieuwe tuinjaar.

Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...