Bloembollen vervolg

De derde tulpensoort is ook uitgekomen. Ze zijn roze en groen. Het staat reuze leuk. Ik hoop dat het me lukt om de bollen over te houden tot volgend jaar, want het is een mooi gezicht als er verder nog niet zoveel bloeit in de tuin. Hoewel... de Clematis montana is prachtig.

In eigen land

In de afgelopen jaren heb ik een paar lange reizen gemaakt. China, Japan, IJsland, rondtrekken in Griekenland, Egypte. De meeste landen zijn alleen met het vliegtuig te bereiken. Dat is erg vervuilend. Daarom heb ik besloten dat ik dit soort reizen niet meer zo maar zal maken. Ik heb nog een paar wensen op mijn lijstje. Daar staat onder andere Monticello, het huis van Thomas Jefferson in Virginia, op. Als ik dat ooit wil zien, zal ik naar de VS moeten vliegen. Over een paar jaar zal ik dat vermoedelijk wel doen. Nu nog niet.

In de tussentijd ga ik genieten van wat er dichterbij te zien is. Kennis maken met Nederland. Het is toch een beetje wonderlijk dat ik zo weinig weet van mijn eigen omgeving. Ik begon in Friesland; het Bildt. Al met al moest ik voor de drie dagen die ik had nog keuzes maken. Ik heb bij lange na niet alles gezien maar wel een indruk gekregen van het Bildt, een heel oude polder midden in het Waddenland. Gelukkig had ik zonnige, zij het koude, dagen.

Een paar fotootjes.

Een woning in museum De Spitkeet in Harkema: een klein openluchtmuseum
over de woonomstandigheden van de armen in de regio

De keuken (later ingebouwd) in één van de Fiskerhuskes
in Paesens - Moddergat

Preekstoel van de doopsgezinde (schuil)kerk van  Oude Bildtzijl

Het wad bij St. Jacobiparochie

De school van St. Annaparochie

Poptastate vanaf de wasplaats van de dames in het Poptahofje

Grote verrassing: Grafborden in de kerk van Hogebeintum.
Een kerk op de hoogste terp van Nederland

De woonkamer van Ruurd Wiersma - de herfstwand. 

En overal de prachtige bloesem!

.

Bioscoop

Dit was een luxe maand, wat mij betreft: ik ging twee keer naar de bioscoop. Ik had in de H*appinez een aankondiging gezien van de film over de filosofe Hannah Ahrendt en haar verslag van het proces tegen Eichmann in Jerusalem. Haar werk staat nog op mijn verlanglijstje als studieproject. Misschien begin ik er wel aan als ik mijn studie naar de Amerikaanse revolutie heb afgerond.

Maar goed, ik vroeg mijn vriendin V. of zij zin had om samen met mij te gaan. Ze wilde wel naar de bioscoop, maar liever naar een andere film. V. speelt in een kwartet en een gezamenlijke vriend van ons, die ook in dat kwartet speelt, had haar de film A Late Quartet aangeraden. In de tussentijd heb ik mijn vriend H. gevraagd of hij met mij mee wilde. Dus zaten V. en ik woensdagavond met een wijntje in de hand naar A Late Quartet te kijken.

Ik vond de film mooi vormgegeven. De decors hadden duidelijke stijlen, passend bij de personages, weelderig bij de een, strak bij de ander en rommelige vintage in een studentenkamer. Het conflict tussen de leden van het kwartet werd goed gespeeld. Maar over het geheel bleef er weinig van de film over. Voor mij althans. Ik vond het een wat voor de hand liggend plot. Het verhaal was voor V. wel herkenbaar. Uit ervaring weet ze dat er altijd wel spanningen zijn tijdens het spel in een kwartet. Ik neem aan dat het niet van dit soort hooglopende ruzies zijn. Maar dat is ook niet perse nodig om het herkenbaar te maken.

Zondagavond was het Hannah Ahrendt de Amsterdamse Cinecity na een heerlijke Indiase maaltijd in de Korte Leidsestraat. Er stond een rij voor de deur te wachten. Dat hadden wij niet verwacht op Pinksterzondagavond. Binnengekomen zagen we dat er maar een loket was. Dan krijg je natuurlijk al snel een rij. Hoewel het druk was, kregen we goede plekken op de op een na achterster rij.

De film was een mooi tijdsbeeld en een mooi beeld van de leefomgeving van Ahrendt. Ik miste wel wat kennis over haar leven om alle personages te kunnen plaatsen. Dat is tegelijk een kritiek op de film. Ik denk dat veel mensen naar buiten zijn gekomen met het idee dat ze niet precies wisten waar het nou over ging.

Mooi was de integratie van originele beelden van het proces; Eichmann in zijn glazen kooi. Vooraf had ik me afgevraagd welke acteur Eichmann zou moeten spelen. Dit was eigenlijk een veel betere oplossing.

Het werd heel goed duidelijk hoe gevoelig het proces lag. De reactie op Ahrendts verslag van het proces was zo explosief! Velen hadden hun oordeel al geveld zonder dat ze haar artikelen gelezen had. Zoveel goed en fout, zwart en wit....

Wat moet dat moeilijk zijn geweest; een rechte rug houden in zo'n stroom van kritiek. Ze kreeg een heel aantal dreigbrieven en werd verguisd in de pers. De universiteit vroeg haar om haar colleges neer te leggen. Dierbaren keerden zich van haar af. En voormalige bewonderaars werden vijanden. Was het uit pragmatisme, of was het bij zoveel mensen een open wond?

Ik vraag me af hoe het gegaan was als zij vandaag in zo'n controverse terecht was gekomen. In ieder geval zou ze lang trending topic zijn geweest op twitter. Maar zou ze nog over straat kunnen? Zou ze vermoord zijn? De omgangsvormen leken in de film toch allemaal ingetogener dan tegenwoordig.

Genoeg stof tot nadenken. Ik denk dat ik de film zeker nog een keer op DVD zal kijken. Misschien nadat ik meer over en van haar gelezen heb. Hopelijk kan ik delen van het verhaal dan beter plaatsen. 

  

De weelde van kleine hapjes

De afgelopen weken heb ik regelmatig gegeten als een Francaise: drie kleine gangen, een glaasje wijn en thee (van kruiden uit de tuin!!!) met een stukje chocola. Steeds aan een mooi gedekte tafel, steeds bij kaarslicht en steeds heel ontspannen. Het is een rustgevende manier van eten, echt een mooie afsluiting van mijn werkdag met een overgang naar de avond. Het duurt wel lang. Vaak ben ik tot een uur of half negen wel in de weer (dat is inclusief de afwas en de soep voor de volgende dag, overigens). Als ik weg moet of nog mensen verwacht, eet ik eerder een gerecht voor een drukke week. En dat is ter afwisseling ook prima.

Het is vooral de aandacht  voor het eten dat het zo aangenaam maakt. Het overkomt mij net als ieder ander dat ik een kop koffie leeg heb gedronken, en niet meer weet wanneer ik dat dan gedaan heb. Of een koekje heb gegeten, de kruimels zie, maar verbaasd ben dat het al op is. De aandacht voor het eten, het echt proeven van het eten maakt het een klein feestje.

Ik ben verrast over het gevoel van weelde dat deze manier van eten mij geeft, want zo heel bijzonder is het eigenlijk niet. Soep maak ik op mijn bekende manier: bouillon met 1 soort groente. Dat kan ik aanvullen met kruiden, kaas, kokosmelk of room, afhankelijk van waar ik zin in heb en van de rest van de gangen. Ik vind het namelijk erg leuk om de smaken ook nog een beetje bij elkaar te laten passen.

Laatst had ik bijvoorbeeld doperwtensoep met room en mierikswortel, meiraapjes in roomsaus met gekookte aardappel en appel met hangop en walnoot. Of venkelsoep met sinaasappel, gebakken aardappel met salade en peer in kaneelsiroop. 

Het lijkt heel wat, zo'n etentje, maar het zijn maar kleine hapjes. Ik neem vaak wel een redelijk bord soep. Dat legt een mooie basis. Ik kom vaak met behoorlijke trek thuis. Ik hoef dan de soep alleen nog maar op te warmen om voor de eerste gang aan tafel te kunnen. Daarna kan ik dan de rest van het eten maken. Een salade bestaat dan uit vier blaadjes sla, 4 cherrytomaatjes, een stukje komkommer, een halve ui, 4 olijven en dressing. Met de twee gebakken aardappels erbij, had ik goed gegeten. Ik voelde me echt voldaan.

Ik weet niet of je hier nu werkelijk slank van wordt. Dat zal de tijd leren.

Judasoor (vervolg)

Mijn eerste experiment met Judasoor was niet zo geslaagd maar ik ben vrolijk doorgegaan. Op basis van het recept in het Vlierboek koos ik voor een oosters gerecht: roerbak met mushroomsauce. Ik roerbakte een restje spitskool, wat gesnipperde ui, een paprika en de stukjes geweekte Judasoor. Ik deed er een scheut mushroomsauce bij en een klein beetje sojasaus. En het was lekker. De zwammen houden een 'bite' waardoor het hele gerecht iets knapperigs heeft. Zeker voor herhaling vatbaar.

Mijn tweede poging was risotto met paddestoelen. Bij de A*H was een doosje paddestoelen afgeprijsd met 35%. Dat heb ik gekocht en een deel daarvan gebruikt in de risotto, gecombineerd met kleine stukjes Judasoor. Ik gebruikte paddestoelenbouillon en voegde nog stukjes venkel toe. Ook in een risotto doet Judasoor het goed. Het is weer die knapperigheid die het lekker maakt.

Ik heb zo'n vermoeden dat er over een paar weken geen zwammen meer op de Vlier achter mijn huis zitten....

Bloembollen

Vorig jaar in de herfst kocht ik bij de Ac*tion drie pakjes tulpenbollen. Het was een beetje een opwelling. Ik zette ze in de grote bakken op mijn terras. Het duurde door het koude weer wel even tot ze bloeiden, maar nu zijn ze er dan. Ze bloeien tot mijn verrassing niet tegelijk maar na elkaar. De witte tulpen zijn er al even en tonen dat ze over hun hoogtepunt heen zijn.

Nu komen de paarsrode bloemen. Ze zijn wat kleiner en lager. Dat maakt het aanzicht van de bakken alleen maar leuker. Er is nog een derde soort, nu nog in de knop. Ik weet niet meer welke tulpen dat waren. Ik wacht gespannen af wat het gaat worden. In ieder geval vind ik het een bijzonder geslaagde impulsaankoop geweest.

De bollen moeten uitgegraven worden en dan een tijd drogen. Dat doe ik op dit moment al met de bollen die ik in bakjes en kistjes cadeau heb gekregen in het afgelopen voorjaar. In het najaar gaan de mininarcissen de grond tussen de Pulmonaria. De combinatie paars-roze en geel staat prachtig in de lentetuin.

Voor de rest van de bollen heb ik een ander plan. Aan de overkant van de straat heeft iemand bollen tussen de groene (wat saaie) struiken gezet. Het staat heel feestelijk en lentig. Ik heb nog een paar bollen die niet in mijn tuin passen. Die wil ik in het najaar tussen de struiken voor mijn huis zetten. Misschien komen anderen dan ook op het idee om zoiets te doen.  

Na de tulpen komen er eenjarigen in de grote bakken. Ik heb uit de Loirestreek zaden meegenomen van prachtige witte Tagetes. Ze stonden in een prachtige tuin in antieke vazen. Dat ga ik niet nadoen. Het contrast met de donkere bak lijkt me prachtig. Afgelopen weekend heb ik de Tagetes voorgezaaid. Ik hoop dat er voldoende zaden uit komen om de bakken mee te vullen. Het is nog even afwachten of de zaden goed zijn, voldoende kiemkracht hebben en de winter goed zijn doorgekomen. De lupinezaden, ook uit een tuin aan de Loire, zijn niet aangeslagen. Dat is mijn eigen fout: ze moeten een tijdje in de vriezer. Dat herinnerde ik me pas toen het al te laat was. Helaas!

De tulpenbollen kunnen in de herfst, als ze op krachten zijn gekomen, weer in de bakken. En nu weet ik waar ik naar uitkijk.

Uit de natuur: Judasoor

Eten van wat de natuur aanbiedt, vind ik geweldig leuk. Ik heb weinig kennis van de 'eetbare natuur' maar wat ik weet, gebruik ik in de keuken. Eén daarvan heb ik vorig jaar ontdekt: Judasoor.

Een tijdje geleden schreef ik over de Vlier achter mijn huis. Toen ik de foto van de uitlopers ging maken, keek ik meteen nog even naar de plek waar de Judasoren zaten. Ze waren helemaal ingedroogd. Toen bedacht ik dat ik ze misschien droog kon plukken en dan in water weken. Zo nu en dan koop ik gedroogde paddenstoelen bij de toko. Dat betekende toch dat het mogelijk moet zijn om deze ingedroogde zwammen ook weer eetbaar te maken. En dan blijkt prima te gaan! Binnen een uur had ik grote 'oren' in het bakje met water.


De geweekte Judasoren. Zo is wel duidelijk te zien
waarom ze hun naam hebben gekregen.
Ik heb de aardbei er naast gelegd
om te laten zien hoe groot ze zijn.


In het Vlierboek staat één recept: roerei met lotuswortel en Judasoor. Het is een recept met vlees, maar het komt er op neer dat je de zwammen goed kunt roerbakken met rijstwijn, sojasaus, azijn, gember en koriander. Een mooi oosters gerecht dus. In China en Japan is er een verwante soort die ze daar muizenoortjes noemen. Ze zijn daar erg populair.

De twee zwammen op de foto zijn in kleine stukjes in de broccolisoep gegaan. Dat was niet zo geslaagd. Ik proefde er weinig van. Blijkbaar heeft Judasoor wel wat smaakversterkers nodig, zoals sojasaus. Binnenkort ga ik maar eens het gerecht uit het Vlierboek proberen.

Vlier

Achter mijn tuin is een brandgang. Daar gebeurt vrijwel nooit iets, er komt vrijwel nooit iemand. Veel mensen hebben zelfs de achteruitgang van hun tuin dicht gemaakt. Gelukkig ligt er ook geen rommel. Er staan een paar uit de hand gelopen struiken en er groeit Hedera (maar goed, waar groeit dat niet?!)

Ooit heeft iemand er een vlier gepoot. Niemand verzorgt de struik nu nog en dat is te merken. Er groeit Judasoor op de stam. Dat is een teken van verzwakking van de struik. Ik heb vorig jaar herfst wat beschadigde takken weggezaagd in de hoop dat het zou helpen. En het ziet er naar uit dat dat zo is: de ingekorte takken lopen uit. Er zit nog wel judasoor op één tak, maar die kan ik niet weg zagen.

Ik heb ooit een boekje met vlierrecepten bij de afgeschreven boeken van de bibliotheek gevonden. Vlier in de fles, heet het. Het boek begint met verhalen over de geschiedenis. De zwam op de Vlier, bijvoorbeeld, heet Judasoor omdat er een legende was dat Judas zich heeft opgehangen aan een Vlier nadat hij Jezus verraden had en de zilverlingen teruggebracht naar de tempel. De oren van Judas zullen tot in eeuwigheid door de wind beschuldigd worden van het verraad.

Er staat verder leuke recepten in het vlierboekje, zoals vlierchampagne, geroosterde lamsbout met een glazuur van honing en vlierbloesem, vlierbloesemwaterijs en gefrituurde bloesem. De natuur loopt een stuk achter door de lange winter. Ik zal dus geduld moeten hebben tot ik de bloesems kan gaan plukken.

Vorig jaar heb ik een recept van vlierbloesemchampagne uitgeprobeerd. Het is niet gelukt. Ik zal niet goed gezeefd hebben of het mengsel heeft te warm gestaan, want er kwamen een soort slierten in het sap. Het zullen wel schimmels zijn. Ik heb ook andere recepten geprobeerd. Ik weet alleen niet meer precies welke. En nu heb ik dus een fles met een drank die ik heb gemaakt van vlierbloesem. Ik heb alleen geen idee meer welk recept ik heb gebruikt.

Vanavond heb ik de fles open gemaakt om het resultaat van vorig jaar te proeven... Het is een soort limonade geworden met een heel klein beetje prik er in. Het is wel lekker, moet ik zeggen, maar ik zou het niet nog een keer kunnen maken.

Eten als een Française

Mijn avondeten is er een stuk leuker op geworden. Kleine gerechtjes met veel smaak aan een stijlvol gedekte tafel. Ik heb er veel plezier in. Stijlvol leven is voor mij goed leven. Aandachtig eten, respectvol met ingrediënten  Ik word er erg tevreden van. Ik heb een paar maaltijden (of moet ik zeggen diners) opgeschreven.

De wortelsoep, die ik over had van een paar dagen eerder, maakte ik wat anders van smaak met harissakruiden. Daarna at ik een kikkererwtenschotel. Ik was van plan om de maaltijd af te sluiten met yoghurt met honing en walnoten, maar ik had geen tijd meer.  Ik had om half 8 een vergadering. Daar was een heerlijke notenkoek bij de koffie. Ook een prima toetje.

Een andere avond begon ik met een soep van witlof. In een klein pannetje bouillon kookte ik bouillon. Daar deed ik een struik fijngesneden witlof, een scheut melk en een handje bieslook bij. Toen de witlof gaar was, zette ik de staafmixer in de soep. Ik kreeg een heerlijk schuimende witte soep. Ik denk dat kaas er ook lekker door is, maar dan is het wel weer vetter. Mijn hoofdgerecht was een roerkakschotel van spitskool, roomkaas, kerrie, tijm en noten. En als nagerecht at ik een anijspannenkoekje. Dat recept had ik in een oud vegetarisch kookboek gevonden. De verhoudingen klopten niet, maar het is heel eenvoudig en lekker te maken. Je mengt gewoon wat volkorenmeel door een beetje melk en doet daar wat anijspoeder en wat suiker bij. Dat laat je een tijdje staan. Als het beslag te dik wordt, doe je er nog wat melk bij. Van dat beslag bak je kleine pannenkoekjes. Ik had dit keer iets teveel beslag. De pannenkoekjes die ik daar van gebakken heb, deden het prima als lunch de volgende dag, net als het restje van de witlofsoep.

Slasoep was een ander voorgerecht. Je maakt het op dezelfde manier klaar als witlofsoep. Ik at het bij Kamper steur: een gekookt ei in mosterdsaus met prei en aardappelpuree van één aardappel. Mijn toetje was een halve warme peer met kaneel en mascarpone. De andere helft van de peer ging in de koelkast en de volgende morgen at ik er yoghurt bij.

Het is rustgevend om uit mijn werk te komen en dan een tijd met eten bezig te zijn. Nu de hoeveelheden kleiner zijn geworden, moet ik wel anders gaan inkopen. Met deze porties wordt een spitskool of 500 gram broccoli bijvoorbeeld wel veel..... Gelukkig kun je er veel verschillende gerechten van maken, en bijna alle groenten kunnen op de één of andere manier wel in een soep. En die soep kan weer mee naar mijn werk voor tussen de middag.