zaterdag 31 augustus 2013

Nachtje aan het water

Heerlijk was het, een weekendje met vriendinnen. Een van ons heeft een huisje aan het Paterswoldse meer. We wilden er al heel lang eens met z'n allen heen en nu was het gelukt. Ik besloot mijn verjaardag meteen maar te vieren met een dinertje en daarmee meteen wens 4 uit te voeren van dit jubeljaar.

Ik besloot het simpel te houden. We hadden een Insalata Caprese vooraf en dan pasta met een saus van venkel, saffraan en sinaasappel. Het toetje bestond uit roomyoghurt met bramensaus of pruimenjam. Eigenlijk moet er dan nog meringue door de yoghurt, maar die kon ik niet krijgen. Het blijkt een seizoensproduct te zijn, gele met passen en witte met kerst. Meringue is echt heel simpel te maken, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat ik het niet kon kopen. Toen ik daar achter kwam, was het al te laat om nog zelf iets te bakken. Het was er niet minder gezellig om en wat ik had gemaakt was goed geslaagd. Een van de vriendinnen had voor de wijnen gezorgd en gekozen voor een Chardonnay Voignier en dat was een goed idee.

Het is heerlijk om zo tot laat op de avond buiten te zitten praten. Een warme band met vriendinnen is toch wel een van de voorwaarden voor een gelukkig bestaan, vind ik.

Voor de nacht verdeelden we ons over het huis. Ik kwam op een luchtbed terecht in een van de twee kamers op de bovenverdieping en sliep uitstekend. De volgende morgen kwamen we één voor één weer tot leven met koffie of thee. Toen iedereen wakker was, begonnen we met de brunch en daarna ging ieder zo'n beetje haar eigen gang. De een ging zitten lezen, de ander maakte een wandelingetje of ging onder de douche. Twee dames gingen zwemmen in het meer. Later kwamen zij helemaal verkwikt weer terug. Halverwege de ochtend liep ik naar de waterkant en zag dat op het water een wedstrijd bezig was.

In de verre verte de witte stipjes van de boten.
In de loop van de middag ging de eerste vriendin naar huis. Ze heeft een eigen bedrijf en moest nog het een en ander regelen voordat de week weer begon. Vriendin C en ik waren de volgenden die vertrokken. C had haar enkel verzwikt en kon zelf dus niet rijden. We pakten alles in de auto, inclusief het moestuinboek dat ik gekregen had voor mijn verjaardag en vertrokken. Gezellig pratend reden we naar huis en ik zette haar bij de deur af. 

Thuis pakte ik snel mijn tas uit, deed een was in de machine, hing de hangmat op en luierde nog even verder, tot de bramen begonnen te roepen.... cottagetijd.

donderdag 29 augustus 2013

Bloemen uit de tuin

De tuin brengt ook nog andere goede dingen: bloemen. Ik heb een paar boeketjes , waar ik erg van genoten heb, op de foto gezet.
Roos (gekocht) met een tak Salie die ik gesnoeid heb.
Het is leuk om bloemen en kruiden te combineren.
Later, toen de bladeren wat gedroogd waren, heb ik er thee van gezet.
Dat had ik van de rozenblaadjes misschien ook wel kunnen doen, maar
bij een gekochte roos weet je niet wat er op gespoten is....


Rozen en Hostablad in drie vazen, wit, beige en bruin.
Ik was erg tevreden over deze combinatie en het rook heerlijk.
Later heb ik hetzelfde nog een keer gedaan met rode rozen.
Daar heb ik geen foto van gemaakt, maar het was ook heel mooi
Wie goed kijkt, zal de rozen op de achtergrond in de tuin kunnen zien.

Oostindische kers
Ik vind het net een impressionistisch schilderij
De bloemen verlepten wel heel snel, dat is jammer.
Maar zolang ze staan, zijn ze prachtig.


maandag 26 augustus 2013

Uit eten als Francaise

Soms is het feestelijk, soms is het gewoon even praktisch, eten in een restaurant. Nu is eet als een Francaise en dat erg prettig vind, wil ik dat ook graag doen als ik in een restaurant ben. Dat is niet eenvoudig. De porties zijn vaak heel groot en het 'eet je bord leeg' van vroeger zit toch behoorlijk diep. 

Ik heb besloten dat ik ga trainen op matigheid als ik eet in restaurants. Ik ben, sinds ik met deze manier van eten ben begonnen, zo'n vier kilo lichter. Het heeft dus zeker effect en dat wil ik graag zo houden.

Een paar dagen geleden was ik uit praktische overweging bij Perron 3 in Tynaarlo. Ik oefen met twee musici in die plaats een aria voor de bruiloft van mijn broer. Het had geen zin om van mijn werk naar huis te rijden en dan weer terug naar 'muziekles'. Dus koos ik voor een restaurant. 

Het is een leuke plek. Volgens mij een oude herberg aan de weg die het dorp uit gaat. Het spoor loopt voor het restaurant langs. Daar komt de naam vandaan. Er was ooit sprake van een station in Tynaarlo. Dat zou twee perrons hebben opgeleverd: een richting Groningen en een richting Zwolle, dus lag het voor de hand dat het restaurant dan perron 3 zou worden. Er hangen allerlei borden aan de muur die ooit op stations gehangen hebben. Blauwe borden met Harlingen - Groningen, maar ook de bekende gele borden met alle vertrektijden. Nu herkennen we ze nog, maar binnenkort zie je alleen nog maar computerschermen op stations en kijken de meeste mensen op hun telefoon naar de vertrektijden van de trein. Over niet al te lange tijd zijn die borden museumstukken.

Dit was mijn eerste keer in een restaurant als 'francaise'. Ik koos voor een soepje met prei en een warm voorgerecht als hoofdgerecht. Daar vroeg ik een salade bij. Verder dronk ik een glas bubbelwater met citroen en een glas Franse sauvignon blanc. Op de kaart stond nog een klein toetje. Ik wist niet wat het was, maar het had met nieuwsgierig gemaakt. Het bleek een glas met bolletjes meloen en één bolletje meloenijs te zijn dat uitstekend smaakte. Het toetje was niet echt nodig, vind ik achteraf. Ik heb ervan genoten maar volgende keer doe ik dat niet. Ik zal nog wel vaker bij dit restaurant eten als ik naar het muziekgroepje ga. Een soepje en een voorgerecht is meer dan genoeg.

In Veenhuizen heb ik bij Bitter en Zoet ook geprobeerd om minder te eten, door een deel van de risotto te laten staan. Dat lukte niet helemaal: ik denk dat er zo'n 20 korreltjes rijst op mijn bord achter gebleven zijn. Het was ook zo reuze lekker! Ik zit nu te denken aan de optie om een kleinere portie te vragen. Ik vraag me af of er mensen zijn die dat doen. Je ziet wel eens menukaarten met kleine en grote porties. Dat is dan bedoeld om een gerecht zowel als voorgerecht als als hoofdgerecht te eten. Meer restaurants zouden die mogelijkheid moeten aanbieden. Maar eens zien wat er gebeurt als ik er om vraag...


vrijdag 23 augustus 2013

Drie soorten boerenkool

Ik heb drie soorten kool in mijn tuin: boerenkool, eeuwige moes en cavalo nero. De zaden van de cavalo nero kocht ik in Vilandry tijdens mijn tuinenreis. De eeuwige moes komt van Leven van het Land in Haren. Je kunt de drie soorten eten als boerenkool en daar heb ik een heerlijk gerecht voor. Ooit heb ik dit recept uit de krant geknipt. Het is gebaseerd op een Ethiopisch gerecht. 

Het is heel eenvoudig en erg lekker. Je bakt een genipperd uitje met knoflook en rode of groene peper naar smaak (of naar wat je kunt verdragen) Daarna doe je de fijngesneden koolbladeren erbij en roerbak je alles tot het gaar is. Als het dreigt aan te branden, kun je er rustig wat water bij doen. Dat zorgt dat de kool wat sneller gaar wordt. 


Ik maakte er quinoa bij. Dat is zachter en notiger van smaak dan de couscous die er eigenlijk bij hoort. Ik kookte de quinoa in een beetje van de pompoensoep die ik vooraf at. Dat maakt de smaak alleen maar sterker. Ik ben dol op quinoa en kan het iedereen aanraden om dat eens te proberen. 


Ik at geen toetje. Daar had ik geen tijd voor omdat ik bij vrienden op bezoek zou gaan. Voor hen nam ik wat koolbladeren mee en een bakje bramen, die ik in een deksel van een eierdoosje deed. Ik vind het wel lijken op de bakjes waar je de bramen in koopt bij de groentewinkel. Ze vonden de bladeren bijzonder en de bramen heerlijk. En ik was erg tevreden omdat ik iets van het huis aan hen kon geven. En over het toetje hoefde ik niet te treuren, ze hadden heerlijke handgemaakte bonbons bij de thee....


woensdag 21 augustus 2013

Fotoboek (wens 51)

Deze week ben ik begonnen met het bijwerken van mijn fotoboek. Jaren geleden maakte ik twee dezelfde boeken tijdens een boekbindcursus. In 2007, na mijn scheiding, begon ik er aan. Na ongeveer een half jaar kwam de klad erin en toen ik heb boek open deed, vond ik foto's en andere herinneringen tot halverwege 2009. De oudejaarsavonden hadden nog wel dienst gedaan in het bijwerken, maar uiteindelijk was het werk stil komen te liggen.

Nu blijkt dus duidelijk hoe handig het was om een wensenlijst te maken. Dit fotoboek bijwerken wilde ik al heel lang, maar het kwam er steeds niet van. En voila! Ik heb alle memorabilia per jaar geordend en toen gekeken welke foto's ik wilde laten afdrukken om het beeld compleet te maken. Op de foto's na ben ik nu klaar met 2009. 

Het is erg leuk om te zien wat ik in de afgelopen jaren allemaal aan leuke dingen heb gedaan. De reis naar Japan, een reisje naar Parijs, naar Bremen, naar Lubeck... etentjes, concerten, feestjes met familie en vrienden, fietstochten, enzovoort, enzovoort. Ik beleef veel plezier aan het volplakken van mijn boek. Hopelijk lukt het me om het voortaan wel bij te houden. En als dat niet zo is, weet ik in ieder geval dat me over een paar jaar weer een aantal heerlijke nostalgische avonden te wachten staan.

dinsdag 20 augustus 2013

Badkamer

De tweede week van mijn vakantie heeft in het teken gestaan van de badkamer. Toen ik vorig jaar dit huis kocht, heb ik meteen de badkamer laten veranderen. Het bad er uit, een kast voor de wasmachine er in, nieuwe hippe wasbak en een goede doucheruimte

De wasbak is één van mijn succesnummers in dit huis. Een vriendin is binnenhuisarchitecte. Ze kwam bij me eten om mee te denken over de nieuwe badkamer. Ze maakte een paar tekeningen, en daarvan koos ik er een. Dat de badkamer uiteindelijk heel anders werd, kon ze gelukkig heel goed hebben. We snuffelden op Internet en ik vond daar een prachtige wasbak. Prachtig maar duur, vond ik voor € 560,00.

Een paar dagen later bracht een andere vriendin me een knipsel uit de krant. Het was een aankondiging van een internetveiling van badkamerspullen bij de plaatselijke woningboulevard. Ik ging kijken, samen met de aanneemster en koos een paar dingen die ik zou kunnen kopen. Tot mijn grote plezier was 'mijn' wasbak ook te koop. Hij was met een moderne kraan gemonteerd op een oranje glasplaat. Op de glasplaat zat een kras, maar dat maakte mij niet zoveel uit. Ik wilde alleen de wasbak en de kraan.

Een paar avonden later in die week zat ik bij mijn buurvrouw op de bank met mijn laptop in de aanslag voor de veiling. Ik bood € 100,00 op de wasbak, want dat was de basisprijs. En tot mijn grote verrassing waren er geen andere bieders! Waarschijnlijk was de kras toch te afschrikwekkend. Dus, inclusief de veilingkosten, betaalde ik € 138,00 voor de wasbak en de kraan. Toen moest ik nog wel zorgen voor vervoer. En dat kostte ook geld: € 110,00. Maar al met al was ik een stuk goedkoper uit.

En nu is de wasbak voor mij iedere dag een plezier. Als je er tegen tikt, klinkt hij als een klankschaal. Ik gebruik die momenten als een bel die uitnodigt tot een moment stilte. Ik haal drie keer aandachtig adem en wacht toch het geluid weggestrorven is. Dat is heel rustgevend.

Maar goed, de muren van de badkamer moesten nog steeds gewit worden. Daar heb ik me op gestort. Ik had ze al eerder geschuurd, dus ik kon met de voorstrijk beginnen. Samen met mijn zus, die een week bij me logeerde, plakte ik alles af. Daarna kon ik beginnen en ging mijn zus naar de woonkamer om daar de roman blinds te maken die ik voor de ramen wil hebben. Ze schilderde ook de lijst voor de spiegel. Zij schildert heel netjes, dus ik was blij dat ze het wilde doen.

Nu zijn de muren geverfd, de gordijnen zijn klaar en de spiegel komt binnenkort aan de muur. Volgend jaar zomer ga ik de deuren verven. Daar kom ik nu niet meer aan toe. Alles op z'n tijd. Nu geniet ik van een frisse witte badkamer, die steeds meer wordt zoals ik het hebben wil.

maandag 19 augustus 2013

Dagje Veenhuizen

We hadden het al lang geleden afgesproken, mijn vriendin en ik: we zouden samen op stap in haar kampeerbus. Het plan begon heel ambitieus: een lang weekend Denemarken. Maar goed, zij heeft net zo'n vol leven als ik dus onze agenda's gaan niet geweldig samen. Daarom besloten we het wat eenvoudiger te maken met een nachtje in de bossen van Drenthe. In juni had ik via afspreken.nl een aantal voorstellen gedaan en afgelopen weekend kwam ons allebei uit. Zij het dat ik eerst in de winkel moest werken..... dacht ik.

Toen ik zaterdag om kwart over een binnen kwam zag ik het meteen aan de reactie van mijn collega's: er klopt hier iets niet. Ik had me een week vergist. We hebben in de afgelopen tijd zo vaak het rooster veranderd dat ik de kluts kwijt was en de planster ook. Ik belde mijn vriendin om even te overleggen. Ik wist dat zij in Groningen was en vroeg haar of ze misschien eerder wilde vertrekken omdat ik nu ineens de middag vrij had.

Het kon een uurtje eerder. Ze had haar bus uitgeleend aan een vriendin om grof vuil te rijden. Daar moest ze eerst op wachten. Om vijf uur zou ze bij mij voor de deur staan. Na een kop thee, een praatje en een stukje appelkruimeltaart, ging ik weg uit de winkel en naar de supermarkt om een luxe ontbijt te kopen: en lekker ambachtelijk witbrood, leerdammer kaas, roomboter en vruchtensap. Thuis had ik al bramenjam gemaakt van de vruchten die ik de afgelopen week had geplukt. Niets is lekkerder dan zelf gemaakte jam op een wit broodje terwijl je op een klapstoeltje in de bossen zit....

De onverwachte vrije uren gebruikte ik om de heg van mijn voortuin te knippen en een vergiet zevenblad te oogsten voor een poging om pesto te maken. Heg knippen is heerlijk en hoofd-leegmakend werk. De wind was zacht en het was warm, ideaal dus. Ik werk met een heggeschaar omdat ik lawaai van electisch tuingereedschap zo vervelend vind. Mijn heg is niet zo recht als die van sommige buren, maar netjes genoeg om niet al te erg uit de toon te vallen. Met de nette heg in de voortuin, ging ik naar binnen om de tweede bramenoogst tot jam te koken en ondertussen mijn tas in te pakken. Dat ging niet goed. De jam kookte over en brandde aan. Helaas. Jam is iets waar je bij moet blijven. Gelukkig is de struik nog lang niet leeg. Ik kan het zeker nog een paar keer goed maken.

Mijn vriendin kwam net na vijven maar wilde meteen weg omdat ze de bus niet goed kon parkeren in mijn jaren dertig buurt met smalle straten. Ze stond op een plek die haar zeker een bon zou opleveren als er controle kwam. Ik sloot alles af en we vertrokken richting Veenhuizen om daar te gaan eten bij Bitter en Zoet, een restaurant in een van de vele monumenten in het oude gevangenisdorp. We kregen vooraf een mandje met wit en bruin brood met boter, paprikatapenade en olijventapenade. Ik nam een risotto met paddestoelen en verrukkelijke schimmelkaas uit de streek en toe een tarte tatin van nectarine met yoghurtijs en vlierbloesem. Mijn vriendin at boerderijeend met pruimen en sinaasappel en toe nam zij een soepje van rood fruit met een bolletje kokosijs. We vonden het allebei heel erg lekker en goed verzorgd.

Na het toetje namen we geen koffie meer, omdat het al begon te schemeren. Mijn vriendin wilde graag voor het donker op de camping in Dwingeloo zijn. Ik begreep niet precies waarom, maar het is niet mijn gewoonte om zoiets te bevragen. Als je samen op stap gaat, moet je het allebei fijn hebben en als dit voor haar belangrijk is, dan regelen we dat. Toen we aankwamen op de camping was het al redelijk donker en meteen begreep ik het punt. De camping was van Staatsbosbeheer en is zo natuurlijk mogelijk gehouden. Er is dus geen verlichting. De camping is schitterend. Er zijn allemaal intieme plekjes voor busjes gemaakt. Wij zetten de bus tussen de bomen, niet al te ver van het toiletgebouw. Toen de luifel stond met de stoelen en de tafel eronder, ging de champagne open die ik had meegenomen uit mijn vakantievoorraad.

Na een regenachtige nacht zetten we onder de druppende luifel het ontbijt klaar. Mijn vriendin wilde thee en koffie zetten maar kreeg het gas niet aan. Na een hoop gezoek tussen de leidingen en knoppen, gaf ze het op. We besloten te ontbijten met sap en dan in Dwingeloo een kop koffie te gaan drinken. Dat was een prima idee. Terwijl we zaten te genieten van een cappucino, brak de zon door. Tijd om terug te gaan naar Veenhuizen.

Ons eerste doel was het gevangenismuseum, een groot gebouw dat vroeger een van de bedelaarsgestichten was. Terwijl we ons kaartje kochten, werd omgeroepen dat we met een boevenbus mee konden voor een route door het dorp. We gingen snel naar buiten en konden nog mee. Op het eerste gezicht was het niet zo indrukwekkend, die bus, tot de gids ons vertelde waar de gewapende bewakers zaten en welke deuren vergrendeld werden. Dat is toch behoorlijk beklemmend. Tijdens de rit kregen we antwoord op vragen die we elkaar gesteld hadden toen we door het dorp reden.

We bekeken het museum uitgebreid en waren hier en daar toch wat ontevreden. De lijn van het verhaal was wat moeilijk te vinden en wij hadden meer informatie verwacht over de eerste tijd van Veenhuizen, toen de gestichten nog geen gevangenissen waren. Het doel van het museum is duidelijk anders. Het vertelt het verhaal van de gevangenissen in Nederland. Er waren heel leuke elementen, zoals een rechtzaal waar je kon kiezen welke straf iemand kreeg. Het is een leuk museum voor kinderen en die waren er ook veel. Ze vulden een boekje met vragen in en konden op allerlei plaatsen luisteren naar verhalen. Toen was het tijd voor lunch. Het was intussen drie uur, maar we moesten toch wat eten. Ik nam spinaziequiche en mijn vriendin bruine boterhammen met kaas uit de streek en appelstroop. Het smaakte prima.

In de museumwinkel kocht ik een architectuurwandeling die we daarna deden. Een van de highlights was het historische energiegebouw. We stonden ons net af te vragen hoe het kon dat op de bovenverdieping deuren zaten waar je niet bij kon komen, maar die je van buiten kon openen, toen ik een vrijwilliger zag lopen in het gebouw. Ik vroeg hem of hij het kon uitleggen. Er bleek nog een trap en balkon te zijn geweest om de turf naar boven te brengen die via het kanaal werd aangevoerd en gebruikt werd om gas mee maken. De centrale draait nog op bijzondere dagen, maar dit gas kan vast niet meer gemaakt worden. Dus vroeg ik hem hoe hij de machine toch kon laten draaien. Daarop bood hij ons aan om ons het gebouw te laten zien. Een leuke verrassing om dat zonder afspraak te kunnen doen. Het is een prachtig gebouw. Die machines waren vroeger echt de trost van het dorp en bijzonder genoeg om een indrukwekkend gebouw omheen te zetten.

Na de bezichting liepen we via een mooi bomenpaadje naar het kanaal om Maallust te bezoeken. Vroeger was het een graanmolen en -maalderij. Nu is het een curiosawinkeltje en een bierbrouwerij. Mijn vriendin wilde een kop thee en ik nam een Vienna Maallust biertje. Op de kaart stond dat er bierkaas was. Die moest ik een pand verderop in de oude zuivelfabriek, waar nu weer kaas wordt gemaakt, gaan kopen. Ik kocht een klein stukje voor de smaak. Mijn vriendin zat inmiddels aan de thee. Naast ons besprak een groep mensen de medische geschiedenis van een van hen. We vonden het een beetje genant maar ook wel weer grappig. Tot de zwangerschappen en bevallingen aan de beurt kwamen, toen werd het tijd om op te stappen.

De wandeling ging verder langs alle huistypen van de ambtenaren. Hoe hoger in de hierarchie van de bewakers, hoe groter het huis. Op ieder huis stond een spreuk die vaak ook paste bij de functie, zoals Nauwgezet bij de apotheker en Leerplicht bij de school. We zagen Kennis is Macht, Flink en Vlug en Wijs beleid. Het moet bijzonder zijn geweest om in Veenhuizen te wonen, waar alles zo strak geregeld was. Tot in de jaren 80 was het dorp afgesloten en kon je er alleen in met een pasje. We kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe dat geweest moet zijn. We liepen de route verder langs het leprozenhuis voor oud-indiegangers en de ijskelder en reden toen met de bus naar de begraafplaats. Op een groot deel van de begraafplaats liggen geen grafstenen. Twee grasvelden met een mooie wilg bedekken de graven van vele duizenden verpleegden die anoniem begraven zijn. Om stil van de worden. 

Mijn vriendin zette mij af op station Assen en reed zelf weer naar huis. We hadden een heel fijn, zij het kort,  weekend en het is zeker voor herhaling vatbaar. Veenhuizen is een heel bijzonder stukje Nederland als gevolg van de denker-zonder-grenzen Johannes van den Bosch. Het dorp stond op de nominatie voor werelderfgoed. Dat is het (naar mijn smaak ten onrechte) niet geworden. Nationaal erfgoed is het zeker. Ik ga beslist nog een keer terug, al was het maar voor al het lekker eten en het mooie bier. Misschien wordt het wel een brussenweekend, wie weet.

donderdag 15 augustus 2013

We rommelen ons door de tijd

Washington, Hamilton en Jefferson 
In mijn studie van de Amerikaanse geschiedenis kwam ik op een bijzonder verhaal. Midden in de revolutie, toen nog niet duidelijk was hoe het zou aflopen, stonden twee ondertekenaars van de Declaration of Independence, Benjamin Harrison en Elbridge Gerry met elkaar te praten. Harrison zei: 'Ik heb een groot voordeel op u, meneer Gerry, wanneer wij allen nog eens worden opgehangen voor wat wij thans aan het doen zijn. (cursief ohl) Doordat ik zo groot en zwaar ben, sterf ik binnen een paar minuten, maar doordat u zo klein en licht bent, bungelt u urenlang aan het touw voor u sterft'.

Dit verhaal maakt indruk op me. De mannen die de onafhankelijkheid uitriepen hadden geen idee of het ging lukken, ze moesten een vorm vinden voor de regering van hun land en konden, als Engeland de oorlog won, geëxecuteerd worden. Het is bijzonder hoe we eigenlijk tastend door de geschiedenis gaan. Achteraf lijkt alles logisch en misschien wel voorbestemd, maar op het moment zelf hebben de spelers in de geschiedenis vaak geen idee wat er gaat gebeuren. De onafhankelijkheidsstrijd van de koloniën is achteraf gezien een ontwikkeling die logisch samen hangt met andere ontwikkelingen in de geschiedenis, op het gebied van emancipatie en zo.

Toch is dat op het moment zelf totaal niet duidelijk. De Fransen, die een paar jaar na de Amerikaanse revolutie de eed aflegden in de kaatsbaan, hadden vaak ook geen idee hoe het verder moest. En we weten nu hoe hun eerste pogingen om hun land te regeren gierend uit de bocht vlogen en hoeveel levens dat heeft gekost.

Een oud-collega van mij maakte altijd indruk (althans in het begin) op conferenties en borrels door te zeggen dat hij werkte volgens het IDMW-principe. Zijn gesprekspartner knikte, tot groot plezier van de collega, meestal zeer intelligent en geïnteresseerd. Een enkeling vroeg door, om er achter te komen dat het gaat om Ik Doe Maar Wat. En vaak is het ook zo.

Vanuit dat idee wil ik ook graag kijken naar de huidige tijd. Ik denk dat politici nu niet anders zijn dan de heren die in Amerika en Frankrijk probeerden om een republiek op te bouwen. Wie weet eigenlijk hoe je een Europese Unie moet opzetten? Wie weet hoe je alle handen op elkaar krijgt om de milieuproblemen echt aan te pakken? Hoe je om moet gaan met extremisme? Ook al zou je een beproefd methode gebruiken; resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Het gezegde is niet voor niets dat iedere generaal zijn laatste oorlog opnieuw vecht.

Het is heel makkelijk om van de zijlijn kritiek te hebben op het werk van anderen. Maar ik denk dit: we proberen waarschijnlijk allemaal ons werk zo goed mogelijk te doen, en met z'n allen rommelen we ons door de tijd. Het zou mooi zijn als we erkennen dat we lang niet alles onder controle hebben en zeker de toekomst niet kunnen voorspellen. Daar worden we misschien wat milder van.

woensdag 14 augustus 2013

Opnieuw: de kringloop

Mijn zus en ik hebben een restje van de prehistorische mens in ons: we zijn geweldige verzamelaars. In de afgelopen week zijn we weer eens flink in de weer geweest. Op een regenachtige dag maakten we een tour langs de kringloopwinkels in mijn stad. Om heel eerlijk te zijn, ging ik met het idee dat ik niet zoveel meer zou vinden omdat ik niet zoveel nodig heb. Mijn wit-met-zilver-servies is compleet op mokken na. Ik heb genoeg kleding voor de komende jaren, eigenlijk geen ruimte meer voor boeken en verder van alles genoeg.

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik vond toch nog een paar leuke boeken. Eén over Amerika, geschreven in de jaren dertig (mooi bij mijn founding fathersstudie). Verder een boek over reizen dat ik voor mijn werk kan gebruiken, een boek over inmaken (daar heb ik waarschijnlijk nooit genoeg van) en een oud pocketboekje over bier brouwen. Dat laatste kan ik gebruiken als ik in het najaar met mijn neef aan het brouwen sla. Daarvoor kocht ik ook een aarden kruik. Leuk om cadeau te doen als het bier gelukt blijkt te zijn.

De mooiste vondst dit keer was een petroleumstel. Ik zoek daar al een tijdje naar. Het is een driepitsstel en de lonten zijn nog erg lang. Daar kan ik nog wel een poos mee vooruit. Toen ik thuis kwam, maakte ik het stel schoon en vulde het met lampenolie. We besloten dat we het nieuwe stel zouden inwijden met een tahine. Ui, knoflook, pompoen, zoete aardappel, paprika, courgette, aardappel en tomaat gingen in stukjes in de schaal, eerst op het gas. Toen het behoorlijk heet was, en ik er de kruiden (Ras el Hanout en knoflookpeper) door geroerd had, ging de schaal met deksel op het petroleumstel. Het gerecht lukte prima en we hadden een heerlijke maaltijd

Mijn zus kocht een paar kopjes met bloemen voor haar verzameling, een bloesje en twee vestjes en een enorm grote, oude koffer. Ze naait veel en heeft dus veel lapjes. Die kunnen daar mooi in. We hebben ons weer bewezen als echte verzamelaars.

maandag 12 augustus 2013

Uit de natuur: Zevenblad

Het staat overal, dat zevenblad. En je leest op verschillende plekken een lofzang op de smaak van het jonge onkruid. Ik heb het onder mijn heg staan en ik ben in de straat zeker niet de enige. Ik las onder andere dat je pesto kon maken van de bladeren. Nou kan dat bijna met alle soorten eetbare blaadjes, boerenkool, peterselie, rucola, spinazie, noem maar op. Als je er passende kaas en noten bij weet te vinden en je mengt het met olijfolie en knoflook, heb je een soort pesto. En onlangs ontdekte ik dat je noten ook kunt vervangen door broodkruimels. Het schijnt lekker te zijn. Toch maar eens proberen.


Brandnetel en zevenblad in mijn natuurgroentetuintje

Die pesto komt nog wel een keer. Eerst heb ik alle blaadjes weggehaald en ze heel goed gewassen (er lopen nogal wat katten bij ons in de buurt). Daarna heb ik er op mijn gebruikelijke manier soep van gekookt. Het is een smaak waar ik even aan moet wennen, maar het kan heel goed. Ik kan het altijd mengen met andere kruiden en groenten.

Inmiddels heb ik ook zevenblad ontdekt achter mijn huis, met hier en daar een brandnetel er tussen. Een gratis groentetuin voor de buurt. Nooit gedacht dat ik zo blij zou worden als ik 'onkruid' ontdek ;-). Hier en daar staan kleine brandneteltjes in mijn tuin. Vroeger had ik ze direct weggehaald. Nu laat ik het staan. Met zevenblad zou ik dat niet doen...die nare wortels! Maar goed, die hoef ik niet te eten.

donderdag 8 augustus 2013

Champagne!

Het is vakantie! De tuindeuren staan open, de zon schijnt na twee dagen onweer en regen. Heerlijk rustige dagen samen met mijn zus. Mijn week in de Champagne is al weer achter de rug. Stralend warme dagen in een mooi vakantiehuis. Toen mijn zus het huurde, dachten we dat we bij een oude champagneboerderij zouden komen. Het bleek een beetje anders te zijn: de boerderij was nog volop in bedrijf. 
Toen we op een dag terug kwamen van een mooie boswandeling, zagen we de boer werken in zijn wijngaard. Hij sprak verrassend goed Engels en legde ons uit waar hij mee bezig was. De wijngaard was nog aangeplant door zijn grootvader en ligt midden in het dorp. Dat is bijzonder: tegenwoordig mogen wijngaarden niet meer worden aangelegd binnen de bebouwde kom.
We kregen een rondleiding door de kelders (die onder het huisje bleken te liggen) en een proeverij. Helemaal onverwacht en erg leuk. De champagne was prima. Er zijn wel wat flessen meegekomen naar Nederland, die nu in mijn kelder en bij mijn zus in de kast liggen te wachten op mooie momenten.

Maar mijn vakantie begon al eerder. Op zaterdag reed ik naar Almere om mijn neef op te halen. Samen brachten we een bezoek aan de Brouwmarkt. Ik had hem voor zijn verjaardag samen bier brouwen beloofd. We kochten een starterspakket voor het maken van Grand Cru. In het najaar gaan we het bier brouwen en met oud en nieuw gaan we het proeven. Ik vind het reuze spannend om het samen met hem te proberen. 

De volgende stap was een bezoek aan mijn broer in het ziekenhuis. Hij heeft een wond aan zijn knie, die is gaan ontsteken. Het kostte de artsen moeite om de wond schoon te krijgen en ze wilden onderzoeken of er een vreemde bacterie in zijn knie zat. Uit voorzorg lag hij al op een aparte kamer. Mocht het heel besmettelijk zijn, dan konden ze hem meteen isoleren. Daar lag hij dan: in een warm ziekenhuis (de airco deed het niet) met zijn been op een kussen. Mijn broer had pijn, veel pijn en dat maakte hem boos.Toen we kwamen mopperde hij behoorlijk. Gelukkig trok hij bij toen we eenmaal buiten in de zon zaten en samen wat dronken. Het blijkt maar weer hoe belangrijk het is om bezoek te krijgen als je in het ziekenhuis ligt. Na het bezoek kookten neef en ik voor mijn schoonzus en brachten we een heerlijke avond door in haar tuin.

De volgende morgen op 9:00 uur zaten neef en ik in de auto. We reden ongeveer twee uur naar onze pauzestop in Waterloo. Daar bekeken we het museum Wellington over de slag in 1815. Met een Nederlandstalige geluidstour werden we door het verloop van de slag geleid en langs de hoofdpersonen. Het museum was in de voormalige herberg van Waterloo, waar Wellington zijn hoofdkwartier had. Jammer dat ik mijn fotocamera in de auto had laten liggen, want er waren mooie details in het pand. In de tuin stond een prachtig witte roos, de Waterloo roos. Daar hoort nog een verhaal bij, maar dat vertel ik morgen. Ik ga nu de badkamer schilderen.

Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...