zaterdag 17 december 2016

Gekregen, gevonden, gekocht en gegeven 5

De lijst is lang, zo na maanden stilte. Ik kan niet anders dan een selectie maken. 

Gekregen
Twee keer kreeg ik een etentje van vriendinnen. Ik had afgesproken om eens lekker bij te praten. Ik doe dat graag op zondagmiddag. Zo ontspannend! Ik rekende op het delen van de rekening, maar zij dachten daar anders over. Dat is toch ook heel leuk. Ik had daarnaast nog stickertjes van AH gespaard en daarmee ging ik eten met een andere vriendin bij het restaurant hier in de buurt. Zij wilde betalen omdat ik voor de stickertjes gezorgd had. Heel fijn om te krijgen.

Een onderzoeker, die ik begeleid bij het schrijven van zijn boek, kreeg ik een zakje rode kruisbessen uit zijn tuin. Een heerlijk zondagmorgenontbijt door mijn sojayoghurt.


Gekocht
Een route langs twee kringloopwinkels leverde drie paar schoenen, twee rokken, een jurk, een hemdje, een T-shirt, een nog nieuw badpak, twee broeken en een vestje. Alles bij elkaar betaalde ik € 50,00

Soms is een koopje een mislukking. Omdat het uit het assortiment ging, kocht ik voor € 0,50 een potje guacamole. Ik heb het na één hap weggegooid. Wat een vies goedje! Het leek me wel makkelijk om zoiets in huis te hebben, maar voortaan maak ik het gewoon weer zelf.

Gegeven
Ik kocht kopjes uit de jaren zeventig in mijn eigen kringloopwinkel en deed ze cadeau aan de eigenaressen van een restaurant waar ik graag kom. Al het servies stamt uit de jaren zeventig. Nu krijg ik in zo'n kopje mijn koffie. Dat maakt het bezoek extra bijzonder. 

Een vriendin van mij zag een beeld van een fietser op een van de foto's die ik gepubliceerd had van de inrichting van de winkel. Ze vond het zo leuk dat ik voor haar gekocht heb. Een leuk cadeautje voor een paar euro. 

Gevonden heb ik niks, behalve natuurlijk takken voor de coox, maar dat komt wel weer.

dinsdag 13 december 2016

Kerstvakantie: vergezichten

Het is nog een paar dagen werken voor mijn kerstvakantie begint. Twee heerlijke weken de tijd aan mezelf. De afgelopen maanden zijn druk geweest. Soms zo druk dat ik ochtend na ochtend vlak voor het werkelijk wakker worden half dromend hoopte dat het zaterdag zou zijn.


De winkel, waar ik vrijwilliger en bestuurslid van ben, is intussen verhuisd. Dat is allemaal goed verlopen en het heeft het team van vrijwilligers hechter gemaakt. Ook melden zich weer nieuwe vrijwilligers aan. We kunnen gaan groeien. Althans dat hoop ik.


Ik had een deadline voor een boek dat op 10 december is gepresenteerd. Het hoort in een reeks die ik maak voor mijn werk. Die projecten zijn heel leuk, maar tegelijk heel intensief.

Ik kijk zo uit naar die heerlijke dagen. De kerstdagen ben ik bij familie, ook de familie uit het buitenland zal aanschuiven aan de tafel waarvoor ik nog een diner moet bedenken. Samen met mijn zus zal ik het koken voor mijn rekening nemen. Wat het allemaal gaat worden, weet ik nog niet precies. Ik denk aan een gevulde pompoen en een lauwwarme salade van peulen, haricots verts en snijbonen als hoofdgerecht. Binnenkort gaan mijn zus en ik daar eens uitgebreid over bellen.

Ik ga ook de archieven in voor mijn onderzoek naar een vrouwelijke predikant, een van de eersten van Nederland. Lekker snuffelen tussen de oude stukken: Het gymnasium in Haarlem, de universiteit van Leiden, de synode van de Lutherse kerk in Amsterdam en het Diakonessenhuis in Groningen. Ik moet maar zien hoe ver ik kom, maar ik kijk er naar uit.


Voor volgend jaar heb ik al weer een paar wensen opgeschreven:
* Een kas
* Laten stuken van de gang
* Uiteindelijk dan nu de zonnepanelen
* Een toer rondom de Dollard
* Een bezoek aan Dokkum en Kollum (als onderdeel van mijn voornemen om heel Nederland te bekijken)

Ik wil ook eens de tijd nemen om na te denken over wat er toch allemaal in de wereld gebeurd is in 2016. Is er een ruk naar rechts gaande? Waarom maken mensen zich zo druk over kleine dingen? Waarom slingert er zoveel grove taal door de samenleving? Wat moet ik daar toch allemaal van denken. Ik zal er wel een paar kopjes cappuccino voor nodig hebben om daar een beeld van te krijgen. Maar ja, ik heb de tijd.

maandag 10 oktober 2016

Terug in de herfst

Het heeft een tijdje geduurd, mijn stilte. Ik heb ervan genoten. En nu begint het weer te kriebelen. Ik heb er weer zin in om dingen te delen. Over schoonheid vooral. Over intens leven. Over aandachtigheid en over accepteren wat er is.


Deepak Chopra schreef ooit over het belang van observeren. Wat gebeurt er eigenlijk? Hoe reageer ik daar eigenlijk op? Wat kan ik daarvan leren over mijzelf en/of over een ander? En dat laatste dan zonder oordeel. Daar heb je het meest aan. Ik zie dit observeren en daarna accepteren als een mooie tegenstelling van het oordelen.


Ik houd niet van afwassen. Ik wil geen afwasmachine want ik wil zo min mogelijk afhankelijk zijn van stroom. De consequentie is dat er regelmatig afwas in mijn keuken staat. Ik wil nog een extra plank in een van de keukenkastjes doen om de afwas te kunnen wegbergen. Maar toch... er staat afwas. Dat is de observatie.


Voordat je het in de gaten hebt, heb je waarschijnlijk al lezend al geoordeeld. Of niet? Ik oordeel zelf ook regelmatig. Mopper in mezelf dat er weer afwas staat. Maar ja.... ik heb er ook geen zin in. Ik ben geen ideale huisvrouw, dat is zeker. En dat is prima zo. Misschien vind ik ook nog een mooie oplossing, wie weet.


Mijn nieuwste observatie gaat over de herfst. Ik houd van de overgang van de zomer naar de herfst. Die heel warme dagen zijn toch niet echt iets voor mij. Met uitzondering van de zwoele ochtend en de zachte avond. Maar overdag is het mij toch vaak iets te warm. En dan nu de tintelfrisse ochtenden, de verkleurende bladeren de wolkenluchten. Ik vind het geweldig.

Het lijkt ook wel alsof ik in de herfst mijn zaakjes beter onder controle heb. De warme zomer maakt me toch wat trager, denk ik. Ik ga weer eens flink poetsend door het huis, plan mijn maaltijden weer en pak de tuin aan (en dat is echt, echt nodig).
De gaskachel in één kamer gaat aan 's avonds: de eenvoud van het cottagegevoel.  Kaarsen gaan weer aan. Heerlijk. Ik geloof dat de herfst past bij mijn ideale leven. Daarom ben ik hier ook weer terug.

Om samen de winter in te gaan. Wat is jouw favoriete seizoen?
 

donderdag 21 juli 2016

Egel

Vandaag zat ik te werken in de tuin bij mijn kantoor, lekker in de schaduw en de wind. Onder een boom. En ik hoorde steeds geritsel en een soort gekrab. Een egel met jeuk, denk ik....
Je ziet het achterpootje krabbend tussen de stekels.

Bijna te mooi om waar te zijn, toch?

zaterdag 9 juli 2016

Stille tijd

De afgelopen tijd is druk geweest, ik ben veel ziek geweest en moe. Dat ik ziek werd terwijl ik vakantie had en sindsdien nog steeds niet fit ben is een signaal dat ik niet wil negeren. Het is tijd om rust te nemen. Tijd nemen om tot rust te komen en voorlopig geen plannen meer te maken.
Ik ga romans lezen, tuinieren en wandelen. Lekker uit eten, massages nemen en veel slapen. Geen hoge eisen, niets om na te jagen. Een week zal ik in retraite gaan. Daar kijk ik erg naar uit. Al met al zal ik zoeken naar een kalmere manier van leven, zodat ik niet meer in vakantieziekte terecht kom.
Het is een tijd mijn streven geweest om op woensdag en in het weekend iets te schrijven op mijn blog. Dat streven laat ik nu ook los. Als ik iets te schrijven heb, zal ik iets schrijven. Als het stil is, laat ik het zo.

Ik wens jullie allemaal een mooie zomer toe, met hopelijk zonnige dagen, fijne vakantie en ontspanning. Ik meld me wel weer eens.


woensdag 29 juni 2016

Heerlijk avondje

Wat heb ik genoten afgelopen Maandag: de opera Werther vanuit the Royal Operahouse in Londen via lifestream in de bioscoop hier in Nederland. Weer een heel andere ervaring dan naar de film of naar de opera. Het zat er ergens tussenin. Als je bij de opera zit, zie je alles vanaf dezelfde afstand. Nu waren er close-ups en in de pauzes allerlei achtergrondinformatie. Het kreeg daardoor zoveel meer kleur. De opera is gebaseerd op het boek van Goethe: Die Leiden des jungen Werthers. Het verhaal van een verliefde dichter, die uiteindelijk zelfmoord pleegt. Het boek werd meteen een hit en Goethe vestigde op 24 jarige leeftijd zijn naam als schrijver. Het effect van het boek, dat het Werther-effect wordt genoemd, was wat schokkender. Er ging een golf van zelfmoorden van jonge mannen over Europa. Goethe heeft later afstand genomen van het boek. Het maakt niet uit voor de schoonheid van de opera die Massenet geschreven heeft op basis van het verhaal.
 
Ik vind het beleven van een opera die life voor je ogen wordt opgevoerd onvergelijkelijk mooi. Dat zal ook wel zo blijven. Maar zo'n voorstelling kost een hoop geld in vergelijking met de filmversie. Ik kan vijf keer naar de biosopera voor een keer echt. Dat is nogal een verschil. De opera's die volgende jaar gepland staan zijn wel de krakers: Madam Butterfly, La Traviata en Norma. Dat wordt mooi! 

woensdag 22 juni 2016

Vakantieziekte

Ik heb een week vrij genomen. Het is tijd om bij te komen van de afgelopen tijd. De vrouw van een collega is overleden, waardoor hij zijn werk niet kon doen. Met twee andere collega's heb ik het overgenomen. Het viel precies in een ongelukkige periode omdat er allerlei belangrijke stukken moesten worden afgerond. En hij had er net een taak bij gekregen, die wij ook over hebben genomen. We hebben het uiteraard met liefde gedaan, maar het was wel veel. Nu is het weer wat rustiger, we hebben het redelijk onder controle en ik ben moe. Niet alleen hierom, overigens. Al met al werd ik vergeetachtig en zijn mijn spieren, vooral die in mijn nek heel gespannen. 

Vorige week zat ik in een café met een vriendin. Ik vertelde haar over de afgelopen tijd. 'Wanneer is je zomervakantie?', vroeg ze. En ik realiseerde me dat die pas in augustus is. Dat is echt te lang. Alleen al van het idee dat ik vakantie zou hebben, werd ik een stuk rustiger. Dat is toch grappig. En in de avonduren keek ik al uit naar de dingen die ik zou doen. Natuurlijk de tuin, maar ook langs bij een zieke vriend en lekker midden op de dag naar de bioscoop. Ik wilde vriendinnen te eten vragen en recepten uitproberen. Een boek lezen, spullen naar de stort en de kringloop. En voordat ik het wist had ik mijn vrije week volgedroomd. Heerlijk en onhandig tegelijk.

En toen begon in donderdag te hoesten, kreeg ik vrijdag keelpijn, moest ik zaterdag eerder weg uit de winkel omdat ik me zo beroerd voelde en eindigde ik zondag, maandag en dinsdag sniffend, snuitend en proestend in bed. Nu gaat het weer wat beter. Het is geen goed teken, ziek worden aan het begin van een vakantie. Ik houd het er maar op dat ik nét te laat was met het plannen van deze vrije week. En.... dat ik dat de volgende keer beter doe.

Een boek lezen heb ik in de afgelopen dagen wel kunnen doen en filmpjes kijken op You tube ook. Veel van John Olivers commentaren op de Amerikaanse samenleving en een verzameling romantische flauwekul. Nu voelt het dat het tijd is om langzaamaan en met niet al te hoge verwachtingen aan mijn vakantie te beginnen.

De foto komt van infotalia.nl

woensdag 15 juni 2016

Kopjes met betekenis

Op mijn laatste gekregen, gevonden, gekocht en gegeven blog reageerde Marie. Zij had net zo'n kannetje als ik. Het was van haar grootmoeder geweest. Er was ooit een koffiefilter bij. Voor mij worden dingen waardevoller als ik er meer van weet. Sowieso ben ik dol op weetjes. Ik woon graag in een oude stad, juist omdat er zoveel over te weten is, omdat er verhalen te vertellen zijn.

Het mooie van Marie's reactie was ook dat het kannetje zo'n belangrijke herinnering voor haar is. Het staat op haar herinneringenkastje, schrijft ze. Spullen met betekenis. We hebben ze allemaal. Ik las in de krant een tijdje geleden dat er lijst was gemaakt van spullen die mensen zouden meenemen als ze uit hun huis moesten vluchten bij brand. Verzekeringspapieren en de laptop scoorden goed, maar daarna kwamen toch te foto's, de sieraden en de dingen die emotionele waarde hadden.

Ik zou niet genoeg handen hebben als ik alles dat me herinnert aan mijn overleden familieleden mee naar buiten zou moeten nemen. Ik vraag me ook af of ik het zou doen. Ik vind het fijn dat ik de spullen heb, maar geef er niet diep om. Als ik ze zie, moet ik glimlachen. Als ik ze niet zie, is het ook goed. Het zijn fijne, maar niet noodzakelijke dingen. Ze zouden wel horen bij de laatste spullen die ik weg zou doen als ik zou ontspullen. Dat dan weer wel.

Een van die mooie herinneringen horen bij mijn mokkakopjes. In tegenstelling tot de rest van mijn servies zijn ze niet wit met zilver, maar wit met goud. Royal Fürstenberg, heel fijn, elegant porselein gouden sterretjes. Ik heb er 5. Ooit waren het er 6. Mijn moeder kreeg ze van haar vriendinnen op haar verloving in het begin van de jaren '60. Een kopje heeft ons drukke gezinsleven niet overleefd. Het zijn de kopjes waaruit we koffie leerden drinken, als we dat wilden. Op zondagmorgen na de kerkdienst, op je knieën aan de salontafel, een beetje koffie en veel melk. En dan doen alsof je het heerlijk vond.

Toen mijn moeder ziek werd, vroeg ze aan alle kinderen wat ze in ieder geval wilden hebben uit de erfenis. Ik vroeg toen om één van de kopjes. Ik dacht namelijk dat een van de anderen ook nog wel een kopje zou willen als aandenken. Dat bleek niet zo te zijn. Dus, na mijn moeders overlijden, boden bij broers en zussen me alle kopjes aan. Lief! En ik heb het natuurlijk geaccepteerd. Ik gebruik ze zelden, maar ze staan symbool voor de mooie momenten uit mijn jeugd. Ook zonder kopjes zou ik me die nog herinneren, natuurlijk. Maar met is leuker.

zaterdag 11 juni 2016

Dierentuin

Afgelopen week kreeg ik van mijn werkgever een bezoek aan de nieuwe dierentuin in Emmen met al mijn teamcollega's cadeau. Er is nu een hippere naam, Wildlife of zoiets.
Ik vond het heel mooi. Er zijn drie 'afdelingen' gekomen: een savanne / woestijnafdeling, een oerwoudafdeling en een poolafdeling. De dieren waren zoveel mogelijk in hun 'natuurlijke' omgeving. En het was echt mooi gedaan. De oude zandhuizen die ik uit Egypte ken, de hutjes gebouwd met hulp uit Afrika, een oude tempel nagebouwd voor vlinders. Wat ik ook heel mooi vond dat er veel ruimte was voor de dieren en hoe creatief dat gedaan was. De prairiehondjes konden gewoon de weg oversteken, stokstaartjes konden onder de weg door, olifanten hadden heel veel ruimte om te zwemmen. Ik denk echt dat de ontwerpers geweldig veel plezier moeten hebben gehad aan de opdracht om dit dierenpark opnieuw in te richten.
 
 
 
Het mooie was ook dat bij heel veel soorten er ook jonge dieren waren. We kregen een rondleiding waarin ons werd verteld hoe er gezorgd wordt voor het voortbestaan van de dieren. Een leeuw met vier vrouwtjes waarvan drie aan de pil en een klaar om zwanger te raken. De leeuw is alleen geïnteresseerd in het vrouwtje dat niet aan de pil is. Dat is toch boeiend. Ze zullen dat op de een of andere manier merken. Na een aantal jaren wordt het mannetje door de vrouwtjes verstoten. Dierentuinen wisselen mannetjes met elkaar uit om het fokprogramma op peil te kunnen houden. En.. de leefomstandigheden zo veel mogelijk aan te passen aan wat dieren in het wild gewend zijn.



De leefruimtes waren niet alleen groot, maar ook leuk aangelegd. De stokstaartjes hieronder op de foto hadden een ruimte die onder de weg door ging. Niet alleen kunnen zij zich genoeg bewegen, maar het is ook heel speels voor kinderen, die van de ene kant van de weg naar de andere rennen 'achter de stokpaardjes aan'.


 
De vlinders zaten in een kas waarin een oude tempel was nagebouwd. Ik vond het wel leuk, hoewel het een beetje een Walt Disney effect heeft. Dat mag ook wel hoor. Het moet voor een grote groep mensen interessant zijn. Tijdens de boottocht had ik het idee dat ik in een Indiana Jones-decor zat. Dus ach.... het is voor een deel natuurlijk gewoon vermaak, zo'n dierentuin.



De otters hebben hun leefruimte aan twee kanten van een brug. De verzorgster die hen kwam voeren hoefde maar te roepen en ze kwamen aangekrioeld. Ze sprak zo liefdevol over hen! In de ruimte voor de otters was een waterval. De verzorgster vertelde dat de otters, toen ze net aangekomen waren, er helemaal weg van waren en zich door het water naar beneden lieten voeren alsof de waterval een glijbaan was.


Een paar jaar geleden was ik in Artis. Daar was het wel wat ouderwetser dan hier in Emmen. Die dierentuin kan ook moeilijker uitbreiden omdat er inmiddels een hele woonwijk omheen ligt. Begonnen als een verlengstuk van rariteitenkabinetten, zijn dierentuinen nu veel meer wetenschappelijke instituten waar diersoorten in stand gehouden worden met daarnaast een publieksfunctie. Een tijdje geleden schreef ik over Jane Goodall. Zij zou dit volgens mij een mooie tuin vinden.



woensdag 8 juni 2016

Kersentijd

Wat is het heerlijk als de kersen weer in de winkel komen. Ik vind dat zo'n traktatie! Het is een soort fruit dat kennelijk niet van grote afstanden kan worden aangevoerd. Kersen bederven snel. Vroeger aten we thuis kersen uit een potje, nooit vers. Dat was te duur, denk ik. Maar warme kersen over roomijs was echt een luxe. Ik kan me nu zoveel kersen permitteren als ik maar wil en toch blijft het voelen als iets bijzonders. Gelukkig wel, zo blijf ik er van genieten.

In potjes
Zelf maak ik ook kersen in, maar dan in een luxere variant. Ik maak ze om ze te serveren bij etentjes. Ooit heb ik het recept uit een glossy tijdschrift gehaald. Ik zou werkelijk niet meer weten welk tijdschrift. Het recept is dus van iemand anders, ik heb het niet zelf bedacht.
Maak een saus door een halve liter Valpolicella (mag ook een Sangovese zijn, die is wat fruitiger van smaak) met 150 gram suiker, 1 vanillestokje, een paar blaadjes basilicum en wat citroenrasp aan de kook te brengen. Voeg de kersen toe (gewoon met pit) en laat koken tot alles goed heet is. Giet dan de kersen met de wijnsaus in brandschone potjes en wacht op de klik van de deksel.
Voor het serveren eerst de wijn inkoken tot een siroop. De kersen daarin verwarmen en serveren met een stukje ricotta.

Oud recept
Op de website isgeschiedenis.nl vond ik een ander recept met wijn, Krieckenmoes, een recept voor jam uit het midden van de zeventiende eeuw. Met een aanvulling, die met het gevoel geeft van een chutney. Het leuke is dat de jam gemaakt wordt met zoete wijn en dat voor het geleren het fruit zelf gebruikt wordt. Ik heb dit recept nog niet geprobeerd, maar het spreekt me wel aan.


'Om krieckemoes te maken'
Neem zwarte kersen, ongeveer 500 gram. Verwijder de steeltjes was de kersen in een vergiet. Verwijder vervolgens de pitten. Doe de kersen in een pannetje en voeg ongeveer 300 ml. zoete witte wijn toe. De kersen hoeven niet ondergedompeld te zijn.
Zorg ervoor dat er niet teveel wijn wordt toegevoegd, anders kan het niet indikken. Breng de wijn langzaam aan de kook en laat ongeveer een half uur zachtjes koken. Schep de kersen uit de pan en druk ze door een zeef of passe-vite. Verwijder de velletjes die overblijven.
Schep de moes terug in de pan met warme wijn en breng het mengsel opnieuw zachtjes aan de kook. Voeg schepje voor schepje suiker tot de moes van kersen een zoetheid bereikt die u bevalt. Blijf ondertussen goed roeren.
Laat langzaam inkoken tot er een dun, stroperig mengsel ontstaat. Giet het mengsel in een potje of kommetje en laat afkoelen. Roer ondertussen af en toe nog eens goed door het mengsel. Hiermee wordt klonteren voorkomen en koelt het mengsel beter en gelijkmatiger af.

De 'chutney'
Onze smaak is behoorlijk veranderd door de eeuwen heen. In de 17e was het heel gewoon om eten te serveren dat bol stond van verschillende smaken. Dit is de krieckemoes 'het Herte meer verserckt'
Volg het jamrecept op tot de suiker toe moet worden gevoegd. Voeg dan aan 500 gram moes 7 gram kaneelpoeder en 7 gram nootmuskaatpoeder toe. Daarnaast nog 3,5 gram gember en 3,5 gram galigaan. Van kruidnagel, foelie en paradijskruid moet er 1,75 gram in de moes. Goed roeren en daarna suiker naar smaak toevoegen.

Het paradijskruid is te koop in Surinaamse toko's als paradijskorrels. Ze lijken op peperkorrels maar smaken heel anders, zegt de site. Galigaan is waarschijnlijk de oude schrijfwijze van Gailgaan, Galanga, is een wortel afkomstig uit Laos. Het is een wortel die waarschijnlijk te koop is in Aziatische toko’s.
De jam ga ik zeker proberen. En misschien wel een klein potje chutney om mijn hart te versterken. Ik denk niet dat ik daarvoor op zoek ga naar paradijskruid en galigaan, overigens. Dat wordt een heel gedoe voor iets waarvan ik niet eens weet of het gaan smaken.

De foto van het stilleven komt van een andere site. Links onderin is de naam van de site te zien. Ik vond geen opmerking op de site dat ik de foto niet kon gebruiken.

zaterdag 4 juni 2016

Gekregen, gevonden, gekocht en gegeven IV

Een tijdje geleden schreef ik al dat ik over ben gestapt op de 4G's. Ik schrijf op deze blog over genieten van het leven en geven hoort daar voor mij onlosmakelijk bij. Net als alle dingen die ik bij elkaar snuffel door de tijd heen.

Gekregen.
Dingen die in de kringloopwinkel niet verkocht worden, komen op de tafel voor een andere kringloop. Zoals ik eerder al schreef, mogen wij daar tussen zoeken naar dingen van onze gading. Ik vond een glazen pot met een kurken deksel. Prima voor gedroogde blaadjes die ik gebruik om thee van te maken: Lievevrouwenbedstro en citroenmelisse.

Behalve de spullen voor de andere kringloop zijn er ook de dozen voor de fanfare. Daar gaan de boeken in die niet verkocht worden of die niet mooi genoeg zijn voor in de winkel. Ik vond twee boeken naar mijn zin: Adriaan van Dis - Een Barbaar in China en John Steinbeck - Op reis met Charley. De boeken zijn allebei oud, maar de inhoud is nog prima. Als ik ze gelezen heb, laat ik het achter voor iemand anders of geef ik ze weg. Ik stuurde mijn ex-man al een fotootje van het boek van Steinbeck. Als ik het uit heb, wil hij het graag lezen. Hij is een groot fan van reisverhalen.
Zo wordt het ook weer een cadeautje.


 
Ik nam ook nog een klein bruin theepotje (melkkannetje?) mee van de kringlooptafel. Het doet het prachtig als ontbijt theepotje bij een kopje dat ik een aantal jaren geleden mee nam uit Japan. Dat kopje was altijd een eenling in mijn wit-met-zilver-verzameling. Het stond nergens anders bij, maar nu is het een mooi nieuw geheel.
Ik moet deze keer ook 'teruggegeven' aan de lijst toevoegen. Ik dacht dat ik een juicer meenam van de kringlooptafel, maar het bleek een icecrusher. Snapt iemand dat je een icecrusher nodig hebt? Ik vond het wat ingewikkeld.

Gevonden
Daslook bloeide de laatste weken overal. Ik weet dat het beschermde planten zijn, maar krijg de indruk dat de wet wat achter loopt bij de natuur. Ik zag grote velden daslook in diverse parken. Daar heb ik wel iets van geplukt. Verder heb ik het gelukkig in mijn tuin staan. Niet iedereen zou daar blij mee zijn, maar ik wel. De plant vermeerdert behoorlijk. Voor mij is dat prima omdat ik er van eet. Voor anderen zal het minder zijn, omdat het andere planten weg kan drukken. Ik heb een paar kleine potten ingemaakt en olie gemaakt van de bloemen. Een vriendin van mij kreeg de olie van me cadeau in een beugelflesje. Ik liet er één bloem in zakken. Het zag er leuk uit.

Toen ik 's avonds van mijn auto naar mijn huis liep, zag ik een rieten rek tegen de heg van de buren een paar huizen verder staan. Er was een briefje opgeplakt: gratis. Toen heb ik het maar meegenomen. Ik weet nog niet wat ik er mee ga doen, maar het voelt dat ik het kan gebruiken. Misschien leg ik het als een soort ondergrond onder de nieuwe kompostvaten? Of over de grond in de winter? Of gebruik ik de losse stootjes gewoon om mijn Coox mee te starten.

Over de coox gesproken, natuurlijk verzamelde ik weer een hoop takken. Dat is een doorgaand proces om te zorgen dat ik lekker buiten kan blijven koken.

 

Gekocht
€1,80 : Een linnen broek en een blauw geruit bloesje. Ik had nog iets over van de kerstcadeaubon van Terre. Vandaar dat het bijna niks was.
Heel veel planten voor de tuin en deze keer eens niet zuinig geweest, maar genoten van de hoeveelheid. Ze gaan nu stuk voor stuk de grond in. En ik grijp de gelegenheid aan om tuinaarde door mijn kleigrond te scheppen. Dat hoor dan weer bij mijn doelen als ik vijftig ben.
Verder kocht ik twee flessen glühwein voor 0,75 per stuk. Ik heb iets met glühwein en dit jaar kan ik het in mijn dutch oven boven houtvuur verwarmen. Als ik tegen die tijd het vuur onder controle heb tenminste. En iedere consuminderaar weet: je kunt het beste buiten het seizoen kopen.

Gegeven
Eerlijk gezegd vind ik dit het leukste cadeautje dat ik in tijden gegeven heb. Een collega die wij allemaal erg waarderen ging met pensioen. Hij was projectleider voor diverse projecten en deed dat altijd heel goed. We kochten een mooi schrift met harde kaft voor hem en schreven zijn laatste project. Op de eerste 50 pagina's kreeg hij in totaal 25 vragen en opdrachten en ruimte om daarvan verslag te doen. Tussen pagina 51 en 52 lag een envelop met postzegel er op. De laatste opdracht was om ons een brief te sturen over zijn ervaringen.
Een paar voorbeelden van wat er in stond.
  • Noem 5 elementen van een geweldig pensioen
  • Tip:Stel een kleinkinderendag in en beschrijf hier de eerste dag
  • Beschrijf hier je mooiste jeugdherinnering
  • Waar wil je altijd nog naar toe? Waarom? Wanneer ga je?
  • Uitdaging: schrijf op deze pagina een gedicht.
  • Tip: kies een goede fles wijn, ga ervoor zitten op deze te proeven en beschrijf de smaak. Advies nodig? bel 06... (het telefoonnummer van de betreffende collega)
Ik las de opdrachten voor aan een andere collega en zij zei: "het lijkt wel een oefenboek mindfulness." Dat vond ik wel een leuk compliment. De collega die afscheid nam is onze uitdaging aangegaan. Ik ben benieuwd wanneer we de brief ontvangen.

Een ander cadeau was een klein beeldje van een gans. Ik kocht het bij Terre des Hommes. Een restauranthouder bij mij in de buurt verzamelt gansjes. Dus, toen ik daar onlangs ging eten, nam ik het als een cadeautje voor hem mee. Hij was erg verrast en toen hij mij mijn lievelingswijn kwam brengen, was het eerste glas van de zaak. Omdat hij het zo leuk vond.








woensdag 1 juni 2016

Dutch oven

Ik schreef een paar weken geleden over mijn plannen. De aanschaf van de driepoot en de dutch oven was daar een onderdeel van. Vorige week vrijdag kwam de bestelling binnen. Ik was echt net thuis van een vergadering. Wat een heerlijk begin van het weekend. Een dutch oven is een zware gietijzeren pan op kleine pootjes met een zware deksel. Je kunt de pan boven vuur hangen, maar ook gewoon in vuur zetten. Als je dan kooltjes op de deksel legt, heb je een oven. Je schijnt er zelfs brood in te kunnen bakken. Maar zo ver ben ik nog niet. Zaterdag was ik de hele dag weg, maar zondag had ik tijd om mijn nieuwe speelgoed uit te proberen. Zondag is mijn vastendag geworden, althans als dat lukt. Ik maakte dus een groentesoep: tomaten, het laatste stukje bloemkool, een ui, blaadjes uit de tuin, provençaalse kruiden en een restje champignons. Groetensoep is sowieso ideaal als er nog restjes zijn. Het koken ging prima. Het water was heel snel heet in de gietijzeren pan en de soep smaakte prima.
Ik denk dat ik er wel mee moet leren spelen: je kunt de hitte namelijk niet echt beïnvloeden.


Ik had wel wat problemen met het vuur. Het duurde lang voordat het heet genoeg was. De laatste tijd heb ik zoveel op de Coox gekookt, dat het oudste hout wel zo'n beetje op is. Wat ik nu heb, is niet echt kurkdroog en dat merk ik bij het stoken. Tja, wat te doen? Hout kopen? Het is nou juist de sport om losse takken op te rapen en te gebruiken. Vorig jaar dacht ik echt dat ik een prima voorraad had. Maar ja, de ervaring leert anders. Ik had zoveel rook in mijn gezicht gehad, dat ik 's avonds het gevoel had dat ik een dikke sigaar gerookt had.

Er is dus nog het een en ander uit te vinden en dat houdt het leuk in mijn 'cottage'. En in de tussentijd geniet ik geweldig. Als je goed kijkt naar de onderste foto, ze je de confetti van kastanjebloesem op het pad liggen. Alsof er een bruiloft in mijn tuin geweest is.  
 
 

woensdag 25 mei 2016

Cadeautjes geven

Toen ik onlangs zat te schrijven aan mijn gekregen, gevonden en gekochtblog nummer 4, bedacht ik dat er nog een g bij moest: gegeven. Het komt er sowieso al in voor. Dingen die ik doorgeef of cadeautjes die ik gekocht heb in kringloopwinkels om mensen in mijn omgeving mee te verrassen. Vanaf nu worden die blogjes dus 4G blogs. Nu wil ik eerst even de achterstand in halen. Dingen geven is heerlijk. Ik zie iets in een winkel liggen of vind een mooi recept, dat ik beslist voor iemand moet maken. De voorpret is al geweldig leuk en dan natuurlijk het plezier van het geven zelf. Het hoort echt thuis is de rij G's.

In april ging ik op bezoek bij mijn nichtje in Engeland. Nichtje in dit geval is een vrouw van 27. Ik vroeg haar of ik nog iets voor haar mee kon nemen. "Alles wat ik nodig heb, heb ik hier", schreef ze terug. Daarom bedacht ik zelf iets. Ik kocht een klein picknickmandje, drie potjes en een klein linnen theedoekje. In een van de potjes maakte ik een regenboogkaars, in het tweede potje ging een bietenchutney die ik wel vaker maak, en die zij heel lekker vindt. En in het derde potje deed ik een pesto van eeuwige moes en wilde knoflook. Het mandje was wel wat lastig te vervoeren, moet ik zeggen. Volgende keer misschien gewoon maar een boek? Ach, ze was er blij mee en toen ik weer thuis was kreeg ik een berichtje van haar dat haar vrienden het recept wilden hebben van 'that delicious green stuff'. Dat is toch ook wel weer heel erg leuk.

Voor een vriendin van mij maakte ik ook een pesto en een regenboogkaars. Deze keer in potjes die ik in mijn studententijd nog bij elkaar spaarde bij het Britse gezin waar ik schoonmaakte van de Chivers marmelade. Ik heb geprobeerd de pesto in te maken, weet niet of het helemaal gelukt is. Ik heb haar gewaarschuwd! Tot nu toe nog geen klachten gehoord.

Mijn broer en zijn vrouw zijn fervente wandelaars. In de winkel waar ik vrijwilliger ben, vond ik een boek van Frederik van Eeden, Botanische wandelingen. Ik had het al een tijd voor hem in huis. En dit jaar moest ik toevallig vlak voor zijn verjaardag bij hem in de buurt zijn. Ik kondigde mezelf aan, en kon blijven eten. Aan tafel vertelde ik hem dat hij jarig was. Speciaal voor mij een paar dagen eerder. Hij houdt er wal van om verrast te worden. De volgende dag stuurde hij me een paar citaten uit het boek via Whatsapp. Frederik van Eeden kan nog wel wat overdrijven en de oude taal maakt dat alleen nog maar bombastischer. Hij vond het leuk.

Een vriend van mij is een bedrijf begonnen als kok. Hij kookt voor festivals. Zo nu en dan verschijnen er foto's van hem om face*bo*ok in vol koksornaat. Voor hem staan dan heerlijke gerechten en hij ziet er erg gelukkig uit. In een bak met afgeprijsde boeken vond ik een boek over een kok die ontslagen was uit een restaurant en daarna voor zichzelf begon. Ik heb het voor hem gekocht. In juni zien we elkaar, dan neem ik het voor hem mee.

Dat is de stand tot nu toe....


maandag 23 mei 2016

Bloemkool en komkommer

Zondag kocht ik een bloemkool ter grootte van een basketbal bij de supermarkt. Er zat nog wel 'wat' blad om, maar het leek me een prima aankoop. Toen ik thuis de eerste bladeren begon weg te halen, werd dit even anders. Ik bleef maar snijden. Uiteindelijk hield ik een kooltje over dat niet groter was dan een handbal. Dat was wel wat klein voor bijna 3,00. Weet iemand me te vertellen waarom bloemkolen in verhouding zo duur zijn?
Maar goed, ik moet het doen met wat ik heb. De lelijkste, buitenste bladeren zijn op de composthoop gegaan. De binnenste bladeren zagen er zo mooi uit en smaakten genoeg naar bloemkool om er soep van de maken.

Ik kookte een liter water op mijn Coox, deed de bladeren er in stukjes bij met een ui en een bouillonblokje. Ik liet het even doorkoken en haalde de pan toen van het vuur. Terwijl ik linzen kookte, konden de bladeren verder garen en deed ik er een stuk gorgonzola bij. Nadat de linzen klaar waren, zette ik de soep nog even terug om de kaas echt te laten smelten. Daarna kookte ik nog een liter water voor in de thermoskan. Prettig om thee en koffie mee te zetten. Het was intussen gaan regenen, dus haalde ik de grote takken uit het vuur en doofde ze in wat water. De deksel ging op de coox en ik liet het vuur langzaam doven.

In de keuken pureerde ik de soep met de staafmixer tot een heerlijk zacht mengsel.  Soep van bloemkoolblad kan ik iedereen aanraden. Ik moest maandag op mijn werk blijven vanwege een avond afspraak. Een thermoskan met soep en een lekker stokbroodje werden mijn heerlijke avondeten. Ik heb op mijn werk een magnetron, dus ik kon de soep nog snel even opwarmen.
De echte bloemkool gaat maandag in een curry.


Komkommer
En dan heb ik nog een ander recept om te delen. Het is één van mijn recepten voor de dagen waarop ik vast, maar het is ook heel lekker als een verfrissend zomerdrankje.

  • Een halve komkommer
  • 300 Ml karnemelk
  • Een bosje dille
  • Zout
  • Peper
  • Citroensap
  • Tabasco

De komkommer en takjes dille in stukken door de karnemelk doen. Dan zout, peper, een klein scheutje citroensap en tabasco toevoegen. De citroensap ondersteunt de smaak van de dille en de tabasco maakt dat het drankje een heel klein beetje een scherpe nasmaak heeft. Zet de staafmixer in het mengsel en je hebt een heerlijk fris drankje. Ik bewaarde een flesje van een smoothie die ik ooit op het station kocht. Precies een goed flesje om voortaan mijn eigen smoothie in mee te nemen als ik op reis ga.

zaterdag 21 mei 2016

Plannen volgens Scott en Helen

De Nearings zijn al vaker langs gekomen hier op mijn blog. Het waren inspirerende mensen die een heel eigen leven opbouwden. In hun boek Tevreden leven beginnen ze met uit te leggen welke doelstellingen ze in hun leven hadden. Zelfvoorzienend zijn, niet meer geld verdienen dan ze nodig hadden, zelf huizen bouwen. In tien punten in het eerste hoofdstuk werkten ze dat uit. Lange verhalen over bouwmethodes, rotsblokken verzamelen en het zoeken naar een steengroeve maken deel uit van deze lijst. Hoewel ik niet van plan ben om iets te bouwen of zo drastisch mijn leven te veranderen, zijn deze punten voor mij wel een inspiratie.

Wie een willekeurig verbeter-jezelf-boek open slaat, komt vanzelf een hoofdstuk tegen over doelen stellen. Daarbij is een doel een wens of een droom met een plan erbij.

De afgelopen maanden heb ik steeds even de tijd genomen om na te denken over míjn plan of beter mijn doelen. Ik heb gekozen om plannen te maken tot ik vijftig ben. Nog een paar jaar de tijd. Ik heb een verdeling gemaakt in praktische doelen en meer spirituele doelen. Het meerjarenplan kan weer opgedeeld worden in jarenplannen, jaarplannen in kwartaalplannen, kwartaalplannen in maandplannen en dat weer naar stappen per dag. Het houdt me scherp en tegelijk word ik er soms kriebelig van. Het is duidelijk dat je er een balans in moet zien te vinden.

Het verschil met Scott en Helen, in ieder geval op dit moment, is dat ik 40 uur per week werk. Mijn doelen hebben daar niet zo heel veel mee te maken. Behalve dan dat ik op mijn vijftigste minder wil gaan werken, tegen die tijd zo ecologisch mogelijk wil leven, me meer met vrijwilligerswerk wil bezig houden en met het organiseren van luchtige op-het-leven middagen. Scott en Helen hadden ieder uur van de dag om te werken aan de realisatie van hun doelen. Mijn lat moet dus iets lager liggen.

De stappen die ik in ieder geval dit jaar wil zetten zijn:
  • Het aflossen van mijn hypotheek, er moet elke maand ruim 1000 euro naar de spaarrekening om de 10% bij elkaar te sparen. Tot nu toe gaat dat goed. Ik heb mijn vakantiegeld deze maand grotendeels doorgeschoven.
  • De zonnepanelen. Daar heb ik al meer over geschreven. Ik heb net mijn gas en lichtgegevens doorgegeven aan de leverancier. Ik kan dus nu mijn jaarverbruik weer verrekenen naar de zonnepanelen.
  • Het verbeteren van de grond in mijn tuin, zodat ik er steeds meer groenten in kan kweken. Daarvoor komen de compostvaten. Ik moet even wachten omdat de twee gekoppelde vaten die ik hebben wil op dit moment niet leverbaar zijn. Ik heb me voorgenomen dat ik ieder jaar zorg voor een kuub extra grond in mijn tuin. Dat is echt wel nodig met die zware klei. Het grote scheppen heb ik gepland voor het najaar. Nu is het vooral de zorg voor alle planten en de groenten in de tuin.
  • Veel naar de kringloop en het grofvuil brengen, zodat er ruimte komt in mijn schuurtje. Op termijn wil ik dat afbreken en vervangen door een kas. Dat lijkt me echt geweldig. Er is een prachtige kas te koop bij de Wiltfang, maar die kost nogal wat. Niet alleen in aanschaf maar ook in onderhoud. Het is namelijk een houten kas. Wel heel prachtig. Voorlopig droom ik nog even.
  • Meer zicht krijgen op mijn financiën, zodat ik ook echt met een gerust hart minder kan gaan werken. Daarvoor leen ik boeken uit de bieb. En als ik vragen heb probeer ik via mensen die ik ken aan antwoorden te komen. Het ziet er, voor zover ik het nu kan zien, best heel aardig uit....
  • Een aantal nieuwe recepten proberen die me meer zelfvoorzienend maken. Dit combineer ik met het leren eten uit de natuur. Vorig jaar ontdekte ik een Zavelzwam, dit jaar heb ik meer gedaan met Daslook. Ik heb dat overigens in mijn tuin. Vorig jaar plantte ik Lievevrouwenbedstro. Dat bloeit nu heerlijk wit. De rest van het jaar kan ik er thee van zetten. Ook voor huidverzorging wil ik meer zelf maken. Daar puzzel ik nog op.
Zo een paar voorbeelden van kleine stappen voor een groter doel. Ik heb de balans nog niet gevonden. Soms wil ik echt even een week niks met mijn eigen doelen te maken hebben. Tja.... dan laat ik het maar even. Hoe doen jullie dat?



       

      woensdag 18 mei 2016

      Genieten van mijn werk

      Ik werk in de geschiedenis. Vandaag had ik een studie-uitje samen met een van mijn vrijwilligers. We bezochten een oude toren, die we willen beschrijven in een informatiebrochure over de torens en de klokken in de gemeente. Twee weken geleden hadden we een middag onderzoek gedaan in de kerkarchieven om te kijken of er iets te vinden was over de bouw in de negentiende eeuw. Dat viel tegen. De hoge heren uit die tijd hebben niet de moeite genomen om op te schrijven hoe ze de toren hebben gebouwd! Toch jammer, want nu moet de toren het verhaal vertellen.

      In de kleinere dorpen is er vaak een beheerder, bij wie je de sleutel van de toren kunt halen als je hem wilt beklimmen. Mijn vrijwilliger en ik waren verrast over het vertrouwen en vonden het tegelijk heel leuk. We konden gewoon de sleutel meenemen en samen de toren op. Zij heeft wat hoogtevrees, dus het was een kleine uitdaging. Het was geweldig om het oude gebouw te bekijken. Die doorleefde, oude balken, de grote klok, die in 1949 werd opgehangen omdat de Bezetter de oude klok had meegenomen. Het naambord van de oude toren hing er nog en we konden naar buiten om over het landschap te kijken. En dat is nu prachtig met de koolzaadvelden.

      We hadden meer vragen dan antwoorden toen we weer beneden waren, maar vonden het tegelijk een geweldige ervaring. Het is een heel mooie toren waarvoor Italiaanse architectuur als uitgangspunt is genomen. De oude bomen bij de toren maken het beeld compleet, met een oude begraafplaats en de kerk, die nog 13e eeuwse muren heeft.

      Ik reed naar huis met het gevoel dat ik toch wel heel veel geluk gehad heb met zulk werk. Genieten van mooie oude gebouwen samen met een van mijn vrijwilligers. Zij is geweldig in haar werk. Ik kan echt op haar bouwen, dus ik nodig haar graag uit om met me mee te gaan. Er zijn nog wel een paar torens.....

      zaterdag 14 mei 2016

      Jane's hoop

      De afgelopen weken heb ik in kleine etappes het boek Hoop voor dier en wereld gelezen van Jane Goodall. Ik vind Jane een van de mooiste, boeiendste en meest inspirerende vrouwen (en mensen) ter wereld. Het boek gaat van verhaal naar verhaal over dieren die gered worden door mensen die dag en nacht voor ze klaar staan. Ik was verwonderd. Mensen leven wekenlang in oerwouden, overnachten bij de dieren, geven vakanties op en leren leven met het verdriet van het verlies van jonge dieren. In één geval leerde een van de verzorgers zelfs de paringsdans van een bedreigde vogel, om een vrouwtje over te halen te paren, zodat er jonge dieren zouden komen.

      Tijdens het lezen vroeg ik me af wat de reden kan zijn voor mensen om zo ver te gaan. Bijvoorbeeld bij een tor: de Amerikaanse doodgraver. Waarom gaan mensen zo ver om een tor te redden? Hoewel alle mensen in dit boek gepassioneerde dierenliefhebbens zijn, is dit een duidelijk geval. Doodgravers leggen hun eitjes in kadavers en zorgen zo dat ze worden opgeruimd, lees opgegeten. Ze verstoppen het kadaver onder de grond. Het zijn dus heel nette dieren. Als zij dat niet doen, komen er vliegen en mieren in grote kolonnes op het kadaver af, met alle overlast die dat brengt.

      Wat ik ook heb geleerd van het boek is hoe maatregelen, die ons maar heel klein lijken en die wij nemen als mensen voor ons eigen comfort, grote gevolgen kunnen hebben voor de natuur. Soms gebeurt het onbedoeld. Ratten, die meekomen op een schip en op een eiland van boord gaan, kunnen enorme schade aanrichten in de natuur. Geiten, die door kolonisten werden meegenomen, konden een bedreiging zijn voor de dieren en planten op een eiland. Soms moeten natuurbeschermers dieren uitroeien om een ecosysteem weer in balans te brengen. Dat lijkt wel wat tegenstrijdig.

      Dat is het woord dat op de achtergrond van het hele boek aanwezig is: ecosysteem. Jane legt het niet overal uit. Wat kan het gevolg zijn voor de wereld als de reuzenpanda uitsterft? Ik weet het niet. We missen de Dodo toch ook niet echt? Misschien is niet altijd schadelijk voor de wereld als een soort uitsterft, is het alleen jammer en heeft het een signaalfunctie voor ons. De reuzenpanda is in de problemen gekomen omdat er onvoldoende voedsel was. Panda's eten een bijzonder soort bamboe. Doordat in China steeds mee landbouwgrond nodig is, verdwijnen de bamboebossen, en wordt de groep Panda's steeds kleiner. Wie weet zijn er nog mee dieren bedreigd die de bamboebossen nodig hebben en uiteindelijk krijgen mensen daar toch mee te maken.

      Er schijnen met grote regelmaat dieren uit te sterven. Of we denken dat het zo is..... Een onderdeel van het boek gaat over dieren die toch nog bleken te leven, hoewel alle biologen dachten dat ze uitgestorven waren. Die dieren waren blijkbaar slimmer dan de biologen dachten. En vastbesloten om in leven te blijven. Dat waren mooie verhalen om te lezen, hoopvol.

      Mensen die dieren willen redden, uitgestorven soorten die er toch nog blijken te zijn en dan ook nog de soorten die nog gevonden worden of na twee eeuwen voor het eerst weer worden gezien. De natuur is sterk. Geen reden om er slordig mee te zijn, want de mens is een schadelijke diersoort. Ik moet dit echt laten bezinken... Mijn gedrag kan een onbedoeld gevolg hebben. Omdat ik niet beter weet... De schippers wisten ook niet wat er zou gebeuren met de ratten die hun ruimen verlieten. Tja...

      Jane vertelt nog over het redden van een plant: de monsterpalm van Madagskar. Ze schrijft dat ze de bloei van deze plant nooit te zien zal krijgen omdat deze maar eens in de 50 jaar bloeit. Dat maakte indruk. Er zijn mensen die zich met hart en ziel inzetten voor dat wat ze nooit te zien zullen krijgen. Die tegenslagen doorstaan en met vallen en opstaan door blijven gaan. Natuurlijk kan het nieuws dat de plant is gered al geweldig zijn als nalatenschap voor volgende generaties, en toch blijft dit hangen in mijn hoofd.

      De gedrevenheid is zo inspirerend. Jane Goodall is nu in de tachtig en reist nog steeds over de wereld om mensen te overtuigen dat we voorzichtiger moeten zijn met de natuur. Fascinerend, zo'n vrouw en zo'n verhaal.

      woensdag 11 mei 2016

      Schoonheid in de buurt

      Stadwandelingen: middeleeuws Armsterdam, kerken in Maastricht of hofjestocht in Utrecht. En wat dacht je van een koninklijke wandeling door Londen, een bierwandeling door Gent, een Carravagio tocht in Rome of lopen door het Parijs van Chanel? Ik noem maar een paar wandelingen, zo uit mijn hoofd, waarvan in denk dat ze vast wel bestaan. Het wordt er ook weer de tijd voor. Zeker op deze stralende dagen. Ik houd meer van cultuur dan van natuur als ik er op uit wil. Dus een stadswandeling vind ik heerlijk.

      Ik ben ervan overtuigd dat al die wandelingen met boeiende thema's geweldig zijn en ongetwijfeld langs leuke terrasjes of winkeltjes leiden. Als ik in de buurt ben, zal ik er zeker een doen want er is vast veel schoonheid te zien onderweg. Maar die is er ook heel dichtbij en daar vergeten we vaak naar te kijken. Dit was een tip van een zogenaamde wandelcoach: kijk eens rond in je eigen buurt.

      Ik maakte daarom een wandeling door mijn wijk. Het is een prachtige wijk uit het begin van de vorige eeuw. Mooie hoekjes, metselwerk, glas in lood. Er is zo veel te zien. Ik ging verder door het park, lunchte daar met een heerlijk broodje gegrilde groente (tot mijn verrassing was het maar een half uur lopen!) en vond zigzaggend mijn weg naar huis.

      Ik sprak een man die net zijn huis uit kwam lopen met twee honden. Hij woont in een oude fietsenfabriek uit 1894. Naast zijn huis is een restaurant in de oude smederij, waarin de fietsenfabrikant was begonnen als wagenmaker. De fabriek groeide zo hard, vertelde de bewoner, dat er al snel een nieuwe pand moest worden gebouwd buiten de stad. Dat pand staat er niet meer overigens, daar staan nu appartementen. De oude fabriek stond een tijdje leeg en werd daarna als woonruimte in gebruik genomen. Hij woont er al jaren met plezier. We verwonderen ons samen over het prachtige metselwerk. En dat voor een fabriekspand! Tegenwoordig is dat toch wel anders. Dat zag ik onlangs nog ontstaan, toen een nieuw winkelpand werd gebouwd: een constructie van metaal met golfplaten er tegenaan. Veel meer is het niet. Snel gebouwd en net zo snel weer afgebroken. In zo'n pand zal nooit iemand willen wonen als de fabriek moet verhuizen. Te lelijk om naar te kijken.


      Ik ontdek nog een hofje dat ik nooit eerder heb gezien en een gasthuis uit de 17e eeuw. Het is gesticht door een rijke juffer. Zes kamers zijn het voor oudere vrouwen van onbesproken gedrag. Ik bedenk dat deze oudere vrouwen dan echt arm zullen zijn geweest, als ze geen weduwe waren. Veel mogelijkheden om geld te verdienen waren er niet. En vrouwen kregen (net als nu) vaak minder betaald dan mannen. Voor vrouwen was dan prostitutie een laatste middel van overleven. Maar dan ben je dus niet onbesproken meer. De wandeling roept wel wat mijmeringen op. Op de plaquette op de muur lees ik dat nazaten uit de familie nog steeds in het bestuur zitten van het gasthuis. Dat is toch bijzonder! Ik geniet van zulke oude dingen om me heen. Niet alleen de huizen, de bomen, de hofjes of het straatbeeld maakt te wandeling zo aantrekkelijk. Het zijn ook de verhalen die ik onderweg tegenkom, de ouderdom en de gedachte dat generatie na generatie hier gewoond en geleefd hebben in alle mogelijke omstandigheden. En dat het in mijn eigen stad is, maakt het alleen nog maar mooier. Ik ga dit zeker vaker doen en ik kan het iedereen aanraden.
      Heeft iemand nog een tip?



      zaterdag 7 mei 2016

      De winkel inrichten

      Vandaag had ik weer een heerlijke dag. Wakker worden met de zon en vogelgezang. Lekker een kopje thee op bed en dan de tuin in. Beetje de planten sproeien, wat nieuwe dingen zaaien en daslook knippen om in te maken. Allemaal in de zon. Rond het middaguur was er een schaaltje aardbeien met cottage cheese, want het is opnieuw een vastendag. En toen was het tijd om naar de winkel te gaan.

      
      Het is altijd weer een verrassing wat er te vinden is in de schuur, na twee weken 'inbreng', zoals we dat noemen. Ik zeg altijd dat ik ga schatgraven, en zo voelt het ook echt. Deze week waren er veel antieke, of in ieder geval oude dingen. We hebben een soort lopende band ontwikkeld. Ik verzamel alle spullen die ik in de winkel wil hebben en zet ze in de keuken. Daar wast iemand anders alles af en zet het op tafel in het kantoor. Ik prijs het dan, vaak in onderling overleg en zet het in de winkel. Dat doe ik dan op kleur, materiaal of thema. Als we bijzondere dingen zien, zoekt iemand uit op Internet wat de waarde zou kunnen zijn.

       
       
      De foto hierboven geeft wel een goed beeld. Op de bovenste plank staan vooral dingen van zinke en roestvrij staal. Het overgrote deel heeft ook met planten te maken. Op de onderste plank is er een combinatie van rood en wat ik maar noem 'grootmoeders keuken'. We hadden oude puddingvormen, een antieke nootmuskaatrasp, een oud tinnen theekistje en een soort ragebol in het klein. In het kistje op de achtergrond komt alles samen.
       
       
       
      De onderste plank op deze foto is duidelijk: zo veel mogelijk zwart en een beetje wit. Dat zijn de makkelijke planken. De plank er boven is een ander verhaal. We begonnen met de vaas die rechtsachter staat. Het leek een bijzonder object, maar we konden niets vinden op Internet. We vonden er de kleurige borrelglaasjes bij en het rode potje op de voorgrond. Daar stond ook een merkje onderop. Op Internet vonden we wat ervoor gevraagd werd en daar bepaalden we de prijs op. Na een hele middag prijzen en zoeken, weet ik niet meer hoeveel...
      De kopjes rechts zijn designkopjes. De set stond voor € 21,00 op een site. We besloten ze apart te prijzen voor € 2,50 per stuk. De overige glazen en bakjes zijn er op kleur bij gezet. Die zijn verder niet heel waardevol, maar er ontstond wel een heel vrolijke plank in primaire kleuren.
       
       
       
       
      Nog één voorbeeld. De onderste plank bevat wat dingen die al langer in de winkel staan. Het gaat om de drie vazen en het bord aan de linker kant. Na zes weken prijzen we de spullen af en gaan ze in de koopjeskast. Twee weken daarna gaan ze helemaal uit de winkel en doen we ze in dozen voor een andere kringloop. Soms doen we de dingen nog in een bak die buiten staat. Dan kost het bijna niks, maar hebben we tocht nog een beetje opbrengst. Je ziet het niet goed op de foto, maar in de kommetjes zit een vleugje groen, waardoor er een mooie eenheid op de plank ontstond. Het doosje op de voorgrond heeft alle kleuren die op de plank voorkomen. Zo wordt het een eenheid.
       
      De bovenste plank is weer een heel ander verhaal. Ik begon met het witte brievenbakje. Je kunt het niet goed zien, maar er staat 'post' op. Ik dacht dat het leuk zou zijn om iets te doen met het thema post, omdat ik wist dat we twee koperen posthoorns hadden. Iemand anders kwam toen met de scheepsbel en de mijnlamp. Het moeilijkste punt was: hoe prijzen we dit. Eerst zochten we op Internet. Daar vonden we geschikte prijzen voor de bel en de hoorns, maar niet voor de lamp. Daarom belde ik een vriend van mij, die bij een museum werkt en veel van mijnwerk afweet. Na enig heen en weer praten kwamen we op een prijs. Koper is duur, dus lagen de prijzen voor onze winkel hoog. Rond de €25,00. Maar ja, we krijgen soms opkopers binnen. Die verdienen er dan later heel veel geld aan. Dat geld hebben wij liever voor de kinderen.
      Links op de plank staat blauw met koperbruin. Dat was een aanvulling die verder niet veel met post, scheepvaart of wat dan ook te maken had. De plank moest vol. Ik doe mijn best om het zo boeiend mogelijk te maken. Maar ja, we werken wel met wat we binnen krijgen.
       
      Dit werk is echt verslavend. Deze maand ben ik drie keer in de winkel. Er waren gaten in het rooster en dat kan natuurlijk niet. Tja, als ik plezier heb en tegelijk een bijdrage lever aan de veiligheid van kinderen.... 
      
      

      Plannen voor 2024

      Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...