dinsdag 25 juni 2013

Minisecretaire en ander kringloopplezier

Kastje
Tijdens een van mijn speurtochten in de kringloop vond ik een heel bijzonder kastje: een secretaire die je aan de muur schroeft. Het kastje is erg ondiep en daardoor heel geschikt voor mijn kleine huis. Ik heb besloten dat hij in de slaapkamer komt te hangen. Bij I*KEA kocht ik een er bistrostoeltje bij. Als je het opklapt, neemt het nauwelijks ruimte in. Ik kan het stoeltje in mijn kleine halletje tegen de muur hangen en dan heb ik er geen last van. Als ik dan wil schrijven, klap ik mijn secretaire en mijn stoel open en is mijn 'werkplek' klaar voor gebruik.

Mijn timmervrouw moet binnenkort maar eens langs komen om het kastje op te hangen Dan zal ik ook een foto maken. Ik heb nog veel meer schroefklussen voor haar: het gordijn in de gang, de kapstok, een wandkleed dat ik in mijn slaapkamer hoofdeinde gebruik, het jasje dat ik uit Japan heb meegenomen, de prenten, spiegels, een oud medicijnkastje (ook van de kringloop overigens, maar al weer een tijd geleden gekocht) en het aanpassen van een paar lichtknoppen. En dan ben ik weer een stuk verder met het inrichten van mijn huis.

En verder
Er is nog meer 'oogst'. Ik vond nog twee glazen voor mijn verzameling geslepen waterglazen. Ik heb nu genoeg, vind ik. En dan kocht ik een bruin wollen vest voor de iets te kille zomeravond. Ik heb het al een paar keer gedragen tijdens de afgelopen regendagen. Een grappige aankoop was een paar pakjes sunlightzeep met de oude opdruk. Ik zag ze liggen naast een set wit met zilveren theekopjes, die ik ook gekocht heb. Ook dat deel van mijn verzameling is nu klaar. In de schuur staan een paar borden en wat kopjes voor het geval er iets stuk valt. Een paar geslepen glazen kunnen daar ook naar toe. En dan ben ik klaar met dat deel van de verzameling. Graag zou ik nog fijne mokken hebben, maar in de jaren vijftig waren er nog geen mokken, lijkt het wel. Als ik al een mok vind, is dat een veel te plomp ding. Ik zal het dus bij kopjes moeten houden.

Van de sunlightzeep heb ik mijn eerst sunsoda gemaakt, recept van het Consuminderhuis. Het ruikt lekker en poetst prima. Wonderlijk dat een combinatie van zeep, soda en water zo'n groenezeepachtige substantie wordt. Met het aantal zeepjes dat ik heb gekocht, kan ik nog jaren en jaren poetsmiddel maken. Weer een stukje verder gekomen met mijn stadscottage.

Cadeaus
En dan vond ik nog cadeaus. Wat het is, schrijf ik niet meer op: ze zijn namelijk voor mensen die hier meelezen en dan is de grap er af. Voor wie het aangaat..... ze zijn erg leuk. Wacht maar tot jullie jarig zijn :-)


maandag 24 juni 2013

Armoede in de Spitkeet

In een eerder bericht schreef ik over mijn driedaagse trip door Noordwest Friesland. Ik geniet altijd lang na van dit soort reisjes. Sommige dingen brengen een glimlach om mijn mond, zoals het huis van Ruurd Wiersma, andere zetten me tot nadenken. Dit keer is dat de Spitkeet in Harkema. Het is een goed opgezet, klein openluchtmuseum dat zich richt op de woningen van de armen. De wandeling door het museum is zo opgezet dat je bij de allerarmsten begint en langzaam ziet dat het beter wordt.

Holwoning
Het eerste gebouw (voor zover je dat zo kunt noemen) is de holwoning. Een uitgegraven gat met een deur en, in deze uitvoering, ook ramen maar dat was niet altijd zo. Direct naast de deur staat een 'bed'. Een houten constructie met wat stro en een deken. Aan het voeteneind van het bed staat een tafel en achter de tafel is een vuurplaats. In de hoek naast de vuurplaats staat een kist. Daar zullen de eigendommen van de bewoners in gezeten hebben. En dat is het, een woning van een paar vierkante meter. Geen wc of wasgelegenheid.  Hoeveel mensen zullen er gewoond hebben? Hoe koud of juist benauwd zal het geweest zijn in de winter?

Spitkeet of plaggenhut
Dit huis was groter dan de holwoning: een schuur en een kamer achter elkaar gebouwd. Het is bekend dat hier vaak grote gezinnen in woonden. Het is er donker, binnen zijn de plaggen te zien. Hier en daar groeit wat uit de 'muur' en de vloer is gewoon aangestampte aarde. Het moet vies zijn geweest, bedompt en vol. Het was een zwaar leven: van de hand in de tand en het zien te rooien met wat je hebt, als je al iets hebt. Want in zo'n huis ga je toch niet wonen als je je beter kunt veroorloven.

Woningbouwwoningen
Zoals overal in Nederland, kwam er ook een woningbouwvereniging in Harkema die huizen ging bouwen voor de armsten. Huizen die er uit zien als een miniboerderijtje. Het hoorde bij het ideaal om landarbeiders grond te geven, zodat ze in hun eigen onderhoud (of in ieder geval) voedsel konden voorzien. Het is nog steeds allemaal erg klein. Ik vind het moeilijk voor te stellen hoe dat geweest moet zijn.
Je zag dus, wandelend door het museum een verbetering voor de arbeiders in Nederland. Armoede aan het begin van de twintigste eeuw en daarvoor, was schrijnender dan nu, althans in het Westen. De sloppenwijken zijn er nog steeds bij de grote steden in opkomende landen en ontwikkelingslanden. Sinds het begin van de twintigste eeuw, met de Woningwet van 1901, is er in Nederland in de woonomstandigheden wel veel veranderd. De corporaties hebben daarvoor veel betekent. Dat ze nu de weg (en heel veel geld) kwijt zijn verandert daar niet zoveel aan.

En nu?
Denkend over het museum, vraag ik me af hoe het nu is. Ik las het verhaal van een oudere man die naar het ziekenhuis moet voor bestralingen. Nu hij een eigen bijdrage moet betalen voor het vervoer, slaat de armoede toe. Hij houdt € 8,00 per week over voor voedsel. Als hij alleen aardappels en brood zou eten, kan dat. Maar de Aardappeleters zouden toch verleden tijd moeten zijn. Hij woont misschien goed, dat weet ik niet, maar hij is toch arm. Gelukkig is er de voedselbank die hem uit de brand helpt.

Het is de eerste edele waarheid in het Boeddhisme: Er is lijden. Het is er altijd geweest en vermoedelijk zal het er altijd blijven. Of het nu slechte huisvesting (met alles wat daar bij komt) of te hoge kosten om nog fatsoenlijk boodschappen te kunnen doen, armoede is lijden. Ik ben hier nog niet over uitgedacht, net zo min als ik ben uitgedacht over hebzucht. Eigenlijk zijn het samenhangende thema's: de tweede edele waarheid is dat lijden onder meer wordt veroorzaakt door hebzucht.

Ik ken zelf geen armoede en toch maak ik me soms zorgen over geld en de toekomst die er steeds schaler uit ziet met alle bezuinigingen. Ik ben vast niet de enige. En dan is er nog de beleving van armoede, het moment waarop het lijden wordt. Ik peins nog even verder. Wat een museumbezoek al niet kan doen.

zaterdag 22 juni 2013

Tacosaus

Het was eigenlijk mijn bedoeling om later dit jaar, als de groenten goedkoper zijn, tacosaus te maken. Ik gebruik de saus op mijn snelle wrap en voor chili. In de potjes die ik in de supermarkt koop, vermoed ik een hoop dingen die ik niet wil eten. Onlangs zag ik in een documentaire over het gebruik van suiker uit mais in alle mogelijke producten. Het zou me niet verbazen als het ook in de tacosaus zat. Het is erg ongezond en ook nog eens onnodig om dat soort ingrediënten te gebruiken. Puur is veel lekkerder.

Tacosaus is makkelijk te maken en als ik het zelf doe, komt er veel meer groente in de saus. Als je de goede kruiden gebruikt en een basis neemt van tomaten, wordt het altijd lekker.Om de tomaten ging het. Ik had ze gekocht en kwam er al snel achter dat ze al behoorlijk rijp waren. Ik had nog veel andere groenten die ook op moesten (over hebzucht gesproken, maar daar kom ik nog wel eens op) dus besloot ik saus te maken.

Ik bakte een uitje in olijfolie met een paar tenen knoflook, kleine stukjes rode en groene paprika en geraspte wortel. Eigenlijk hoort wortel niet in de saus, maar ze waren minder aan het worden. Dus: wortels in de saus.  De tomaten dompelde ik in kokend water, nadat ik de schil ingesneden had. Na een minuutje kon het velletje makkelijk losgetrokken worden. Ik deed er nog een blikje pruimtomaten en een blikje tomatenpuree bij. En dan de kruiden: gemalen komijn, gemalen koriander, pepersnippers, paprikapoeder, tijm en zout. Deksel op de pan, goed heet laten worden, vuur uit en de pan onder de dekens.

Een dag later is de saus prima, Dus steriliseer ik 5 potjes en vul ze met de saus. En dan komt natuurlijk het rekensommetje.
2 paprika's  € 1,40
1 ui € 0,10
knoflook € 0,10
kruiden € 0,10
tomaten vers € 1,50
tomaten in blik € 0,50
tomatenpuree € 0,10
wortel € 0,30
In totaal dus € 4,10 voor 5 potten tacosaus.

Een pot 'fabriekssaus' kost gemiddeld € 1,30, vijf potten dus € 6,50. € 2,40 verschil. Ik gebruik toch wel 20 potten per jaar. Bijna een tientje verschil, maar dan wel voor een veel beter product. Ik denk dat ik later dit jaar de saus nog wel goedkoper kan maken en even lekker en gezond. Zo werkt dat met consuminderen: zuinigheid met stijl (en smaak)

Ik ben van plan om in ieder geval één pot cadeau te geven aan vrienden van mij die niet zo graag (meer) koken. Ze zijn al wat ouder en nemen 's avonds liever een boterham. Ik doe er een pakje wraps bij, zodat ze zelf mijn supersnelle (en nu ook) supergezonde wrap kunnen maken. Ik denk dat ze het heerlijk zullen vinden.

donderdag 20 juni 2013

Thuiswerkplek

De afgelopen dagen ben ik ziek geweest. Koortsig, hoofdpijn en heel erg moe. Thuis blijven kan wel, maar er moet soms toch iets voor het werk gedaan worden. Ik wil het liefst zo snel mogelijk wel weer productief zijn. Gelukkig is er veel werk dat via de mail geregeld kan worden. Daar heb ik tijd voor gemaakt tussen mijn hersteldutjes door. En in de afgelopen mooie dagen kon dat beter buiten dan binnen. Hoewel het binnen 20 graden was, voelde het bijna koud. Dan is het heerlijk om een terras te hebben.

Werken tussen en onder het groen met vogelgeluiden en kindergelach op de achtergrond.  De Blauwe Regen blijkt roze te zijn en van achter mijn 'buitenbureau' zie ik dat de eerste witte en rode rozen zijn uitgekomen. Ik ben helemaal voor Het Nieuwe Werken. Zeker in de zomer!

dinsdag 11 juni 2013

Bloementuin

Ik wil graag mijn bloementuin in een paar kleuren hebben. De twee belangrijkste zijn wijnrood of donkerpaars en wit. Natuurlijk kunnen daar nog wat andere kleuren bij. Ik ga een oude blauwe regen (die overigens tamelijk roze bloeit) niet weg doen en de roze bloeiende clematis montana kan ook gewoon blijven, samen met de blauwe sering. Maar rood (of donkerpaars) en wit zullen de boventoon gaan voeren in mijn bloemen/kruidentuin.

De crocosmia, klaar om op reis te gaan naar de tuin van mijn vrienden
Daar wil ik nu stap voor stap op uit komen. Het mag een paar jaar duren, maar ik wil ieder jaar wel een paar stappen zetten. Ik bracht mijn crocosmia naar mijn Sanghavriend en mijn vroeger buren. Het is een mooie plant, maar deze bloeit oranje en daar houd ik niet zo van. Althans, niet van fel oranje. Abrikooskleur, die wat rozig wordt, vind ik geen probleem. De studentenburen, die hun tuin hebben opgeknapt, konden twee roze hortensia's en een onduidelijk boompje meenemen.

Ik krijg ook het een en ander terug. Van mij Sanghavriend kreeg ik van alles mee voor de moestuin, daar schreef ik al over. En van de vroegere buren heb ik de belofte dat ik Lievevrouwenbedstro, daslook en geraniums mag komen scheppen. Hopelijk willen ze me ook een stukje geven van hun Zeeuws knoopje.

Ik zal ook wel planten blijven kopen, omdat ik precies die planten wil hebben in de tuin. De laatste keer dat ik bij I*ntra*tuin was, kreeg ik een bon. Vijf euro korting als ik voor twintig euro kocht. Daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik kocht witte Herfstanemonen, Stevia, Laurier, Sla, een plant waarvan ik de naam zo niet meer weet en een witte en een donkerrode Akelei.

Omdat ik Amaranth gezaaid heb en rode zonnebloemen gepoot, is er ook wat rood bij gekomen (als het tenminste opkomt). Tenslotte heb ik nog rozen gezocht op de website van Belle Epoque, een gespecialiseerd rozen kweker. Ik vond een paar heel mooie voorbeelden. Die komen zeker ook in mijn tuin... in het najaar, samen met twee fruitbomen en wie weet wat nog meer.

Ik kreeg trouwens opnieuw een bon: gratis koffie en appeltaart. Die had ik een paar weken eerder ook gekregen. Binnenkort maar eens een taartje eten met een vriendin.....

woensdag 5 juni 2013

Metta voor de ander

Zaterdag leidde ik de meditatie van de Sangha. Ik had er voor gekozen om over 'de ander' te mediteren. Meditatie gaat vaak over jezelf. En dat is goed. Hoe meer je zelf in balans bent, hoe liefdevoller je kunt zijn. Hoe milder je bent voor jezelf, hoe makkelijker het wordt om mild te zijn voor een ander. Dit keer wilde ik stil staan bij een ander.

In de Metta zijn er drie soorten anderen: de dierbare, degene die je onverschillig laat en degene die negatieve emoties oproept. Het leren om voor iedereen even mild en compassievol te zijn, is een ontwikkeling die tijd en aandacht vraagt. Mildheid en liefdevolle vriendelijkheid moeten groeien. De meditatie voor de dierbare is het begin van de route

Een vriendin, die dol is op feestjes en er ook heel goed in is, heeft besloten dat ze haar verjaardag niet viert. Dat is geen goed tegen. Ze heeft het zwaar. Ze werkt heel hard.., veel te hard als je het mij vraagt. Twee van haar kinderen doen eindexamen, dat vraagt veel aandacht. Verder geloof ik dat ze door een wintertijd gaat. Over de aanleiding hiervoor is ze zwijgzaam, maar de conclusie is duidelijk: het gaat haar niet goed. Mijn meditatie ging over haar en was voor haar. Ook de andere leden van de Sangha kozen ieder een persoon aan wie ze veel goeds te wensen hadden.

Ik moest terugdenken aan mijn meditatie toen ik dit las op de site van het Boeddhistisch Dagblad:

[...]Ik was op een feestje toen het nieuws kwam “de jongens zijn gevonden”. De smartphones werden geraadpleegd en we werden meteen ook op de hoogte gesteld welke voetbalploeg gedegradeerd was (ik ben de naam vergeten). Natuurlijk wist iedereen meteen om welke jongens het ging, we hebben immers allemaal meegeleefd, meegedacht en sommige zelfs meegezocht. Wat we al vreesden is bevestigd en het leven gaat verder.

Niet zomaar want er is ook behoefte om nog iets te doen. Men stelde een stille tocht voor en anderen wilden ballonnen oplaten. De familie bedankte en suggereerde kaarsjes voor het raam.

Bij mij roept het ambivalente gevoelens op. Het is een vreselijke gebeurtenis maar dat het in het nieuws komt maakt het niet erger dan al die andere kinderen die sterven door ziekte, ongevallen of geweld. Je kunt iedere dag wel een stille tocht houden een ballon oplaten of een kaarsje aansteken. [...]

Het verhaal gaat nog verder over hoe we zouden kunnen omgaan met de wetenschap dat zoveel mensen lijden. Ik zeg niet dat een meditatie voldoende is, maar het maakt je wel bewust van het lijden van anderen, ook als het niet direct zichtbaar is, en van de liefde die je in je draagt.

Tijdens een meditatie voor één ander, melden zich als snel meer vrienden, familieleden die allemaal mooie wensen kunnen gebruiken, is mijn ervaring en die van mijn medesanghaleden. Je hart gaat open, om het maar zo te zeggen. En dat zal zich op een natuurlijke manier vertalen naar actie. Dat kan niet anders.

Plannen voor 2024

Het hoeft natuurlijk niet ... plannen voor een nieuw jaar, maar  Ik zou ook op mijn verjaardag plannen kunnen maken of op een willekeurig an...